บทที่ 220 ถือว่าเจ้าโหดเหี้ยม! (ฟรี)

บทที่ 220

ถือว่าเจ้าโหดเหี้ยม! (ฟรี)

วันนั้นหลิวหลงนํากองพลที่หนึ่งออกไปปราบโจร

ค่ายโจรเหล่านี้รู้ดีอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้บางครั้งพวกเขาออกไปปราบครั้งหรือสองครั้ง แต่ทหารไม่เคยฆ่าพวกเขาหมด

ความหมายของหลี่มู่ฟาน ชัดเจนมาก หากค่ายโจรขยายตัวจะถูกกวาดล้างอีกครั้ง!

หากกองทัพหมิงออกไปปล้น ชื่อเสียงของพวกเขาจะไม่ดี ทําไมไม่ให้โจรเหล่านี้ไปทํา จากนั้นเมืองหมิงจะปล้นพวกเขาในชื่อการปราบโจร

อย่างแรกคือหาเงิน และมาจับคน สองคือล้างมลทินให้ตัวเอง เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียวได้สองนัด

อย่างไรก็ตามสถานการณ์พิเศษนี้หลี่มู่ฟาน ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่งทหารไปกวาดล้างทันที

ตกกลางคืน เขากลับมาจากการฝึกบําเพ็ญตบะ และกําลังจะกินอะไรอยู่นั้น ก็เห็นเฉี่ยวเอ๋อร์เดินเข้ามา

"นายน้อย ทหารรักษาเมืองรายงานมีคนสองสามคนที่อ้างว่าเป็นทูตแห่งจักรวรรดิหยุนฉิน ขอพบท่าน"

หลี่มู่ฟาน ตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

"ทูตหยุนฉิน?"

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "พาคนเข้ามา" ”

หลังจากนั้นไม่นาน ห้องรับแขกของคฤหาสน์สกุลหลี่

ขุนนางวัยกลางคนเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เมื่อเห็น          หลี่มู่ฟาน เขาโค้งคํานับทันที "ผู้ใต้บังคับบัญชาเจียงเฉิน มาตามคําสั่งขององค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิ มาที่นี่เพื่อเข้าพบท่านเจ้าเมืองหลี่ ”

หลี่มู่ฟาน แค่นเสียงแล้วกล่าวว่า "ไม่ใช่ว่าจักรวรรดิประกาศการตายของข้ามานานแล้วหรอกหรือ? ”

ใบหน้าของเจียงเฉินแข็งค้าง เขายิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า "เรื่องในวันนั้นราชสํานักถูกคนทรยศหลอกลวงได้โปรดสงบสติอารมณ์ด้วย" ”

"เอาเถอะ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ฝ่าบาทจะให้เจ้ามาหาข้าทําไม"

เจี่ยงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็หยิบจดหมายออกมาจากอกเสื้อส่งให้เฉี่ยวเอ๋อร์

"ท่านเจ้าเมืองแค่มองก็รู้แล้ว"

หลี่มู่ฟาน รับจดหมายมาและเปิดมันใบหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงทันที

เขาพูดอย่างโมโหว่า "จักรวรรดิไม่เคยมีเรื่องแต่งงานในรอบพันปี แล้วพวกเจ้ายังมีหน้ามาให้ข้าดูอีกหรือ? ”

เจี่ยงเฉินกล่าว "ท่านเจ้าเมือง ท่านควรรู้สถานการณ์ของจักรวรรดินี้หากเผ่าเอลฟ์พลิกหน้ากลับตาลปัตรจักรวรรดิจะตกอยู่ในอันตราย" ”

"ฝ่าบาททรงทราบว่าท่านเจ้าเมืองและองค์หญิงเสวี่ยมีอดีตดังนั้นจึงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ให้พระองค์นําองค์หญิงเอลฟ์กลับไปแลกเปลี่ยนองค์หญิงเสวี่ย..."

หลี่มู่ฟาน ยิ้มเยาะ "พวกเจ้าคงไม่คิดว่าข้าหลี่มู่ฟาน โง่หรอกนะ? ”

"พวกเจ้าตัดสินใจแต่งงานแล้ว แม้ว่าข้าหลี่มู่ฟาน จะเอาคนกลับมา เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงส่งองค์หญิงไปอีกครั้ง?"

"จุดประสงค์ของเจ้าคือต้องการให้ข้าลงมือและจัดการกับเผ่าเอลฟ์เท่านั้น ทําไมเจ้าถึงต้องอ้อมค้อมเช่นนี้ด้วย?"

เจี่ยงเฉินยิ้มเจื่อนๆ "ท่านเจ้าเมืองมีสายตาเฉลียวฉลาดผู้ใต้บังคับบัญชาไม่กล้าปิดบัง เรื่องนี้ท่านเจ้าเมืองโปรดพิจารณาด้วย" ”

หลีมู่ฟานยิ้มเยาะ "พวกเจ้าได้แบ่งอาณาจักรสุริยันจันทราออกเป็นครึ่งหนึ่ง แล้วพวกเจ้าก็วางแผนที่จะพึ่งพาเผ่าเอลฟ์แล้ว ข้าจะหาเรื่องใส่ตัวข้าทำไม? ”

เจี่ยงเฉินยังคงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่       หลี่มู่ฟาน โบกมือและขัดจังหวะเขา "เอาเถอะ ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ก็ไปเถอะ" ”

"นี่..."

เจียงเฉินถอนหายใจเบาๆ เขาไม่ได้รับคําตอบจากปากของหลี่มู่ฟาน

หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ เขาก็พูดขึ้นมาว่า "ท่านเจ้าเมือง ไม่ทราบว่านายพลฝานชิงเยว่ยังอยู่ในกองทัพหรือไม่? ”

พร้อมกันนั้น เขาก็หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อแล้วกล่าวว่า "นี่เป็นจดหมายฉบับหนึ่งจากแม่ทัพฝานที่มอบให้แก่หลานสาวของเขา ขอท่านเจ้าเมืองถ่ายทอดแทนด้วย" ”

"จดหมาย?"

หลี่มู่ฟาน ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ฝานเฉิงหู่ผู้มีชื่อเสียงในสงครามของจักรวรรดิย่อมรู้ดี แต่คิดไม่ถึงว่าฝานชิงเยว่จะเป็นหลานสาวของคนผู้นี้

เขารับจดหมายมาและเก็บมันลง "เข้าใจแล้ว ข้าจะส่งต่อให้นายพลฝาน" ”

"เฉี่ยวเอ๋อ ส่งแขก"

เจียงเฉินถอนหายใจเบาๆ และมองไปที่หลี่มู่ฟาน ที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไปอย่างช้าๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เปิดเผยอะไรออกมา แต่ภารกิจของเขาคือการถ่ายทอดจดหมายเท่านั้น

หลังจากคนอื่นจากไป หลี่มู่ฟาน ก็ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหน้าต่าง และมองไปที่สายฝนที่โปรยปรายลงมา

ผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นอย่างจนปัญญา แล้วถอนหายใจ "ฝ่าบาท ข้านับว่าท่านช่างโหดเหี้ยม! ”