บทที่ 207: เข้าสู่แดนลับ แดนไทฉาง
“…” พวกเฉินจิ่งโจวหันไปมองเจียงเหออย่างตกตะลึง ‘เอาตรง ๆ งี้เลยเหรอวะ?’ ‘แล้วไอ้หินหยวนฉีนั่นมันก็ประเมินค่ามิได้นี่หว่า แล้วใครมันจะมาขายกันวะ?’ เซิงจู่เองก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน จากนั้นก็ยิ้มออกมา “โยมเจียง พวกเราแดนวัชระจัดหาหินหยวนฉีได้เพียงปีละหนึ่งร้อยก้อนเท่านั้น ซึ่งก็ไม่เพียงพอต่อการฝึกฝนแล้ว…...
