ระบบจำลองบรรพบุรุษ บทที่ 23 : เจ้าไม่เล่นไพ่ตามกิจวัตร!
บทที่ 23 : เจ้าไม่เล่นไพ่ตามกิจวัตร!
บรรพบุรุษผู้เฒ่า!
ในที่สุด ซูหลินเหยียนก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง แต่เขาตกใจและทำอะไรไม่ถูกมากกว่า
สถานการณ์นี้ไม่ใช่ว่าเหมือนกับที่ท่านปู่พูดก่อนหน้านี้เหรอ?
แต่ไม่รู้ว่าเป็นบรรพบุรุษผู้เฒ่าที่เข้าฝันจริงๆ หรือแค่ฝันไปเท่านั้น?
“อืม? มิจิตใจที่ดี เจ้าสามารถตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าอยู่ในความฝัน แข็งแกร่งกว่าปู่ของเจ้าเล็กน้อย”
ในเวลานี้ ซูหลินเหยียนได้ยินบรรพบุรุษผู้เฒ่าที่อยู่ข้างหน้าเขาหัวเราะและล้อเลียนตัวเองอีกครั้ง ราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านความคิดของตัวเองได้
“บะ…บรรพบุรุษผู้เฒ่า?!”
ซูหลินเหยียนตะโกนอย่างระมัดระวัง
“ใช่ สงบลงเร็ว” ซูม้อมองไปที่ซูหลินเหยียน กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “มันน่าหนักใจ ปกติแกล้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องนั้น แต่มาแอบนึกถึงเรื่องเศร้าในความฝันเนี่ยนะ”
ซูหลินเหยียน: “…”
ซูม้อพลันเปลี่ยนคำพูดของเขา “แต่มันเป็นสิ่งที่ดีที่อยากจะแข็งแกร่งขึ้น ถ้ามันอ่อนแอเกินไป เจ้าก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นทายาทของตระกูลซูของข้า!”
ซูหลินเหยียนกล่าวอย่างประหม่าว่า “บรรพบุรุษผู้เฒ่า ข้า…”
ซูม้อโบกมือ “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูด! บรรพบุรุษผู้เฒ่าเข้าใจ! ไม่ต้องห่วง บรรพบุรุษผู้เฒ่าอยู่ที่นี่เพื่อมาช่วยเจ้า!”
เมื่อมองไปที่ซูหลินเหยียนที่ตกตะลึง ซูม้อกล่าวต่อ “มันก็แค่ตันเถียนพัง ปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น! บรรพชนผู้เฒ่าจะช่วยเจ้ารักษามัน!”
“ระดับก่อกำเนิดนับเป็นอะไร? บรรพบุรุษผู้เฒ่าสัญญาว่าจะให้ทำให้เจ้าไปถึงอาณาจักรจุติ หรือสูงกว่านั้นก็ไม่ใช่ปัญหา!”
“ศิษย์นิกายหลานเยว่คืออะไร! คนที่ดูถูกเจ้า เจ้าจะสั่งสอนมันในอนาคต! ให้มันรู้ว่าตระกูลซูของข้ายอดเยี่ยมแค่ไหน!”
“ถ้าหญิงสาวจากตระกูลเย่ไม่ชอบเจ้าและต้องการหย่า เจ้าต้องชิงหย่ากับนางก่อน!”
“บอกนางไปว่า สามสิบปีกระแสธารผกผันตะวันออก สามสิบปีกระแสธารผกผันตะวันตก อย่าได้สบประมาทหนุ่มน้อยตกอับ!”
“ถ้าเจ้ายังไม่รู้สึกพอใจ เราจะทำข้อตกลงสามปีกับนาง สามปีต่อมา เราจะบุกไปหย่าที่นิกายหลานเยว่!”
ซูม้อพุ่งพล่านในขณะที่เขากล่าวและไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของซูหลินเหยียนต่อหน้าเขา
ในที่สุด ซูหลินเหยียนอดไม่ได้และกล่าวอย่างระมัดระวัง “บรรพบุรุษผู้เฒ่า…”
ซูม้อหยุดกล่าว พลางถามว่า “อะไร?”
ซูหลินเหยียนกล่าวว่า “อันที่จริง หลานหยุนกับข้าต่างก็รักกัน ข้าเชื่อว่านางจะไม่ทำแบบนั้น…”
ซูม้อ “…”
รักกัน?
นี่ไม่ได้เขียนไว้ในประวัติย่อลูกหลานของเจ้า!
การกลายเป็นเศษสวะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? !
เจ้าไม่เล่นตามไพ่กิจวัตร!
เจ้ายังคงมีคำว่า “เหยียน” อยู่ในชื่อของเจ้าด้วย!
ซูม้อมองไปที่ซูหลินเหยียนด้วยใบหน้าที่จริงจัง กล่าวว่า “เสี่ยวเหยียนน้อย…”
ซู หลินเหยียน “…”
ซูม้อ “ถึงแม้ว่าเจ้าเคยรักกัน แต่พวกเจ้าไม่ได้เจอกันสามปีแล้ว เป็นการยากที่จะรับประกันว่านางจะไม่เปลี่ยนใจ เตรียมใจไว้ดีกว่านะ...”
ซูหลินเหยียนกล่าวว่า “ไม่! นางไม่ใช่คนแบบนั้น!”
“จริงๆ?” ซูม้อยิ้ม “ในกรณีนี้ หลังจากที่ข้าช่วยเจ้าฟื้นฟูพื้นฐานการฝึกตนแล้ว อย่าเพิ่งบอกคนอื่น รอให้เย่หลานหยุนกลับมาและดูว่าทัศนคติของนางเป็นอย่างไร ว่ามันจะเปลี่ยนไปหรือไม่”
ซูหลินเหยียนผงะแล้วกล่าวอย่างตื่นเต้น “ข้า… ข้าจะฟื้นฟูพื้นฐานการฝึกตนได้จริงหรือ?”
“ไม่เพียงแต่เป็นไปได้เท่านั้น ข้าจะทำให้เจ้าแข็งแกร่งกว่านางด้วย!” ซูม้อกล่าวว่า “แม้ว่านางจะไม่เปลี่ยนใจ แต่ในฐานะลูกผู้ชาย เจ้าก็ต้องแข็งแกร่งกว่านาง ปล่อยให้ผู้หญิงปกป้องเจ้าไม่ได้!”
การหายใจของซูหลินเหยียนค่อนข้างเร็ว และเสียงของเขาก็สั่น “ถ้าอย่างนั้น…ข้าควรทำอย่างไรเพื่อ…ฟื้นฟูพื้นฐานการฝึกตน?”
ซูม้อ “มันง่ายมาก ข้าได้เตรียมเม็ดยาปลุกพลังสวรรค์ไว้ให้เจ้าแล้ว พอตื่นก็กินเลย”
“อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้น ข้ายังต้องสอนเจ้าบางอย่าง หลังจากที่ตันเถียนของเจ้าฟื้นคืนแล้ว เจ้าจะต้องฝึกตามที่ข้าสอนเจ้า”
“อย่างแรกเลย ทักษะชางหลาน...”
…
ในความฝันไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด
“ตอนนี้ข้าสามารถสอนเจ้าได้มากสุดเท่านี้ วันนี้พอแค่นี้ก่อน!”
“จำไว้ ต้องฝึก! อย่าทำให้บรรพบุรุษผู้เฒ่าผิดหวัง!”
“ตื่นได้!”
เสียงของบรรพบุรุษผู้เฒ่าดังก้องอยู่ในหูของเขา เปลือกตาของซูหลินเหยียนขยับแล้วเขาก็ตื่นขึ้น
เขาลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหันและมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า
ทุกสิ่งในความฝัน เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ?
เมื่อซูหลินเหยียนอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่เขารู้สึก การแสดงออกของเขาแข็งทื่อ แล้วค่อยๆ ยกมือขวาขึ้นมายังดวงตาของเขา
เมื่อเปิดฝ่ามือ เขาเห็นเม็ดยาใสที่วางอยู่บนฝ่ามือของเขา มีกลิ่นหอมเย้ายวน
นี่คือ……
เม็ดยาปลุกพลังสวรรค์?!
ซูหลินเหยียนจ้องไปที่เม็ดยาในฝ่ามือ ดวงตาของเขาค่อยๆ ร้อนขึ้น
เขาตื่นเต็มที่ จำทุกอย่างในความฝันได้ชัดเจนมาก บรรพบุรุษผู้เฒ่าสอนสิ่งต่าง ๆ ให้เขา และทุกคำก็จำได้เต็มที่ เหมือนกับความฝันของบรรพบุรุษผู้เฒ่าที่ปู่ของเขาอธิบายไว้ก่อนหน้านี้!
ซูหลินเหยียนบีบขาของเขาด้วยมือซ้ายแล้วหายใจเข้า แต่ความสุขในดวงตาของเขาเพิ่มขึ้น
มันเป็นความจริง!
ตามที่คาดไว้ปู่และหลานชาย ปฏิกิริยาก็เหมือนกัน
หลังจากสงบลง ซูหลินเหยียนก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปรอบ ๆ ตัวเขา ค่ำคืนยังคงมืดมิดและเงียบงันอยู่นอกหน้าต่าง
ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปนานในความฝัน แต่ความจริงเพียงเที่ยงคืนเท่านั้น?
ซูหลินเหยียนรู้สึกประหลาดใจอย่างลับๆ แล้วมองลงไปที่เม็ดยาในมือของเขา
นี่คือสิ่งที่บรรพบุรุษผู้เฒ่ากล่าวไว้หรือไม่?
ไม่เพียงแต่เข้าฝันเขาเท่านั้น แต่ยังทำให้สิ่งนี้ปรากฏอยู่ในมือของเขาได้ด้วยอากาศบางๆ?
บรรพบุรุษผู้เฒ่าน่าทึ่งมาก!
ด้วยความตื่นเต้น ซูหลินเหยียนนั่งตัวตรงในตำแหน่งดอกบัว สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วส่งเม็ดยาเข้าปากของเขา...
จบบทที่ 23
