ตอนที่ 95 คนเจ้าปัญหา

“ประธานเย่? คุณพูดถึงเสี่ยวเทียนของเราเหรอ หัวหน้าหมู่บ้านยกยอเขาไปแล้ว เขาพึ่งเรียนจบมหาลัยปีนี้เอง คุณจะเรียกเขาประธานเย่ได้ยังไง นอกจากนี้…” ‘เขาเป็นแค่คนทำธุระให้เจ้านาย’ หลังจากประโยคนั้นพ่อเย่ก็เห็นหัวหน้าหมู่บ้านที่กัดฟันด้วยความโกรธ แต่เขาไม่รู้ว่าจะบอกอีกฝ่ายยังไงดี

เขาทำได้แค่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เฮ้อ...

ดูเหมือนหัวหน้าหมู่บ้านจะเข้าใจผิด

ก่อนหน้านี้พ่อบ้านอากวงเห็นแก่หน้าของเสี่ยวเทียนจึงยอมมาที่หมู่บ้านเพื่อมารับคู่สามีภรรยา แต่มันเป็นความเข้าใจผิดสำหรับคนอื่นที่คิดว่าเสี่ยวเทียนทำเงินได้มาก

ถ้าหัวหน้าหมู่บ้านและคนในหมู่บ้านรู้เรื่องที่เสี่ยวเทียนโชคดีที่ได้เจอกับเจ้านายดีๆและพาคู่สามีภรรยาสูงวัยเข้าเมืองเพื่อดูแลสุขภาพพวกเขาสองสามวัน เกรงว่าเขาคงโดนถ่มน้ำลายใส่จนจมกองน้ำลายตายแน่

พ่อเย่ไม่อยากให้เขาและภรรยากลับมาที่หมู่บ้านด้วยซ้ำ ถ้าเขาไม่ได้รับสายจากหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อคืนนี้เขาคงไม่กลับมา

โชคดีที่เสี่ยวเทียนไม่รู้ว่าหมู่บ้านกำลังจะบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษ ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงมาส่งพวกเขากลับมา

“ว่าไงนะ?” ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านเดาได้แล้วว่าเขาเข้าใจผิดไป

เพียงแต่ว่าในการประชุมหมู่บ้านครั้งก่อนเขาไม่ฟังคำแนะนำของคณะกรรมการหมู่บ้านและคณะกรรมการฝ่ายสตรี

ตอนนั้นเขาคิดแต่ว่าเขาเฝ้าดูเย่เทียนเติบโตตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เขาร่ำรวยมั่งคั่งแล้ว หมู่บ้านต้องการให้เขาบริจาคเงินเขาก็ไม่อาจปฎิเสธได้

ในวันเขาได้ยกยอเย่เทียนที่เรียนจบและชมเชยที่ครอบครัวของเฒ่าเย่ได้ดี

แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้เฒ่าเย่และภรรยาของเขาจะขี่รถสามล้อพังๆที่มีอักษรสี่ตัวว่าเย่ครปทำมือกลับมา

ต่อให้ใช้หัวแม่โป้งคิดเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่เทียน

เย่เครปทำมือ เย่เครปทำมือยายแกน่ะสิ

ไอ้สารเลวเย่เทียน เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านหยิ่นหลงแห่งนี้เกินกว่า 20 ปีและวันนี้เป็นวันที่เขาคิดผิด

นักศึกษามหาวิทยาลัยที่จบจากมหาลัยมีชื่อเสียงไม่ได้เข้าทำงานในบริษัทดีๆ แต่ไปทำธุรกิจตามรอยพ่อโดยไปขายเครปทำมือ

ก่อนหน้านี้มันคงไปเช่ารถแล้วจ้างคนกลับมาหมู่บ้านเพื่อทำให้คนในหมู่บ้านคิดว่ามันทำเงินได้เยอะจากข้างนอก

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องตลกก่อนหน้านี้ หัวหน้าหมู่บ้านจะต้องเสียหน้าเหมือนในตอนนี้ไหม?

โชคดีที่เขาเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเลยยังไม่ได้ให้คณะกรรมการรหมู่บ้านจุดประทัดต้อนรับ ไม่อย่างนั้นเรื่องตลกนี่คงจะยิ่งใหญ่กว่าเดิม

หัวหน้าหมู่บ้านเหลือมองชาวบ้านด้วยหางตา เขาเห็นว่าคนในหมู่บ้านได้ยินเรื่องเฒ่าเย่กลับมาตีแสกหน้าเขาจึงทำให้ชาวบ้านเริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

ชาวบ้านหลายคนที่ไม่ใช่สกุลเย่รู้สึกเหมือนจะได้ดูเรื่องสนุกจึงรีบพากันมา

ตอนนี้เขาต้องทำยังไงถึงจะไม่เสียหน้า?

หัวหน้าหมู่บ้านหยิ่นหลงมีหน้าดำมืด เขาจ้องคู่สามีภรรยาชราด้วยความโกรธ

เขากลอกตามองไปมาด้วยใจเต้นรัวและกำลังคิดว่าจะเปลี่ยนเรื่องตลกนี้ยังไงดี

หัวหน้าหมู่บ้านขยิบตาให้กรรมการหมู่บ้านถอดป้ายต้อนรับที่เขาทำมาในราคาสูงโยนทิ้งไปโดยไม่สนใจมัน

ระหว่างรอกรรมการหมู่บ้านรื้อป้ายเย่ขุยก็เปลี่ยนหน้าทันที เขาสั่งให้เฒ่าเย่ร่วมมือกับเขาด้วยเสียงที่ได้ยินแค่สองคนเท่านั้น “ดูสิ่งที่แกทำสิ เดี๋ยวฉันจะมาคิดบัญชีกับแกทีหลัง ถ้าแกยังอยากอยู่ในหมู่บ้านอย่างสงบสุขก็อย่าทำลายตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านของฉัน”

หลังหัวหน้าหมู่บ้านเย่ขุยพูดจบ เขาก็จับรถสามล้อพังๆของชายชราและทำให้ดูเหมือนกำลังให้ความเคารพแก่คู่สามีภรรยาสูงอายุ

“มาเถอะลุงเย่ ระหว่างทางมาคุณคงจะเหนื่อยมากเชิญนั่งลงเลย เสี่ยวเทียนนี่น่าตีจริงๆเขากลายเป็นหัวหน้าไปซะแล้ว ตามจริงแล้วเขาเห็นด้วยกับการที่พวกคุณขี่สามล้อกลับมานะ แม้ว่าพวกคุณจะไม่ได้ทำงานแล้วแต่ก็ควรออกกำลังกายบ้าง แต่แบบนี้มันไม่ค่อยดีเลย เดี๋ยวเสี่ยวเทียนกลับมาฉันคงต้องสั่งสอนเขาในฐานะคนโตกว่าสักหน่อยแล้ว...”

เมื่อเย่ขุยพุดจบ เขาก็ไม่ลืมที่จะมองเฒ่าเย่อีกครั้งเพื่อระบายความโกรธของเขาในตอนนี้

เมื่อพ่อเย่เห็นท่าทางดุร้ายจากหัวหน้าหมู่บ้านก็ให้ความร่วมมือทันที เพื่อที่เขาจะได้สามารถทำฟาร์มและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านได้ในอนาคต “ไม่เลยไม่เลย ตอนที่อ่าวอิมพีเรียลในเมืองก็มีแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่าง นอกจากไปเดินเล่นหลังอาหารเย็นในสวนบ้านกับสวนชุมชนฉันกับหญิงชราก็ไม่ได้ทำอะไรแล้ว นานมากแล้วที่ไม่ได้อกแรงแบบนี้ วันนี้ไม่สะดวกรับสายจากหัวหน้าหมู่บ้านเรื่องกลับมาบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษเลย เกรงว่าหลังจากนี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้ออกกำลังกายด้วยการขี่สามล้ออีกแล้ว”

พ่อเย่ไม่ได้โกหกเลยแม้แต่คำเดียว

ต้องรู้ก่อนว่าตอนที่พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้านายเสี่ยวเทียน พ่อบ้านอากวงเห็นแก่หน้าเสี่ยวเทียนไม่ใช่ว่าพวกเขาจะปล่อยให้คู่สามีภรรยาช่วยงานอย่างเดียวแต่เขายังถามเรื่องสุขภาพด้วย

หัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่นที่อยู่ที่นี่จะเชื่อหรือเปล่าพ่อเย่ไม่รู้

“นอกจากนี้ฉันมาที่นี่เพื่อขอโทษหัวหน้าหมู่บ้านด้วยที่เสี่ยวเทียนตัวเหม็นมั่วแต่ยุ่งอยู่กับงาน วันนี้เขาเลยอาจมาไม่ได้”

“ในเมื่อบริษัทมีงานให้ทำเขาก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา มาดูกันดีกว่าว่าเขาจะมีเวลากลับหมู่บ้านมาดื่มกับลุงบ้างไหม?”

เย่กุยคิดไม่ถึงว่าชายชราจะพูดอวดดีแบบนี้ เขาไม่ต้องเขียนสคริปต์ให้อ่านด้วยซ้ำ เขาพอใจมากกับคำพูดของเฒ่าเย่จึงไปเดินโอบไหล่เข้าบ้าน

เห็นได้ชัดว่าผู้เฒ่าสองคนนี้ไม่ได้มีเงินมากและต้องมาตบหน้าหัวหน้าหมู่บ้านอย่างแน่นอน แต่ใครจะรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะตบหน้าเฒ่าเย่แทน

ชาวบ้านที่รอดูการแสดงดีๆจะยอมแพ้ได้ยังไง?

ก่อนที่จะให้หัวหน้าหมู่บ้านจะสั่งสอนเสี้ยนหนาม ชาวบ้านก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังหัวหน้าหมู่บ้านและเฒ่าเย่และภรรยาของเขา

“ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านเอาใจครอบครัวเฒ่าเย่แบบนี้ล่ะ? คุณเป็นคนที่เคยตัดสินใจเองว่าให้พวกเราทุกคนมารอเฒ่าเย่กับครอบครัวของเขากลับมาหมู่บ้านเพื่อคุยรายละเอียดเรื่องการบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษ แล้วทำไมคุณถึงต้องพาเฒ่าเย่ไปในห้องทำงานคุณแล้วคุยกันแบบลับๆด้วย?”

“ใช่แล้ว มาคุยกันก่อนสิหัวหน้าหมู่บ้าน มีแค่ครอบครัวของเย่เทียนเหรอที่บริจาคเงิน หรือว่านี่เป็นการระดมทุนจากหมู่บ้านเย่?”

“ถ้าเย่เทียนจ่ายค่าบูรณะห้องโถงบรรพบุรุษด้วยตัวเอง แล้วเจ้านายของเขาล่ะ? ทำไมเขาถึงไม่กลับหมู่บ้านมา?”

“เหอะเหอะ ถ้าเขาเป็นหัวหน้าจริงเกรงว่าเขาคงกลับหมู่บ้านมาอวดนานแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่หน้าเลยไม่ใช่เหรอ?”

“หัวหน้าหมู่บ้านต้องให้คำอธิบายกับทุกคน”

“ใช่แล้ว”

“...”