เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 33 ยกโทษให้ด้วย

" คุณหนูครับมีคนมาหาเรื่องที่โรมแรม ครั... " รองผู้จัดการจ้าวพูดกับหวังหลินที่กำลังเดินเข้ามา แต่หวังหลินก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วเดินผ่านเขาเข้าไปหาหยางเฉินแบบไม่ตอบอะไรกลับไป " มีเรื่องอะไรเหรอคะ ปรมจารย์ " หวังหลินพูดออกมาหลังจากหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของหยางเฉิน

" มันมีคนบอกว่าฉันเป็นขอทานนะสิ " หยางเฉินพูดออกมา แล้วก็ส่งสายตาไปทางรองผู้จัดการจ้าวที่ยืนอยู่ และหวังหลินเองก็มองตามหยางเฉินไปด้วย แล้วเธอก็ถามออกมา " รองผู้จัดการจ้าวเหรอ ค่ะ "

" ใช่ ! "

หลังจากที่หยางเฉินตอบยืนยันเสร็จ หวังหลินก็เดินเข้าไปหารองผู้จัดการจ้าวทันที

เพียะ!

เสียงของหวังหลินใช้มือตบหน้าของรองผู้จัดการจ้าวที่ยืนอยู่ แล้วได้พูดใส่ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ " นายไปว่าปรมจารย์หยางเป็นขอทานได้ยังไง ห่ะ! " หลังจากที่โดนตบหน้าไปรองผู้จัดการจ้าวก็ไม่ได้พูดอะไรกลับเขาได้แต่ทำหน้าตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วในหัวก็ได้คิดไปด้วย ' นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! ขนาดหวังหลินยังเรียกมันว่าปรมจารย์สรุปไอบ้านี่มันเป็นใครกันนี่ย ' ในหัวของรองผู้จัดการจ้าวในตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย

" รีบไปคุกเข่าขอโทษปรมจารย์สะ! " หวังหลินพูดออกมาขณะที่ยืนอยู่ด้านหน้าของรองผู้จัดการจ้าว หลังจากที่หวังหลินพูดออกไป รองผู้จัดการจ้าวก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาหยางเฉินแต่ในระหว่างที่กำลังเดินเข้าไปหยางเฉินก็พูดออกมา " กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่ ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ "

" .....ละ แล้วคุณต้องการอะไรครับปรมจารย์หยาง? " รองผู้จัดการจ้าวที่กำลังเดินเข้าไปหาหยางเฉินถามออกมาด้วยน้ำเสียงเกร็งๆ แล้วหยางเฉินก็ตอลกลับทันทีโดยชี้นิ้วไปที่ตัวของรองผู้จัดการจ้าวที่ยืนอยู่ " เมื่อกี้ฉันก็บอกไปแล้ว ว่าให้แกหักแขนตัวเองแล้วก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก "

ฟุบ!

เสียงเข่าทั้งสองข้างของรองผู้จัดการจ้าวสัมผัสที่พื้ นแล้วก็ก้มหัวลงพร้อมกับพูดออกมาด้วย " ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วยกโทษให้ผมด้วยครับ "

" ฉันบอกไปแล้วนะว่าไม่ได้ต้องการคำขอโทษ! " หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่รองผู้จัดการจ้าวที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ แล้วก็หันหน้าไปทางหวังหลินที่ยืนอยู่ และก็พูดต่อ " ดูเหมือนว่าหมอนี่มันจะหักแขนตัวเองไม่เป็นนะ "

' แบบนี้คงไม่มีทางเลือกแล้ว ยังไงตอนนี้ก็ต้องทำตามที่ปรมจารย์ต้องการก่อน ถึงคนจะดูอยู่เยอะเราก็ต้องจัดการ ' หวังหลินคิดในใจพร้อมกับกวาดสายตามองรอบตัวไปด้วย แล้วเธอก็มองไปที่ผู้จัดการจางที่ยืนอยู่จากนั้นก็พยักหน้าขึ้นลงให้ เมื่อทางผู้จัดการจางเห็นแบบนั้นก็พยักหน้ากลับไป แล้วเดินเข้าไปหารองผู้จัดการจ้าวที่กำลังคุกเข่าอยู่ แล้วดึงแขนซ้านของผู้จัดการจ้าวขึ้นมา

" ไม่น ไม่นะ พี่จางอย่า อย่าทำผม " เสียงของรองผู้จัดการจ้างร้องออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว แล้วก็ดิ้นไปมาไปด้วยแต่ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่กว่าของผู้จัดการจางทำให้ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด " แกทำตัวแกเองนะ จ้า.... "

ปัก!

" อากกกก!!!!! " เสียงของรองผู้จัดการเจ้าร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดหลังจากหักแขนไป ในระหว่างนั้นหวังหลินก็เดินเข้าไปหารองผู้จัดการจ้าวที่กำลังร้องอยู่ แล้วพูดออกมา " นับแต่วันนี้เป็นต้นไปนายถูกไล่ออกแล้ว "

เมื่อหวังหลินพูดจบก็เดินเข้าไปหาหยางเฉินแล้วพูดออกมา " พอใจไหมคะ ปรมจารย์ "

" อื้ม! " หยางเฉินตอบออกมาด้วยน้ำเสียงค่อยๆ แล้วก็มองไปทางควงเหมาที่ยืนอยู่ " ไปกันได้ยัง " หยางเฉินพูดออกไปขระที่มองควงเหมาที่กำลังยืนทำหน้าตกใจอยู่ " ....อะ อ่า " ควงเหมาตอบออกมา แล้วเริ่มเดินทันที และหยางเฉินก็เดินตามไปในระหว่างที่ควงเหมากำลังเดินนำทางให้หยางเฉินอยู่ ก็ได้คิดในใจไปด้วย ' ไอบ้านี้มันเป็นใครกันแน่ ไม่ใช่แค่ผู้จัดการจางแต่ขนาดหวังหลินยังเคารพมันที่เราได้ยินมามันเป็นแค่ขยะที่ถูกตระกูลทิ้งไม่ใช่หรือไง มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดมาสะได้ ชิ!!! '

....

.....

\......

หลังจากที่ควงเหมาพาหยางเฉินเดินมาได้สักพัก ก็เดินมาถึงประตูห้องขนนาดใหญ่ห้องหนึ่ง " ที่นี่แหละ นายเข้าไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อน " ควงเหมาพูดออกมาแล้วก็ชี้นิ้วไปที่ประตูด้านหน้า " อื้ม! " หยางเฉินตอบออกมา แล้วเปิดประตูเข้าไปส่วนควงเหมาก็เดินออกไปตามทางต่ออีก

หลังจากที่หยางเฉินเดินเข้าไปก็เจอกับพวกกลุ่มวัยรุ่นกำลังนั่งรวมกล่มกันอยุ่ " อาจารย์~ " เสียงของฉิงฉิงพูดขึ้นมา แล้วก็โบกมือไปมาไปด้วย เมื่อหยางเฉินเห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอแบบช้าๆ ที่นั่งด้านซ้ายของฉิงฉิงตอนนี้กำลังว่างอยู่ แล้วด้านขวาก็มีอารีญากับรั่วรัวกำลังนั่งถัดไปอยู่ และหยางเฉินก็เดินไปนั่งตรงที่นั่งข้างๆ กับรั่วรัวที่ว่างอยู่ทางด้านขวาของเะอ

" โถววว~~ อาจารย์ฉันจ้องที่ไว้ให้ตรงนี้แล้วนะ " ฉิงฉิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงผิดหวัง แต่หยางเฉินก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ทันทีที่หยางเฉินนั่งลงไปตรงข้างๆของรั่วรัว ทุกคนที่นั่งอยู่ก็พากันหันมามองด้วยสายตาตกใจ ' อะไร? ทำไมทุกคนมองแบบนั้นนี้เราทำอะไรผิด ' หยางเฉินที่เห็นแววตามองมาก็คิดในใจด้วยความสงสัย แล้วก็มีเสียงของผู้หญิงพูดขึ้นมา " หยางเฉินนายไม่สมควรนั่งตรงนั้นนะ ที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของควงเหมา รีบลุกออกไปเลย " ผู้หญิงที่พูดออกมาเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวถึงเอว สวมชุดสีขาวเหมือนกับควงเหมาเป็นชุดสีขาวลายลูกไม้ที่ถูกถักขึ้นมาอย่างดี ดวงตากำโตเหมือนกับนางแบบรูป่างของเธอเองก็เช่นกันผิวสีขาวสวยงานสวมชุดเพรชเอาไว้ที่ต้นขอ และข้อมือ

" ฉันจะนั่งตรงนี้ควงเหมามันมาทีหลังก็ให้มันไปนั่งที่อื่นสิ! " หยางเฉินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่สนใจอะไร แล้วเอามือยกขึ้นมานั่งกอดอก ระหว่างนั้นรั่วรัวที่กำลังนั่งอยู่ก็เอามามาสกิดหยางเฉิน แล้วก็พูดออกมาค่อยๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง " เฉินอย่าไปมีเรื่องกับเธอนะ เธอคนนั้นเป็นคนของตระกูลอู่ ชื่อว่า อู่ซิ่น

" นี่แกรู้ไหมว่าฉันเป็นลูกของใคร " อู่ซิ่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกำลังอารมณ์เสีย แล้วหยางเฉินก็ตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงกวนๆ " เธอเป็นลูกของใครยังไม่รู้ตัวเอง มาถามฉันจะรู้ได้ยังไง "

ตุ๊บ!

เสียงของอู่ซิ่งใช่มือทุบลงไปที่โต๊ะหน้าด้านของเธอด้วยอารมณ์โกรธอย่างมาก แล้วเธอก็พูดออกมาต่อ " พ่อฉันชื่ออู่เชียง แล้วถ้าจะจัดการนายให้หายไปจาเมืองมันก็ง่ายๆ เพราะงั้นก่อนที่ฉันจะบอกพ่อรีบขอโทษออกมาสะ " หลังจากที่อู่ซิ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสียจบ เสียงของควงเหมาก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าประตู " ใจเย็นน่า~ ซิ่งเธอเองก็ใจเย็นลงหน่อยใกล้ถึงเวลาแล้ว "

" เหอะ! " อู่ซิ่งพูดออกมาหลังจากที่ควงเหมาพูดจบ แล้วก็พูดต่อ " ฉันละอยากให้มันออกไปตอนนี้เลย " หลังจากที่อู้ซิ่งพูดออกมาควงเหมาก็เดินเข้ามาหาหยางเฉินที่นั่งอยู่ที่ของตัวเอง แล้วพูดออกมา " หยางเฉินช่วยลุกจากที่นั่งตรงนี้ด้วย ฉันเตรียมที่นั่งเอาไว้ให้นายแล้ว "

" ไม่ ! " หยางเฉินตอบปฏิเสธออกไปทันที แต่ควงเหมาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่พร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' เป็นไปตามแผน ถึงจะผิดคาดตรงที่มันรู้จักกับผุ็จัดการจางกับหวังหลินก็เถอะ หึหึ! '