บทที่ 8 ช่วยเอาขวดมาให้ผมหน่อย 

บทที่ 8 ช่วยเอาขวดมาให้ผมหน่อย

อรุณสวัสดิ์ หลิวฟาน คุณจะไปทำงานหรือ"

"เสี่ยวหลิว เจ้าดูอารมณ์ดี อยากออกกำลังกายกับฉันไหม"

"สวัสดีครับพี่หลิว วันนี้คุณมาเร็วจัง ทำไมคุณไม่กินแป้งทอดสักแท่งล่ะ"

ขณะที่เขาเดินผ่านสวนและแผงลอยในตอนเช้าเพื่อนของเขาทักทายเขาอย่างอบอุ่น หลิวฟานยิ้มกลับและตอบพวกเขา แต่หัวใจของเขารู้สึกหนัก

ตามที่คาดไว้ความภาคภูมิใจของเขาจะไม่ปล่อยให้เขาเปื้อนศักดิ์ศรีของเขาต่อหน้าคนรู้จักของเขา เขาต้องฝึกทำตัวไร้ยางอาย

"ผู้เฒ่าเฉิน ขอเต้าหู้กับแป้งทอดสองแท่งหน่อย!"

เขารีบกินอาหารเช้าลุกขึ้นและวิ่งออกจากละแวกบ้าน

บนถนนสายหลักหลิวฟานสูดลมหายใจลึก ๆ วางถุงผ้าสีขาวไว้บนไหล่ของเขาและเริ่มหยิบขยะผ่านถังขยะถังแรก

"โฮสต์หยิบถุงเท้าเหม็น รางวัลคือ 5,000 หยวน!"

"ถุงข้าวฟ่างรา รางวัลคือ 3,000 หยวน!"

"เก็บเครื่องดื่มที่หมดอายุ รางวัลคือขวดยาฟื้นฟูความอดทน!"

หลิวฟานตกตะลึง ทันท่วงทีขวดเครื่องดื่มสีฟ้าปรากฏในมือของเขา

เขาดื่มและรู้สึกสดชื่นทันที ความเหนื่อยล้าของเขาก็หายไปเช่นกัน

เขาอดไม่ได้ที่จะตั้งตารอรางวัลพิเศษของระบบมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลิวฟานยังคงกวาดผ่านถังขยะเมื่อรางวัลเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ถ้าเขาทำงานหนักขึ้นการหาเงินสิบล้านในหนึ่งวันจะเป็นเรื่องง่าย

"ยอดคงเหลือของบัญชีธนาคารหมายเลข 4567 คือ 140,350,000 หยวน"

เมื่อเขามองไปที่รายได้มหาศาลของเขาหัวใจของหลิวฟานก็หวานกว่าน้ำผึ้ง

ขณะเดียวกันที่ทางเข้าร้านเมอร์เซเดส-เบนซ์ 4S บนถนนฮิบิสคัสชายคนหนึ่งในชุดสูทกำลังยืนอยู่ริมถนน เขาดื่มโค้กและสูบบุหรี่

เมื่อหลิวฟานเห็นสิ่งนี้เขาก็รีบไปหาเขาในขณะที่เขาจ้องมองขวดโค้กในมือของชายคนนั้น

"เป็นอะไรไป หลิวฟาน"

เมื่อชายคนนั้นสังเกตเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาเขาก็ตกตะลึง

หลิวฟานก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาจ้องมองชายคนนั้นเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นของเขา ฮีชู!

"ฮีชู ไม่ได้เจอกันนานเลย คุณทำงานที่นี่หรือไม่"

หลิวฟานเดาขณะที่เขามองไปที่เสื้อผ้าของฮีชู

ฮีชูพยักหน้าอย่างสงบ พวกเขาไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้ว ไม่ว่ามิตรภาพของพวกเขาจะลึกซึ้งแค่ไหน มันก็จางหายไป

"หลิวฟาน, นายทำงานที่ไหนตอนนี้? ฉันได้ยินมาว่านายเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ฉันคิดว่าตอนนี้นายรวยแล้ว"

ดวงตาของเขาสว่างขึ้นทันที เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้และถามว่า "มันคืออะไร? คุณต้องการซื้อรถหรือไม่"

หลิวฟานคิดว่าเขาควรหาวิธีการขนส่ง เขาขี่จักรยานไม่ได้เสมอไป

"เป็นความคิดที่ดี เรื่องนั้น ฮีชู... "

ฮีชูหยุดชั่วคราวเมื่อเห็นหลิวฟานกำลังจ้องมองขวดเปล่าในมือของเขา

"อะไร" ฮีชูไม่เข้าใจ

หลิวฟานหัวเราะ "คุณกินโค้กเสร็จแล้ว คุณจะให้ขวดฉันได้ไหม?"

"โอ้"ฮีชูตอบและส่งขวดให้เขาด้วยความงุนงง หลิวฟานเอามันและโยนมันเข้าไปในถุงผ้าอย่างชำนาญ

"หลิวฟาน ทำอะไรน่ะ"

"โอ้ ฉันแค่เก็บขยะ ดูแลสิ่งแวดล้อม และหาประโยชน์จากทรัพยากร"

เมื่อฮีชูได้ยินเขาความประทับใจของเขาที่มีต่อหลิวฟานก็เปลี่ยนไปทันที 'หลิวฟานน์เก็บขยะเหรอ' ฮีชูไม่เคยคิดว่าชีวิตเขาจะน่าสังเวชขนาดนี้

"โอ้ฉันเห็นว่าเห็นนายกำลังยุ่ง. ฉันจะเข้าไปก่อน"

พูดตรงๆ นะ ฮีชูไม่อยากคุยกับเขาอีกแล้ว เขากำลังจะจากไป ตอนที่หลิวฟานหยุดเขา

"เดี๋ยวฉันบอกว่าฉันต้องการซื้อรถ เพื่อนร่วมชั้นแนะนำรถให้ฉันที"หลิวฟานกล่าวว่า

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในร้านเมอร์เซเดส-เบนซ์ 4S

ฮีชูขมวดคิ้วและคิดว่าหลิวฟานไร้ยางอายแค่ไหน "เขาเป็นแค่คนเก็บขยะ และเขายังอยากซื้อเมอร์เซเดส-เบนซ์อยู่อีกเหรอ"

ใบหน้าของเขามืดลงขณะที่เขาติดตามหลิวฟานเข้าไปด้านใน

"พี่ชู นั่นใครหรอครับ"

พนักงานที่อยากรู้อยากเห็นเห็นหลิวฟานและถุงขยะบนไหล่ของเขาและถามฮีชู