King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 105 โจมตีอีกแล้ว เฮ้อ~

ณ ด้านหน้าคฤหาสน์

" ขอร้องละครับองค์ชาย ท่านช่วยกเลิกการประลองครั้งนี้ด้วยเถอะ "

เชสเตอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ที่ด้านหลังของมันก็มีพวกทหารที่หัวเราะผมเมื่อวานยืนกันอยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

" เหอะ! ลืมเรื่องที่แกพูดเมื่อวานแล้วเหรอ? "

" ขออภัยด้วยครับองค์ชาย ข้าผิดไปแล้วท่านช่วยยกโทษให้ข้าด้วย "

" ยกโทษสินะ... "

ผมพูดด้วยสีหน้ามีนัย โดยสแยะยิ้มเล็กน้อย ทางเชสเตอร์เองตอนนี้ก็กำลังเหงื่อตก และจ้องมองมาที่หน้าของผมอยู่ ตามจริงการปล่อยมันไปมันก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน เพราะเดี๋ยวมันก็โดนเจ้าหมายเลข 1 จัดการเองเราแทบไม่ต้องทำอะไร

อืม....

แต่ไม่ดีกว่า! ถ้าเราปล่อยมันไปคนอื่นจะเอาอย่างตาม

" ลองบอกสาเหตุที่ข้าต้องยกเลิกการประลองหน่อยสิ ! "

" องค์ชายเรื่องนั้น- "

" มันไม่มีมีไงละ ถ้าบอกว่าเพื่อสงสารนายละก็ไม่ต้องพูดดีกว่า เพราะเมื่อวานก็บอกไปแล้ว ว่าใครจะถือหางแกอยู่มันก็ช่วยแกไม่ได้หรอก และที่มาหาข้าวันนี้ก็เพราะว่าเจ้าหมายเลย... ไ่ม่สิ! เนดีสันคงปฏิเสธการช่วยเหลือมาแล้วสินะ "

เมื่อผมพูดออกไปเชสเตอร์ก็ทำสีหน้าวิตกกังวลออกมาให้เห็นได้ชัด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับมา ราวกับว่ามันกำลังคิดหาเหตุผลอะไรบางอย่างเพื่อพูดออกมาอยู่ และผมก็เริ่มพูดต่อว่า " ข้าพูดถูกไหม? "

" ถะ- ถูกครับ "

" ถ้างั้นในฐานะที่เจ้ามาขอร้องข้าแบบนี้ข้าจะยกโทษให้ก็แล้วกัน แต่ว่ามีเงื่อนไขอยู่ "

" เชิญท่านบอกมาได้เลยครับ ข้าพร้อมจะทำตามคำสั่งของท่านทุกอย่าง! "

เชสเตอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสี่ยงมั่นใจ พร้อมกับใบหน้าที่กำลังดีใจ

มันคงกำลังเข้าใจผิดว่าเรากำลังจะยกโทษใหมันสินะ สีหน้าแบบนั้นไม่ผิดแน่ แต่ว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก หึหึ!

" พื้นที่ 50% ในการปกครองของตระกูลเจ้าต้องเป็นของข้า รวมถึงธุรกิจภายในพื้นที่ด้วย "

ทันที่ที่ได้ยินข้อเสนอของผม สีหน้าของเขสเตอร์ก็แสดงอารมณ์ตกใจออกมาให้เห็นทันที แต่มันก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะตระกูลของมันมีพื้นที่อะไรไม่ได้ต่างจากตระกูล สโลน วินเทอร์ เท่าไหร่ แถมยังเป็นเขตตลาดเยอะด้วย ได้เขตพวกนั้นมาเรียกได้ว่าเป็นเสื้อนอนกินค่าที่ได้แบบสบายๆ แต่ถึงแบบนั้นเราก็ไม่คิดจะเอามันไว้หรอก

ก็แค่อยากลดอำนาจของมันเท่านั้น แถมถ้ามันถูกปลดออกจากยศขุนนางตอนนี้พื้นที่ทั้งหมมดก็จะเป็นของส่วนกลาง ซึ่งจะกลับไปเป็นของประเทศ แทนที่จะยอมให้เป็นแบบนั้น เราก็เอาพื้นที่มันมาเป็นของตัวเองสะก็จบ แล้วเราก็เอาไว้มอบให้เอ็ดเน่ในวันเกิด

สมบูรณ์แบบ!!!

หลังจากที่เชสเตอร์คิดหนักสักพักก็เริ่มพูดมา

" ตกลงครับ! "

สำเร็จ!

เท่านี้ก็เรียบร้อย

" ถ้างั้นก็ตามตกลงกัน เดี๋ยวเรื่องทั้งหมดกริมเธอร์จะเป็นคนจัดการเอง "

แล้วหลังจากที่ผมสามารถตกลงกับเชสเตอร์ได้ มันก็พาพวกทหารเดินทางกลับกันทันที ระหว่างที่ผมกำลังมองขบวนรถม้าที่เดินทางกลับไปผมก็คิดในใจไปด้วย เท่านี้เราก็ไม่จำเป็นต้องออกไปล่าสัตว์อสูรแล้ว ตอนนี้เราก็แค่เก็บเงินจากค่าเช่าพื้นที่ตลาด วันนึงก็น่าจะได้คริสตันไม่ต่ำกว่าร้อยชิ้นแน่นอน

พวกชาวเมืองจะได้หายเข้าใจผิดสักทีที่ว่าเราต้องการขยายพื้นที่ของเมืองหลวง หรือหายเข้าใจผิดเรื่องที่ว่าเราอยากให้อณาเขตทางใต้มาทำการค้าสักที ถ้ายังบุกเบิกต่อไปก็มีแต่จะเป็นปัญหาในอนาคตป่าวๆ

เฮ้อ~

ในระหว่างที่ผมกำลังมองขบวนของเชสเตอร์กำลังเดินทางออกไปอยู่นั้น

" ไปเรียกทหารทั้งหมดมา ขอความช่วยเหลือจากราชาดิวนีสันด้วย!!!! "

ก็มีเสียงของกริมเอร์กำลังพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตรนกอยู่ ทันทีที่หันไปตามเสียงก็เห็นกริมเธอร์และพวกทหารติดตามเดินออกมาพร้อมกับชุดเกราะหนักน้ำเงินเงา เตรียมพร้อมรบแบบเต็มที่

ดูยังไงมันก็เป็นเรื่องไม่ดีแน่ ยิ่งถึงกับขอความเชื่อเหลือกับทางดิวนีสันด้วย แต่วามันไม่ใช่เรื่องของผม เพราะงั้นรีบเดินนะ-

" ดรารอน์!!! "

ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินหนีกริมเธอร์ก็ตะโกนเรียกผมออกมาก่อน ชิ! คงไม่ได้คิดจะเอาเราไปด้วยหรอกนะ คนพึ่งตื่นขึ้นมาจากพลังเวทย์หมดเอง

แล้ว

" พื้นที่บุกเบิกของป่่าซอร์ถูกโจมตี "

กริมเธอร์ก็พูดออกมาต่อ

อีกแล้วเหรอ? โจมตี! โจมตี! โจมตี! รู้สึกว่าช่วงนี้จะได้ยินคำนี้มากเหลือเกิน มันจะโจมตีอะไรกัันนักกันหน้า และใครมันกล้ามาโจมตีพื้นที่ติดอณาเขตของเมืองหลวงแบบนี้ มันคิดอะไรของงมันอยู่ ปัดโถ่!

" ใครโจมตีครับ? "

ผมถามด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ด้วยแววตาที่แสดงออกไปว่าน่ารำคาญแล้วนะ อย่าเอาฉันไปด้วยเลย ขอละ! ขอละ! ถ้าได้ไปจัดการกับพวกที่บุกป่าซอร์อีก คนเขาจะเข้าใจผิดกันอีก แค่ทหารของนายกับดิวนีสันก็น่าจะพอแล้ว

" กองทัพโอเกอร์! "

" เอ่ะ!

ผมร้องด้วยเสียงตกใจ หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่กริมเธอร์พูดมา สีหน้ากำลังเซ็งของผมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจทันที

" เจ้ารีบไปเตรียมตัวสะตอนนี้พวกมันใกล้เข้ามาถึงแล้ว "

" จำนวนเท่าไหร่ครับ "

เกล็ดความรู้ : โอเกอร์!

เป็นสัตว์อสูรชั้นสูงที่จัดการยากชนิดนึง เป็นสิ่งมีชีวิตคล้ายกับมนุษย์ แต่ขนาดตัวใหญากว่าประมาณ 10 - 20 เท่า แถมมันยังรักษาตัวเองได้ด้วยหลังจากที่โดนโจมตี และมันก็อยู่กันเป็นกลุ่มทำให้สามารถจัดการได้ยากอาวุฑที่ใช้เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ถูกมันเอาไปทำเป็นอาวุธ แต่จุดอ่อนของมันก็คือใช้เวทยืไม่ได้พลังเวทย์ของพวกมันจะเ็นการฟื้นฟูร่างกายแทน

อาหารที่มันชื่นชอบ = มนุษย์!