4 - เสียขวัญ
4 - เสียขวัญ
วอร์ดที่ 666
หลังจากการซ่อมแซมอย่างรวดเร็วและง่ายดายโดยผู้เชี่ยวชาญทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้รับการฟื้นฟูและอุปกรณ์ทั้งหมดในวอร์ดได้ถูกนำออกไปแล้ว
ผู้เฒ่าจางกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เขาพยายามจะขยับ แต่มือและเท้าของเขาถูกมัดอย่างแน่นหนา เขาคร่ำครวญอย่างกังวลว่า
"ผมขยับไม่ได้ แล้วคุณล่ะ"
"ผมกำลังฝึกอยู่" หลินฟ่านตอบกลับ
พันวิธีบ่มเพาะทำให้เขารู้สึกแตกต่าง ตอนนี้ร่างกายของเขาเบาสบายและลมปราณไหลเวียนอย่างทั่วถึง
พวกเขาทำสำเร็จ วิธีการช็อคร่างกายด้วยไฟฟ้าประสบความสำเร็จอย่างงดงาม การฝังเข็มแบบทางช้างเผือกก็เช่นกัน
เมื่อผอ.ฮ่าวรู้ว่าหลินฟ่านและผู้เฒ่าจางกลับมาและพวกเขาไม่ได้ส่งเสียงร่ำร้องตะโกน ผอ.ฮ่าวก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก อย่างน้อยพวกเขาก็สงบลง แค่วันเดียวก็ยังดี…
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาไม่มีทางสั่งให้คนของเขายกเลิกการเตรียมพร้อมอย่างแน่นอน
วันถัดไป!
หลินฟ่านนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลโดยหลับตาและลืมตาสลับกันอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเขามีพลังมากกว่าเดิม กล้ามเนื้อแขนของเขาสั่น และเชือกนิรภัยที่ยึดแขนของเขาไว้ก็ขาดออกทันที
"ความรู้สึกนี้มันยอดเยี่ยมจริงๆ"
เขาเดินไปข้างหน้าผู้เฒ่าจาง เมื่อมองไปที่ผู้เฒ่าจางที่กำลังนอนกรนอย่างมีความสุข เขาจึงยื่นมือออกไปปิดจมูกผู้เฒ่าจาง
“เฮือก!”
ผู้เฒ่าจางไม่กรนแล้ว แต่เขาสำลักเพราะขาดอากาศหายใจแทน
"คุณจะทำอะไร?" ผู้เฒ่าจางถาม
"ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ" หลินฟ่านกล่าวอย่างใจเย็น
"แน่นอน แต่ก่อนอื่นคุณต้องช่วยผมออกไปก่อน"
...
ในทางเดิน
พนักงานตกแต่งกำลังซ่อมแซมสิ่งอำนวยความสะดวกทางเดิน
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาหันศีรษะอย่างสับสนและเห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง
“คุณจะทำอะไร!”
ท่ามกลางแสงที่มืดสลัวของทางเดินชายหนุ่มคนนั้นกรีดร้องด้วยความกลัว เขาแทบจะฉี่ราดอยู่แล้วหากไม่ใช่ว่าเขามองเห็นชุดคนไข้ที่ชายชราสวมใส่
เขาประหม่าและต้องการหาอาวุธที่จะช่วยชีวิตเขาจากกล่องเครื่องมือ ชายชราตรงหน้าเขาเป็นโรคจิตเภท มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะไว้ใจฝ่ายตรงข้ามได้
ผู้เฒ่าจางเดินกลับไปกลับมา เขามองหน้าชายหนุ่มอย่างเคร่งขรึมและกล่าวว่า
"คุณรู้หรือไม่?"
"รู้."
ชายหนุ่มพยักหน้า ไม่ว่าคุณจะถามอะไร ผมก็รู้ทั้งหมด เพราะคุณเป็นคนบ้า ผมไม่อยากมีปัญหากับคุณ
ผู้เฒ่าจางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“หน้าตาของคุณหมองคล้ำแสดงว่าอวัยวะแห่งความเป็นชายของคุณทำงานผิดปกติ”
"ผมรู้." ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก
หลินฟ่านที่เดินมาทางด้านหลังลอบหยิบเอาเครื่องมือบางอย่างพร้อมกับซ่อนมันไว้ที่หัวกางเกงก่อนจะถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว
“อืม คุณรู้ก็ดีแล้ว ลาก่อน” ผู้เฒ่าจางจากไป
"ลาก่อน"
การสื่อสารที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้ชายหนุ่มนักตกแต่งอาคารร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
………….
"สิ่งที่ผมบอกคุณเข้าใจหรือเปล่า?" หลินฟ่านถามผู้เฒ่าจาง
"เข้าใจแล้ว."
"คุณเก็บมันไว้ไหน?"
"เป้า."
"ปลอดภัยแน่นอนนะ"
"แน่นอน!"
………….
หลังจากการจู่โจมโดยผู้เฒ่าจาง พนักงานตกแต่งก็ระมัดระวังอย่างมากและเฝ้าดูสภาพแวดล้อมโดยที่ไม่กล้าขยับตัวไปไหน
การมาโรงพยาบาลจิตเวชครั้งนี้อันตรายอย่างยิ่ง ถ้าไม่ใช่ว่าค่าจ้างค่อนข้างแพงรับรองว่าเขาจะไม่รับงานนี้อย่างแน่นอน
ก่อนที่เขาจะมาที่นี่เขาคิดเสมอว่านี่เป็นเพียงโรงพยาบาลจิตเวชเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เขาจะถูกตีฉันตายโดยไม่มีใครเห็น!
ตอนนี้…
เขาคิดว่าการเพิ่มความระมัดระวังมากกว่าเดิมดูจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมมากกว่า
"อะไร!"
พนักงานตกแต่งมองผ่านกล่องเครื่องมือและงงงวยมาก
ค้อนในกล่องหายไปไหน?
เขาจำได้ว่าเขาเอามันมาด้วย แล้วมันหายไปไหน?
เขาตบหน้าผากตัวเองเบาๆ หรือว่าเขาหยิบมันออกจากกล่องตอนที่อยู่ที่บ้าน?
"มันไปไหน?"
“แม้แต่ในโรงพยาบาลบ้าก็ยังมีขโมยอยู่เหรอ?”
ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ จู่ๆก็มีเสียงทื่อๆ ดังออกมาจากมุมมืดของทางเดิน
“เสียงอะไร”
เขามองไปที่สุดทางเดิน ถ้าเขาได้ยินถูกต้องเสียงนั้นก็น่าจะมาจากห้องของผู้ป่วยบางคน
ความอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ชายหนุ่มคนนี้ก็เช่นกัน!
เมื่อได้ยินเสียงทื่อๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัย
ตู๊บ!
เสียงทื่อๆดังเข้ามาในหูฟังเขาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เขารับประกันได้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในห้องนั้นอย่างแน่นอน
จนกระทั่งเขาเดินไปที่ประตูห้องหนึ่ง เสียงทุ้มก็ดังมาก
เขามองเข้าไปข้างในอย่างสงสัย?
เพียงแค่ชำเลืองมองร่างกายของชายหนุ่มก็สั่นสะท้านราวกับถูกกระแสไฟฟ้าแสนโวลต์ช็อต
ภายในห้องมืดมนม่านถูกดึงขึ้น เหลือเพียงช่องว่างเล็กน้อยให้แสงจันทร์ส่องเข้ามา
แสงจางๆที่ส่องเข้ามาทำให้เขามองเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น!
มีคนนอนอยู่ตรงนั้น และอีกคนกำลังถืออะไรบางอย่างพร้อมกับทุบตีลงไปอย่างต่อเนื่อง ด้วยความช่วยเหลือของแสงอ่อนๆ เขาพบว่าสิ่งนั้นคือค้อนที่หายไปของเขา!
บูม!
บูม!
มีเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น
ผู้เฒ่าจางดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่ามีคนแอบมองอยู่เขาจึงเงยศีรษะขึ้นทันที
ในห้องที่มืดมน รังสีของแสงส่องส่องมาที่ปากและคางของชายชรา ร่างกายส่วนใหญ่ของเขาถูกซ่อนอยู่ในความมืด มีเพียงดวงตาคู่หนึ่งที่สว่างวาบราวกับดวงตาปีศาจ
มุมปากของชายชราโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว
"คุณเห็นแล้ว!"
นักตกแต่งหนุ่มใบหน้าซีดขาว ขาของเขาสั่นอย่างรุนแรง และมีของเหลวที่ไม่รู้จักไหลลงมาที่ขากางเกง
พัฟ!
เขานั่งลงบนพื้น สีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนจากความอยากรู้เป็นสยดสยอง ในเวลานี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและเสียขวัญอย่างถึงที่สุด
"อะไร!"
"มีใครกำลังถูกฆ่า!"
"ช่วยด้วย!!!!!"
นักตกแต่งตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกึ่งวิ่งกึ่งคลานไปที่ประตูทางออก แม้ว่าจะไม่มีใครไล่ตามเขาแต่เขาก็ยังทุบกำแพงและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
