เธอไม่ได้เกลียดความไร้หัวใจของหลิวฟานแต่เธอเกลียดครอบครัวของเธอเอง หากแม่ของเธอรู้ว่าหลิวฟานไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

หลิวฟานถูกนำตัวไปที่ บาร์ ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลินไห่โดย เหอเสี่ยวจี้ด้วยความเร็วที่ต่ำมาก

“โชคดีที่บาร์อยู่ใกล้ ไม่อย่างนั้นฉันคงเผลอหลับไป”

หลิวฟานหาวและพึมพำ

เหอเสี่ยวจี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า "คุณฟานฉันไม่กล้าขับรถที่มีค่าเช่นนี้โดยสุ่มสี่สุ่มห้า"

หลิวฟานยิ้มและส่ายหัว จากนั้นเดินเข้าไปในบาร์กับเธอ

ไฟนีออนกะพริบและไฟเป็นสีแดงและสีเขียว ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังสนุกสนานที่นี่ สถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่า บาร์รุ่งอรุณ ด้วยเหตุผลนี้

ว่ากันว่าเจ้าของบาร์แห่งนี้มีความสามารถอย่างมาก ใครก็ตามที่ต้องการเปิดบาร์ในเมืองหลินไห่ต้องมาพบกับเธอเป็นการส่วนตัว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอมีความสามารถระดับทรราชท้องถิ่น

อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่หลิวฟานก็เคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน

ฉากที่วุ่นวายทำให้หลิวฟานซึ่งควรจะอารมณ์เสียรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด

แม้แต่ความมึนเมาของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์!

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังรู้สึกว่าเขามีความแข็งแกร่งไม่รู้จบ!

หลิวฟานสามารถระบุว่าปรากฏการณ์มหัศจรรย์นี้เป็นเพราะยาเม็ดนั้น

สิ่งที่ทำให้หลิวฟานประหลาดใจก็คือ เหอเสี่ยวจี้ที่ดูสงบเสงี่ยมยังอดไม่ได้ที่จะร่วมสนุก

หลิวฟานสงสัยว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่อย่างแน่นอน

ที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์

บาร์เทนเดอร์สาวสวยสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและผูกเน็คไทกำลังเล่นขวดไวน์อยู่ ขวดในมือของเธอเหมือนสัตว์เลี้ยงที่เชื่อง

เขาเดินขึ้นไปมองเธอด้วยความสนใจ

ผมยาวของสาวงามถูกมัด ใบหน้าของเธอบอบบางและเล็ก และดวงตาของเธอก็จดจ่ออย่างมาก เธอแยกบรั่นดี รัม และวอดก้าลงในหอคอยแก้ว และในวินาทีต่อมา เธอก็จุดไฟขึ้น ประกายไฟก็วูบวาบ

ในชั่วพริบตา เธอได้เตรียมไวน์หลากสีสามถ้วยไว้แล้ว

“รับสักถ้วยไหมคะ” เธอยิ้มหวาน น้ำเสียงไพเราะมาก

หลิวฟานพยักหน้าและหยิบแก้วหนึ่งขึ้นมา แต่พบว่าแก้วนี้มีรสหวาน “นี่คือไวน์โคโค่สวีทใช่ไหม”

บาร์เทนเดอร์คนสวยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เธอดูเท่และมีเสน่ห์

“ไป๋ ฉันต้องการดวงดาวแห่งราตรี”

อยู่ไม่ไกลนัก ผู้หญิงในชุดยาวสีดำผมยาวและผิวขาวราวกับหิมะตะโกนออกมาจากบาร์

บาร์เทนเดอร์คนสวยมองมาที่หลิวฟานและเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น

“ไป๋ ชื่อดีๆ” ต้องบอกว่าความประทับใจแรกของเธอที่มีต่อหลิวฟานนั้นน่าทึ่งมาก

เขาหยิบหนังสือขึ้นมาบนเคาน์เตอร์บาร์เพื่อฆ่าเวลา เป็นหนังสือเกี่ยวกับบาร์เทนเดอร์

“อย่าแอบมอง เธอเป็นบาร์เทนเดอร์ระดับพรีเมียมของบาร์เรา โม่เสี่ยวไป่ อย่าเสียเวลาเลย!”

ในขณะนั้น พนักงานเสิร์ฟในบาร์หยิบหนังสือขึ้นมาและพูดอย่างดูถูก

หลิวฟานมองไปที่สาวเสิร์ฟที่มีกระบนใบหน้าด้วยความตกใจ เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "ผมไม่ได้. "

“คุณไม่ได้ตรงไปตรงมา อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป และนี่คือหนังสือของฉัน!” พนักงานเสิร์ฟเยาะเย้ยและพูดว่า “คุณเข้าใจหนังสือเล่มนี้หรือไม่”

หลิวฟานรู้สึกแปลกบาร์รุ่งอรุณ นี้ยอดเยี่ยมจริงๆ แม้แต่พนักงานเสิร์ฟก็พูดอย่างเย่อหยิ่ง อย่างไรก็ตาม คำพูดของเธอทำให้เขานึกถึงสิ่งหนึ่ง

เขาเข้าหาเธออย่างลึกลับและพูดว่า "คนสวย ฉันอยากจะถามความลับกับคุณ"

พนักงานเสิร์ฟมองมาที่เขาและหวีผมของเธออย่างมีเสน่ห์ เธอพูดอย่างเหยียดหยาม “คุณอยากรู้วิธีเข้ามาในใจฉันหรือ?

ตาของหลิวฟานกระตุกและเขาก็ถามต่อ "ไม่ ฉันอยากจะถามว่าถังขยะในบาร์ของคุณอยู่ที่ไหน"

ขณะที่เขาพูด เขาหยิบถุงขยะในกระเป๋าออกมาแล้วมองเธอด้วยรอยยิ้ม

พนักงานเสิร์ฟตกตะลึงแล้วก็หัวเราะแห้งๆ “คุณเป็นคนเก็บขยะ?”

“ฉันมีทรัพย์สินมูลค่าหมื่นล้าน และชีวิตของฉันก็ประสบสำเร็จ ฉันทำได้เพียงเก็บขยะเพื่อปลอบประโลมชีวิตที่เหลืออยู่”

หลิวฟานถอนหายใจ

"คุณบ้าหรือเปล่า?" พนักงานเสิร์ฟสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอมั่นใจว่าหลิวฟานเป็นคนเก็บขยะ เธอพึมพำและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

หลิวฟานทำอะไรไม่ถูก ที่เขาพูดก็น่าจะจริงนะ!

ทันใดนั้น พนักงานเสิร์ฟก็หยุดและโยนหนังสือทิ้งไปข้างหลังเธอ เธอเดินจากไปด้วยความรังเกียจ

“คุณเก็บหนังสือชื่อเชอร์รี่ และได้รับคุณสมบัติในการเป็นบาร์เทนเดอร์ช่างเทคนิคขั้นสูง!”

หลิวฟานยิ้ม มันเป็นความประหลาดใจที่น่ายินดี

“คุณหลิว คุณน่าทึ่งมาก คุณมาที่นี่เพื่อทำธุรกิจหรอ”

ได้ยินเสียงกึ่งเยาะเย้ย