เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 23 เริ่มการต่อสู้

" เจอแล้ว " หยางเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเเสียแผ่วเบา แล้วก็คิดในใจขณะเริ่มออกเดิน ' ห่างจากตรงนี้ 5 กิโลเมตร ทางทิศตะวันตก และดูเหมือนว่าในกลุ่มคนพวกนนั้นที่เอาตัวเธอไปจะมีผู้ฝึกตนอยู่ด้วยสินะ บังเอิญ! หรือว่าพวกนั้นรู็ความสามารถร่างกายของเธอกัน แต่ตอนนี้คิดไปก็ไม่ได้อะไรลองไปดูเองเลยก็แล้วกัน '

ความเร็วที่หยางเฉินกำลังใช้วิ่งอยู่ตอนนี้เป็นความเร็วประมาณ 200 กิโลเมตร/ชั่วโมง ซึ่งก็หมายความว่าภายในเวลาไม่กีนาทีก็สามารถตามรถที่กำลังวิ่งอยู่ทันอย่างแน่นอน

...

....

.....

ภายในรถที่กำลังวิ่งอยู่มีผู้ชายสองคนกำลังนั่งอยู่ที่เบาะรถด้านหลังคุยกัน " สุดยอดไปเลยนะครับงานประมูลของตระกูลเย่ " เสียงของชายรูปร่ายอ้วนท้วมใบหน้าเกลี้ยงเกา ผิวสีขาวเนียลเหมือนกับผู้หญิง สีผมสีน้ำตาลแต่มีเส้นผมดูบางตาเพราะผมร่วงออกเกือบหมดอายุประมาณ 40 ปี พูดออกมาด้วยน้ำเสียงพอใจใส่ชายที่อยู่ด้านข้าง

" นั่นสิ " คนที่ตอบกลับมาเป็นชายอายุประมาณ 60 ปี เส้นผมสีขาวยาวถึงเอวสวมเสื้อผ้าเป็นชุดแบบใส่ต่อสู้ของชาวจีนชายคนนี้ชื่อว่า ปรมจารย์จ้าวหมิง และอีกคนที่นั้งคุยอยู่ก็คือคนของตระกูลอู่ที่เป็น 1 ใน 3 ตระกูลใหญ่ของเมืองทั้งคู่นั้งคุยกันด้วยน้ำเสียงพอใจอย่างมาก

" ว่าแต่นายรู้ไหมว่าคนที่ชื่อหยางเฉินมันเป็นคนยังไง ? " จ้าวหมิงถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย ในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถกับอู่เชียง

" หยางเฉิน? เหมือนว่าในเมืองจะมีตระกูลหยางอยู่นะครับแต่ชื่อหยางเฉินผมไม่เคยได้ยินเลย ท่านปรมจารย์จ้าวหมิงมีอะไรกับผู้ชายคนนั้นเหรอครับ " อู่เชียงตอบออกมา แล้วถามกลับไปด้วยความสงสัยพร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' หยางเฉิน มันเป็นใครกันนะถึงทำให้ปรมจารย์จ้าวหมิงพูดถึงออกมาแบบนี้ '

ในระหว่างที่อู่เชียงกำลังคิดด้วยความสงสัยอยู่นั้นจ้าวหมิงก็ถอนหายใจออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ " เห้อ~~~~ " เมื่อถอนหายใจออกมาก็พูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงผิดหวังออกมา " เจ้าเองก็ไม่รู้จักเหรอ "

' สรุปไอคนที่ชื่อหยางเฉินมันไปทำอะไรไว้กันเนี่ย ตามจริงตระกูลหยางเองตอนนี้ก็ก้มหัวให้กับเราอยู่ ถ้าบอกว่าสามารถหาตัวมาให้ได้จจะดีไหม ไม่สิ! เราจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะยังไม่รู้ว่าคนที่ชื่อหยางเฉิน ปรมจารย์จ้าวหมิงต้องการเจอมันเพราะอะไร ' อู่เชียงคิดในใจขณะที่มองจ้างหมิงนั่งอยู่

เอียด!!!!!

เสียงเบรครถที่อู่เชียงกับจ้าวหมิงนั่งอยู่ทำงาน ผลจากการเบคกระทันหันทำให้อู่เชียงหน้าชนกับเบราะคนขับอย่างจัง " นี่แกจะเบรคทำไม !!! " อู่เชียงตะโกนใส่คนขับรถด้วยน้ำเสียงด้านหน้าด้วยความโมโห ขณะที่กำลังเอามือจับหัวของตัวเองที่ชนกับเบราะเอาไว้

" .....ขะ ขอโทษครับ ตะ... แต่ด้านหน้า " คนขับระพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระอึกกระอัก

" อะไร! ด้านหน้ามันทำไม ? " เสียงของอู่เชียงตะโกนออกมาอีกครั้ง และมองไปที่ด้านหน้าของรถด้วยอารมณ์ที่กำลังมีโมพร้อมกับความสงสัย และก็เห็นชาย 1 คน กำลังยืนอยู่ " ไอนั่นมันใคร มันบ้าหรือไงมายืนขวางหน้- ."

" แขกมาแล้วสินะ " จ้าวหมิงพูดแทรกขณะที่อู่เชียงกำลังพูดอยู่ หลังจากที่พูดจบจ้าวหมิงก็เปิดประตูเดินลงไป

ส่วนคนที่กำลังยืนดัอยู่หน้ารถตอนนี้ก็คือหยางเฉินที่ยืนมองจ้างหมิงกำลังเดินลงมา ' หมอนั่นสินะที่เราสัมผัสพลังได้เมื่อกี้ ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่มองจ้าวหมิงกำลังเดินลงมาจากรถ หลังจากที่จ้าวหมิงเดินลงมาจากรถก็มายืนอยู่ต่อหน้าของหยางเฉินที่อยู่หน้ารถ " หนุ่มน้อยนายมีธุระอะไกับรถคันนี้ " จ้าวหมิงถามออกมาก่อนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

" ในรถคันนั้นมีของที่ฉันต้องการอยู่ " หยางเฉินตอบกลับพร้อมกับชี้นิ้วไปทางรถที่จ้างหมิงนั่งมา " ฮาๆๆๆๆๆ " จ้าวหมิงหัวเราะออกมาเหมือนกับว่าฟังเรื่องตลก แล้วก็พูดต่อ " ในรถนั้นไม่มีของอะไรหรอกมีเพียงคนเท่านั้น นายคงจำรถผิดคันแล้ว- "

" ร่างบริสุทธิ์ " ระหว่างที่จ้าวหมิงกำลังพูดพร้อมกับยิ้มเหมือนเรื่องตลกอยู่นั้น หยางเฉินก็พูดออกไปผลจากคำพูดของหยางเฉินทำให้จ้างหมิงหยุดทำหน้าหัวเราะทันที และเปลี่ยนมาทำหน้าจริงจังแทน

' ไอเด็กนี้มันรู้เรื่องของร่างบริสุทธิ์ด้วย ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแค่พวกผู้ฝึกตนที่ยังไม่รู้ที่ต่ำที่สูง แต่นี้คงไม่ใช่แล้วละถ้ารู้เรื่องของร่างบริสุทธิ์เพราะคนที่รู้เรื่องนอกจากเราในโลกก็มีไม่ถึง 10 คน ด้วยซ้ำ แล้วก็มีพลังไม่ตำกว่าระดับขั้นสูงขึ้นไปทั้งนั้น ' จ้าวหมิงคิดในใจหลังจากที่ได้ยินหยางเฉินพูดออกมา และได้ถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง " รู้เรื่องนี้มาจากไหน "

หลังจากที่จ้าวหมิงถามออกมาหยางเฉินก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แล้วเดินตรงเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ ' ไอหนูนี่มันไม่มีมารยาทเอาสะเลย อยากรู้จริงๆ ใครที่เป็นอาจารย์ของมัน แล้วเรื่องของร่างบริสุทธิ์มันต้องรู้มาจากอาจารย์ของมันแน่ ' จ้าวหมิงคิดในใจขณะที่มองหยางเฉินเดินเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ แล้วก็ได้ถามออกไป " หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้ายังเดินเข้าไปอีกข้าจ้าวหมิงคนนี้จะเป็นคนดับลมหายใจแกเอง "

" หึ! ดับลมหายใจมดปลวกอย่งแกมีปัญญาทำแบบนั้นด้วยเหรอ " หยางเฉินหันกลับไปยังจุดที่จ้าวหมิงกำลังพูดอยู่ แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงดูถูก

" ....แก มันชักจะมากไปแล้วนะแบบนี้ต่อให้อาจารย์แกเป็นใครมันก็ช่วยแกไม่ได- "

" โห่ว! พูดออกมาแบบนี้แปลว่าเตรียมตัวตายแล้วสินะ " ระหว่างที่จ้างหมิงกำลังพูดออกมาด้วยความโกรธหยางเฉินก็พูดขัดออกไป ตอนนี้รอบตัวของทั้งสองคนต่างปล่อยพลังออกมาจนขนาดมนุษย์ปกติอย่างอู่เชียงกับคนขับรถต้องวาดกลัว และรู้สึกได้ว่าตัวเองต้องหนีจากตรงนั้น

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังปล่อยลมปราณออกมาเพื่อข่มกันอยู่นั้นจ้าวหมิงก็ได้คิดในใจไปด้วย ' ไอเด็กนี้มันเป็อัจฉริยะจากไหนกันเนี่ย ดูจากลมปราณที่มันปล่อยออกมาก็ไมได้ต่างจากของเราเลย ' แล้วจ้าวหมิงก็ได้ถามออกไปด้วยน้ำเสียงใจเย็น " ไอหนูอาจารย์ของแกเป็นใคร แล้วแกชื่ออะไร? "

" ทำไมฉันต้องบอกมดปลวกอย่างแกด้วย แต่ก็เอาเถอะยังไงก็บอกชื่อเอาไว้ก่อนแล้วกัน หยางเฉิน "

" หืม~~ " จ้าวหมิงเมื่อได้ยินหยางเฉินพูดออกมาก็ร้องด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ' เด็กนี้เองเหรอที่ฟู่มันเล่าให้ฟัง ที่สามารถจัดการมันได้ในหมัดเดียว แต่ดูจากลมปราณที่มันปล่อยออกมาตอนนี้ก็ไม่ได้แปลกใจเลย ' จ้าวหมิงคิดในใจจากนั้นก็พูดออกไปพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย " กำลังจะไปหาอยู่พอดี แต่มาเจอกันเองแบบนี้ก็สบายขึ้นเยอะ "

" ไปหา? มดปลวกอย่างแกมีธุระอะไรกับฉัน " หยางเฉินถามกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

" ....หนอย! คำก็มดปลวกสองคำก็หมดปลวกสงสัยต้องเอาฟันในปากออกให้หมด แล้วค่อยฆ่าทิ้งสะแล้ว " จ้าวหมิงตะโกนออกมา แล้วพุ่งใส่หยางเฉินที่ยืนอยู่ พร้อมกับกำปั่นในมือที่อีดพลังเป็นแสงสีดำเอาไว้

' พวกผู้ใช่วิชามืดสินะ แบบนี้เองเข้าใจแล้ว หมอนี่คงเป็นคนที่มาล้างแค้นให้กับมดปลวกที่ชื่อฟู่แน่ ไม่น่าปล่อยมันไปเลยจริงๆ ถ้าตอนนั้นรั่วรัวไม่อยู่ด้วยเราคงจัดการมันไปแล้ว ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่จ้าวหมิงกระโดดเข้ามา แล้วก็พูดออกไป " ฝามือสรรค์ "

เมื่อหยางเฉินพูดจบก็มีมือขนาดใหญ่สีทองปรากฏออกมาจากบนฟ้าด้านบนหัวของจ้าวหมิง

ตุ๊บ !

เสียงมือขนาดใหญ่ตบลงไปยังจุดที่จ้าวหมิงอยู่ ทำให้มีกลุ่มฝุ่นควันขนาดใหญ่ปรากฏออกมาผลจากแรงตบนั้นทำให้ต้นไม่บริเวณโดยรอบหักโค่นไปหลายต่อหลายต้น ' หลบได้เหรอ ' หยางเฉินคิดในใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามือที่ตบลงไปไม่โดนตัวของจ้าวหมิง หลังจากี่ฝุ่นควันเริ่มหายไปก็เห็นจ้าวหมิงกำลังยืนทำหน้าตกใจกับหลุมเป็นรูปฝ่ามือขนาดใหญ่กว่า 10 เมตร ด้านหน้าอยู่

' นี่มันพลังบ้าอะไรกันเนี่ย พลังแบบนี้ขนาดเราอยู่ระดับฝึกต้นขั้นสูงระดับ 8 ยังไม่สามารถทำแบบนี้ได้เลย จ้าวหมิงคิดในใจหลังจากที่ได้เห็นหลุมด้านหน้า

" หลบได้แบบนั้นแสดงความต้องมีของวิเศษอยู่ด้วยสินะ " เสียงของหยางเฉินพูดขึ้นมา แล้วก็คิดในใจไปด้วย ' ถ้าเป็นปกติต่อให้เป็นผู้ฝึกตนระดับสูงสุดก็ไมมีทางหลบได้อย่างแน่นอน '

' พลังของมันมีขนาดนี้เราคงไม่มีทางเลือกแล้วละ ' จ้างหมิงคิดในใจ แล้วก็เริ่มหายใจออกแบบถอนหายใจ " ฮูว " และก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจอย่างมาก " ไปหนุ่มจงดีใจสะ ที่ทำให้ข้าต้องใช้สิ่งนี้เพื่อฆ่าแกได้ "