ระบบจำลองบรรพบุรุษ บทที่ 12 : นี่คือความฝัน ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า!
บทที่ 12 : นี่คือความฝัน ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า!
การสนับสนุนทางการเงินของตระกูลซูมีสองแหล่งเป็นหลัก
หนึ่งคือรายได้จากการค้า ส่วนใหญ่เป็นร้านน้ำชาและร้านผงทาปาก ที่สองคือโรงเรียนศิลปะการต่อสู้ที่รับศิษย์มาสอน
โดยพื้นฐานแล้วคนในตระกูลก็ได้รับมอบหมายให้ทำงานในสองอุตสาหกรรมนี้เช่นกัน ไม่มีใครเกียจคร้าน
ถึงกระนั้นก็ยังได้รับผลตอบแทนเพียงเล็กน้อย มีเงินกำไรไม่มาก
ดังนั้นตามธรรมชาติแล้ว ตระกูลจะไม่มีเวลามากในการฝึกตน การฝึกตนมีแต่จะยากขึ้นและเชื่องช้า
มันสามารถอธิบายได้ว่าเป็นวงจรอุบาทว์ ที่กำลังจะตายอย่างช้าๆ แบบเรื้อรัง
แต่แม้จะรู้ถึงปัญหาเหล่านี้แล้ว แต่ก็ไม่มีทางที่จะแก้ไขได้เลย
หลังจากการประชุม ทุกคนก็แยกย้ายกันไป มีเพียงซูเฉิงซานยืนอยู่นอกประตูห้องโถง มองดูท้องฟ้าที่มืดมน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
สถานการณ์ของตระกูล ภัยคุกคามที่ไม่รู้จัก ทำให้เขาซึ่งเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตร่างกายขั้นที่แปดรู้สึกหนักใจเล็กน้อยและยากที่จะหายใจ
ถ้าศัตรูเป็นคนที่แข็งแกร่งของอาณาจักรจุติจริง หากวันหนึ่งอีกฝ่ายมาฆ่าเขา จะทำอย่างไร?
ตระกูลซูของเขาที่คงอยู่มาหลายร้อยปี เพียงเพื่อที่จะมาถูกทำลายด้วยมือของเขาเองหรือไม่?
หากเป็นแบบนั้น เขาจะมีหน้าไปเจอบรรพบุรุษใต้แม่น้ำในยมโลกได้อย่างไร?
สายตาของซูเฉิงซานค่อย ๆ เคลื่อนไปในทิศทางของห้องโถงบรรพบุรุษ
เขานึกถึงแสงสีทองลึกลับอีกครั้งของเมื่อคืนวาน
ถ้าเป็นบรรพบุรุษอวยพร..
ถ้า...ถ้าบรรพบุรุษมีวิญญาณในสวรรค์จริงๆ ……
ขอพรให้ตระกูลซูของข้าผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปได้ด้วยเถิด!
……
“หึ! ดูเข้าสิ เจ้าเด็กน้อยเฉิงซานเป็นห่วงอะไรกัน……”
ภายในห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลซู ซูม้อเข้าใจทุกอย่างในบ้านผ่าน 'มุมมองของบรรพบุรุษ' และ 'มอง' อย่างเป็นธรรมชาติที่ซูเฉิงซาน ฟังการสนทนาของพวกเขาในห้องโถง เช่นเดียวกับใบหน้าเศร้าของซูเฉิงซานที่หมดหนทางในเวลานี้
“ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วงไป ทุกอย่างมอบให้เป็นหน้าที่ของบรรพบุรุษ ข้าจะไปหาเจ้าคืนนี้!”
ซูม้อพึมพำในขณะที่เขามองผ่านของวิเศษในแถบรายการ
“ยันต์แห่งความฝัน”
เขาได้คิดถึงส่วนแรกของแผนพัฒนาตระกูลแล้ว และพร้อมที่จะให้ความรู้แก่ผู้นำตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลซูในคืนนี้
……
กลางวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
กลางคืนมาถึงแล้ว
วันนี้ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ ตระกูลซูจะเงียบมากหลังจากค่ำคืน มีเพียงเสียงร้องของทารกเป็นครั้งคราวเท่านั้นที่มาจากลานเล็กๆ ในปีกตะวันออก
“นายท่าน ดึกมากแล้ว พักผ่อน อย่าเหนื่อยเกินไป…”
ภรรยาของซูเฉิงซานเดินเข้าไปหาเขาและเตือนเขาด้วยเสียงอ่อนโยน
“ตกลง”
ซูเฉิงซานวางสมุดบัญชีไว้ในมือ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องด้านใน
นอนอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจ ในไม่ช้าซูเฉิงซานก็ผล็อยหลับไป
……
ในขณะเดียวกันซูม้อซึ่งอยู่ในโถงบรรพบุรุษได้เรียกระบบและใช้ 'ยันต์แห่งความฝัน' ในแถบรายการ
[ยืนยันคำสั่ง…… ใช้ 'ยันต์แห่งความฝัน' โปรดยืนยันเป้าหมายที่จะเข้าฝัน......เพื่อเข้าสู่ความฝันของเป้าหมาย......]
เมื่อระบบแจ้งเตือน สติของซูม้อก็เข้าสู่โลกแห่งความฝันของซูเฉิงซาน
สิ่งที่ปรากฏทำให้ซูม้อแปลกใจเล็กน้อย
ฉากแห่งความฝันอยู่ในตระกูลซูอย่างแน่นอน ศพของคนในตระกูลซูทั้งหมดนอนอยู่ ถูกฆ่าตายทุกหนทุกแห่ง ร่างที่มีเปล่งเปลวไฟอันน่าสยดสยองกำลังฆ่าสังหารลูกหลานของตระกูลซู
ซูเฉิงซานขัดขืนอย่างสิ้นหวัง แต่ก็ไม่สามารถรับมือได้ เพราะอีกฝ่ายคือขุมพลังของอาณาจักรจุติ!
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย...กลายเป็นว่าฝันร้าย?”
ซูม้อพูดกับตัวเอง เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่ก็มีบ้างที่ปวดใจเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าความกดดันของซูเฉิงซานจะมากเกินไปจริงๆ...
ซูม้อโบกมือ 'ขุมพลังระดับอาณาจักรจุติ' ซึ่งกำลังจะฆ่าซูเฉิงซานก็หายตัวไป ตามด้วยฉากเลือดรอบตัวเขาที่หายไปในชั่วพริบตา ราวกับควันเมฆที่ปลิวไปตามสายลม
หลังจากเข้าสู่โลกแห่งความฝันด้วย “ยันต์แห่งความฝัน” แล้ว ซูม้อสามารถควบคุมโลกแห่งความฝันได้ตามต้องการ
“เจ้าทำแบบนี้ทำ……หืม!?”
ซูเฉิงซานที่ใกล้ตาย กำลังจะถามอีกฝ่ายในตอนท้ายก่อนตายอย่างสงบ แต่เพียงกระพริบตาก็พบว่า 'ศัตรู' หายไป ทุกอย่างรอบตัวเขาก็สลายไป ยกเว้นตัวเขาเอง โลกทั้งใบกลายเป็นหมอกสีขาว
“ซูเฉิงซาน”
ขณะที่เขามึนงง ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงตะโกน ต้องตกใจ จ้องมองไปที่เสียง เห็นเพียงหมอกสีขาวตรงหน้าของเขาแยกออกจากกันไปโดยอัตโนมัติ เผยให้เห็นร่างหนึ่ง
อีกคนสวมชุดคลุมสีขาว ผมสีขาว มีเครายาว มองดูตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ท่าน...ท่าน ……”
หลังจากที่ซูเฉิงซานชะงัก จู่ๆ เขาก็มีอาการกระตุกเพราะเขาจำมันได้ อีกฝ่ายหนึ่งดูเหมือนกับ 'บรรพบุรุษ' ของตระกูลที่ได้ล่วงลับมาจนทุกวันนี้!
บรรพบุรุษเก่าแก่ที่สุด…ซูม้อ!
ซูม้อเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายและยิ้ม “โอ้ว? เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ?”
เขายิ้มด้วยความใจดีในขณะที่ลูบเคราของเขา “ถูกต้อง ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า!”
จบบทที่ 12
