บทที่ 24 ฉันเชื่อมัน 

บทที่ 24 ฉันเชื่อมัน

คนเร่ร่อนยากจนมากและหนึ่งในชายชรามีบาดแผลที่ขาของเขาที่กำลังจะเปื่อยเน่าและเมื่อเขาเดินเขาอาศัยความช่วยเหลือของอีกสองคน

หลังจากถูกดุโดยเจ้าของแผงลอยที่ขายขนมปังยัดไส้ทอด เหล่าขอทานรู้สึกละอายใจ อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงไม่เต็มใจและคุกเข่าลงโดยตรงเพื่อขอร้องเจ้าของแผงลอยคนอื่น ๆ

"ฉันขอร้องคุณเขาต้องการเงินเพื่อรักษาความเจ็บป่วยของเขาฉันขอร้องคุณ!"

คนเร่ร่อนสองคนที่มีใบหน้าสีดำขอร้องฝูงชนโดยรอบ แต่เจ้าของแผงลอยโดยรอบไม่สนใจพวกเขา

คนเดินผ่านบางคนให้เงินพวกเขาไม่กี่หยวนและคนจรจัดหลั่งน้ำตาแห่งความกตัญญู

ในเวลานี้เจ้าของแผงลอยที่ขายขนมปังยัดไส้ทอดพูดว่า"พวกแกรีบไปจากที่นี่  ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่มีเงินให้พวกแก ไม่ว่าเขาจะได้เงินเท่าไหร่ เขาก็รักษาให้หายขาดไม่ได้ ถ้าพวกแกทำให้ธุรกิจของเราล่าช้าอีกครั้งอย่าตำหนิฉันที่ใช้ความรุนแรง!"

เมื่อชายเร่ร่อนได้ยินเช่นนั้นพวกเขาพยายามยืนหยัดและพยุงชายชราขณะที่พวกเขาเดินออกจากซอย

"อย่างน้อยแกก็รู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกแก!"

จากนั้นเจ้าของแผงลอยที่ขายขนมปังยัดไส้ทอดพูดอย่างเย็นชาในความพึงพอใจ

ในขณะนี้

"รอสักครู่. "

หลิวฟานซึ่งทำความสะอาดถังขยะหน้าร้านขายของเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นยืนและเรียกคนเร่ร่อนทั้งสามคน

เขาหยิบถุงผ้าขึ้นมาและเดินไปหาชายชรา เขามองไปที่อาการบาดเจ็บของเขาอย่างระมัดระวัง บาดแผลที่เท้าของเขาเป็นหนอนและถูกห่อด้วยผ้าพันแผล

ชายเร่ร่อนวัยกลางคนหันไปรอบ ๆ และกำลังจะขอเงินจากเขา แต่เมื่อเขาเห็นหลิวฟานซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อและถือถุงขยะเขากลืนคำพูดของเขา

เมื่อเห็นหลิวฟานมองหาบางอย่างในถุงผ้าชายเร่ร่อนพูดด้วยใบหน้าขมขื่นว่า "น้องชายตัวน้อยเราทุกคนเป็นคนยากจนคุณไม่จำเป็นต้องให้เงินเรา. . . "

ก่อนที่เขาจะพูดเสร็จเขาตกใจกับเงินสดสองกองในมือของหลิวฟานและหยุดทันที

หลิว ฟานเอาเงินไปใส่ในชามของคนเร่ร่อน แล้วพูดว่า "เอาเงินนี่ไปรักษาเขา"

ชายเร่ร่อนอ้าปากกว้าง ริมฝีปากของเขาสั่นและน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขาตื่นเต้นมากจนพูดไม่ได้

ฝูงชนโดยรอบยังเห็นเงินในชามของเขาและดวงตาของพวกเขาทั้งหมดถูกดึงดูด!

สายตาของผู้ขายซาลาเปายัดไส้ทอดถูกบดบังด้วยแผ่นหลังของหลิวฟาน เขาคิดว่าหลิวฟานบริจาคเงินเขาจึงหัวเราะออกมาดัง ๆ และพูดว่า "คนเก็บขยะบริจาคเงินให้กับขอทาน อยากหัวเราะจนตาย กำลังบริจาคขยะหรอ?"

เขาเยาะเย้ยด้วยพลังเสียงทั้งหมดของเขา หลิวฟานเกือบจะทำให้ธุรกิจของเขายุ่งเหยิง เขาปล่อยโอกาสนี้มาเยาะเย้ยเขาได้ยังไง?

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติทันที

ไม่มีใครรอบตัวเขาเห็นด้วยกับเขา พวกคนเหล่านั้นยังมองเขาด้วยตาที่คล้ายกัน

พวกเขาทั้งหมดมองเขาด้วยอารมณ์เดียวกัน

มันเป็นการเยาะเย้ย!

เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปที่หลิวฟานโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นชายเร่ร่อนคุกเข่าลงและโขกหัวให้กับหลิวฟานเพื่อแสดงความขอบคุณ

คนเดินผ่านและเจ้าของแผงลอยหลายคนมองไปที่หลิวฟานด้วยความไม่เชื่อ

"เขาให้เงินทั้งหมดนี่กับขอทานจริงๆ!"

"เขาไม่ได้เก็บขยะเหรอ? ทำไมเขาถึงรวยนัก"

"ในที่สุดฉันก็เชื่อว่าครอบครัวของเขาร่ำรวย เขาเก็บขยะเพราะเขาใส่ใจสิ่งแวดล้อม "

สายตาที่ทุกคนมองหลิวฟานเปลี่ยนไป

ผู้หญิงหลายคนมีรูปลักษณ์แปลก ๆ ในสายตาของพวกเขา พวกเขาบ่นพึมพำว่า "เขาเป็นคนดีที่แท้จริง เขาช่วยคนที่เขาต้องการช่วย!"

"ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าเขาหล่อมากเขาจะเป็นคนเก็บขยะได้อย่างไร"

"คนเหล่านั้นที่เคยดูถูกเขาและบอกว่าเขาได้บ้าจากความยากจนเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจจริงๆ!"

ในขณะนี้เจ้าของแผงขายซาลาเปายัดไส้ทอด ในที่สุดก็เห็นเงินหนาสองปึกในชามขอทาน เขาเปิดปากด้วยความตกใจทันทีและโง่เขลา

เงินนี้ถูกมอบให้ขอทานโดยคนเก็บขยะ?

เขารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย