King X King เมื่อได้เกิดเป็น องค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย ตอนที่ 23 ฝึก!

" ฝึกเหรอครับ... "

" ใช่! "

ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แล้วทางเดฟีเรียก็ตอบกลับมาทันที ด้วยน้ำเสียงปกติ

ทำไมถึงได้พูดออกมาเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติแบบนั้นกันละ แล้วอีกอย่าง ป่าซิมมอนล์ มันอยู่ทางตอนเหนือของประเทศ ที่เป็นเขตป่าที่มีสตว์อสูรอยู่เต็มไปหมดไม่ใช่เหรอ จะเลือกที่ฝึกทั้งที ทำไมต้องเป็นที่ที่มันอันตรายแบบนั้นด้วย!

" ท่านอาจารย์ท่านช่วยเปลี่ยนความคิดได้ไหม ถ้างั้นก็เอาซิคฟรีสไปแทนก็ได้- "

" ถ้ายังพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก ฉันจะทำให้นายไม่ได้พูดอีกเลยเอาไหม? "

ดิวนีสันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขอร้อง แต่ก็โดนเดฟีเรียสวนกลับไปทันที จากนั้นเข้าก็นั่งผิดปากสนิทไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ได้แต่ทำสายตาหนักใจมองมาทางผม อย่ามองแบบนั้นสิ! ทางนี่เองมันก็หนักใจเหมือนกันนั่นแหละ แต่ยังไงมันก็คงยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก เพราะยังไงก็คงไม่เอาเด็ก 3 ขวบ ไปฝึกกันหรอก!

" งั้นเมื่อรู้เรื่องแล้วพวกเราจะไปกันเลย "

เดฟีเรียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนตัดสินใจอะไรได้

เอ่ะ! เมื่อกี้พูดว่าไปกันเลย... ไม่ผิดแน่! เมื่อกี้เธอพูดว่าไปกันเลย เราไฟังไม่ผิดแน่ ผมคิดในใจด้วยความคิดร้อนรน หลังจากที่ได้ยินเดฟีเรียพูดออกมา แล้วก็ถามออกไป

" ไปนี่... หมายถึงไปตอนนี้เลยเหรอครับ? "

" แล้วจะรออะไรอีกละ- คิดว่าตอนนี้พวกเรามีเวลามากนักหรือยังไง ตอนนี้นายก็เปิดตัวออกมาแล้ว และคิดว่ามันจะเกิดเรื่องอะไรต่อละ "

หลังจากที่ผมถามออกไปเดฟีเรียก็ถามคำถามกลับมาทันที แต่ที่เธอพูดออกมาตอนนี้มันก็ถูกต้อง เพราะหลังจากที่เราเปิดตัว แล้วยังโดนราชาเรียกตัวเข้าพบแบบนี้ ก็คงต้องโดนพวกหมายเลข 1 - 4 หรือไมก็พวกที่สนับสนุนพวกนั้นเล่นงานเอาแน่ ให้ตายสิ! ทำตัวให้เป็นจุดสนใจสะได้

" ท่านกำลังจะบอกว่า จะเกิดการรอบสังหารใช่ไหม "

" เจ้าก็เข้าใจดีนิ- เพราะอย่างงั้นข้าเลยต้องรีบพาเจ้าออกจากวังให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้ตระกูลดยุค โลน วินเทอร์ กำลังทำสงครามอยู่ เลยทำให้อ่อนแอลงมากคงจะมาปกป้องอะไรเจ้าไม่ได้หรอก "

ทำสงคราม.... ออ~ แบบนี้ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมช่วงหลายเดือนมานี้ ทารอนไม่มาหาเราเลย

" ท่านอาจารย์เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ข้าสั่งทหารไปช่วยเหลือเรียบร้อยแล้ว "

ดิวนีสันที่กำลังนั่งเงียบอยู่พูดออกมา จากนั้นเดฟีเรียก็หันกลับไปตอบเขาทันที

" เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ แต่นายคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่นั้นหรือยังไง? "

" ไม่ครับ! "

เห็นด่วยสะงั้น! ปกตินายเป็นราชาต้องพูดอะไรอย่าง ( ข้าจะจัดการเอง ) หรือไม่ก็ ( ข้าสามารถควบคุม) ต้องพูดอะไรแบบนี้อีกมาสิ!

เห้อ~

" งั้นก็ไปกันเลยเจ้าหนู "

" เดียวก่อนครับ! "

ผมตอบออกไปขณะที่เดฟีเรียหันกลับมาพูดกับผมอีกครั้ง แล้วก็ยื้นมือไปด้านหน้าแบรนิ้วมือทั้ง 5 ออกไปเพื่อแสดงว่าให้หยุดก่อน

" มีอะไร? "

เดฟีเรียถามออกมาด้วยน้ำเสียงสงสัย

" ผมต้องการไปบอกแม่กับเวโรนิก้าก่อน "

" ไม่ได้! "

หลังจากที่ผมพุดออกไปเดฟีเรียก็ตอบปฏิเสธออกมาทันที อะไรกัน? แค่จะไปล้ำลากันเอง ถ้าฉันหายตัวไปแบบนี้พวกนั้นก็สติแตกกันหมดนะสิ รู้ไหมฉันสร้างคะแนนความน่ารักเอาไวขนาดไหน เห้อ~

" ทำไมไม่ได้ละครับ? "

" สาเหตุข้อที่ 1 นายคิดว่าพวกนั้นจะให้นายไปไหม ถึงบอกว่าเป็นคำสั่งของดิวนีสันมหาจอมเวทย์อย่างเวโรนิก้าก็ต้องขอตามมาด้วยอยู่แล้ว และสาเหตุที่ 2 ก็เพื่อความปลอดภัยของนายเอง "

เดฟีเรียพูดออกมา แล้วก็ยกนิ้วชี้กับนิ้วกลางขั้นมาตามลำดับ แบบหัวข้อที่เธอพูดออกมา จะว่าไปแบบที่เธอพูดมามันก็ถูกนั่นแหละ! เวโรนิก้าต้องตามเราไปแน่ ส่วนเอรีน่าก็ต้องไม่ยอม-

" เรื่องนั่นข้าจะเป็นคนคุยกับพวนั้นเอง! "

ดิงนีสันพูดออกมาขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ พูดออกมาได้สักที! แต่ถึงหมอนนี่เป็นคนพูด ก็พูดได้แค่เอรีน่าเท่านั้นแหละ และนี่เองก็เป็นโอกาศของเราที่จะออกจากวังแห่งนี้ไปทำตามแผนด้วย อืม~

...

....

.....

หลังจากที่ผมยืนทำสีหน้าคิดหนักสักพัก ผมก็พูดออกไปโดนมองไปที่เดฟีเรีย

" ผมต้องการให้ท่านับรองความปลอดภัยของแม่ และน้องของผม "

" โห่ว! รู้เรื่องน้องด้ยเหรอ "

เดฟีเรียตอบออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย

" ถ้าท่านสามารถรับรองความปลอดภัยได้ ผมก็จะไปฝึกกับท่าน "

" ได้สิ! ฉันจะให้คนของฉันมาคอยดูแลพวกนั้นขณะที่นายไปฝึกกับฉันเอง เท่านี้พอใจไหม? "

" ขอแค่พวกนั้นปลอดภัยผมก็ยอมตกลงครับ! "

ถึงจะรู้สึกผิดกับเวโรนิก้าอยู่ก็เถอะ! แต่คนระดับเธอก็คงไม่ต้องการให้ใครมาปกป้องหรอก

' กำลังจะไปแล้ว กำลังจะไปแล้ว แบบนี้ก็แย่นะสิตอนนี้ราชวงศ์ โรล์ เดฟีเรีย ของเราอุสาห์มีคนระดับนี้ปรากฏตัวออกมา แต่จะให้ไปผิดคำพูดกับอาจารย์ก็ไม่ได้ด้วย ทำไงดี???? ' ดิวนีสันคิดในใจขณะที่กำลังมองดรารอน์คุยกับเดฟีเรียอยู่

" เอาละงั้นก็ไปกันได้เลย "

" ครับ! "

หลังจากที่ผมตอบออกไปเดฟีเรียก็เริ่มร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายททันที ซึ่งการจะใช้มันได้ต้องเป็นจอมเวทย์ระดับกลาง ผมเองก็อยากใช้มันเหมือนกันแต่ตอนนี้พลังยังไม่ถึง เมื่อเธอร่ายเวทย์สักพักก็มีวงเวทย์รูปร่างวงกลมปรากฎออกมาด้านรอบตัวของผม ทำให้ตัวของผมเป็นจุดศูนย์กลางของวงเวทย์ และทางด้านเดฟีเรียก็กำลังเป็นเหมือนผมเหมือนกัน วงเวทย์ที่ปราฏกออกมาเป็นวงเวทย์ทีเขียวที่แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นจอมเวทย์ธาตุลมนั่นเอง

ฟุบ! ฟุบ!

' เห้อ~ ไปจนได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะกว่าเด็ดนั่นจะอายุ 10 ขวบ เรายังมีเวลาเปลี่ยนความคิดเด็กนั่นอยู่ แต่ว่าพลังของเด็กนั่นมันจะเยอะไปไหน ขนาดอายุพึ่ง 3 ขวบ แต่พลังเวทย์แต่ละธาตุก็ไปถึงระดับ 10,000 จุดสะแล้ว เราจะปล่อยโอกาศนี้หลุดไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด! ....ถ้างั้นต่อไปก็คงต้องเคลียร์เรื่องเอรีน่า กับผู้หญิงที่ชื่อเวโรนิก้าแล้ว ' ดิวนีสันคิดในใจหลังจากที่ดรารอน์กับเดฟีเรีย ใช้เวทย์เคลื่อนย้ายไปแล้ว แล้วก็ได้ตะโกนไปทางหน้าประตู

" ทหาร! "

เมื่อดิวนีสันตะโกนออกมา ก็มีทหาร 1 คน เดินเข้ามาในห้องทันที ซึ่งทหารที่เดินเข้ามาก็คือทหารที่เป็น 1 ในคนที่ยื่นเฝ้าประตูอยู่ ทหารที่เข้ามาก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วพูดออกมา

" ครับองค์ราชา "

" ไปตามเอรีน่ามาหาข้า แล้วก็สาวใช้ของเธอที่ชื่อเวโรนิก้าด้วย "

" ครับท่าน! "

จากนักเขียน. ต่อไปนี้อาจจะอัพลงวันละตอนนะครับ เพราะผมจะทำ 1 ตอน ที่ 3,000 - 4,000 คำไปเลย จะได้อ่านรวดเดียว เพราะตอนนี้ทำตอนละ 1,500 คำ ขอบคุณที่ติดตามครับ