ตอนที่ 317+318 แก้แค้น

หลังจากนั้นเขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เธอเชื่อฟังเหมือนลูกแมว ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา เมื่อขอให้เธอจูบเขา เธอก็จูบเขาตามจุดที่เขาต้องการ เธอจะจูบทุกที่ที่นิ้วของเขาชี้ลงไป

อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ เกือบจะกลายเป็นเซ็กส์ในที่สุด ดีที่เขาสามารถควบคุมความปรารถนาของเขาได้

เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เขาจะเป็นคนเดียวที่สามารถหยอกล้อและยุ่งกับภรรยาของเขาได้ถ้าเธอเมา

เมื่อได้ยินคำตอบจากลู่ชิงสี เจียงเหยายังสังเกตการแสดงออกทางสีหน้าของเขาอย่างสงสัย เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นร่องรอยความรำคาญจากเขา ความจริงคือเธอเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะดูแย่แค่ไหนตอนที่เธอเมา

“ฉันกวนคุณมากไปหรือเปล่าคะ คุณนอนหลับไหม?” เจียงเหยาจำได้ว่าลู่ชิงสีพูดกับเธอในขณะที่เธอลืมตาตื่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หลับเลย

“เปล่า” ลู่ชิงสีส่ายหน้า เขาไม่ได้บอกเธอว่าเขาหลงใหลรูปลักษณ์ของเธอที่กำลังหลับจนไม่ยอมนอนเอง

เจียงเหยาเกาศีรษะของเธอ เธอไม่สามารถบอกได้ว่าลู่ชิงสีกำลังพูดความจริงหรือว่าเขากำลังโกหกเธอ

จากนั้นเธอก็พลิกผ้าห่มออก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะลุกขึ้น ลู่ชิงสีผลักเธอกลับไปที่เตียง

“คุณกำลังจะทำอะไร?” ลู่ชิงสีกำลังใช้ขายาวขนาดใหญ่ของเขา กดไปตรงเอวของเจียงเหยา “ดึกดื่นขนาดนี้ คุณจะทำอะไร”

“ฉันกระหายน้ำ...” เจียงเหยาอธิบายอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันตื่นเพราะหิวน้ำค่ะ”

ลู่ชิงสีห่มผ้าให้กับเธออีกครั้ง และลุกจากเตียง เขาเข้าใจว่าเป็นเรื่องปกติสำหรับคนเมาที่จะกระหายน้ำในตอนดึก

ข้อดีคือในห้องพักของโรงแรมมีน้ำแร่วางเตรียมไว้ให้ เขาสามารถหยิบมันขึ้นมาจากชั้นวางและส่งต่อให้เจียงเหยาได้ทันทีหลังจากเปิดฝาขวด

เจียงเหยากระหายน้ำจริง ๆ เมื่อเธอรับขวดน้ำจากเขา เธอกระดกขวดน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ เมื่อสังเกตเห็นว่าลู่ชิงสีกำลังจ้องมองเธอ เธอเหล่ตาและยิ้มให้เขา

“ตื่นแล้ว ก็ทำอย่างอื่นกันเถอะ” ลู่ชิงสีพลิกเปิดผ้าห่มแล้วนั่งลงบนเตียง

คำพูดนั้นเกือบทำให้เจียงเหยาสำลักน้ำ

“อย่างอื่น...อะไร?” เจียงเหยาปิดฝาขวด แล้ววางขวดน้ำไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอสัมผัสได้ว่าดวงตาของลู่ชิงสีกำลังเคลื่อนไหวมองดูร่างของเธอ เธอเขินจนไม่กล้าขยับ

เขาทำได้ถ้าเขาต้องการ ทำไมเขาต้องพูดออกมาซะเสียงดังแบบนั้น น่าอายจะตาย

“เมื่อคืนมีคนเรียกผมว่า คนงก ด้วยล่ะ” ลู่ชิงสีโค้งมุมริมฝีปากของเขาเล็กน้อยจนสังเกตได้ยาก เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงได้อายขึ้นมา เธอคงจะเขาใจอะไรผิด

แต่ก็เป็นเขาเองที่ตั้งใจจะให้เธอเข้าใจผิด น่าสนใจไม่น้อยที่จะยุ่งกับเธอตอนที่เธอตื่นเต็มที่แบบนี้

เจียงเหยาตกตะลึงและต้องใช้เวลาพอสมควรในการตอบสนอง

นั่นคือเหตุผลที่เขาอยากทำอย่างอื่นกับเธอ? เพื่อจะได้แก้แค้น?

เธอคิดอะไรอยู่?

ถึงได้เรียกเขาว่าคนงก เจียงเหยาจำได้คลับคล้ายคลับคลาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอจำได้ว่าเธอต่อว่าลู่ชิงสีอะไรสักอย่าง

“เจียงเหยา ในใจคุณคิดว่าผมงกจริง ๆ เหรอ?” ลู่ชิงสีถามเธออย่างจริงจัง

“เป็นอย่างนั้นได้ยังไง..” เจียงเหยาหันศีรษะเธอไปรอบ ๆ ทันที และส่ายหน้า “เมื่อคืนฉันเมา คุณจะเอาอะไรกับคำพูดของคนเมากันล่ะคะ”

“แต่ผมเชื่อนะ คนเมามักจะพูดความจริง” เขาตอบอย่างนุ่มนวลว่า “เมื่อคืนคุณบอกว่าคุณรักผม หมายความว่าผมจะเชื่อคำพูดของคนเมาไม่ได้เหรอ?”

เมื่อคืนเธอเมาแล้วทำอะไรลงไปกันแน่?

คนที่บอกว่าเธอเชื่อฟัง ตอนนี้กำลังพยายามแก้แค้นเธอ เธอพูดอะไรออกไปเมื่อคืนตอนที่เธอเมากันแน่

__

“เมื่อคืนนี้ คุณกอดผมสาบานกับพระจันทร์ คุณบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งผมไปไหนอีก คุณบอกว่าคุณจะรักผู้ชายที่ชื่อลู่ชิงสีไปตลอดชีวิต” เขาทำหน้าไม่มีความสุข “เรื่องทั้งหมดคือคำโกหกเหรอ?”

“...” เจียงเหยาพูดไม่ออก

เธอพูดคำที่น่าสะอิดสะเอียนนั้นจริงหรือ? ทำไมเธอจำคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เลย

“แล้วฉันพูดอะไรอีก” เจียงเหยาถามเบา ๆ

“คุณพูดหลายอย่าง เช่น ผมหล่อที่สุดในโลก และคุณก็รักผมมาก” ลู่ชิงสีพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา อีกทั้งยังแสร้งทำหน้าจริงจังมาก “คุณจำสิ่งที่คุณพูดไม่ได้เลยเหรอ”

เมื่อเห็นเจียงเหยาสั่นศีรษะของเธอ เขาก็ตอบอย่างไม่พอใจด้วยการสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ครั้งหน้า คุณยังจะกล้าดื่มอีกไหม”

“ไม่แล้ว ฉันไม่ดื่มแล้ว” เจียงเหยาให้คำมั่นสัญญา เธอไม่กล้าดื่มอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรที่น่าสะอิดสะเอียนเมื่อเธอเมาอีก

แต่คำเหล่านั้นก็มาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธออย่างแท้จริง แล้วเธอเป็นคนประเภทที่ระบายความคิดทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอเมื่อเธอเมาหรือเปล่า?

“เมื่อคืนคุณบอกว่าคุณชอบอาบน้ำและชอบนอนกับผม คุณชอบที่ผมปรนเปรอคุณและรักคุณ” เมื่อลู่ชิงสีพูดอย่างนั้น เขาก็หยุดไปครู่หนึ่งเพื่อสังเกตการณ์แสดงออกทางสีหน้าของเธอ เขาพอใจเมื่อเห็นท่าทางตกใจบนใบหน้าของเธอราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่า จากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ “ผมรับปากคุณ”

“รับปากอะไรคะ” ใบหน้าของเจียงเหยาพร่ามัว

“จะอาบน้ำและนอนกับคุณ เอาอกเอาใจคุณ....” เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ “รักคุณ”

ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ เจียงเหยารู้สึกว่าวลี ‘รักคุณ’ ที่ออกมาจากปากของลู่ชิงสีเป็นการกระทำ

ต่อมาในคืนนั้น ลู่ชิงสีได้พิสูจน์การคาดเดาของเธอด้วยการกระทำของเขา วลีนั้นเป็นคำกริยาจริง ๆ และเขา ‘ทำรักกับเธอ’ ตลอดทั้งคืน ตั้งแต่เที่ยงคืนจนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น

ห้องพักของโรงแรมตั้งอยู่บนชั้นสูงขึ้นไป ทำให้บนห้องพักเงียบมาก แม้ว่าโรงแรมจะตั้งอยู่บนถนนที่พลุกพล่านของเมืองจินโด

ผ้าม่านหนาทึบและกันแดงแดดไม่ให้สาดส่องเข้ามารบกวนภายในห้อง ทำให้ห้องนั้นมืดสนิท หนึ่งคนนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่ม

เจียงเหยายังคงนอนหลับอยู่ ตอนที่ลู่ชิงสีกลับมาจากข้างนอก

เมื่อคืนเธอเมา เธอหลับไปครึ่งคืนและใช้เวลาอีกครึ่งคืนเพื่อ ‘ทำรัก’ กับเขา ทำให้เธอเจ็บปวดมากจนต้องร้องขอความเมตตาขณะที่อยู่ใต้ร่างเขา กว่าจะนอนต่อพระอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว

“เจียงเหยา ตื่นได้แล้ว” ลู่ชิงสีนั่งอยู่ข้างเตียงเมื่อเขาเดินผ่านประตูเข้ามา เตียงนุ่มยุบลงเล็กน้อย เขาเรียกชื่อหญิงสาวที่กำลังอยู่ในห้วงฝันอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาของเขาฉายแววอ่อนโยน

เจียงเหยาตื่นขึ้นมาแล้วเปิดปากหาว เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าลู่ชิงสีเปลี่ยนเป็นชุดปกติแล้ว นั่งอยู่ข้าง ๆ กำลังจ้องมองเธอ เธอก็ลุกขึ้นทันทีด้วยความประหลาดใจ เธอหันศีรษะไปรอบ ๆ และมองไปที่หน้าต่าง “กี่โมงแล้วคะ คุณจะกลับไปที่กองทัพแล้วเหรอ?” พูดเสร็จก็ใช้มือแตะที่ท้อง “ฉันหิวนิดหน่อย เราทานข้าวเช้ากันก่อนแล้วค่อยกลับดีไหมคะ”

จากนั้นเธอก็จ้องไปที่ลู่ชิงสี ด้วยดวงตาที่เปิดกว้างในขณะที่รอคำตอบจากเขา

“สิบเอ็ดโมงแล้ว คุณควรจะพูดว่า กลับหลังทานอาหารกลางวันถึงจะถูกนะ” เมื่อลู่ชิงสีตอบเธอ เขาก็ลุกขึ้นดึงม่านให้เปิดออก เจียงเหยาไม่ชินกับแสงแดดที่แผดเผามาอย่างกะทันหัน จึงหลับตาลงทันที

“วันนี้ผมชวนเยวื่อจือและคนอื่น ๆ ทานอาหารกลางวันล่ะ เมื่อวานพวกเรายังคุยกันได้ไม่ถึงไหนเลย” ลู่ชิงสีหยิบเสื้อผ้าสะอาดของเธอออกมาจากกระเป๋าสัมภาระทีละชิ้น “วันนี้ถึงจะมีแดดแรง แต่ลมก็แรงเช่นกัน อย่าลืมเอาเสื้อคลุมที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานไปด้วยล่ะ”