ตอนที่แล้ว6 - โบว์ที่สวยงาม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป8 - ฮีโร่พลเมือง

7 - คนบ้า!


7 - คนบ้า!

หญิงวัยกลางคนจูบแก้มของหลินฟ่านอย่างมีความสุข

“แม่รู้ดีว่าหยางหยางชอบมันมาก ท้ายที่สุดแล้วการผูกโบว์เป็นสิ่งที่ลูกชอบที่สุดตั้งแต่ที่ลูกเป็นเด็ก ตอนนี้ไปโรงเรียนได้แล้ว ระวังถนนด้วย!”

หลินฟ่านพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปข้างนอกอย่างเอ้อระเหย

เขาพบว่าโลกภายนอกนั้นวุ่นวายมากเกินไป โรงพยาบาลจิตเวชชิงซานนั้นดีกว่ามาก

หลินฟ่านเดินมาที่ป้ายรถเมล์แล้วยืนรออยู่เงียบๆคนเดียว

ดีดี้!

รถประจำทางสาย 666 จอดที่ด้านหน้า

หลินฟ่านขึ้นรถและหย่อนเงิน 2 หยวนลงในกล่อง

เมื่อเห็นว่าหลินฟ่านเป็นนักเรียน คนขับรถก็เตือนด้วยความกรุณาว่า:

"เธอเป็นนักเรียนแค่รูดบัตรนักเรียนก็พอ"

"โอ้." หลินฟ่านพยักหน้า

เอ๊ะ!

"บัตรนักเรียน?"

คนขับกระพริบตาและไม่เข้าใจการทำงานของอีกฝ่าย เขาเป็นนักเรียนแต่บัตรของเขาอยู่ไหน?

สมองเขาพลิกกลับไปหรือเปล่า?

“ลืมมันเถอะยังไงเธอก็จ่าย 2 หยวนไปแล้ว”

คนขับรู้สึกรำคาญก่อนที่จะหันกลับไปขับรถ

หลินฟ่านเพิ่งจะหาที่นั่งได้ หลังจากนั้นไม่นาน เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่น่ารักก็ขึ้นรถพร้อมกับกระเป๋านักเรียนใบใหญ่ เธอยืนพิงราวบันไดในขณะที่ร่างกายเล็กๆแกว่งไกวไปตามการสั่นสะเทือนของรถ

“นั่งตรงนี้” หลินฟ่านกล่าว

เด็กหญิงตัวเล็กซึ่งน่าจะเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 หัวเราะและแสดงลักยิ้มสองข้าง

"ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่"

"ไม่เป็นไร" หลินฟ่านพยักหน้า

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งตบลงที่ไหล่ของหลินฟ่าน!

ป๊าบ!

“หยางหยางของเราทำอะไรอยู่” คนคนนั้นตบแรงมาก เห็นได้ชัดว่าจงใจหาเรื่องเขา

หลินฟ่านไม่สนใจอีกฝ่าย

“เฉินหยาง นายกล้าทำเป็นไม่ใส่ใจฉันเหรอ?”

จางฮ่าวอารมณ์เสียมาก เมื่อเฉินหยางเห็นเขา ตามปกติเฉินหยางแทบจะเรียกเขาว่าปู่ด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้มันคืออะไร?

หลินฟ่านทบทวนความทรงจำและรู้ว่าจางฮ่าวซึ่งมีผมยาวคือหนึ่งในคนที่ชอบรังแกเขาอยู่เสมอ

พวกเขาเรียนที่ชั้นเดียวกัน เมื่อโรงเรียนเลิก เฉินหยางจะถูกขวางทางและรีดไถเงินทุกวัน หากเขาไม่ทำตามเขาจะถูกทุบตีอย่างหนัก

“นายหูแตกเหรอ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?”

เมื่อเห็นว่าหลินฟ่านยังคงไม่สนใจเขา จางฮ่าวก็เดินไปข้างหน้าของหลินฟ่านเพื่อแสดงให้เห็นว่าเฉินหยางกำลังรนหาที่ตาย

แต่เมื่อเขามองเห็นดวงตาของหลินฟ่าน จางฮ่าวก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะว่าดวงตาของหลินฟ่านนั้นน่ากลัวอะไร แต่มันเย็นชาราวกับว่าเขาไม่มีความผันผวนทางอารมณ์ใดๆเลย

“เฉินหยาง นายป่วยหรือเปล่า”

จางฮ่าวโกรธจัด เขาคิดว่าเขาเป็นนักเลงใหญ่ของโรงเรียนแต่เมื่อสักครู่นี้เขากลับหวาดกลัวต่อสายตาของเฉินหยาง

ในตอนนี้เขาหาที่นั่งไม่ได้และเขาต้องการแย่งชิงที่นั่งของเฉินหยาง

เด็กหญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่ที่นั่นพูดเบาๆว่า

"พี่ใหญ่คนนี้เพิ่งให้ที่นั่งหนู"

จางฮ่าวย่อมไม่สามารถแย่งชิงที่นั่งของนักเรียนประถมได้

รอบตัวมีผู้ใหญ่มากมาย ถ้าคนรู้จักมองเห็นการกระทำของเขา ต่อให้ผ่านไปอีก 10 ปี เรื่องนี้ก็จะถูกเล่าขานไม่รู้จบ

จางฮ่าวเหลือบมอง เฉินหยางอย่างดุเดือด กำปั้นของเขาแกว่งไปแกว่งมา ความหมายนั้นชัดเจน เมื่อโรงเรียนเลิกนายจะต้องเจอดีแน่นอน!

"ใครขยับตัวฉันจะฆ่ามันทันที"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากส่วนหน้าของรถประจำทาง!

"คนบ้า!!"

ฝูงชนแออัดเริ่มกรีดร้อง

ชายคนหนึ่งถือมีดทำครัวอยู่ในมือและตะโกนว่า

"ฉันฆ่าเธอ ฉันฆ่าเธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

หลินฟ่านมองไปที่ชายคนนั้นก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย

นี่เป็นเพียงคนที่สับสนกับชีวิตชั่วขณะ เขาไม่ใช่ผู้ป่วยทางจิต คนภายนอกไม่สามารถแยกแยะคนพวกนี้ออกจากกันได้ แต่เขาที่คลุกคลีอยู่กับผู้ป่วยทางจิตตลอดทั้งปีทั้งชาติ เขารู้เรื่องนี้ดี!

"อะไร!"

จางฮ่าวเห็นชายที่ถือมีดทำครัวกำลังเดินมา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็อ่อนแรง เขาพยายามคลานไปที่ด้านหลังของรถประจำทาง

แต่โชคร้ายอย่างยิ่ง ชายที่ถือมีดทำครัวเหลือบมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยพร้อมกับแทงมีดเข้าหาเธอทันที

"ฉันจะฆ่าเธอ"

ถ้าไม่มีใครช่วยเหลือเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้จะต้องนอนจมกองเลือดอย่างแน่นอน

ผู้โดยสารรอบๆ มองด้วยความสยดสยอง

พวกเขาทนไม่ได้

ใครจะช่วยสาวน้อยไร้เดียงสาและน่ารักคนนี้

พลั่ก!

ทุกคนหลับตาลงและไม่กล้าดู แต่พวกเขาไม่ได้ยินเสียงกรีดร้อง ดังนั้นพวกเขาจึงลืมตาขึ้น และฉากตรงหน้าทำให้พวกเขาตกตะลึง

นักเรียนคนหนึ่งใช้มือของตัวเองจับมีดของคนบ้าคนนั้น

ติ๊ก ติ๊ก !

เลือดหยดลงบนพื้น มันไหลออกมาจากฝ่ามือของเขา

แม้แต่ชายผู้บ้าคลั่งก็ยังมองหลินฟ่านด้วยสายตางุนงง

"คุณกำลังทำอะไรอยู่?" หลินฟ่านถามอย่างใจเย็น

"ปล่อยมือ"

ชายคนนั้นคำราม แต่ทันทีที่เขามองไปยังดวงตาของหลินฟ่านเขาก็ต้องถอยหลังด้วยความกลัว

ความรู้สึกของเขามันเหมือนกับภูตผีที่พบเจอกับพญายม ความกดดันที่อธิบายไม่ได้จู่โจมเข้าหาร่างกายของเราอย่างรุนแรง

“ไม่เจ็บเหรอ?” ชายคนนั้นถาม

"เจ็บ"

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยมือสิ!” ชายคนนั้นคำราม

หลินฟ่านกล่าวว่า "คุณรู้ตัวหรือไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่"

บรรยากาศในรถเริ่มสงบลง

ชายคนนั้นจ้องที่หลินฟ่านด้วยความงุนงง บางทีสำหรับเขา เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่

มีใครบางคนที่อยู่บนรถพยายามโทรหาตำรวจ แต่เมื่อชายคนนั้นมองเห็นเขาก็พยายามจะดึงมีดออกจากมือหลินฟ่านโดยต้องการทำร้ายคนที่กำลังโทรหาตำรวจ

"พลั่ก!"

ชายที่ถือมีดมองหลินฟ่านด้วยความกลัว หลินฟ่านกำคมของมีดแล้วดึงมีดออกจากมือของเขาโดยตรง จากนั้นหลินฟ่านก็โยนมีดออกทางหน้าต่างของรถ

หลังจากนั้นคนบ้าก็ถูกกลุ่มคนที่อยู่บนรถจับตัวไว้อย่างรวดเร็ว

หลินฟ่านไม่สนใจเรื่องนี้ เขาเดินไปที่ด้านหลังของรถและยื่นมือเข้าหาจางฮ่าวที่ล้มอยู่บนพื้น

“ไม่เป็นอะไรนะ”

จางฮ่าวตัวสั่น ฟันของเขากระทบกันไม่หยุด เขามองไปที่การแสดงออกที่ไม่แยแสของหลินฟ่านจากนั้นก็มองไปที่ฝ่ามือซึ่งเต็มไปด้วยเลือด และมันทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขากลัวว่าหากเขาไม่จับมือของหลินฟ่าน หลินฟ่านอาจจะทำร้ายเขาก็ได้

“ขอบ…คุณ”

เหนียวและอบอุ่น

จางฮ่าวกลัวมาก เมื่อก้มมองไปยังฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดของตัวเองเขาก็อาเจียนออกมาทันที!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด