ตอนที่ 341+342 รอคุณอยู่ที่เมืองจินโด

ลู่ชิงสีขยับปากเข้าไปใกล้หูของเธอและพูดเบา ๆ ว่า “ตอนที่เกิด หมอดูเคยทำนายว่าผมจะมีชีวิตอยู่ถึงอายุ 90 ปี เขาบอกว่าผมนะมีเทพประจำตัวที่น่าทึ่ง และจะช่วยให้ผมประสบความสำเร็จ เขายังบอกอีกด้วยนะว่าผมจะประสบความเสร็จในอาชีพการงาน มีลูก ๆ หลาย ๆ หน้าตาดีเหมือนกับภรรยาของผม”

“คนโกหก” เจียงเหยาร้องไห้

หัวใจของลู่ชิงสีเหมือนถูกหลอมละลาย “ทำไมถึงไม่เชื่อผมล่ะ? ผมคิดว่าหลังเรียนจบ คุณอยากจะมีลูกของเราเสียอีก เราจะมีกี่คนก็ได้”

เขากล่าวต่อ “มีลูกเยอะ ๆ ลองนึกภาพ ทีมฟุตบอลทั้งทีมดูสิ”

เจียงเหยาหายใจเข้าเสียงดัง เธอไม่อยากจะบอกเชาว่าประเทศนี้ อีกไม่นานจะมีกฎหมายเกี่ยวกับการคุมกำเนิด และจำกัดจำนวนเด็กที่จะเกิดในแต่ละครอบครัว

“ที่รัก ถ้าคุณไม่อยากกลับมหาวิทยาลัย งั้นไปอยู่ที่เมืองจินโดดีไหม โจวเหวยฉีกับเฉินซวีเหยาก็อยู่ที่นั่น พวกเขาจะได้ช่วยดูแลคุณ” ลู่ชิงกล่าว “ในกองทัพคุณไม่รู้จักใครเลยนี่ ผมกลัวว่าคุณจะเบื่อ”

“ค่ะ” เจียงเหยาเห็นด้วย หลังจากครุ่นคิดในเวลาสั้น ๆ การอยู่ที่เมืองจินโดหมายความว่าเธอจะได้รับข่าวเร็วขึ้น แถมยังสามารถไปเยี่ยมย่าเหลียงที่โรงพยาบาลได้อีกด้วย

“อืม งั้นก็ไปเก็บของเถอะ” ลู่ชิงสีโล่งใจ ที่เจียงเหยาจะไปอยู่ที่เมืองจินโด มีคนมากมายที่สามารถดูแลเธอได้ เธอจะไม่เบื่อและเริ่มคิดมาก

ลู่ชิงสีไม่มีเวลามากพอที่จะชักช้า หลังจากจัดการะเป๋าแล้ว พวกเขาก็รีบลงบันไดไป

ที่ประตูทางเข้า คุณนายหลินและผู้พันหลินยืนจับมือกันอยู่ ดวงตาของเธอบวมเห็นได้ชัดเจนว่าเธอได้ผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน

“นี่อะไร?” พันเอกหลินมองไปที่เจียงเหยา ที่เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เขารู้สึกสับสนกับแผนการของเธอ

“ไหน ๆ เราก็จะไปรวมตัวกับคนอื่น ๆ ที่เมืองจินโด ผมเลยจะแวะไปส่งภรรยาที่นั่นด้วยเลยครับ ที่นั่นมีคนที่ผมพอจะไว้ใจได้ให้ช่วยดูแลเธอ ระหว่างที่ผมไม่อยู่” ลู่ชิงสีอธิบายสั้น ๆ

“เข้าใจแล้ว ไปกันเถอะ” พันเอกหลินมองไปที่เจียงเหยา จึงเห็นว่าดวงตาของเธอบวมขึ้น รู้ดีว่าเธอไม่ได้ดีไปกว่าภรรยาของเขาเลย

ผู้พันหลินนั่งบนที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับ ขณะที่ลู่ชิงสีและเจียงเหยานั่งอยู่เบาะหลัง คุณนายหลินจับประตูรถไว้ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เมื่อรถสตาร์ทแล้ว คุณนายหลินไม่อยากจะปล่อยมือจากรถเลย เธอพูดอีกว่า “ที่รัก ลูกกับฉันรอให้คุณกลับมานะคะ ฉันจะดูแลเขาให้ดี คุณต้องกลับมานะคะ”

เหตุการณ์โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ยังคงเป็นเรื่องที่ฝังอยู่ในใจของทุกคน

“ผมจะกลับมา กลับเข้าบ้านไปเถอะ” แม้แต่ชายที่อดทนอย่างผู้พันหลินก็อดไม่ได้ที่จะหายใจไม่ออก เมื่อเห็นภรรยาของเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้

นี่เป็นภารกิจที่ยากที่สุดนับตั้งแต่เขาเข้าร่วมกองทัพ

__

รถเงียบตลอดการเดินทางไปยังเมืองจินโด  บรรยากาศนิ่งสงบ แทบจะขาดอากาศหายใจ

ลู่ชิงสีจับมือเจียงเหยาไว้แน่นโดยไม่ปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว ไม่นานก่อนที่พวกเขาจะไปถึงลานจอดเฮลิคอปเตอร์ เจียงเหยาเห็นโจวเหวยฉีสูบบุหรี่พิงรถของเขาจากระยะไกล

“ผู้พันหลิน หัวหน้าลู่ เรามาถึงแล้วครับ” คนขับรถพูดขึ้นทำลายความเงียบ

เฮลิคอปเตอร์สองสามลำจอดอยู่บนลานจอดเฮลิคอปเตอร์ ผู้คนมากมายรออยู่ที่นั่นแล้ว เขารู้ดีว่าทุกคนที่ได้รับเลือกให้อยู่ในภารกิจกู้ภัยในครั้งนี้ล้วนเป็นคนที่มีฝีมือดี

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทหารจากกองทัพเมือจินได้รับเลือก ทว่าชีวิตของทหารล้วนอยู่ในความกังวลอย่างมากสำหรับทุกคนในกองทัพจนกว่าพวกเขาจะกลับมาอีกครั้ง

“เจียงเหยา” พันเอกหลินจับหมวดเบเร่ต์ของเขา และเรียกเจียงเหยา “สองสามวันมานี้ ภรรยาของฉันได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับคุณให้ฟัง เธอบอกฉันว่าคุณกับเขาเข้ากันได้ดี ถ้าครั้งนี้เกิดอะไรขึ้นกับฉัน ถึงขั้นที่ไม่สามารถกลับมาได้ ยังไงก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอให้มากขึ้นด้วยนะ”

เจียงเหยาเริ่มร้องไห้ออกมาหลังจากได้ยินแบบนั้น

ลู่ชิงสียกมือขึ้นและเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

“โจวเหวยฉี กำลังรอคุณอยู่ ไปเถอะ” ลู่ชิงสีกล่าว แต่ท่าทางของเขากำลังทรยศต่อคำพูดของตนเอง เขาดึงเจียงเหยาเข้ามาใกล้และกอดเธอแน่น

เขาไม่เคยต้องการจะปล่อยเธอ

“ชิงสี ฟังนะ คุณต้องมีชีวิตกลับมา ฉันสาบานว่าฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคุณ”

“อืม” ลู่ชิงสีพยักหน้า “ผมสัญญาว่าถ้าผมจะตาย ผมจะตายในอ้อมกอดของคุณ”

“ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณตาย เชื่อฉัน คุณจะต้องรอดกลับมา! คุณบอกฉันเองไม่ใช่เหรอว่าหมอดูเขาทักว่าคุณจะมีชีวิตจนถึง90ปี เราจะแก่ไปด้วยกัน และอยู่ท่ามกลางลูกหลานของเรา ฉันอยากจะมีลูกกับคุณสี่คน”

เมื่อพูดจบประโยค เธอผลักลู่ชีสิงออก เธอกัดริมฝีปากพร้อมกับเช็ดน้ำตา

“ไปเถอะค่ะ ฉันจะรอคุณที่เมืองจินโด” เจียงเหยากล่าว เธอหันกลับมามองผู้พันหลินและพูดต่อ “ผู้พันหลินก็ด้วยนะคะ ต้องมีชีวิตกลับมานะคะ ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยคุณ”

เธอต้องการให้สหายของลู่ชิงสีปลอดภัย เขายังมีลูกชายที่รอเขากลับมา เด็กชายต้องการพ่อของเขาในระหว่างที่เขาเติบโต

“รับปากฉันสิค่ะ ถ้าคุณไม่ปลอดภัยกลับมา ฉันกับลู่ชิงสีจะมีลูกสี่คน ฉันจะให้พวกเขาแกล้งลูกชายคุณทุกวัน”

ผู้พันหลินรู้สึกเบิกบานใจ เมื่อได้ฟังที่เจียงเหยาพูด เขาหัวเราะเล็กน้อย “ลูกชายฉันแปดขวบแล้วนะ แล้วไหนล่ะลูกของคุณ”