บทที่ 23 คุณยังมีใบหน้าที่จะหัวเราะ! 

บทที่ 23 คุณยังมีใบหน้าที่จะหัวเราะ!

เจ้าของแผงลอยโดยรอบทุกคนยิ้ม ในความเห็นของพวกเขาแม้ว่าการเปิดแผงลอยไม่ได้เป็นอาชีพที่ดี แต่รายได้รายวันของพวกเขามีมาก มันก็แค่พวกเขาเหนื่อยนิดหน่อย

สำหรับคนเก็บขยะอย่างหลิวฟานเขาไม่แตกต่างจากขอทานในสะพานโดยรอบหรืออุโมงค์ใต้ดิน

พ่อค้าซาลาเปายัดไส้ทอดเป็นชายวัยกลางคนที่มีเคราเล็ก ๆ ที่คางของเขา เขาผอมพอ ๆ กับลิงและดูเหมือนจะเป็นคนที่ขี้อายมาก

หลิวฟานเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมยและอธิบายว่า "คุณรู้อะไร? ครอบครัวของฉันมีเงิน ฉันออกมาเพื่อช่วยเหลือเมืองและปกป้องสิ่งแวดล้อม คุณเข้าใจไหม"

การเยาะเย้ยแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาในสายตาของเขาแล้ว หลิวฟานได้มาถึงขอบเขตของการไม่สนใจคนรอบข้าง

คนเดินเท้าที่มาและไปมองไปรอบ ๆ โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาเห็นชายหนุ่มถือถุงผ้าบนหลังของเขา คนๆนั้นก้มลงหาขยะในถุงขยะบนพื้น

ไม่ไกลคนจรจัดไม่กี่คนที่สวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งและถือชามแตกเดินผ่าน พวกเขาอ้อนวอนให้ผู้คนหาเงินระหว่างทางและวิธีที่พวกเขาซ่อนตัวจากขอทานนั้นเหมือนกับวิธีที่พวกเขาซ่อนตัวจากหลิวฟาน

พวกเขาจะจงใจก้าวไปไกลจากหลิวฟาน

อย่างไรก็ตามคำพูดของผู้ขายขนมปังยัดไส้ทอดดึงดูดความสนใจของฝูงชนโดยรอบ

"มาทุกคนฟัง เด็กหนุ่มคนนี้กำลังบอกเราว่าเขาเก็บขยะเพื่อปกป้องสิ่งแวดล้อม เขาเป็นคนดีมาก!"

ฝูงชนระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามเสียงหัวเราะของพวกเขาดึงดูดคนเดินผ่านไปมาไม่กี่คน

"คุณหัวเราะอะไร? สิ่งที่ฉันพูดคือความจริง ทุกคนมีความรับผิดชอบในการปกป้องสิ่งแวดล้อม ด้วยขยะมากมายที่หน้าแผงลอยของคุณคุณสร้างความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อมของเมืองมากแค่ไหน? คุณคงประสาทที่ยังหัวเราะ!"

หลิวฟานยักไหล่ของเขา เขาชี้ไปที่กองกล่องซื้อกลับบ้านหน้าแผงลอยของเจ้าของแผงลอยและดุ

คนรอบข้างหัวเราะอีกครั้ง พวกเขาพร้อมที่จะดูการแสดงดีๆ

"แม้ว่าเขาจะเป็นคนเก็บขยะ แต่เขาก็พูดถูก ฉันไม่เคยเห็นแผงลอยสกปรกและยุ่งเหยิงเช่นนี้!"

"ใช่ถังขยะกองขึ้นเป็นเนินเขาเล็ก ๆ !"

"ไม่น่าแปลกใจที่แม่ของฉันจะไม่ให้ฉันกินสิ่งที่ขายที่แผงลอย ไปกันเถอะ "

พ่อค้าซาลาเปายัดไส้ทอดสามารถสัมผัสสายตาแปลก ๆ จากคนรอบข้างได้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและเขากล่าวด้วยความโกรธ

"คุณบอกว่าที่คุณกำลังเก็บขยะอยู่นี้ไม่ใช่เพราะความยากจนแต่เป็นเพราะเรื่องคุณธรรมใช่ไหม? ทำไมต้องแสร้งทำเป็นคนที่มีคุณธรรมและรักสิ่งแวดล้อมด้วย หากเป็นเช่นนั้นก็เก็บขยะพวกนี้ไปเถอะ!”

หลิวฟานต้องการธุรกิจแบบนี้ที่มาเคาะประตูของเขา แต่เขายังคงแสร้งทำเป็นอับอายและความโกรธของเขาเพิ่มขึ้น เขากล่าวว่า "ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอย่างนั้น ฉันจะพูดอีกครั้งฉันไม่ได้หยิบขยะสำหรับใคร แต่เพื่อประโยชน์ของสภาพแวดล้อมของเมือง!"

หลังจากพูดเสร็จเขาก้มลงและเริ่มทำความสะอาดกล่องที่เท้าของผู้ขายขนมปังยัดไส้ทอด

"เชอะ ทำเป็นพูดดี !" พ่อค้าซาลาเปายัดไส้ทอดดูถูก

คนเดินเท้าโดยรอบก็มีทัศนคติที่แตกต่างกัน

"สมองเขามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"

"ดูเหมือนว่าความยากจนจะทำให้คนสูญเสียศักดิ์ศรีของเขาได้จริงๆ"

"สิ่งที่เป็นข้อแก้ตัวที่ไร้สาระที่เขาพูดถึง แต่ทำไมฉันหัวเราะไม่ได้"

มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันมากมาย แต่พวกเขาไม่สามารถหยุดหลิวฟานจากการเก็บขยะได้

"ดิง! โฮสต์หยิบกล่องซื้อกลับบ้าน 200 กล่อง รางวัล: 300,000 หยวน "

หลิวฟานพอใจในใจของเขามาก แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็งงด้วยว่า "ระบบรางวัลสำหรับหนึ่งกล่องคือ 1,500 หยวนอย่างชัดเจน 200 กล่องคือ 30,000 หยวนทำไมคุณถึงให้รางวัลฉัน 300,000 หยวน"

ระบบ: "ดิง! หากเรื่องการเลือกเศษซากเหมือนกันทุกประการและปริมาณถึงระดับหนึ่งรางวัลจะถูกเพิ่มเป็นสองเท่าแบบสุ่ม!"

หลิวฟานพยักหน้า ในที่สุดเขาก็รู้วิธีใหม่ในการสร้างรายได้จากระบบ

ในขณะนี้

"เจ้านาย คุณใจดี ให้ฉันเงินบาง!"

คนไร้บ้านพิการสามคนเดินผ่านและคนเดินเท้ารอบตัวพวกเขาย้ายออกไปจากพวกเขาทันที

เมื่อพ่อค้าซาลาเปายัดไส้ทอดเห็นสถานการณ์นี้เขาก็เดินออกจากรถเข็นทันทีและดุอย่างดุเดือดว่า "ไปชิ้วๆ ไปให้หมด ! ฉันไม่มีเงินให้ขอทานอย่างพวกแกหรอก อย่ารบกวนธุรกิจของฉัน!"