เทพสงครามหวนคืน ตอนที่ 17 เรื่องที่ได้ยินมา

" ก็เรื่องของลุงนายไง ฉันได้ยินมาว่าใครที่ไปยุ่ง หรือขัดผลประโยชน์ของเขาทุกคนจะตายกันหมดเลย ไม่ก็ครอบครัวเกิดอุบัติเหตุจนถึงชีวิตกัน "

" โห่ว! " หยางเฉินพูดออกไปเหมือนกับน้ำเสียงแปลกใจ ' ที่รั่วรัวพูดออกมามันก็ถูก แบบนี้การตายของพ่อกับแม่ของเราก็คงต้องตรวจสอบดูหน่อยแล้วละ ' หยางเฉินในใจ แล้วก็นึกถึงอุบัติเหตุของแม่ตัวเอง

แม่ของหยางเฉินนั้นเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งลงภูเขาหลังจากที่เดินทางกลับจากการประชุมในวันที่ฝนตกหนัก เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นคนตระกูลหยางก็หายไปกว่า 50% ร่วมถึงตาของเขา และญาตพี่น้องด้วยที่นั่งรถมาคันเดียวกันหลังจากวันนั้นหยางริ๋วก็ได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลทันที

" เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสามารถจัดการได้ " หยางเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย

" มันไมใช่เรื่องเล่นๆ นะเฉิน " รั่วรัวพูดออกมาด้วยท่าทางกำลังไม่พอใจ แล้วเธอก็เดินเร็วขึ้นจนไปอยู่ด้านหน้าของหยางเฉิน และหันหน้ากลับมาพูดด้วยท่าทางกำลังเขิลอายเล็กน้อย " นายสัญญาแล้วนะ ว่าจะดูแลฉันอย่าเป็นอะไรไปละ " เมื่อพูดจบรั่วรัวก็วิ่งไปทันทีส่วนหยางเฉินที่ยืนอยู่ก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อย ขณะที่มองรั่วรัววิ่งไปพร้อมกับคิดในใจไปด้วย ' ฉันก็อยากจะดูแลเธอไปตลอดนั้นแหละ แตว่าสักวันฉันเองก็ต้องไปจากโลกใบนี้เพราะมันมีคนที่ทำให้ฉันต้องไปเอาคืนอยู่ '

ติง! ติง! ติง!

ในระหว่างที่หยางเฉินกำลังยืนคิดอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ' ใครโทรมา ' หยางเฉินคิดหลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาก็เห็นชื่อของหวังเฟ่ยปรากฏอยู่ ' มาจนได้สินะ '

" ครับ "

" ....ปรมจารย์หยางคุณพร้อมมารับของเลยไหมครับ "

' สมแล้วที่เป็นตระกูลหวังสามาถหามาได้แถมยังไม่ผิดคำพูดด้วย หึหึ....! ถ้าได้มันมาละก็ระดับของเราต้องทะลุขั้นสูงได้อย่างแน่นอน ' หยางเฉินคิดในใจหลังจากที่หวังเฟ่ยพูดจบ

" ส่งคนมารับผมหน่อย ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงเรียน "

" ครับ "

เมื่อคุยกันจบหยางเฉินก็เดินออกไปที่หน้าประตูของโรงเรียนเพื่อรอคนมารับ

....

......

........

10 นาที ต่อมา

ขณะที่หยางเฉินกำลังยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนได้ไม่นานก็มีรถยุโรปสีแดงมาจอดด้านหน้า เมื่อถจอดหยางเฉินก็มองไปที่รถด้านหน้าด้วยแววตาแปลกใจพร้อมกับคิดไปด้วย ' ใคร ' หลังจากนั้นกระจกรถก็เริ่มเปิดออะ และก็มีเสียงดังออกมาจากทางด้านในรถ " สวัสดีค่ะ " เสียงที่พูดออกมานั้นเป็นเสียงของหวังหลินที่กำลังนั่งอยู่บนที่นั้งคนขับโดยสวมเสื้อผ้าดูดีใส่แว่นกันแดดสีน้ำตาลอ่อนอยู่ และเธอก็พูดออกมาต่อ " คุณปู่ให้ฉันมารับคุณไปคะ "

เมื่อหวังหลินพูดจบประตูรถฝั่งหยางเฉินก็ค่อยๆ เปิดออก ' เอาเถอะใครมารับมันก็เหมือนกันนั้นแหละ เพราะยังไงเราก็ต้องไปที่บ้านของตระกูลหวังอยู่แล้ว ' หยางเฉินคิดในใจ แล้วก็ขึ้นรถไปแบบไม่มีทางเลือก

...

....

.....

ณ บ้านตระกูลหวัง

" สวัสดีครับปรมจารย์หยาง " หวังเฟ่ยพูดออกมาหลัจากที่หยางเฉินเดินเข้าไปในห้องที่ตนกำลังนั่งอยู่ พร้อมกับลุกขึ้นเพื่อเป็นการให้เกียติ " อ่า " หยางเฉินตอบออกไป แล้วสายตาก็มองไปที่กล่องไม้ขนาดใหญ่ประมาณ 60 เซนติเมตร ที่กำลังว่างอยู่บนโต๊ะด้านหน้า " นั่นเป็นของที่คุณสั่งเอาไว้ครับ โสม 1,000 ปี " หวังเฟ่ยพูดออกมาแล้วชี้นิ้วลงไปที่กล่องไม้ด้านหน้า

เมื่อหยางเฉินได้ยินแบบนั้นก็เดินเข้าไปเปิดกล่องดูทันที ' อื้ม ! เป็นโม 1,000 ปี ที่ยังมีคุณภาพอยู่ สมแล้วที่ให้ทางตระกูลหวังหามาให้ ' หยางเฉินคิดในใจขณะที่มองกล่องโสมด้านหน้า ในระหว่างนั้นหวังเฟ่ยที่ยืนอยู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงค่อยๆ " เป็นไงบ้างครับ "

" ....ดีมาาก ผมไม่คิดเลยว่าโลกนี้ยังมีของที่มีคุณภาพขนาดนนี้อยู่ "หยางเฉินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเหมือนกับว่ากำลังดีใจอยู่ แต่ในระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ติง ติง ติง!

เสียงที่ดังขึ้นมาเป็นเสียงโทรศัพท์ของหยางเฉินที่กำลังถือกล่องเอาไว้อยู่ ' ใครโทรมาอีดละเนี่ย วันนี้มีคนโทรมาหาเยอะจัง ' หยางเฉินคิดในใจแล้วเอากล่องโสม 1,000 ปี วางเอาไว้บนโต๊ะด้านหน้าอีกครั้ง แล้วรับสายที่โทรเข้ามา

" ใคร " หยางเฉินถามออกไปด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

" ฉันเอง แกลืมไปแล้วหรือไง " เสียงที่ตอบกลับมาในโทรศัพท์นั้นก็คือเสียงของเย่หมู่ที่พูดออกมาเหมือนกับว่ามีแผนอยู่

" ออ~ หมาหมู่- ไม่สิ! เย่หมู่เอง "

" เฮยแก! เมื่อกี้แกเรียกฉันว่าหมาใช่ไหม? " เย่หมู่ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์เสีย แล้วหยางเฉินก็ตอบกลับไป " เอาน่า เอาน่า จะยังไงมันก็เหมือนกันนั้นแหละเพราะสำหรับแกในสายตาของฉันมันก็ไม่ได้มีค่ามากกว่าหมาหรอก- แต่ว่าโทรมาแบบนี้แปลว่าตอนเช้ายังไม่เข้าใจความหมายสินะ "

" ฮาๆๆๆ " เสียงของเย่หมู่หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงชอบใจจากนั้นก็พูดต่อ " ลองฟังนี้ดูแล้วจะรู้เอง "

หลังจากทีี่เย่หมู่พูดจบเสียงก็เงียบไปสักพัก แล้วก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า....