ตอนที่ 102 คุณอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว เย่เทียนเป็นชื่อคุณหรือไง

หลังจากบรรดาหัวหน้าหน่วยงานจากไป

ด้วยฐานะหัวหน้าหมู่บ้านของเย่ขุย เขาจึงเคลียร์คอตะโกนเรียก “เย่เทียน”

ก่อนที่เขาจะพูดคำต่อไป เขาก็ถูกขัดด้วยเสียงเย็นชาของเย่เทียน “คุณอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว เย่เทียนเป็นชื่อคุณหรือไง?”

ถ้าอยากให้เขาบริจาคเงินช่วยเหลือคนในหมู่บ้านยากจนอย่างหยิ่นหลง เย่ขุยก็ควรเรียกเขาด้วยน้ำเสียงดีๆเสมอ

เย่เทียนนะเย่เทียน นายไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม

เย่เทียนมองหัวหน้าหมู่บ้านกับกรรมการหมู่บ้านที่เปลี่ยนหน้าและรอให้พวกเขาเปลี่ยนน้ำเสียงด้วยความอดทน

สำหรับเย่ชิงสมาชิกกองกำลังป้องกันตนถูกผู้อำนวยการหม่าทิ้งไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอิจฉาหรือความเกลียดชังแต่เขาไม่อาจทนกับสายตาเย่อหยิ่งแบบนั้นได้ เขาทำเป็นสั่งสอนเย่เทียนคนแรกเพื่อให้หัวหน้าหมู่บ้านทำตาม

“ไอ้เวรเย่เทียน แกมีเงินเยอะไม่ใช่เหรอ? มันน่าทึ่งมากหรือไงที่ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านอับอายต่อหน้าคนได้ เขาเป็นผู้อาวุโสของเรานะ ถ้าไม่ให้เขาเรียกแกว่าเย่เทียนแล้วจะให้เรียกว่าปู่ไหมล่ะ?”

เย่ชิงรู้สึกว่าแค่ต่อว่าเย่เทียนมันยังไม่พอ เขาจึงหันกลับไปว่าเย่ขุยด้วย “หัวหน้าหมู่บ้านเป็นใบ้ไปแล้วหรือไง มัวกลัวอะไรอยู่ เย่เทียนก็แค่ได้โชคลาภเล็กๆน้อยๆ ยังไงคุณก็เป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านหยิ่นหลงของเราแถมยังเป็นผู้อาวุโสตระกูลเย่ด้วย เห็นเย่เทียนมันทำหน้าทำตาแบบนั้นคุณเป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็ควรอบรมมันสิ”

น่าเสียดายที่เย่ขุยที่ไม่ใช่เย่ชิงที่โง่เขลา หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียในใจแล้วใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ใจดี เขาไม่แม้แต่จะมองเย่ชิงและทำกับเขาราวกับเป็นอากาศ เขาลูบมือของตัวเองและเริ่มพูดประจบเย่เทียน

“พี่เย่เทียน คุณเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้วดังนั้นอย่าไปสนใจไอ้สารเลวโง่เขลาอย่างเสี่ยวชิงเลย ปกติคุณไม่ค่อยกลับมาหมู่บ้านด้วย เชิญเข้ามานั่งในบ้านก่อนสิ”

เมื่อได้ยินเย่ขุยพูดด้วยน้ำเสียงและคำพูดที่เปลี่ยนไป กรรมการหมู่บ้านที่อยู่ข้างๆถึงกับอ้าปากค้าง

เย่ชิงเกือบสำลักน้ำลายของตัวเอง เขาคิดไม่ถึงว่าแค่ชั่วโมงกว่าๆเขาจะกลายเป็นไอ้สารเลวโง่ไปแล้ว

หลังจากเย่เทียนได้ยินคำพูดของเย่ขุย เขาก็บอกให้เย่ขุยเปลี่ยนคำพูดอีกครั้งด้วยความโกรธ “ช่วยเป็นคนปกติหน่อยได้ไหมหัวหน้าหมู่บ้าน คุณอายุตั้งเท่าไหร่ถึงมาเรียกฉันว่าพี่ชาย? คุณอายที่ต้องพูดฉันอายที่จะฟัง เรียกใหม่!”

“คุณเย่” เย่ขุยจำได้ว่าแฟนของเย่เตี๋ยเรียกเย่เทียนว่าคุณเย่มาก่อน ในเมื่อทำอะไรไม่ได้มากเขาจึงเรียกเย่เทียนว่าคุณเย่

เย่เทียนปฎิบัติกับทุกคนเหมือนที่โดนปฎิบัติมา

เงินไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ไม่มีอะไรเป็นไปได้ถ้าไม่มีเงิน

หากคุณมีเงินวันนี้คุณคือปู่

คนที่เสแสร้งและซ่อนตัวมักเป็นคนมั่งคั่งระดับสูง

ดังคำโบราณที่ว่า เงินทำให้ผีเปิดโรงสีได้

และวันนี้เขาจะใช้เงินบังคับหัวหน้าหมู่บ้านที่เย่อหยิ่งให้เป็นผีเปิดโรงสี

“ทุกคนคงยุ่งกันมาก ถ้าหัวหน้าหมู่บ้านมีอะไรก็พูดมา!” เย่เทียนรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านต้องการเค้นเงินจากเขาให้ได้มากที่สุด เขาจึงไม่อยากเสียน้ำลายเป็นกับอีกฝ่ายและส่งสัญญาณให้ผู้ใหญ่บ้านปล่อยลา

“คุณเย่จำได้ไหมว่าค่าเทอมเรียนมหาลัยของคุณก่อนหน้านี้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านอย่างฉันที่แนะนำให้ชาวบ้านบริจาคให้คุณ เมื่อเดือนก่อนที่แม่ของคุณป่วยและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก็เป็นฉันที่เป็นผู้นำให้ยืมเงิน แม้ว่าจำนวนเงินจะไม่มากแต่น้ำใจนั้นไม่อาจประเมินค่าได้ และคุณเป็นทายาทของตระกูลเย่ที่ฉันเฝ้าดูมาตั้งแต่เด็ก...” ไม่ว่าเย่าขุยจะหน้าหนาแค่ไหนเขาก็ไม่กล้าขอเงินเย่เทียนในที่สาธารณะ

หลังจากฟังการสนทนาระหว่างฟัวหน้าหมู่บ้านกับเย่เทียน พวกชาวบ้านก็ได้รู้ว่าตอนนี้เย่เทียนรวยมากจนไม่อาจจินตนาการได้

เขาเกิดในหมู่บ้านหยิ่นหลงถึงตายก็เป็นผีในหมู่บ้านหยิ่นหลง ดังนั้นไม่ว่าเงินของเขาจะมากจะน้อยแค่ไหนก็ไม่อาจให้คนนนอกได้ไป เขาต้องบริจาคให้หมู่บ้านหยิ่นหลง

ตราบใดที่ได้รับความช่วยเหลือทางการเงินจากเย่เทียน พวกเขาจะโดนหมู่บ้านใกล้เคียงที่มีการพัฒนาดีกว่าหมู่บ้านหยิ่นหลงเยาะเย้ยได้ยังไง?

น่าเสียดายที่เย่ขุยยังไม่ทันได้ตรวจเงินในสมุดบัญชี เย่เทียนก็หยิบสมุดเช็คออกมาแล้ว “ได้ ไม่ต้องพูดพล่ามแล้ว ก่อนหน้านี้คุณทำอะไรไว้ฉันจำได้แน่นอน หัวหน้าหมู่บ้านพูดแทนเพื่อนบ้านที่เคยช่วยครอบครัวฉันแล้ว ฉันต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษเย่”

ก่อนหน้านี้หัวหน้าหมู่บ้านเป็นผู้นำในการรวบรวมค่าเทอมมหาลัยปีแรกให้กับครอบครัวของเขาและให้ยืมเงินไปหาหมอ เย่เทียนจำสองสองสิ่งนี้ได้แน่นอน

แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านกับเพื่อนบ้านในหมู่บ้านจะให้ครอบครัวเขายืมเงิน แต่เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวพืชผลหรือขาดสิ่งดีๆ ครอบครัวที่จ่าย 10-100 หยวนก็จะเรียกพ่อที่ซื่อสัตย์ของเขาให้ไปทำงานหนักและสกปรกทั้งหมดหรือพูดง่ายๆคือให้โอกาสตอบแทนครอบครัวของพวกเขา

ด้วยเหตุนี้พวกชาวบ้านจึงพาดพิงถึงพ่อแม่เขาอยู่หลายครั้ง แม้ว่าเขาจะไปเรียนที่ต่างเมืองแต่เขาก็สามารถรู้ข่าวในหมู่บ้านจากเพื่อนคนอื่นๆได้ว่าพ่อแม่ของเขาถูกเยาะเย้ยดูถูก

ไม่ยากเลยที่จะรู้ว่าพ่อแม่ของเขานั้นอ่อนน้อมเกินไป เย่เทียนจึงตั้งใจเรียนและพยายามหางานที่ดีหลังเรียนจบ เมื่อหาเงินได้เขาจะได้พาพ่อแม่ออกจากหมู่บ้านและมีความสุขไปกับชีวิต

คนคำนวณหรือจะสู้ฟ้าลิขิต เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการณ์แปลกๆอย่างการ'แต่งงาน'กับเซียวหรงและช่วยเธอขจัดโรคภัย

เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้รับระบบลงชื่อเข้าใช้มหาเทพ

ตั้งแต่มีระบบ ชีวิตของเขาก็ถูกกำหนดไม่ให้เป็นคนธรรมดาอีกต่อไป!

เดิมทีเย่เทียนจะใช้โทรศัพท์เก่าๆของเขาโอนเงินให้หัวหน้าหมู่บ้านผ่านวีแชทหรือAlipay

แต่เขาพึ่งนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ธนาคารหลายแห่งให้สมุดเช็คเขามา วันนี้เขาจึงนำมันมาลองใช้งาน

ความรักของคนมีค่าแค่ไหนไม่รู้ แต่สำหรับหัวหน้าหมู่บ้านต้องตีราคาได้เท่านั้น!

เย่ขุยคิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะรีบหยิบสมุดเช็คออกมาและขอให้เขายื่นข้อเสนอ ถึงจะให้เขาบอกราคาต่อหน้าสาธารณชนเขาก็บอกไม่ได้ แม้ว่าเขาจะมีตัวเลขอยู่ในใจแต่เขาก็ต้องปฎิเสธมันไป เขารู้ดีว่าเย่เทียนรวยดังนั้นเขาจึงต้องขอไม่มากไม่น้อยจนเกินไป

“ปกติทายาทกับตระกูลเย่กับครอบครัวอื่นบริจาคกันเท่าไหร?”

ให้เสนอเองเลย?

เขาจะจำไม่ได้หรอว่าเรียกพ่อแม่ของเย่เทียนให้กลับมาประชุมเรื่องบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษเย่ที่หมู่บ้านทำไม?

มันยากเหรอที่จะพูดจำนวนเงิน?

“ปกติ 100-10,000 หยวน แน่นอนว่าครอบครัวไหนทำเงินได้มากจะบริจาคเยอะก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังไงก็ไม่มีจำกัดจำนวนเงินสูงสุดอยู่แล้ว คุณเย่...”  เย่ขุยกลอกหูใส่เย่เทียนเป็นชุด ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับเย่เทียนแล้วว่าเขาจะบริจาคเท่าไหร่

100-10,000 หยวน?

ถ้าเขาเดาถูกสมาชิกคนอื่นๆของตระกูลเย่ในหมู่บ้านคงบริจาคแค่ 100-1,000 หยวน

ฮ่าฮ่า!

ไม่มีขีดจำกัดสูงสุดสำหรับลูกหลานตระกูลเย่ที่ร่ำรวย

เย่เทียนกรอกตัวเลขลงสมุดเช็คแล้วยื่นเช็คให้หัวหน้าหมู่บ้าน

เย่ขุยรับเช็คแล้วก้มลงดูจำนวนเงิน หลังจากยืนยันหลายครั้งเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเย่เทียนที่รวยขนาดนั้นจะบริจาคแค่  10,000 หยวน?

“อะไร บริจาคมากไปเหรอ?”

หัวหน้าหมู่บ้านพูดเมื่อกี้ว่า 100-10,000 หยวน ในฐานะทายาทของตระกูลเย่ เย่เทียนก็บริจาคให้สูงสุดแล้ว

ถ้าหัวหน้าหมู่บ้านโลภมากเกินไปเขาก็ไม่รังเกียจที่จะลบ0ออก!