ตอนที่ 97 นี่มันรถยี่ห้ออะไร

“ฉันบอกแล้วไงว่าเฒ่าเย่ก็แค่โม้ ฉันเพิ่งโทรหาเสี่ยวกังแล้วถามว่าอ่าวอิมพีเรียลอยู่ที่ไหน เดาดูสิว่าเสี่ยวกังพูดว่าอะไร เขาบอกว่าอ่าวอิมพีเรียลเป็นที่ที่ดีที่สุดในไห่จิงและยังบอกว่าเป็นที่แสดงฐานะด้วย ได้ยินมาว่าวิลล่าในนั้นต่ำๆก็ราคา 100 ล้านหยวน สามีภรรยาคู่นั้นไม่ได้บอกแค่ว่าเย่เทียนรับพวกเขาไปอาศัยในอ่าวอิมพีเรียลแต่ยังบอกว่ามีแม่บ้านและคนคอยดูแลอยู่ทุกวันด้วยใช่ไหม? เอาเวลาขี้โมนี่ไปเลี้ยงวัวยังจะดีซะกว่า”

“พี่สะใภ้จางช่วยบอกให้เสี่ยวกังทักมาในวีแชทเย่เตี๋ยของฉันทีสิ แม้ว่าเธอจะทำงานในธนาคารในเมืองของเราแต่คุณก็รู้อยู่ว่าแฟนของเธอเป็นผู้จัดการในบริษัทใหญ่ในเมืองและปีหนึ่งยังได้เงินเดือนมากกว่า 200,000 หยวน เย่เตี๋ยพึ่งส่งข้อความฉันให้แฟนเธอ เขาตอบกลับมาว่าวิลล่าอ่าวอิมพีเรียลไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาอาศัยอยู่ได้และต่อให้มีเงินก็ไม่อาจซื้อได้ บังเอิญว่าลูกเจ้าของบริษัทของเขามีบ้านอยู่ในอ่าวอิมพีเรียลซะด้วย เอาไงดีล่ะเฒ่าเย่ อยากบอกบ้านเสี่ยวเทียนให้ลูกเขยในอนาคตของฉันไปถามนายน้อยดูหน่อยไหม?”

“พี่สะใภ้เซียง เย่เตี๋ยของคุณไม่ใช่แค่ได้ทำงานในธนาคารพาณิชย์อย่างเดียวแต่ยังมีแฟนที่มีความสามารถด้วย ดูเหมือนพวกคุณสองคนจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจในอนาคตแล้วล่ะ…”

พี่สะใภ้เซียงได้รับการยกย่องจากชาวบ้านในหมู่บ้าน เธอมองเฒ่าเย่และภรรยาของเขาที่ไม่ได้ตอบโต้เธอ เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ลูกเขยในอนาคตของเธอซื้อมาให้ในวันตรุษจีนและโทรบอกลูกสาวตัวน้อยให้เธอลาหยุดกับเจ้านายและให้พาลูกเขยกลับมาหมู่บ้านเพื่อให้มาดูหน้าคร่าตา

ทำไมเย่เทียนที่ขายเครปถึงมือต้องจ่ายเงินให้ใครสักคนมาที่หมู่บ้านเพื่อแสดงด้วย หัวหน้าหมู่บ้านกับคนในหมู่บ้านต่างมองเขาด้วยความชื่นชม แม้แต่เฒ่าเย่ยังมองเขาสูงขึ้น

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เรื่องนี้ในที่สุดเธอก็พบลูกเขยที่น่าพอใจสำหรับเธอ ถ้าเธอไม่นำเขากลับมาแสดงตัวให้เพื่อนบ้านเห็นพวกเขาคงคิดว่าครอบครัวเธอเป็นพวกกินพืชและสามารถรังแกได้

ส่วนลูกสาวและลูกสะใภ้ที่ทำงานได้ดีจะขอลางานไม่ได้เลยเหรอ แน่นอนว่าพวกเธอสามารถลาหยุดได้

ไม่ได้มีแค่เย่ชิงจากหกครอบครัวของเฒ่าเย่ที่ทำได้

เย่เตี๋ยกับแฟนหนุ่มของเธอจะไม่ลากลับหมู่บ้านเพื่อมีส่วนร่วมในการบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษได้ยังไง?

“ฉันโทรไปเรียบร้อยแล้วนะเฒ่าเย่ เย่เตี๋ยบอกให้แฟนเธอลาหยุดแล้วขับรถพาเธอมาที่นี่ มาดูกันว่าสามีภรรยาคู่นี้จะอวดอ้างอะไรได้อีก”

“ใช่ เสี่ยวกังของฉันก็บอกว่าเขาจะกลับมาหลังทำงานเสร็จ  แล้วลูกของคุณจะไม่กลับมาดูเรื่องการบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษได้ยังไง?”

“เฒ่าเย่ เสี่ยวกังกับเย่เตี๋ยที่งานยุ่งยังยอมใช้วันหยุดกลับมาได้เลย ในทางกลับกันครอบครัวของคุณส่งเสี่ยวเทียนไปเรียนมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นเป็นร่างเลย แถมยังรับช่วงต่อการขายเครปหาเลี้ยงชีพไปวันๆจากคุณทำไมถึงยังไม่กลับมาอีก?” ชาวบ้านอีกคนที่นึกสนุกและไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่ย่อมไม่พลาดเมื่อมีโอกาส

ปีที่แล้วเฒ่าเย่ปล่อยหมาสองตัวมาฆ่าเป็ดของเขาและไม่ยอมจ่ายเงินชดเชยให้ เขาจำเรื่องนี้ขึ้นใจ ในที่สุดเขาก็เจอโอกาสระบายความโกรธ เขาก็เลยพูดออกมาเรื่อยๆ...

“เฒ่าเย่ หัวหน้าหมู่บ้านมีผู้อำนวยการหม่าช่วย แล้วคุณล่ะ ใครจะช่วยคุณได้บ้างในอนาคต?”

“เสี่ยวเทียนของพวกคุณไม่มีความสามารถมากพอที่จะเป็นเจ้าคนเลยทำได้แค่จ้างคนมาที่หมู่บ้านเล่นละครหลอกเรา ในเมื่อเขาทำไปแล้วจะไม่ให้คนอื่นพูดถึงหรอ?”

“เป็นเรื่องที่ถูกแล้ว”

“มาดูกันว่าพวกเขาจะตั้งหลักในหมู่บ้านยังไง ...”

“จิจิ มีการแสดงดีๆให้ดูอีกแล้ว...”

“...”

เดิมทีฉันต้องบริจาคเงิน 5,000 ที่ยืมมาจากพ่อบ้านอากวงแล้วจากไป แต่ดูตอนนี้สิ คู่สามีภรรยาถูกล้อมเป็นวงกลมจนออกไปไหนไม่ได้ พ่อเย่ถอนหายใจอีกครั้ง เขามองภรรยาที่กำลังเช็คน้ำตาและกระทืบเท้าด้วยควาโกรธอยู่

กระต่ายอ่อนแอแต่ก็กล้ากัดคน พ่อเย่ที่เดิมทีเป็นคนรักในศักดิ์ศรีพยายามผลักฝูงชนออกไปอย่างเต็มที่ แต่ไม่ว่าเขาจะผลักออกไปแค่ไหนผู้คนก็ยังเข้ามาล้อมเขาเหมือนเดิมอยู่ดี

“พวกนายจะทำอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ไม่มีส่วนร่วมการบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษ ไปกันเถอะยายเฒ่า”

ถึงมีเงินไม่มากให้ใช้จ่าย แต่ทำไมต้องยืมมาให้พวกที่ล้อเลียนคนอื่นด้วย?

พ่อเย่ที่เห็นนิสัยแท้จริงของพวกชาวบ้านจึงพาแม่เย่ไปที่รถสามล้อพังๆที่มีตัวอักษรเขียนว่า‘เย่เครปทำมือ’

ปีบ ปีบปีบ

แมคลาเรนพี1สีดำบีบแตรสามเพื่อให้ฝูงชนกระจายตัวออก รถที่ขับมาไปจอดข้างรถฟ็อลคส์วาเกินพาสสาตของผู้อำนวยการหม่า

จากนั้นประตูรถปีกนางฟ้าก็เปิดออก เย่เทียนลงจากที่นั่งคนขับ เขาเห็นพ่อมีสีหน้าไม่ดีนักและต้องขมวดคิ้วกับแม่ที่กำลังเช็ดน้ำตา เขาจบจากมหาลัยมีชื่อเสียงจะเดาไม่ออกได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้

น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่เด็กเนิร์ดเสี่ยวเทียนในหมู่บ้านที่เอาแต่อ่านหนังสืออีกต่อไป

เขาคือมหาเทพเย่ที่มีเงินมากกว่า 80,000 ล้านอยู่ในธนาคาร

คนพวกนี้กล้ารังแกพ่อแม่เขา ดังนั้นก็อย่าโทษเขาที่โหดเหี้ยม!

“นี่มันรถอะไร? ทำไมประตูรถเหมือนปีกนกตัวใหญ่เลยล่ะ?”

“เย่เทียนกลับมาแล้ว เขาขับรถแปลกๆกลับมาอีกแล้วเหรอ?”

“พวกเรามาดูซิว่ารถคันนี้ยี่ห้ออะไร ทำไมมันถึงนั่งได้แค่สองคนแบบนั้น?”

“ไม่ว่าเป็นยี่ห้ออะไรก็ไม่แพงเท่าBMWของแฟนเย่เตี๋ยของฉันหรอก”

“ใช่ BWMที่ฉันเห็นในโฆษณากว้างกว่ารถคันนี้ตั้งเยอะ”

“เย่เทียนคงหมดเงินกับการเช่ารถและจ้างคนตอนนั้นแน่ เขาเลยทำได้เช่ารถเน่าๆขับกลับมาหมู่บ้าน”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ...”

ผู้อำนวยการหม่าที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเย่ขุยด้วยการให้มานั่งจิบชาในสำนักงานของหัวหน้าหมู่บ้าน เขาได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นสามครั้งจากข้างนอกแล้วตามมาด้วยเสียงที่ดังกระฮึ่ม เขามองเย่ขุยด้วยท่าทางของคนที่อยู่สูงกว่า เขาเอาขาทั้งสองข้างลงและถามกับเย่ขุย “หัวหน้าหมู่บ้านเย่ ด้านนอกมีเรื่องอะไรกัน?”

“ผู้อำนวยการหม่า หัวหน้าหมู่บ้าน ข้างนอก...เย่เทียนกลับมาแล้ว เขาขับรถแปลกๆมาด้วย ฉันเดินตามคนไปดูรอบรถแต่ยังไม่เห็นยี่ห้อรถเลย เอ่อ...ผู้อำนวยการหม่าผู้รอบรู้ช่วยออกได้ดูหน่อยได้ไหม?”

ก่อนที่เย่ขุยจะออกไปตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น จู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้น ประตูสำนักงานของหัวหน้ามหู่บ้านก็ถูฏผลักเข้ามา

จากนั้นคณะกรรมการหมู่บ้านก็รายงานสถานการณ์ล่าสุดให้พวกเขาฟังด้วยความตื่นเต้นและขอให้ผู้อำนวยการหม่าออกไปดูรถยี่ห้อที่เย่เทียนขับกลับมา

เขาเป็นเหมือนชาวบ้านพวกนั้นที่ดูรอบรถอยู่นานแต่ไม่รู้จักยี่ห้อของมัน...