ตอนที่ 22 ความเย่อหยิ่งของลิโป้
ตอนที่ 22 ความเย่อหยิ่งของลิโป้
“หยวนฟู(ชื่อรองจิวฉอง) ลุกขึ้นเร็วเข้า”
เฉิงชงช่วยพยุงจิวฉอง
เตียวเลี้ยวได้เผยรอยยิ้มออกมา
“ขอแสดงความยินดีกับนายท่านที่ได้แม่ทัพอีกคน!”
เฉิงชงดึงดาบยาวออกมาจากเอว
จากนั้นได้มอบให้จิวฉอง
เขาหันไปมองทหารนับร้อยรอบด้าน
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จิวฉอง จิวหยวนฟูจะเป็นแม่ทัพรักษาการณ์ภายใต้คำสั่งข้า”
“หากข้าไม่อยู่ที่นี่ คำสั่งของเขาคือคำสั่งสูงสุด!”
“หากใครไม่ฟังคำสั่ง หยวนฟูสามารถสั่งประหารได้ทันที!”
ทหารทั้งหมดตอบรับและหันไปโค้งศีรษะเล็กน้อยให้จิวฉอง
จิวฉองตกตะลึงอย่างสมบูรณ์แบบ
เราได้ยินถูกใช่หรือไม่?
แม่ทัพรักษาการณ์?
ตำแหน่งนี้สำคัญอย่างไร!
มันคือตำแหน่งองครักษ์ของเฉิงชงโดยตรง!
โดยทั่วไป ตำแหน่งนี้จะมอบให้คนที่ไว้ใจที่สุดเท่านั้น!
เขาเป็นเพียงผู้บัญชาการรบของกบฏโพกผ้าเหลืองที่เพิ่งจะยอมสวามิภักดิ์ เหตุใดเฉิงชงถึงให้ความสำคัญมากถึงเพียงนี้?
ความไว้วางใจนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
ไม่ว่าจะแม่ทัพเจ้าปฐพีอย่างเตียวโป้ หรือแม่ทัพอีกคนเตียวเหลียงก็ไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน
ชั่วขณะหนึ่ง กระแสแห่งอารมณ์อันอบอุ่นได้ไหลเข้าสู่หัวใจของจิวฉอง
เขากำดาบยาวในมือไว้แน่น
จากได้เปล่งวาจาออกมาอีกครั้ง
“นายท่านไม่ต้องกังวล!”
“ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ จะไม่มีศัตรูคนใดสามารถแตะต้องนายท่านได้!”
“ข้าจะปกป้องนายด้วยชีวิต!”
เฉิงชงยิ้มและพยักหน้า
บางครั้งการหาความภักดีของคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก
เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แต่สามารถจดจำได้ชั่วชีวิต
นี่คือศิลปะการปกครองที่ดี!
ด้านข้าง เตียวเลี้ยวมองดูฉากนี้พลางถอนหายใจกับตัวเอง
“นายท่านช่างมีรัศมีแห่งวีรบุรุษอย่างแท้จริง!”
“ให้ความไว้วางใจคนโดยไม่สงสัยสิ่งใด จะมีใครใจกว้างเท่านี้ได้อีก!”
“อย่าว่าแต่จิวฉองหรือใครอื่น แม้แต่เราที่ยืนดูยังพร้อมจะสละชีวิตเพื่อนายท่านได้ตลอดเวลา!”
หลังจากจัดการเรื่องนี้ ใบหน้าของเฉิงชงได้เปลี่ยนเป็นจริงจัง
เขามองไปที่เตียวเลี้ยว
“เวิ่นหยวน ลิโป้กับข้ายังมีเดิมพันกันอยู่”
“ความสามารถของลิโป้ไม่ใช่ธรรมดา ทหารม้าสองพันคนภายใต้การปกครองของเขาก็ถูกฝึกมาอย่างดี”
“แม้ว่าการตีค่ายของพวกเขาจะไม่ดีเท่าพวกเรา แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก”
“ท่านออกเดินทางไปก่อนโดยเร็วที่สุด ไม่ว่าอย่างไร ท่านก็ต้องไปถึงอำเภออู่เซียนก่อนลิโป้ให้ได้!”
หลังจากบอกลาเฉิงชง เตียวเลี้ยวก็ออกเดินทางโดยไม่ลังเล
ทหารม้าหนึ่งร้อยคนวิ่งตามหลังเขาไปจนเกิดฝุ่นควัน
เฉิงชงที่อยู่ในพื้นที่หันไปจัดการเก็บกวาดเสบียงและสิ่งของที่กบฏโพกผ้าเหลืองทิ้งไว้
กล่าวได้ว่ามันเป็นเงินที่จำเป็นต้องใช้ในช่วงแรก
......
อำเภอเจี่ยซิว
ค่ายพักของกบฏโพกผ้าเหลืองที่นี่ก็วุ่นวายเช่นกัน
ลิโป้บุกทะลวงราวกับพยัคฆ์วิ่งลงจากภูเขา ง้าวกรีดนภาของเขาถูกเหวี่ยงออกจนเกิดลมกรรโชก
ไม่มีใครในกองทัพโพกผ้าเหลืองที่สามารถเป็นคู่มือของเขาได้!
เพียงชั่วพริบตา เขาสามารถสังหารศัตรูเพื่อเปิดทางสำเร็จ
ทหารม้าสองพันคนตามเขาบุกเข้าไปในค่ายโดยทันที
กบฏโพกผ้าเหลืองถูกสังหารอย่างต่อเนื่อง!
เมื่อเผชิญหน้ากับลิโป้ที่เป็นเหมือนเทพสงคราม เหล่ากบฏโพกผ้าเหลืองไม่มีความคิดที่จะต่อต้านอีก
พวกเขาทั้งหมดหนีไป
“หึ ไม่มีขยะโพกผ้าเหลืองสักคนที่สามารถสู้ข้าได้เลย!”
ลิโป้ยกง้าวกรีดนภาขึ้นและมองไปในค่ายที่โกลาหลอย่างเย็นชา
ในสายตาของเขามีความเย่อหยิ่งเล็กน้อย
ในใจของเขายามนี้มีใบหน้าของเฉิงชงปรากฏออกมา
“อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว มันก็เป็นไปตามที่ชายคนนั้นคาดการณ์”
“เขาพูดถูกที่บอกว่ากบฏโพกผ้าเหลืองชนะมาโดยตลอดจนได้ใจ ดังนั้นรอบค่ายจึงไม่มีการป้องกัน”
“หากพวกมันมีการคุ้มกันที่แน่นหนา เช่นนั้นการจู่โจมคืนนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย!”
ทันใดนั้น ทหารม้าสองคนเข้ามารายงานลิโป้
“ท่านแม่ทัพ! พวกกบฏโพกผ้าเหลืองพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์!”
“ตามคำสั่งของท่าน พี่น้องของเราได้ขับไล่พวกมันไปยังอู่เซียนแล้วขอรับ!”
“พวกเราจะทำอย่างไรต่อ?”
ลิโป้หันศีรษะไปทางอู่เซียนพร้อมเผยแววตาเย็นเยือก
บนใบหน้าของเขาค่อนข้างภาคภูมิใจ
“หึหึ อู๋ฮวย(ชื่อรองเฉิงชง) คงไม่คาดคิดว่าข้าจะชนะได้อย่างง่ายดายสินะ!”
“หากชนะเดิมพันครั้งนี้ ทหารม้าร้อยคนก็จะกลายเป็นของข้าในไม่ช้า”
“ออกคำสั่งต่อไป ไม่ต้องสนใจพวกกบฏโพกผ้าเหลืองอีก มุ่งหน้าไปยังอู่เซียน!”
เวลานี้ลิโป้อยากเห็นใบหน้าผิดหวังของเฉิงชงอย่างมาก!
“ขอรับ!”
ทหารม้าทั้งสองออกไปกระจายคำสั่งทันที
เพียงไม่นาน ทหารม้าทั้งสองพันคนก็ก้าวข้ามค่ายของกบฏโพกผ้าเหลืองและไปยังอู่เซียน
......
ระยะทางระหว่างเจี่ยซิวและอู่เซียนนั้นประมาณเก้าสิบลี้
สำหรับเท้าของทหารม้า ระยะนี้ไม่ได้ไกลแม้แต่น้อย
ไม่นานลิโป้ก็เห็นธงของกบฏโพกผ้าเหลืองโบกสะบัดอยู่ตรงหน้า
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าชนะแล้ว!”
ทหารที่อยู่ด้านข้างเขาเอ่ยชม
“ท่านแม่ทัพช่างไร้เทียมทาน ชายผู้นั้นจะเอาชนะท่านแม่ทัพได้อย่างไร?”
ลิโป้พยักหน้าด้วยความอารมณ์ดี
แต่ก่อนที่เขาจะหัวเราะจบ กองทหารม้ากลุ่มหนึ่งได้เดินออกมาจากค่าย
พวกเขาถือธงตัวอักษรเฉิง
เตียวเลี้ยวขี่ม้าอยู่ด้านหน้าสุดของกลุ่ม
เขามองไปที่ลิโป้พร้อมรอยยิ้มและประกบมือคารวะ
“เฟิ่งเซียน(ชื่อรองลิโป้) ตามคำสั่งของนายท่าน ข้ามารอท่านอยู่ที่นี่นานแล้ว!”
