เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 30 คำสาบชั้นต่ำ

ณ บ้านตระกูลหวัง

หยางเฉินที่บอกพวกรั่วรัวว่าจะออกมาข้างนอกสักพักเรียบร้อยก็ตรงมาที่บ้านตระกูลหวังทันที โดยใช้ความเร็วเต็มที่ และด้านหน้าของประตูาบ้านตระกูลหวังตอนนี้ก็มีเสี่ยวไป่กำลังยืนตอนรับเขาอยู่

" เชิญด้านในเลยครับปรมจารย์หยาง " เสี่ยวไปพูดออกมาหลังจากที่เห็นหยางเฉินอยู่ด้านหน้าของตน แล้วก็เปิดประตูบ้านออก

หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับหวังเฟ่ยกำลังยืนรออยู่ด้วยท่าทางเป็นกังวล พร้อมกับผู้ชายอีกคนที่มีอายุรุ่นราวคราวเดี๋ยวกันยืนอยู่ข้างๆ " ปรมจารย์มาแล้วสินะครับ ขอบคุณที่มา " หวังเฟ่ยพูดออกมา แล้วก้มหัวทำความเคารพเล็กน้อย และชายอีกคนที่อยู่ข้างก็พูดออกมาพร้อมกับทำท่าแบบเดียวกัน " ยินดีมี่ได้พบครับปรมจารย์หยาง ข้าชื่อว่า โอวฟาง เป็นผู้นำของตระกูลโอครับ "

โอฟางพูดออกมา แล้วก็ได้คิดในใจไปด้วน ' เฟ่ยมันล้อเราเล่นหรือยังไง เด็กคนนี้ดูยังไงอายุก็ไม่น่าจะเกิน 20 ปี จะมารักษาหลานของเราได้ยังไง ? '

" งั้นพวกเราไปกันเถอะ ผมมีเวลาไม่มาก " หยางเฉินพูดออกไปพร้อมกับมองไปที่หวังเฟ่ยที่อยู่ด้านหน้า " ครับ " หวังเฟ่ยตอบออกมา แล้วก็เริ่มพาออกเดินต่อทันทีเข้าไปในบ้าน

...

....

......

จนเดินมาสักพักหยางเฉินก็เข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ภายในห้องที่หยางเฉินเดินเข้ามามีคนอยู่ 2 คน คนที่ 1 ห็คือผู้หญิงผมสีชมพูร่างกายผอมแห้งกำลังนอนอยู่บนเตียงในสภาพที่หมดแรง แล้วอีกคนก็คือคนใส่ชุดหมออายุประมาณ 50 ใส่แว่ตากำลังยืนอยู่ข้างๆ ผู้หญิงที่นอนอยู่ " ....อะ คุณฟางตอนนี้อาการของคุณหนูดูไม่ดีเลยครับ เราไม่นานย้ายเธอมาเลย " ผู้ชายที่สวมชุดหมอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แล้วก็มองไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่ขณะพูดออกมา

จากนั้นโอวฟางที่อยู่ด้านหลังหยางเฉินก็พูดออกมา " ไม่ต้องห่วงคุณหมอควง ตอนนี้ปรมจารย์หยางมาถึงแล้ว เขาต้องสามารถรักษาเธอได้อย่างแน่นอน " โอฟางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แล้วก็ชี้นิ้วไปที่หยางเฉินที่ยืนอยู่

' เด็กนี้เนี่ยนะที่บอกว่าตัวเองเป็นปรมจารย์ ดูยังไงมันก็อายุน้อยอยุ่เลย ' หมอควงคิดในใจหลังจากที่โอฟางแนะนำหยางเฉินให้รู้จัก แล้วก็ได้พูดออกมา " คุณโอวฟางคุณมั่นใจแน่นะว่าชายคนนี้สามารถรักษาเธอได้ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาเขาก็คงไม่รับผิดชอบไม่ไหวนะครับ เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอก็แย่อยู่แล้ว จะให้รักษาอะไรแบบแปลกๆ เธอคงไม่รอดแน่ "

" ไม่รอด... หึหึ! " หยางเฉินพูดออกไป แล้วก็หัวเราะเล็กน้อย

" อะไร! มันมีอะไรน่าตลกนายรู้ไหมว่าเธอตอนนี้- "

" คำสาบชั้นต่ำ! " ระหว่างที่หมอควงกำลังพูดอยู่หยางเฉินก็พูดขัดออกไป แล้วก็เดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่ ' คำสาบชั้นต่ำแบบนี้ยังแก้ไม่ได้ ที่โลกผู้บ่มเพราะที่อ่อนแอขนาดไหนกันเนี่ย ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่มองผู้หญิงที่นอนอยู่ แล้วเสียของหมอควงก็ดังขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกำลังโมโห " แกรู้ไหมคำสาบที่อยู่ในตัวเธอขนาดปรมจารย์ระดับขั้นสูงยังไม่สามารถแก้ได้เลย แล้วแกบอกว่าคำสาบชั้นต่ำมันหมายความว่ายังไง "

" หึ! ถ้าทำได้แค่พูดก็ออกไปดีกว่า " หยางเฉินพูดใส่หมอควงที่กำลังโมโหอยู่ แล้วก็หันไปที่หวังเฟ่ยกับโอวฟางที่ยืนอยู่ด้วยเช่นกัน " พวกคุณเองก็ออกไปด้วย ผมไม่ต้องการให้ใครมารบกนตอนรักษา! "

" .... ทะ ท่านปรมจารย์สามารถรักษเธอได้จริงใช่ไหม " เสียงของโอวฟางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แล้วก็ทำสีหน้าดีใจมองมาที่หยางเฉินแบบมีความหวัง และก็ได้คิดในไปใจไปด้วย ' ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนหรือหาหมอที่ว่าเก่งขนาดไหนมา ทุกคนก็เอาแต่ส่ายหัว แล้วบอกไม่มีทางรักษากันหมด แต่เด็กคนนี้กำบอกว่ามันเป็นคำสาบชั้นต่ำแบบนี้เขาอาจจะรักษาได้จริงๆ '

" เหอะ! เดี๋ยวถ้าคุณหนูลู่เป็นอะไรไปละก็ ฉันจะเป็นคนเอาตำรวจมาลากตัวแก่เองไอ 18 มงกุฎ " หมอควงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วก็เดินออกจากห้องไป และทางหวังเฟ่ยกับโอวหยางก็เดินออกตามไป

หลังจากที่ทั้ง 3 คน เดินออกไปหมดหยางเฉินก็เดินเข้าไปหาเธอ แล้วเริ่มสัมผัสส่วนแขนเของเธอจากนั้นก็ปล่อยลมปราณเข้าไป ' คำสาบแค่นี้สำหรับผู้ฝึกตนมันเป็นของเด็กเล่นก็จริง แต่สำหรับคนปกติมันสามารถฆ่าได้เลย แต่มันก็เท่านั้นแหละเมื่อมาเจอกับเราที่เป็นเทพสงครามในดินแดนศักดิ์สิทธิ์คำสาบพวกนี้มันก็แ่ค่ของเด็กเล่นเท่านั้น ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่กำลังปล่อยลมปราณเข้าตัวเธออยู่

เวลาผ่านไปสักพักเธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เหมือนกับคนกำลังหมดแรง เธอกวาสายตาไปรอบบริเวณของตัวเธอด้วยสายตาแปลกใจ แล้วก็ถามออกมา " คุณเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน "

" ฉันเป็นคนถอนคำสาบให้กับเธอ แล้วเธอก็อยู่ที่บ้านตระกูลหวัง " หยางเฉินตอบกลับไป แล้วก็เดินตรงไปที่ประตูทางออกแต่ในระหว่างนั้นเสียงผู้หญิงด้านหลังของเขาก็ดังออกมา " ขอบคุณมากค่ะ "

เมื่อหยางเฉินเดินถึงประตูทางออกก็เปิดประตูออกไป แล้วเจอกับทั้ง 3 คน มองตรงมาด้วยแววตารอฟังคำตอบ " เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ผมจัดการกับคำสาบเรียบร้อยเธอจะค่อยๆ ดีขึ้นมาเอง " หยางเฉินพูดออกไปขณะที่หันไปหาโอวฟาง แล้วโอวฟางก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ " ท่านพูดจริงเหรอ! "

เมื่อโอฟางถามออกมาหยางเฉินก็ขยับออจากหน้าประคูเพื่อให้เขาได้เห็นหลานที่นอนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นหลานของตัวเองกำลังยิ้มให้อยู่โอฟางก็วิ่งเข้าไปหาทันทีด้วยท่าทางดีใจ " หลานตื่นแล้ว หายแล้วใช่ไหม " โอวฟางถามหลานของตัวเองด้วยน้ำเสียงดีใจผสมกับน้ำเสียงเป็นห่วง " ค่ะ "

" ขอบคุณปรมจารย์หยางมากครับ ทางตระกูลโอวเป็นหนี้ท่านแล้ว " โอวฟางให้กลับมาขอบคุณด้วยท่าทางดีใจ แล้วหยางเฉินก็ตอบออกไป " ผมก็แค่ทำเพื่อโสม 1,000 ปี เท่านั้น ทางคุณอย่าลืมเรื่องที่บอกเอาไว้ก็แล้วกัน "

" ครับ ข้าโอวเฟยผู้นี้จะรีบหาของมาให้กับท่านทันี้ ."

" อื้ม! ถ้าของพร้อมแล้วก็รีบติดต่อมาแล้วกันผมขอตัวก่อน " หยางเฉินตอบออกไปแล้วก็เดินออกจากห้อง ในระหว่างที่เดินอยู่ก็ได้คิดในใจไปด้วย ' เท่านี้ก็เรียบร้อยถ้าได้โสม 1,000 ปี มาอีกต้นละก็ พลังของเราต้องพัฒนาเพิ่มไปมากแน่ ถ้างั้นตอนนี้ก็ไปงานวันเกิดของควงเหมาก่อนก็แล้วกัน ใช้เวลารักษานานกว่าที่คิดพวกรั่วรัวคงเข้างานไปกันแล้ว '

ในระหว่างที่หยางเฉินกำลังจะเดินออกจากบ้านนั้นเสียงของหวังหลินก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง " เดี๋ยวก่อนคะ ปรมจารย์หยาง "

" มีอะไรอีก " หยางเฉินหันกลับไปถามด้วยน้ำเสียงออกรำคาญเล็กน้อย ' มีเรื่องอะไรอีกละเนี่ย ตอนนี้เสียเวลาไปเยอะแล้วยังจะมีเรื่องอะไรอีก ' หยางเฉินคิดในใจหลังจากพูดออกไป