ตอนที่ 375+376 ไม่เป็นอันตรายแล้ว

เจียงเหยาไม่อยู่ในสภาพที่จะขับรถได้เองในตอนนี้ ดังนั้นรถที่เธอขับมาจึงถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล โจวเหวยฉีขับรถอีกคันไปส่งเจียงเหยากลับบ้าน

เสร็จสิ้นการทำงานที่ซับซ้อนซึ่งใช้เวลานานกว่าเก้าชั่วโมง ความเหนื่อยล้าของเจียงเหยาเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น เธอคงจะอยู่เฝ้าลู่ชิงสีไปแล้ว

น่าเสียดายที่เธอไม่อยู่ในสภาพที่ดีเท่าไหร่ เพื่อสุขภาพของเธอ เธอเลือกที่จะกลับไปพักผ่อน แล้วค่อยกลับมาที่โรงพยาบาลหลังอาหารเย็น

ระหว่างทางกลับบ้านโจวเหวยฉีเห็นเจียงเหยาทรุดตัวลงบนที่นั่งผู้โดยสารและหลับเสียสนิท เมือ่พวกเขามาถึง เขาพยายามปลุกเธอแต่ก็ไม่เป็นผล หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อมองดูสภาพที่อ่อนแอของเธอ

นี่คือเจียงเหยา คนที่เพิ่งเผชิญกับความทุกข์ยากอย่างใหญ่หลวง เธอไม่ท้อถอยและร้องไห้ เมื่อทุกคนยอมแพ้เรื่องของพี่ลู่ เธอไม่ได้ทำอย่างนั้นและเดินหน้าต่อไป

หลังจากการผ่าตัดที่เหนื่อยมาก เธอออกมาจากห้องผ่าตัดและยังได้ฟังคำพูดที่น่าสยดสยองของคุณหลิน การกระทำที่ตามมาของเธอทำให้ทุกคนตะลึงงัน ไม่มีใครกล้าเปล่งเสียงใด ๆ แม้กระทั่งหลังจากนั้น เธอยังต้องสู้รบและทำการผ่าตัดผู้พันหลินเพียงลำพัง แม้ว่าหมอจะตั้งคำถามและเยาะเย้ยเธอก็ตาม

มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนบนโลกใบนี้ที่โจวเหวยฉีชื่นชม หนึ่งในนั้นก็คือแม่ของเขา

อีกคนคือเจียงเหยา ตอนนี้ ความชื่นชมของเขาที่มีต่อเธอไม่ต้องไปกว่าความชื่นชมที่เขามีต่อพี่ลู่ของเขา

เขาจุดบุหรี่และเริ่มสูบ เมื่อเห็นว่าผู้โดยสารหลับสนิท เขารู้แน่ว่ามันไม่ง่ายที่จะปลุกเธอให้ตื่น

เขาเปิดประตู ก้มลงและอุ้มเธอขึ้นมา เขาอุ้มเธอขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง

เมื่ออุ้มเจียงเหยา โจวเหวยฉีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอผอมแค่ไหน รู้สึกเหมือนกำลังอุ้มเด็ก น้ำหนักเบาเสียขนาดนี้ เขาพึมพำกับตัวเองว่า ถ้าพี่ลู่ฟ้น เขาต้องเตือนอีกฝ่ายให้หาอะไรให้เธอกินให้มากขึ้น

หลังจากแน่ใจว่าเจียงเหยาหลับสนิทแล้ว โจวเหวยฉีก็กลับมาที่โรงพยาบาล ครอบครัวเหลียง รวมทั้งย่าเหลียงก็อยู่ที่นั่นด้วย

เธอนั่งบนรถเข็นที่เหลียงเยว่หวาเป็นคนเข็น มีนายพลเหลียงยืนอยู่เคียงข้าง จับมือเธอไม่ห่าง ทุกคนรู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก และไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้จะหลังการแต่งงานร่วมกันมาหลายปี

นายพลเหลียงสวมชุดผู้ป่วยสีขาว เป็นหลักฐานว่าเขามาที่นี่เพื่อตรวจร่างกาย

“นายพลเหลียง เป็นยังไงบ้างครับ” โจวเหวยฉีเดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

“สำหรับคนแก่ ได้เท่านี้ก็ดีที่สุดแล้วล่ะ! พวกเขานี่สิ กังวลอยู่นั่นและขยั้นขยอให้ฉันมาตรวจให้ได้” นายพลเหลียงหัวเราะ “คราวนี้ พวกเขากังวลกันมาจริง ๆ”

“ดูสิไม่เป็นไรเลย ย่าเหลียงเขากังวลว่าจะป่วย” โจวเหวยฉีพยักหน้า

“ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า ที่ตอนนี้ทุกคนสบายดีและยังมีชีวิตอยู่!”

__

ตอนที่ 376 อย่าให้พี่ลู่รู้

“ฉันสบายดี” นายพลเหลียงถอนหายใจ “แต่ก็คงพูดแบบนั้นกับผู้พันหลินและชิงสีเขาไม่ได้หรอก โดยเฉพาะผู้พันหลิน”

เขาไม่ได้โกหกเมื่อเขาบอกว่าเขาสบายดี คนที่จี้เครื่องบินไม่มีเจตนาจะทำร้ายตัวประกัน หลังจากการจี้ ตัวประกันได้รับการปฏิบัติอย่างดี มีอาหารที่ดีและห้องพักที่สะดวกสบาย เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นเท่านั้นที่คุณภาพของอาหารที่ได้รับลดลง อย่างไรก็ตาม พวกเขาไมเคยถูกทรมาน

สิ่งต่าง ๆ ไม่เหมือนกันสำหรับผู้พันหลินแม้ว่าเขาถูกศัตรูจับ นายพลเหลียงเห็นกับตาว่าผู้ร้ายทำการหักขาของผู้พันหลินและตีด้วยกระบองเหล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากในภารกิจช่วยเหลือในครั้งนี้

ผู้พันหลินต้องถูกจับอย่างแน่นอนอยู่แล้ว เพราะเขาทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อและทำให้ศัตรูเสียสมาธิ สร้างโอกาสให้ลู่ชิงสีเข้าไปช่วยตัวประกัน ภายใต้การปกป้องตัวประกันคนสุดท้าย เขาถูกยิงครั้งหนึ่ง และได้รับกระสุนอีกนัดที่หน้าอกเพื่อพาผู้พันหลินกลับออกมา แม้จะได้รับบาดเจ็บ เขาก็ยังสามารถพาผู้พันหลินออกมาได้

ตัวประกันได้รับการช่วยเหลือ แต่ไม่สามารถถือเป็นชัยชนะได้ ทหารหนุ่มจำนวนมากเสียสละชีวิตเพื่อให้ภารกิจช่วยชีวิตในครั้งนี้บรรลุเป้าหมาย

นายพลเหลียงโกรธจัดมากหลังจากที่เขาได้รับการช่วยเหลือออกมา เขาจะไม่เข้าร่วมการประชุมนั้นหากรู้ว่าผลการวิจัยได้มาแบบไหน

“ยังไงก็ตาม เจียงเหยาล่ะเป็นยังไงบ้าง?” จู่ ๆ นายพลเหลียงก็เปลี่ยนเรื่องไปถามหาเจียงเหยา

เขาเคยเห็นแต่รูปเธอ เป็นรูปถ่ายระหว่างที่เธอเรียนมัธยม เธอดูน่ารักอย่างมาก

เมื่อได้ฟังเรื่องที่เหลียงเยวื่อจือพุด ทำให้เขาตกตะลึง

แม้แต่พ่อเหลียงก็ยังแปลกใจเมื่อได้พบและมีปฏิสัมพันธ์กับเจียงเหยา เขาไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อเป็นอย่างอื่น เพราะเขาเชื่อว่าพวกเด็ก ๆ ไม่มีทางโกหก

โจวเหวยฉีไม่แปลกใจเลยที่แม่ทัพเหลียงถามถึงเจียงเหยา ลู่ชิงสี และพันเอกหลิน เพราะคนเหล่านี้ล้วนร่วมมือกันช่วยเหลือนายพลเหลียง ผู้ซึ่งรู้ว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหันเพียงใด

นอกจากนี้โจวเหวยฉีไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าครอบครัวเหลียงจะแพร่ข่าวโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เจียงเหยาได้ร้องขอเป็นกรณีพิเศษ

“ไม่ต้องกังวลไปครับ เธอก็แค่เหนื่อย ผล็อยหลับไประหว่างทางกลับบ้าน ปลุกก็ตื่น ผมเลยอุ้มเธอขึ้นไปส่งที่ห้อง” โจวเหวยฉีกล่าว “ผมคิดว่าตัวเธอเบาเกินไป ยังเบากว่าสุนัขเสียอีก”

เฉินซวีเหยารู้สึกทึ่งกับการขาดความคิดของโจวเหวยฉี เขาขมวดคิ้วและเตือนอีกฝ่าย “อย่าได้พูดเรื่องนี้ต่อหน้าพี่ลู่เชียว ถ้าเขาได้ยินเข้าล่ะก็ เขาได้ถลกหนังนายทั้งเป็นแน่”