ตอนที่ 345+346 คล้ายกัน

“แอดมิน สแกนและคัดลองรูปแบบจำลองของผู้ป่วยไปที่ห้องแลป” เจียงเหยาสั่งแอดมิน นี่เป็นอีกหนึ่งฟังก์ชั่นที่มีประโยชน์มากมายในห้องแลป เธอสามารถสแกนร่างกายจริงของผู้ป่วยและคัดลอกแบบจำลองไปที่ห้องแลป เพื่อที่เธอจะได้ใช้แบบจำลองในการทดลองรักษา

เจียงเหยารู้ว่าวิธีฝังเข็มในระบบการแพทย์แผนจีนชุดหนึ่งมีประโยชน์มากสำหรับรักษาอาการของย่าเหลียง เธอสามารถทดสอบกับแบบจำลองของผู้ป่วยก่อน เพื่อดูว่าจะได้ผลลัพธ์อย่างไร ก่อนที่จะนำไปรักษาผู้ป่วยจริง หากเธอทำสำเร็จ เธอจะแอบรักษาย่าเหลียงอย่างเงียบ ๆ เพื่อช่วยให้เธอฟื้นเร็วขึ้น

“สแกนและคัดลอกเสร็จแล้ว” เสียงของผู้ดูแลระบบดังขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ซึ่งบ่งชี้ถึงเวลาในการประมวลผลที่รวดเร็วของระบบ

เจียงเหยานำเวชระเบียนกลับมาใช้อีกครั้งหลังจากแสดงความคิดเห็น เธอปิดบังการติดต่อกับระบบโดยดูทำทีเป็นมองเอกสาร คนอื่น ๆ คงคิดว่าเธอกำลังงุนงง

ข้างนอกห้องพักผู้ป่วย เหลียงเยวื่อจือกำลังถามโจวเหวยฉีว่าเจียงเหยาดูเป็นยังไง ตั้งแต่ที่ลู่ชิงสีจากไป เขาพยัหน้าเมื่อรู้ว่าเจียงเหยาอยู่ในสภาพที่มั่นคงและขอให้โจวเหวยฉีดูแลเจียงเหยาอย่างใกล้ชิด ก่อนที่พวกเขาจะกลับเข้าไปที่ห้องพักผู้ป่วย

“เจียงเหยา กลับบ้านกับเหวยฉีก่อนเถอะ เพิ่งมาถึงจินโดเหนื่อย ๆ อยากได้อะไรก็บอกเขา เขาจะจัดการให้ ที่นี่ไม่มีอะไรหรอก กลับไปพักเถอะ” เหลียงเยวื่อจือกล่าว เขาเหลือบมองหลัวเหลาหรุน หลังจากหยุดพูดไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นอีก “เสี่ยวหรุน ให้เหวยฉีไปส่งที่บ้านนะ กลับไปพักเถอะ”

“ไม่คะ กลับบ้านก็นอนไม่หลับอยู่ดี” หลัวเหลาหรุนส่ายหน้าและกระตุ้นให้โจวเหวยฉีและเจียงเหยากลับบ้าน

“ให้เหลาหรุนอยู่เป็นเพื่อนพี่ที่นี่เถอะ” โจวเหวยฉีกล่าวเสริมก่อนจะเรียกเจียงเหยา และพาเธอกลับบ้าน

บ้านที่ลู่ชิงสียกให้โจวเหวยฉีอยู่ห่างจากโรงพยาบาลเพียงเล็กน้อย ย่านโกเด้นฮาเบอร์ตั้งอยู่บนย่านที่แพงที่สุดของเมืองจินโด ยานพาหนะทุกคันที่เข้าออกเขตนี้จะได้รับการตรวจสอบอย่างเข้มงวด โจวเหวยฉีบอกให้เจียงเหยารู้สถานที่เช่นร้านค้าและร้านอาหารในบริเวณใกล้เคียง ขณะที่ช่วยเธอยกสัมภาระขึ้นไปชั้นบน

บ้านหลังนี้มีสามห้องนอนและสองห้องโถงพร้อมตกแต่งภายในอย่างสวยงาม ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในบ้าน โจวเหวยฉีก็รีบจัดของที่ตัวเองทำรกเกลื่อนพื้นอย่างเร่งรีบ

“เจียงเหยา มานี่ เดินมาทางนี้~ ก็ชิงสีบอกว่าคุณจะมาอยู่ที่นี่ ส่วนฉันก็กำลังยุ่งกับงานนอกบ้าน ยังไม่มีเวลาจัดสถานที่ ขึ้นไปพักที่ห้องนอนก่อน ฉันจะรีบเก็บของให้เรียบร้อย”

มุมริมฝีปากของเจียงเหยา กระตุกอย่างสนุกสนานขณะที่เธอเหลือบมองไปที่ขวดเบียร์ ขนมขบเคี้ยว และเสื้อผ้าที่ทิ้งเรื่อราดอยู่บนโซฟา

โชคดีที่พี่รองของเธอก็เป็นคนที่เลอะเทอะด้วย ทำให้เธอชินกับเหตุการณ์เช่นนี้

เมื่อไหร่ก็ตามที่เธออยู่ที่บ้าน เธอจะได้ยินเสียงพ่อแม่บ่นว่า เขาไม่เก็บเตียง ไม่ทำความสะอาดห้อง มันเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเขาไปเสียแล้ว เจียงเหยาจินตนาการว่าถ้าโจวเหวยฉีกับพี่รองของเธออยู่บ้านเดียวกันสักเดือน ผลลัพธ์ต้องออกมาน่าทึ่งมากแน่!

พวกเขานิสัยคล้ายเสียจริง!

โชคดีที่โจวเหวยฉีทำรกแค่พื้นที่ที่เขาอยู่เท่านั้น ส่วนอีกสองห้องที่ไม่มีคนอยู่ ยังสะอาดและเป็นระเบียบมาก เจียงเหยาจัดเตียงในห้องของเธอในขณะที่โจวเหวยฉีกำลังทำความสะอาดห้องนั่งเล่น เขาถูพื้นเสร็จพอดีที่เธอจัดกระเป๋าเดินทางของเธอเสร็จ

ดูจากลักษณะนิสัย เขาก็ทำความสะอาดได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมาก

“เหวยฉี ฉันว่าจะงีบสักหน่อย แล้วคุณล่ะคะ?” เขรบ

เจียงเหยาถามขณะที่เธอพิงประตู มองดูโจวเหวยฉีในสภาพพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอกถูพื้นห้องนั่งเล่น

__

“ไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันต้องไปเสนอหน้าที่บริษัทเสียหน่อย ขากลับจะแวะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เย็นนี้จะเรียกซวีเหยากับฮ่าวอวี้มาทานข้าวเย็นกับเราด้วย” โจวเหวยฉีพูดโดยไม่หันกลับไปมอง พลางเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา

ซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต?

เจียงเหยากระพริบตาด้วยความงุนงง “แต่ ฉันทำอาหารไม่เป็นนะ”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอรีบพูดอีกครั้งว่า “คุณ..จะทำอาหารเหรอ?”

“ใช่สิ” โจวเหวยฉีพยักหน้าและหัวเราะออกมา “ชิงสีไม่อนุญาตให้คุณทำอาหาร แล้วฉันจะกล้าใช้คุณได้ยังไง? ขืนปล่อยให้คุณเข้าครัว เขารู้คงถลกหนังฉันแน่”

เจียงเหยาพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด อันที่จริง ลู่ชิงสีไม่ต้องการให้เธอก้าวเข้าไปในครัวเลย เขาจะทำอาหารและล้างจานเอง ถ้ามีเวลาเขาก็จะซักผ้าเอง ไม่ปล่อยให้เธอต้องซักผ้าเสียด้วยซ้ำ

อันที่จริง เขาจะซักผ้าให้เธอด้วย หากเห็นเสื้อผ้าของเธอกองไว้รอซัก

เมื่อมองไปที่ความพยายามอย่างรวดเร็วของโจวเหวยฉีในการถูพื้น เจียงเหยารู้สึกว่าเขาทำงานบ้านได้อย่างมีประสิทธิภาพมากเมื่อเขาจริงจัง เขาต้องทำอาหารเก่งมากด้วย ดังนั้นเธอจึงกลับไปที่ห้องของเธออย่างสบายใจ

เมื่อเจียงเหยานอนอยู่บนเตียง เธอขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนเมื่อเธอได้ยินความพยายามอย่างชัดเจนของเขาที่จะลดเสียงไม่ให้รบกวนเธอขณะที่เขาถูพื้นในห้องนั่งเล่น เขาอาจจะเดินช้าลง เพื่อให้เธอได้งีบหลับตามที่เธอต้องการ เธอสัมผัสได้ถึงความใจดีและความห่วงใยที่เพื่อนของลู่ชิงสีมอบให้เธอ ซึ่งพวกเขายอมรับเธอว่าเป็นพวกเดียวกับเขาและดูแลเธอ

ดังนั้นเธอจึงเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของลู่ชิงสีที่มีต่อเพื่อนของเขา เขาจริงใจและทุ่มเทอย่างแท้จริง ราวกับว่าพวกเขามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด

เจียงเหยาใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดในการวุ่นอยู่กับห้องแลปในระบบ

เจียงเหยามีความจำที่ดีมากมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเธอเดินผ่านห้องสมุดแพทย์แผนจีนในช่วงเวลาสั้น ๆ เธอจำได้ว่าได้เห็นวิธีการรักษาด้วยการฝังเข็มที่ทำให้อาการเลือดคลั่งในสมองจากความดันโลหิตสูง เธอจึงเปิดดูหนังสือเล่มนั้นอย่างรวดเร็ว และศึกษาวิธีการรักษา

วิธีการรักษาด้วยการฝังเข็มต้องใช้คู่กับการแพทย์แผนจีน โชคดีที่เจียงเหยาทำยาได้เร็ว ดังนั้นหลังจากที่ต้มยาเสร็จ เธอก็เทลงขวดเล็ก ๆ เธอใช้เวลาที่เหลือในการฝังเข็มต่อ

บางทีสำหรับคนที่ไม่มีความอดทน การใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงทำสิ่งเดิมซ้ำ ๆ อาจเป็นเรื่องที่ทรมาน แต่นั่นไม่ใช่เจียงเหยาแน่

เธอใช้ความคิดอย่างจริงจังมากในการค้นหาวิถีและเข็มให้เหมาะสมกับสภาพร่างกาย เพราะเธอรู้ว่าแม้ว่าตอนนี้เธอจะทำงานกับแบบจำลองของผู้ป่วยเสมือนจริง แต่เมื่อออกจากระบบเธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ป่วยจริง

ร่างจำลองของผู้ป่วยเสมือนจริงไม่มีชีวิต แต่เมื่อเธอออกห้องทดลองแล้ว เธอต้องเผชิญกับคนที่มีชีวิต ดังนั้น เธอจึงใช้เวลาฝึกฝนสี่ชั่วโมงนี้อย่างจริงจัง เธอไม่ยอมให้ตัวเองทำอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น

เวลาที่เธอใช้ในห้องแลปดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ต่างไปจากเวลาเดิม เธอจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ค่ำแล้ว หากไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู

โจวเหวยฉีขึ้นมาเรียกเธอให้ลงไปทานข้าวเย็น เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตและดึงม่านให้เปิดออก จึงรู้ว่าข้างนอกมืดแล้ว นาฬิกาก็บอกเวลาทุ่มตรงแล้วด้วย

เมื่อออกจากห้องนอน เธอตระหนักว่าไม่ได้มีเพียงซวีเหยาเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ทุกคนยกเว้นลู่ชิงสีต่างมาทานข้าวเย็นด้วยกันในคืนนี้

“เจียงเหยา มานั่งสิ! คืนนี้ฉันทำอาหารเสียเยอะเลย เลยใช้เวลานานกว่าที่คาดไว้”

โจวเหวยฉียังคงสวมผ้ากันเปื้อนลายตารางขาวดำที่อยู่กับตัว แม้จะเปื้อนแต่มันได้เพิ่มการแสดงออกถึงอารมณ์ของผู้ชายที่สวมใส่ให้ดูน่ารักขึ้น