ตอนที่ 107 กลัวเมีย

“ที่นี่คือบริษัทและนี่เป็นห้องทำงานของฉัน พวกคุณจะมาเถียงกันในห้องนี้เพื่ออะไร?” เซียวหรงไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป เธอหยิบเอกสารกระแทกใส่โต๊ะจนเกิดเสียงดัง‘ปัง’ ทำให้การทะเลาะของคนตระกูลเซียวหยุดลง

ทุกคนมองเซียวหรงด้วยใบหน้าแดงเพราะความอาย...

คนขี้เกียจที่วันๆไม่ทำอะไรพวกนี้มาทะเลาะกันต่อหน้าเย่เทียน นั่นทำให้เธออยากซื้อเต้าหู้มาฆ่าตัวตาย

ความขายหน้าครั้งนี้ส่งกลับไปที่บ้านคุณย่า

เซียวหรงแอบมองเย่เทียนด้วยหางตาและเห็นว่าเขากำลังมองเธออยู่ เธอตบโต๊ะอย่างแรงและให้สมาชิกตระกูลเซียวแสนวุ่นวายออกไปจากห้องทำงานของเธอ “ฉันยังต้องจัดการงานบริษัทอีกเยอะ พวกคุณกลับไปเถอะ”

ลุงเซียวเห็นเย่เทียนกำลังยิ้มอยู่ก็ต้องระงับความโกรธของเขา “ได้ได้ เลิกทะเลาะด้วยเรื่องเล็กน้อยนี้ดีกว่า ที่นี่เป็นห้องทำงานผู้จัดการของหรงหรง ถ้ามีอะไรจะคุยก็รอให้หรงหรงเลิกงานก่อน อย่าลืมว่าวันนี้เรามาเพราะเรื่องอะไร ตอนนี้คุณเย่อยู่ด้วยเราก็ควรปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน”

เวลานี้ลุงสองก็นึกได้ว่าเขามาที่บริษัททำไม เขามาจัดการเรื่องพื้นที่ 20 เฮกตาร์ในเขตพัฒนาภาคเหนือของเย่เทียน แน่นอนว่าเย่เทียนต้องให้คำอธิบายกับวิธีแก้ไขปัญหาให้ตระกูลเซียว “แม้ว่าบริษัทเซียวของเรามีพระมากขึ้นข้าวต้มน้อยลง แต่อย่าลืมว่าคุณเย่เป็นผู้ถือหุ้นที่มีอำนาจควบคุมบริษัทต้าเฟิง นอกจากนี้เขายังประมูลที่ดิน 20 เฮกตาร์ในเขตพัฒนาภาคเหนือและเป็นสามีของหรงหรงซึ่งเป็นลูกเขยตระกูลเซียว แค่คุณเย่บอกให้เราแบ่งเบาภาระหรงหรงเราย่อมทำแน่นอน”

ป้าสองและคนอื่นๆในตระกูลเซียวกลับมานั่งบนโซฟารับแขกด้วยความเขินอาย ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังจากคำตอบของเย่เทียน…

“พวกคุณมัน...ไร้ยางอายสิ้นดี พื้นที่ 20 เฮกตาร์ในเขตพัฒนาภาคเหนือเป็นของเย่เทียน​​ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันกับตระกูลเซียวก็ด้วย ที่รีบมาหาฉันที่บริษัทเพราะจะมายุ่งกับข้าวของของคนอื่นเนี่ยนะ?” เซียวหรงทนไม่ไหวจริงๆกับคนขี้เกียจไร้ยางอายพวกนี้ เธอเปิดเผยพวกเขาทันที

ไม่ใช่เธอหรือไงที่แก้ปัญหา ไม่ใช่เธอหรือไงที่ทำงานหนัก พวกเขาไม่รู้หรือไงว่าความยากลำบากส่วนใหญ่เป็นพวกเขาที่นำมาให้เธอ

ฮ่าฮ่า

หลานสาวของตระกูลเซียว

ผู้จัดการของบริษัทเซียว

ฮึ่ม

พวกเขาทิ้งภาระทั้งหมดไว้ให้เธอ

พวกเขาไม่รู้เรื่องเย่เทียนเลย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสามีภรรยาในนามคู่นี้ผ่านอะไรมาบ้าง กินข้าวในชามแต่ไปมองในกระทะ คนไร้ยางอายพวกนี้คิดเรื่องที่ดินของเย่เทียนได้ยังไง?

เซียวหรงเงยหน้าขึ้นมองเย่เทียนด้วยความร้อนใจ “ถ้านายมีอะไรต้องทำก็ไปเถอะ อยู่กับฉันที่นี่จะมีแต่เรื่องวุ่นวาย”

ถ้าผู้อาวุโสไม่ติดว่าเย่เทียนอยู่ด้วยพวกเขาคงรีบเข้าไปตบหน้าเซียวหรงแล้ว ตอนเธออยู่ต่อหน้าพวกเขาเธอกล้าพูดแบบนี้ที่ไหน

ลุง “เธอไม่เห็นผู้อาวุโสอย่างเราอยู่ในสายตาเลยใช่ไหมหรงหรง? โทรหาพ่อแม่เธอซะ ฉันอยากรู้นักว่าพ่อแม่เธอสอนลูกสาวอกตัญญูยังไงถึงกล้ามาเรียกพวกเราว่าคนไร้ยางอายแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าคุณเย่ ฉันที่เป็นลุงคงสั่งสอนเธอไปแล้ว”

ลุงสอง “เงียบซะยัยหนู ผู้อาวุโสอย่างเราต้องการคุยเรื่องสำคัญกับคุณเย่ ถ้าเธอไม่รู้จักมารยบาทก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับไปฉันจะสอนเธอเอง”

ป้าสอง “เธอต่อว่าพวกเราแบบนี้ได้ยังไงหรงหรง พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ เธออยากให้คุณเย่เห็นเรื่องตลกหรือไง? เขาจะคิดยังไงกับพวกเราล่ะ? ต่อไปในอนาคตพวกเราจะไปสู้หน้าหลานเขยอย่างเขาได้ยังไง?”

เซียวไค่ “คุณเย่ ในเมื่อพ่อของฉันกับคนอื่นๆพูดแล้วดังนั้นคนหนุ่มอย่างฉันก็ขอพูดบ้างแล้วกัน ที่พวกเรามาในวันนี้ก็เพราะต้องการให้เซียวหรงขอคุณให้ตระกูลเซียวของเรามีส่วนร่วมในการสร้างศูนย์กีฬาบนที่ดิน 20 เฮกตาร์ในเขตพัฒนาภาคเหนือ ในเมื่อเจอคุณในบริษัทแล้วดังนั้นคงเป็นเรื่องดีกว่าที่จะถามคุณโดยตรง”

เซียวเฟิง เซียวหลันและเซียวจินพบว่าเซียวไค่พูดไปก่อนแล้ว สิ่งที่พวกเขาทำได้ในตอนนี้คือมองเย่เทียนด้วยความหวัง...

เย่เทียนมองคนตระกูลเซียวด้วยความเย็นชา เขารู้สึกตลกที่เห็นเซียวหรงกระวนกระวายอีกครั้ง “ใช้เวลาตั้งนานแต่เป็นเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง ไม่ใช่ว่าไม่กลัวพี่เขยนะแต่ฉันไม่เคยเปลี่ยนคำพูด ตัวเองต่อหน้าภรรยาไม่ว่าเรื่องบริษัทหรือครอบครัวจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ถ้าเธอไม่ตกลงด้วย ฉันจะไปให้คำสัญญาอะไรกับพวกคุณได้ ต่อให้ยิ่งใหญ่แค่ไหนฉันก็กลัวเมียอยู่ดี!”

ถ้าในอนาคตยังต้องมาพัวพันเรื่องที่ดินเขตพัฒนาภาคเหนือกับตระกูลเซียวอีก เขาจะมีชีวิตสงบสุขได้ยังไง?

เรื่องตระกูลเซียวก็ให้เซียวหรงจัดการเองแล้วกัน

เขาขอขี่สามล้อออกไปขายเครปทุกวันดีกว่า!

เย่เทียนพูดเรื่องไร้สาระ?

กลัวเมีย?

เขากลัวเมียค้อนใส่

ก่อนหน้านี้เพื่อให้ตระกูลเซียวยอมให้เงินเขาเอาไปรักษาแม่เขาเลยต้องทำตัวไร้ประโยชน์และไม่โต้เถียงกลับ

หนึ่งปีต่อมาเขาโต้กลับพ่อแม่ของเธอและให้ภรรยาผู้สูงศักดิ์เตรียมน้ำล้างเท้าให้เขา

น้ำเสียงเย่อหยิ่งของเขาในวันนั้นเกรงว่าเซียวหรงจะไม่มีวันลืม

แม้จะเป็นเรื่องหย่า เย่เทียนก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ถามเธอก่อน

ถ้าพูดอะไรแล้วผิดโอกาส เซียวหรงก็จะหัวเราะดังลั่น

เย่เทียนเป็นผู้ชายแบบไหน ในหนึ่งปีเขาแสดงยังไงให้เธอคิดว่าเขาเป็นแค่คนไร้ค่า

ลุง “แต่สุดท้ายคุณก็เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ดี ทำไมคุณถึงฝากงานทุกอย่างไว้ให้หรงหรงด้วยล่ะ?”

ลุงสอง “แต่เดิมที่ดินตรงนั้นก็เป็นของคุณอยู่แล้ว คุณจะให้หรงหรงกับประธานบริษัทต้าเฟิงจัดการทุกอย่างได้ยังไง?”

ป้าสอง “หรงหรง ในเมื่อคุณเย่ให้เธอจัดการทุกอย่างได้เต็มที่ อย่างนั้นเธอก็จัดการงานให้คนในตระกูลเซียวอย่างเหมาะสมได้แล้ว”

เซียวหรงมองเย่เทียนด้วยความโกรธ เธอประกาศออกมาอย่างเคร่งขรึม “ที่ดินนั่นเป็นของเย่เทียน มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรือตระกูลแม้แต่น้อย ถ้าอยากมีส่วนร่วมกับโครงการ พวกคุณก็ส่งข้อเสนอมาให้บริษัทได้เลย หลังหารือเรียบร้อยแล้วเราค่อยคุยเรื่องความร่วมมือ ส่วนเรื่องไหนที่ไม่เกี่ยวกับงานบริษัทฉันจะมาฟังตอนเลิกงาน กลับไปได้แล้ว ฉันไม่ส่งนะ”