ตอนที่แล้วAn:บทที่ 225 : อยู่ยงคงกระพัน! 
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปAn:บทที่ 227 โอเค ข้าเป็นนายน้อย

An:บทที่ 226 ประมุขน้อย! (ฟรี)


กำลังโหลดไฟล์

An:บทที่ 226 ประมุขน้อย!

"โฮสต์: โจวเฮ่า

เชื้อชาติ: มนุษย์

ระดับการบ่มเพาะ : ระดับจิตวิญญาณปฐพีขั้นที่สาม

……………

อุปกรณ์: ไม่มี

จุดวิวัฒนาการ: 504

ประสบการณ์: 54/1000

......”

หลังจากใช้แต้มวิวัฒนาการ 600 แต้มเพื่อเสริมพลัง "การเก็บเกี่ยว" โจวเฮ่ายังเหลือแต้มวิวัฒนาการอีก 504 แต้ม

เขาไม่คิดจะใช้แต้มวิวัฒนาการที่เหลืออีกต่อไป แต่จะเก็บมันไว้

เขามองไปที่แผงระบบ แต้มวิวัฒนาการ 500 แต้มของเขาดูน่าอายเล็กน้อย เนื่องจากเขาต้องเพิ่มทักษะและพรสวรรค์ระดับลึกล้ำ ให้คะแนนวิวัฒนาการ 500 แต้มนี้ไม่เพียงพอ

มันจะดีกว่าที่จะเก็บมันไว้ รอจนครบ 1,000 แล้วค่อยใช้ หรือเก็บไว้สำรอง

เมื่อโจวเฮ่าเสร็จสิ้นการทำงานของระบบและวางแผนที่จะนอนหลับบนต้นไม้มีคนคนหนึ่งมาอย่างเงียบ ๆ ใต้ต้นไม้

หากไม่ใช่เพราะเขาได้กลิ่นแปลกๆ และคุ้นเคย เขาก็คงไม่รู้ว่าต้นไม้มีใครบางคนลงมา

เขาหันกลับไปมองใต้ต้นไม้ คนที่เขาเห็นคือผู้อาวุโสจื่อเยี่ยแห่งสำนักไผ่ม่วงจริงๆ

แน่นอนว่าตอนนี้เขาเป็นอาจารย์ของโจวเฮ่า ใครใช้ให้สถานะปัจจุบันของเขาเป็นศิษย์ชายเพียงคนเดียวของสำนักไผ่ม่วงของสำนักไท่เสวียน?

เขาพลิกตัวและตกลงมาจากต้นไม้และตกลงตรงหน้าจื่อเยี่ย

"คารวะท่านอาจารย์!" เขากราบไหว้อีกฝ่ายแล้วกล่าวด้วยความเคารพ

ยังดีที่วันนี้เขาได้เรียนรู้มารยาทของศิษย์ชุดนี้กับหยุนหยานและฟางยี่ มิเช่นนั้นคงกระอักกระอ่วน...

เมื่อเขาก้มศีรษะลง ดวงตาของเขาก็กวาดผ่านดวงตาที่โผล่ออกมาจากใบหน้าของจื่อเยี่ย และเห็นเพียงแววตาของอีกฝ่ายที่แสดงออกถึงความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้

เขาอดใจสั่นไม่ได้ คิดในใจว่าหญิงงาม 'เหงา' คนนี้คงไม่รีบร้อนถึงเพียงนี้ ตอนนี้ต้องการให้เขาช่วยปลอบประโลมกระมัง...

ที่นี่อยู่ใกล้กับค่ายมาก ถ้าทำที่นี่... เรื่องนั้น ไม่ใช่ว่าต้องดึงดูดศิษย์ทุกคนหรอกหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่อ...

เขายังคงก้มหน้ารอคำตอบของอีกฝ่าย แต่หลังจากก้มตัวอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับของอีกฝ่าย

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ในขณะที่โจวเฮ่ารู้สึกรำคาญในที่สุดจื่อเยี่ยก็ตอบ

อย่างไรก็ตามนางพูดกับโจวเฮ่าด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดและสั่นเล็กน้อยว่า "นายน้อย... ท่านประมุข ที่นี่มีเพียงท่านกับข้า ท่านไม่จำเป็นต้องทำความเคารพจื่อเยี่ย..."

ว่าไงนะ?

ประมุขน้อย?!

โจวเฮ่าตกใจและยืดตัวตรงและจ้องมองเขาเขาคิดว่าเขาได้ยินผิดไป!

เขามองจื่อเยี่ยแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "อาจารย์... เมื่อครู่เจ้าพูดอะไรกับข้า...? ”

เนื่องจากเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์ เขาจึงไม่สามารถพูดให้เต็มปากได้ ดังนั้นเขาจึงแสดงท่าทีเคารพนอบน้อม

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อจื่อเยี่ยเห็นโจวเฮ่าจ้องมองมาที่เขา นางรู้สึกเหมือนกระต่ายม่วงตัวน้อยที่หวาดกลัวนางรีบยกมือขึ้นและก้มหัวลงและโค้งคำนับให้เขา!

ในขณะที่ทำความเคารพนางกล่าวอย่างขลาดกลัวและจริงจังว่า "ท่านประมุขน้อย จื่อเยี่ยหากมีอะไรผิดพลาด ขอท่านประมุขน้อยลงโทษด้วย! ”

"ข้า..." โจวเฮ่าตกตะลึงคำพูดของจื่อเยี่ย เหมือนปลาหมึกในลำคอของเขา...

เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?

ทำไมนางถึงเรียกข้าว่าประมุขน้อย?