บทที่ 23: การแข่งขันเปียโน

จากนั้น โม่เฟย ก็มองไปที่หลัวจิงในขณะที่หลัวจิงส่งยิ้มอ่อนหวานให้เขา

โม่เฟยดูเขินอายเล็กน้อย พึมพำกับตัวเอง “มีเพียงผู้หญิงและคนเย่อหยิ่งที่น่ารังเกียจเท่านั้นที่รักษาได้ยาก”

ตอนนี้ทุกคนรอบตัวดูเหมือนกำลังคาดหวังกับละครฉากใหญ่!

หลินเฟยอวี้ เดินไปหา โม่เฟย “โม่เฟยฉันเดาว่าคุณน่าจะเชี่ยวชาญเปียโนอย่างลึกซึ้ง”

ในขณะที่หลินเฟอวี้ยพูดเช่นนั้น มันก็เป็นเพียงความไม่พอใจในสายตาของเขา

“ชมเกินไปแล้ว” โม่เฟยหรี่ตาลงและคิดว่า เพื่อที่จะเอาชนะใจสาวๆ ฉันได้เรียนเปียโนจนหมดแรงแล้ว และพิสูจน์ได้อย่างหนึ่งว่า เปียโนเป็นอาวุธหลักในการดึงดูดความสนใจของสาวๆ!

ทักษะเปียโนของเขาอาจไม่ได้ดีที่สุด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเอาชนะการเลื่อยไม้ของหลินเฟยอวี้

“คุณถ่อมตัวเกินไป การแสดงของฉันเหมือนกับการดูคนเลื่อยไม้ในสายตาของคุณ ฉันพนันว่าคุณจะทำได้ดีกว่านี้มาก” หลินเฟยอวี้ พูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

โม่เฟย ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณล้อเล่นแล้ว”

หลัวจิงขึ้นเสียง "น้องสะใภ้คุณเล่นเพลงให้เราฟังสักหน่อยสิ อย่าปิดบังความสามารถเลยน่า”

"อย่าเลย!" โม่เฟยพูดอย่างเขินอาย

“น้องสะใภ้ไม่ต้องอาย ไม่ว่าจะเล่นแย่แค่ไหน ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่หัวเราะ” หลัวจิงเย้ยหยัน

โม่เฟย “…”

จากนั้นโม่อี ก็เอนไปข้างหน้าและกระซิบว่า “นายน้อย สาวสวยจำนวนมากกำลังรอชมการแสดงอยู่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของโม่เฟยก็สว่างไสวทันที จากนั้นเขาก็พูดกับหลินเฟยอวี้ว่า

"ตกลง"

ซูหรงอยู่ใกล้ๆพวกเขา เมื่อได้ยินคำพูดของโม่อี้ ปากของเขาก็กระตุกโดยไม่ตั้งใจ

ซูหรงมีความรู้สึกว่าอารมณ์ของโม่เฟยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขายืนอยู่หน้าเปียโน ดูเป็นคนที่มีเกียรติและสง่างาม ซูหรงก็ยิ้มแกนๆและคิดว่า

‘บ้าน่า โม่เฟยจะไปเชื่อมโยงกับคำพูดอย่างสูงส่งหรือสง่างามได้อย่างไร’

คนวงในสามารถบอกได้ว่ามันดีหรือไม่ในขณะที่เขาเริ่มเล่น มาตรฐานดนตรีของ Grandsky Star นั้นสูงกว่า Skylight Star มาก หลินเฟยอวี้ เรียนเปียโนเพียงเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีสมาธิจดจ่อ ในขณะที่โม่เฟยเรียนเปียโนเพื่อจีบสาว ๆ จึงสามารถบอกได้ทันทีว่าใครจะทุ่มเทมากกว่ากัน

เสียงเพลงไพเราะก้องกังวานในห้องโถง ดนตรีไพเราะเปี่ยมด้วยมนต์สะกด ดวงตาของสาวๆ ส่วนใหญ่ตอนนี้จับจ้องไปที่โม่เฟยซึ่งกระตุ้นความหลงใหลต่อโม่เฟยอย่างมาก

หลัวจิงกัดฟันของเธออย่างไม่สงบ เมื่อได้ยินเสียงเปียโน เธอรู้ว่าแผนของเธอเสีย ไอ้บ้านี่เล่นเปียโนเก่งขนาดนี้ได้ยังไง! มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

ซูหรงมองไปที่โม่เฟยอย่างแปลกใจเขารู้สึกตกใจจริง

“นายน้อยของคุณเรียนเปียโนเมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้” ซูหรงขณะหันไปหาโม่อี้

โม่อี้ยกหน้าอกของเขาออกและเหลือบมองซูหรงอย่างสุภาพ พูดด้วยน้ำเสียงอวดดีว่า

“นายน้อยของเราเป็นผู้เปี่ยมด้วยความสามารถ!”

ซูหรงปากกระตุก ไม่สนใจโม่อี้โดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นการแสดงออกที่เสื่อมทรามของซูหรง โม่อี้ก็พูดด้วยความโล่งอก

“สักวันหนึ่งคุณจะรู้ว่านายน้อยของเราดีแค่ไหน”

หลินเฟยอวี้ตอนนี้ดูอึดอัดมาก แม้ว่าเสียงเปียโนที่ไพเราะจะดังก้องอยู่ในห้องโถง แต่หลินเฟยอวี้ ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะชื่นชมมันเลย

“องค์ชายอวี้ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าพระชายาจะเล่นเปียโนได้เก่งขนาดนี้!” ผู้คนต่างประจบองค์ชายอวี้

หลัวอวี้ ฝืนยิ้ม “คุณยกย่องเขามากเกินไป” หลัวอวี้ หรี่ตาของเขาในขณะที่เขย่าแก้วในมือของเขาด้วยท่าทางที่ซับซ้อน

และตอนนี้ราชินีน่าหลานก็จับตาดูโม่เฟยอยู่ด้วย