บทที่ 25 เทคนิคการต่อสู้ระดับกองกำลังพิเศษ 

บทที่ 25 เทคนิคการต่อสู้ระดับกองกำลังพิเศษ

"ลุ ด้วยความยินดี ฉันหวังว่าเขาจะหายเร็วๆนี้ "

หลิวฟานน์ช่วยชายเร่ร่อนและกระตุ้นให้พวกเขารีบไปรักษาชายชรา รูปลักษณ์ที่กตัญญูของคนจรจัดทำให้เขารู้สึกถึงความสำเร็จอย่างมาก

เขาหยิบถุงผ้าหันไปรอบ ๆ และซ้าย

เขาแบกถุงผ้า ช่างมันเถอะ เขาแต่งเรื่องขึ้นมาไม่ได้แล้ว

หลิวฟานเหลือบมองลุงที่ขายซาลาเปายัดไส้ที่เปลี่ยนมุมมองของหลิวฟานอย่างชัดเจน หลังหดไหล่ของเขาและจ้องมองอย่างว่างเปล่า

"ลุงผมทำเพื่อปกป้องสิ่งแวดล้อมจริงๆ"

หลิวฟานตบไหล่เขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

ลุงขายซาลาเปากลัวมากจนเกือบล้มลง

คนเดินเท้าโดยรอบเลิกดูถูกหลิวฟานอย่างรวดเร็วและลืมพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของพวกเขา

"ทำไมเจ้าของแผงลอยขนาดเล็กถึงหยิ่งยโส? สุนัขเท่านั้นที่จะกินอาหารที่ทำโดยคนอย่างคุณ!"

"นิสัยของเขาแย่มาก ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยประสบความสำเร็จ!"

"ไปกันเถอะ มันโชคร้ายจริงๆที่เราจะได้เจอคนแบบนั้น!"

"แล้วชายหนุ่มผู้คุ้มครองสิ่งแวดล้อมล่ะ? เขาออกไปอย่างรวดเร็ว ถ้าฉันพบเขาบางทีฉันอาจจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการมีเงินไม่เพียงพอที่จะจ่ายเจ้าหนี้ของฉัน! "

ลุงขายซาลาเปาตกตะลึง เจ้าของแผงลอยโดยรอบยังคงแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็น

หลิวฟานเดินออกจากตรอกและมาถึงประตูทางตอนเหนือของไทม์สแควร์ ระหว่างทางเขาหยิบขยะได้มากกว่าสามชิ้นได้อย่างง่ายดาย

ไม่มีอะไรทำกำไรมากไปกว่าการเก็บขยะ

"โฮสต์หยิบเสื้อผ้าขาดขึ้นมาครึ่งหนึ่ง" รางวัล: 800,000 หยวน!"

"โฮสต์หยิบแว่นตาที่ชำรุดขึ้นมา" รางวัล: 70,000 หยวน "

"โฮสต์หยิบหนังสือออกกำลังกายทางทหารขึ้นมา เรียนรู้ทักษะการต่อสู้ (ระดับกองกำลังพิเศษ)!"

วินาทีต่อมาเทคนิคการต่อสู้จำนวนมากปรากฏในใจของหลิวฟานและแม้แต่ร่างกายของก็ยังรู้สึกถึงความอบอุ่น

"ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีรางวัลแบบนี้! เยี่ยมไปเลย! นี่คือทักษะการต่อสู้ที่มาถึงระดับของทหารกองกำลังพิเศษ ตอนนี้ฉันไม่กลัวปัญหาอีกต่อไป! "

หลิวฟานราวกับคนป่าที่แสดงออกถึงความยินดี เขาแอบวิ่งไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ และทดสอบ จากนั้นเขาก็ชกหมัดไปรอบๆ แต่หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นชุดของหมัดเขาก็ถอนลมหายใจ

"ไม่มันยังไม่พอกับทักษะการต่อสู้ ร่างกายของฉันเป็นปัญหา ถ้าเพียงแต่ฉันสามารถหาสิ่งที่สามารถเสริมสร้างร่างกายของฉันได้ "

หลิวฟานไม่พอใจมาก ถ้าเขาไม่พอใจเขาต้องเก็บขยะต่อไป

เฉพาะในโลกของถังขยะเท่านั้นที่เขามีอนาคต

ดังนั้นเขาจึงขับรถของเขาเพื่อมองหาถนนที่เหมาะสม

ในโรงน้ำชาระดับไฮเอนด์ใกล้ไทม์สแควร์

ไป๋เสี่ยวเฟิงมองไปที่ผู้หญิงที่เขาชอบต่อหน้าเขาและเทชาให้เธออย่างหลงใหล เขายิ้มและพูดว่า "หยวน ดื่มชาหน่อย"

ใบหน้าของฟางหยวนเย็นชาและเธอดูเหมือนเธอไม่เต็มใจที่จะให้ความสนใจกับเขา

ในความเป็นจริงเธอก็รำคาญเช่นกัน เพราะแฟนของเธอเป็นคนแบบนี้

ไป่เสี่ยวเฟิงดูเหมือนจะไม่เห็นการแสดงออกของเธอในขณะที่เขายังคงยิ้มและพูดว่า"หยวนไม่มีปัญหากับเรื่องของเรา น้องสาวฉันเพิ่งพบคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยอีกคน 300,000 นั่นไม่ใช่ปัญหาแน่นอน "

ฟางหยวนพูดเบา ๆ ว่า "โอเค"

ไป๋เสี่ยวเฟิงเห็นปฏิกิริยาของเธอและในที่สุดก็รู้สึกถึงความเฉยเมยของเธอ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไร

เขาดื่มชาในความเบื่อหน่ายและมองออกไปนอกหน้าต่าง

ในเวลานี้คนที่คุ้นเคยผ่านไป เขาใส่กางเกงขาสั้นแขนครึ่งแขน มีถุงขยะติดไหล่ เขาก้มลงหยิบไม้ไผ่และโยนมันลงในถุงขยะด้านหลังเขา

ไป๋เสี่ยวเฟิงคิดว่าเขาเห็นผิดเขาจึงเช็ดตาของเขา คราวนี้เขาเห็นมันอย่างชัดเจน

"มันเป็นไปได้เหรอเนี่ย!"

หลิวฟานธรรมชาติไม่ทราบว่าไป่เสี่ยวเฟิงได้เห็นเขา ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองทุกมุมของห้อง

ตอนนี้เลย

การสนทนามาจากประตูห้องน้ำชา

"หัวหน้า ชาผู่เอ๋อนี่ดูเหมือนจะเป็นราแล้ว"

"ชาผู่เอ๋อเป็นราหรือ? งั้นก็โยนมันทิ้งไปสิ "

หลังจากนั้นพนักงานที่สวมชุดทำงานเดินออกไปที่ถุงขยะ

ใบหน้าของหลิวฟานสว่างขึ้น มีขยะอยู่ที่นี่