ตอนที่แล้ว11 - ขอโทษด้วยที่ทำร้ายความรู้สึกนาย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป13 - ฉันแค่ทำให้แน่ใจว่าเขาจะตั้งใจเรียน

12 - รักแรกพังทลาย


12 - รักแรกพังทลาย

“เพื่อนนักเรียนพฤติกรรมของนายไม่ไหวจริงๆ หวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วนะ” หลินฟ่านกล่าวอย่างใจเย็น

หมัดนั้นเปื้อนเลือด มันคือเลือดของหลินฟ่านที่เกิดจากการที่เนื้อหนังปะทะกับกำแพงคอนกรีต

หลินฟ่านปล่อยมือถังเจี๋ย จากนั้นเขาก็จับชายเสื้อของถังเจี๋ยขึ้นมาเช็ดเลือดบนมือเบาๆ

“ในอนาคตอย่ารังแกคนอื่นอีก ได้ยินไหม?”

เมื่อหลินฟ่านเช็ดคราบเลือด การแสดงออกที่ไม่แยแสของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย มันราวกับว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ และท่าทางของเขานั้นทำให้ผู้คนสั่นเทา

“ฉัน... ฉันได้ยิน”

ถังเจี๋ยร่างกายสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจมากแค่ไหน เขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถทุบกำแพงด้วยหมัดมาก่อน

ถ้าหมัดนั้นต่อยเข้ามาที่หน้าเขา! เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ?

หลินฟ่านตบหน้าถังเจี๋ยเบาๆพลางยิ้มอย่างโล่งใจ

“เพื่อนนักเรียนที่ดี กลับบ้านไปกินข้าวดีกว่า สมาชิกในครอบครัวกำลังรอนายกลับบ้าน นายรู้ตัวไหมว่าตัวเองผอมแค่ไหน นายควรจะกินข้าวมากกว่านี้”

เพื่อนนักเรียนที่ติดตามถังเจี๋ยต่างมองหลินฟ่านด้วยความกลัว

“เฉินหยาง พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว ลาก่อน”

พวกเขาวิ่งหนีไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองภาพที่อยู่ทางด้านหลัง

พวกเขาเป็นแค่เด็ก...คุณเคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ที่ไหน?

ถังเจี๋ยก็เดินออกไปอย่างเซื่องซึมเช่นกัน

หลินฟ่านหยิบจดหมายรักที่ตกลงบนพื้นและเดินไปหาเฉาฟางฟางด้วยรอยยิ้มและยื่นจดหมายกลับคืนไป

“ยินดีที่ได้พบกันอีก”

เฉาฟางฟางมองไปที่ใบหน้าของหลินฟ่าน รอยยิ้มนั้นดูสดใส เหมือนกับดวงอาทิตย์ ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่น

เธอจับมือของหลินฟ่าน

มีความคิดเดียวในใจของเธอ

ช่างเป็นฝ่ามือที่อบอุ่น

มือนุ่มจังเลย

นิ้วยาวและบางมาก เล็บสะอาด สวยจริงๆ

อยากจับมือนี้ทุกวัน

“เฉิน...เฉินหยาง เป็นแฟนของฉันได้ไหม แม้ว่าฉันจะไม่ได้ดีอะไรเลยแต่ฉันจะทำงานหนักเพื่อเธอยัง ในอนาคตฉันจะเชื่อฟังเธอทุกอย่าง”

เฉาฟางฟางรวบรวมความกล้าและพูดสิ่งที่อยู่ในใจ แก้มของเธอแดงก่ำเต็มไปด้วยความเขินอาย

เธอมองที่เฉินหยางอย่างลับๆ และเห็นว่าเฉินหยางยิ้มอยู่เสมอ

“เฉินหยางได้ไหม?”

"ไม่!"

หลินฟ่านยิ้มแล้วเดินไปที่ป้ายรถเมล์

คลิก!

มีเสียงของบางอย่างแตกหัก

เฉาฟางฟางรู้สึกว่าหัวใจที่มีความหวังของเธอถูกบดขยี้อย่างไร้ความปราณี

ฮือ...

เฉาฟางฟางนั่งร้องไห้อยู่ที่นั่นท่ามกลางสายตาของผู้คนทั้งโรงเรียน

รักแรก!

ไม่มีแล้ว!

หลินฟ่านรอรถสาย 666 ที่ป้ายรถเมล์ เมื่อยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เขาก็ดูแตกต่างจากผู้คนรอบข้างอย่างชัดเจน เขาเป็นคนเงียบและเฉยเมยต่อสิ่งรอบข้าง

รถเมล์ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามา

หยุด!

บัตรนักเรียน.

เขาเดินช้าๆไปที่ท้ายรถเพื่อหาที่นั่งและมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง จากนั้นเขาก็หยิบสมาร์ทโฟนออกจากกระเป๋า หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นเล็กน้อย และเขาต้องป้อนรหัสผ่านเพื่อเปิดหน้าจอ

เขามองครู่หนึ่งแล้วแตะนิ้วแล้วป้อนรหัสผ่าน

8858.

ซอฟต์แวร์การสื่อสาร มันมีกลุ่มของนักเรียนปี 3 ห้อง 2 อยู่ด้วย

เฉินหยาง: เพื่อนนักเรียน พวกนายสบายดีหรือเปล่า

เขามาที่โลกนี้ด้วยเวทมนตร์ลึกลับ ภารกิจของเขาคือการทำให้เฉินหยางไม่ถูกใครรังแกอีกต่อไป

เขาประหลาดใจกับภารกิจนี้มาก เฉินหยางเป็นคนดีและอาจจะเป็นคนดีที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จัก แต่ทำไมคนจำนวนมากถึงต้องรังแกเขา

ที่แปลกมากคือเพื่อนนักเรียนแต่ละคนต่างก็ส่งอิโมจิที่แสดงความโกรธส่งมาในช่องแชทกลุ่มโดยไม่พูดอะไร

ซูเสี่ยวตง: "..."

เจียงหมิง: "..."

...

หลังจากอ่านข้อความในกลุ่ม หลินฟ่านรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เขาไม่เข้าใจความหมายของสติ๊กเกอร์ที่เพื่อนส่งมา

เฉินหยาง: การที่พวกนายไปนอนอยู่บนพื้นหรือเป็นเพราะว่าเรียนหนักมากเกินไป?

พวกนายถูกความเย็นจากพื้นอาคารเรียนแทรกซึมจนต้องเข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า?

ในฐานะเพื่อน ฉันจะไปเยี่ยมพวกนายทุกคนเอง ไม่ต้องห่วง

ซูเสี่ยวตง: "???"

จางฮ่าว: "???"

หยางจื่อเถียน: "???"

...

เมื่อมองไปที่หน้าจอ หลินฟ่านก็รู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจความหมายของสติ๊กเกอร์ที่เพื่อนร่วมชั้นส่งมา

หลังจากใช้ความคิดอย่างหนักเขาก็เข้าใจทันทีว่า

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนอยากให้เขาไปที่นั่นเร็วๆ!

"โอเรียนเต็ลพลาซ่า"

เสียงประกาศดังขึ้นบนลำโพงของรถสาธารณะ

หลินฟ่านลุกขึ้นและลงจากรถ บ้านของเขาอยู่ในเขตชุมชนนี้ เพียงเดินเข้าซอยไม่นานเขาก็พบบ้านหลังสีขาวที่มีขนาดใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นเล็กน้อย

ทันทีที่เขาเปิดประตูบ้านก็มีเสียงดังมาจากห้องครัว

“หยางหยางกลับมาแล้ว ไปล้างมือก่อน แม่กำลังทำอาหารอยู่เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

หลังจากนั้นไม่นานมื้ออาหารก็เริ่มขึ้น

"หยางหยาง วันนี้แม่ทำปีกไก่ตุ๋นที่ลูกชอบให้ พ่อของลูกก็อยากกิน แต่แม่อยากทำให้หยางหยางคนเดียว"

หญิงวัยกลางคนใส่ปีกไก่ลงในชามของหลินฟ่านและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

"พ่อของลูกบอกว่าจะไปที่โรงเรียนในช่วงบ่าย ลูกต้องเข้าใจพ่อด้วย พ่อเขางานยุ่งมากแม้แต่กลับบ้านถ้าไม่ดึกจริงๆเขาก็คงไม่กลับ”

หลินฟ่านก้มศีรษะลงและกินอาหาร มันรสชาติดีมาก มันดีกว่าที่เขาเคยกินในโรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน ของทุกอย่างที่นั่นล้วนปรุงออกมาอย่างจืดชืด

ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะปุ่มรับรสที่เคยชินกับอาหารรสจัดแล้ว เช่นเดียวกับการสูบบุหรี่ บุหรี่มีหลายประเภท แต่ทุกคนจะสูบยี่ห้อที่ตัวเองสูบประจำเท่านั้น

ไม่ใช่ว่ามันดีกว่า แต่เป็นเพราะนิสัย

“เพื่อนนักเรียนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้ ผมตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมพวกเขา” หลินฟ่านกล่าว

หญิงวัยกลางคนพูดอย่างมีความสุข: “อืม หยางหยางของเราเอาใจใส่และรู้ถึงวิธีเชื่อมสัมพันธ์กับเพื่อนนักเรียน แม่ดีใจมาก ถ้าพ่อรู้ เขาจะภูมิใจในตัวหยางหยาง”

ไม่นาน มื้ออาหารก็จบลง

หลินฟ่านกลับมาที่บ้านและนั่งเงียบๆบนขอบหน้าต่างพลางมองดูทิวทัศน์ของชุมชนด้านล่าง

เขาเห็นแม่ของเฉินหยางพิงระเบียงบ้านและสูบบุหรี่อย่างเดียวดาย ดวงตาของเธอว่างเปล่า

เห็นได้ชัดว่าเธอกลุ้มใจกับสภาพของเฉินหยางโดยไม่รู้ตัวว่าเธอก็เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพนี้

…………….

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด