ตอนที่ 337+338 แก้แค้น?

นางเกอรู้สึกอับอาย จากคำตำหนิและตักเตือนจากทั้งผู้พันหลินและลู่ชิงสี

“เธออยากจะหย่าไม่ใช่หรือไง ฉันก็ตกลงตามที่เธอต้องการแล้ว จะยืนอยู่ที่นี่อีกทำไม” จ่าเกอตะโกนใส่หน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างประตู “ไปซะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”

จ่าเกอ บุคคลผู้เป็นที่รู้จักในเรื่องของการเป็นคนอารมณ์ดี ตอนนี้เขากำลังโกรธจัด ยิ่งมีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่ว แม้ว่าเขาจะรู้ว่ารูปลักษณ์ใหม่ของเธอถูกซื้อจากผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว มีลูกแล้ว ผู้ชายคนไหนจะเสียเวลา พยายามตามจีบ เสื้อผ้าและเครื่องประดับใหม่ทั้งหมดของเธอ คงได้มาหลังจากที่ผ่านการหลับนอนกับผู้ชายคนนั้นแล้ว

“คิดว่าฉันชอบที่นี่นักเหรอ? ดูที่นี่สิ แย่ยิ่งกว่าเล้าหมูเสียอีก” เมื่อถูกตำหนิ นางเกอไม่รู้จะระบายความโกรธของเธอที่ไหน คนในกองทัพรู้กันหมดแล้วว่าเธอนอกใจจ่าเกอ บางคนถึงกับเห็นเธอออกมาจากโรงแรมพร้อมกับชายอีกคนกับตา เมื่อเรื่องแดงขึ้นมาแล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฟังชายคนนั้น และมาขอหย่ากับจ่าเกอ

“เวินเวิน แม่ไปแล้วนะ เป็นเด็กดี เข้าใจใช่ไหม?” นางเกอลังเลที่จะต้องทิ้งลูกสาวของเธอไว้ โดยในใจเธอรู้อยู่เต็มอกว่าจะไม่มีทางกลับมาที่นี่อีก และไม่สามารถมาเยี่ยมเธอได้อีก เธอให้เงินค่าขนมแก่เวินเวินก่อนจะเดินออกจากบ้านด้วยผมฟูฟ่องและรองเท้าส้นสูงคู่นั้น

“ทุกคน แยกย้ายกันได้แล้ว” หนึ่งประโยคที่ผู้พันหลินพูดก็เพียงพอแล้วที่ฝูงชนจะแยกย้ายกันไป พันเอกหลินเห็นอกเห็นใจจ่าเกอ แต่เขาก็ทำได้เพียงตบหลังและปลอบโยนอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ การถูกภรรยานอกใจถือเป็นยาขมสำหรับผู้ชายส่วนใหญ่

หลังจากที่ผู้พันหลินจากไปแล้ว ลู่ชิงสีจึงเข้ามาในห้อง

เจียงเหยาเห็นว่าบ้านค่อนข้างรก บางทีจ่าเกอและนางเกออาจจทะเลาะวิวาทกันก่อนที่พวกเขาจะมาถึง เธอหยิบไม้กวาดขึ้นมาแล้วเริ่มกวาดห้อง

“เราควรตามหาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร จะได้ส่งเขาขึ้นศาล?” ลู่ชิงสีแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา หากใครมายุ่งกับของของเขา เขาจะตอบแทนให้สาสมเป็นสิบเท่า ทำให้แน่ใจว่าได้ล้างแค้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“จะสำคัญอะไรล่ะครับ?” จ่าเกอหัวเราะเยาะ “หลังหย่ากันแล้ว เราสองคนก็ต่างใช้ชีวิตของตนเอง”

เมื่อเห็นว่าจ่าเกออยู่ในอารมณ์ที่ไม่ใคร่จะดีนัก ลู่ชิงสีจึงหยุดพูด เขาเรียกเจียงเหยา และพาเธอกลับไปทานข้าวเช้าที่โรงอาหาร

ลู่ชิงสีไม่สามารถยืนหยัดในความผิดครั้งนี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเกี่ยวข้องกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา เขาจะยอมให้จ่าเกอถูกโกงโดยไม่ทำอะไรเลยได้อย่างไร?

ระหว่างทางไปโรงอาหาร เขาโทรหาโจวเหวยฉี ขอให้อีกฝ่ายตรวจสอบว่าคนรักใหม่ของนางเกอคือใคร

“พี่ลู่ ถ้าเจอแล้ว ให้หักขาแล้วมัดใส่กระสอบไว้เลยไหม” โจวเหวยฉีถาม พี่น้องทั้งห้าของเขาโหดเหี้ยม โดยไม่สนใจผลที่จะตามมา

__

โจวเหวยฉีไม่รอคำตอบจากลู่ชิงสี เขาพูดต่อ “หรือว่าเราจะจัดการกับสถานของเขาดี? เขาเป็นคนมีเงินไม่ใช่เหรอ? ฉันว่านะ เขาอยู่ในสถานะนั้นได้ไม่นานหรอก”

“หาว่าเขาเป็นใครก่อน” ลู่ชิงสีกล่าว “บางทีอาจจะเป็นเพียงคนรวยและอวดดีคนหนึ่งเท่านั้น”

เมื่อมองเพียงแวบเดียว ลู่ชิงสีก็พอจะรู้ว่าบนตัวของนางเกอ ไม่ใช่ของราคาแพงอะไร อีกทั้งยังเป็นของปลอมเสียด้วย

คนกลุ่มเดียวที่สามารถตกหลุมรักผู้หญิงอย่างนางเกอ ทั้งอายุของเธอ สถานะแต่งงานแล้ว และเซนส์ด้านการแต่งตัว คงเป็นเพียงชายแก่ที่มีรายได้พิเศษเท่านั้น

“เข้าใจแล้ว! ฉันพอจะมีคนรู้จักในเมืองจินอยู่บ้าง คงใช้เวลาสืบไม่นาน” โจวเหวยฉีตอบ

ลู่ชิงสีและเจียงเหยารับประทานอาหารเช้าเสร็จ ก็นำอาหารเช้ากลับมาให้จ่าเกอและเกอเวินเวินด้วย

ระหว่างทางกลับบ้าน พวกเขาเห็นเกอเวินเวินทำตาโต ต่อสู้กับเด็กคนอื่น ๆ เด็กที่เหลือรีบวิ่งหนีไปอย่างเร็ว หลังจากเห็นลู่ชิงสีเดินเข้ามาใกล้

“เกอเวินเวิน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” ลู่ชิงสีถามอย่างหงุดหงิด “พ่อของเธอต้องการคนดูแลไม่ใช่หรือไง ไม่ใช่มาทำให้เขาต้องเป็นกังวล ถ้ายังทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะให้พ่อของเธอส่งเธอกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ไปอยู่กับย่าของเธอ”

“อาลู่ ย่าเขาไม่ชอบหนู หนูไม่อยากไปอยู่ที่นั่น” เกอเวินเวินร้องไห้ออกมา “แม่ก็ไม่ต้องการหนู ต่อไปหนูจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังพ่อ หนูจะกลับแล้ว อย่าบอกพ่อให้เขาส่งหนูไปอยู่กับย่าเลยนะ”

เกอเวินเวินหันหลังให้กับลู่ชิงสี และวิ่งหนีไปที่บ้านของเธอ

เจียงเหยาเสียใจเมื่อเห็นเกอเวินเวินอยู่ในสภาพเช่นนี้ เธอไม่สมควรได้รับการปฏิบัติเช่นนี้เลย

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้า แม้จะมีภรรยาอยู่ข้าง ๆ แต่ลู่ชิงสียังอดที่จะไม่รู้สึกท้อแท้ไม่ได้

เจียงเหยาใช้เวลาทั้งวันในการทำความสะอาดและจัดบ้าน เธอใช้เวลานานกว่าจะคิดออกว่าควรจะวางเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านไว้ที่ไหน หลังจากทำงานหนักมาหลายชั่วโมง ในที่สุดเธอก็มีเวลาซักผ้า รวมไปถึงชุดทำงานของลู่ชิงสีด้วย

เจียงเหยายืนอยู่ที่ระเบียงตากผ้า เมื่อเธอมองลงมา ก็เห็นลู่ชิงสีวิ่งเหยาะ ๆ กลับมาที่บ้านพร้อมกับผู้พันหลิน ข้าง ๆ พวกเขามีชายอีกสองคน ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน โดยไม่พูดคุยอะไรกัน

เจียงเหยารีบทำงานบ้านให้เสร็จ แล้วเดินไปเปิดประตูให้กับลู่ชิงสี

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอจึงเดินไปยืนอยู่ข้างบันไดและถามว่า “วันนี้กลับเร็วจัง! เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

เจียงเหยามองดูนาฬิกาก่อนจะออกมา อีกตั้งหนึ่งชั่วโมงถึงจะถึงเวลาพักอาหารกลางวัน

“เข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ” ลู่ชิงสีเห็นเจียงเหยากำลังยืนรอเขาอยู่ที่บันได เขาเร่งฝีเท้าของเขาและดึงเธอเข้าไปในบ้าน

สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากเข้าไปในบ้านคือการกอดเจียงเหยาแน่น แน่นจนถึงจะบดขยี้เธอ

“เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้นค่ะ” เจียงเหยาสัมผัสได้ถึงสภาพจิตใจที่มีปัญหาของลู่ชิงสี ความเงียบผิดปกติระหว่างเขากับพันเอกหลินระหว่างาทางกลับบ้านบ่งบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

“ทีมช่วยเหลือที่ส่งไปเมื่อวาน ถูกจัดการทั้งหมด”

ถูกจัดการทั้งหมด

สองคำนี้หมายถึงผลลัพธ์ที่น่าเศร้า เมื่อคืนที่ผ่านมามีจำนวนผู้เสียชีวิตจำนวนมาก