โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 52 ภูเขาแสนลูกราบเป็นหน้ากลอง ความสิ้นหวังของขุนนางในอาณาจักรสายฟ้า
ตอนที่ 52 ภูเขาแสนลูกราบเป็นหน้ากลอง ความสิ้นหวังของขุนนางในอาณาจักรสายฟ้า
ในเวลานี้ ข้าวสิบตันตกลงสู่พื้นทับภูเขาในระยะหลายร้อยลี้
ข้าวแต่ละเมล็ดมีน้ำหนักเท่ากับหินก้อนใหญ่ และเนื่องจากดินในโลกจิ๋วเปราะบางเกินไป เมื่อข้าวตกลงมามันจึงทำให้เกิดผลกระทบอย่างใหญ่หลวง
แม้แต่ภูเขาหลายพันลูกก็ถูกทับจนแบนราบกับพื้น
ราวกับว่าพลังของทวยเทพได้ทำให้พื้นที่หลายร้อยลี้ที่มีภูเขาซับซ้อนมากมายราบเรียบในทันที วิธีการดังกล่าวเป็นเพียงปาฏิหาริย์
ครื้น~~~
เมื่อข้าวสิบตันตกลงสู่พื้นจนหมดและแรงสั่นสะเทือนหยุดลง ผู้คนจำนวนมากรีบออกจากประตูเมืองไปยังป่าและเห็นข้าวที่กองรวมกันราวกับภูเขา ทำให้พวกเขารู้สึกตกใจอย่างยิ่ง
ภูเขายักษ์ตรงหน้านี้ ทำให้พวกเขารู้สึกเล็กอย่างหาที่เปรียบมิได้ราวกับเป็นเพียงฝุ่นผง
อาจกล่าวได้ว่าขณะนี้พวกเขารู้สึกถึงความไร้อำนาจในตัวเองอย่างแท้จริง
“ข้าวศักดิ์สิทธิ์! นี่เป็นข้าวศักดิ์สิทธิ์จริงๆ! ข้าวศักดิ์สิทธิ์ทุกเมล็ดใหญ่เท่าหินก้อนใหญ่!”
“โอ้พระเจ้า! ต้องใช้คนอย่างน้อยสามหรือสี่คนในการถือเมล็ดข้าว!”
“นี่คือเมล็ดข้าวที่ทวยเทพกินใช่หรือไม่? มันไม่ธรรมดาจริงๆ”
“มากเกินไป! มันมากเกินไป! เราต้องกินข้าวศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้นานแค่ไหนถึงจะหมด”
ทุกคนต่างพูดคุยกันและตื่นเต้นมาก
หลายคนกำลังคลานอยู่บนพื้น บูชาภูเขาข้าวศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา น้ำตาไหลอาบหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นปาฏิหาริย์อันน่าอัศจรรย์เช่นนี้
ในตอนนี้ คนที่แต่เดิมไม่เชื่อในทวยเทพ ตอนนี้เชื่อในทวยเทพโดยไม่มีข้อยกเว้น
และคนที่แต่เดิมเชื่อในทวยเทพก็มีระดับความเชื่อที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นถึงระดับของความเชื่อที่เคร่งครัด
...
ในเวลานี้ ขุนนางหลายคนในอาณาจักรสายฟ้าเห็นฉากนี้ ทุกคนก็มองหน้ากันและพูดไม่ออก ในเวลานี้พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ไม่มีคำพูดใดบรรยายความตกใจและความตื่นตระหนกในใจได้ในขณะนี้
“ในที่สุดเจ้าก็รับรู้ ทวยเทพมีอยู่จริง และก็มีพลังเหนือจินตนาการของเรา”
ในเวลานี้แม่ทัพก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมมาก “ราชา แม่ทัพและทหารมากมายถูกฆ่าตายในทันทีเมื่อทวยเทพอัญเชิญอุกกาบาตยักษ์ลงมา และไม่มีทางหนี แม้จะอยากหนีก็ตาม”
เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็หยุดและมองดูฝูงชน: “ตอนนี้ ท่านเทพแค่ให้ข้าวศักดิ์สิทธิ์ และพลังของมันเพียงนิดเดียวก็สามารถทำลายเมืองหลายสิบแห่งและสังหารผู้คนนับสิบล้าน
ลองคิดดูให้ดีว่าหากท่านเทพไม่ปล่อยลงไปในป่า แต่ในเมือง จะมีคนตายไปกี่คน และในหมู่พวกเจ้าจะยังมีชีวิตต่อหรือไม่"
"นี่!"
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เป็นความจริง หากทวยเทพปล่อยลงมาในเมือง พวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน และไม่มีใครสามารถหลบหนีได้
ท้ายที่สุดนี่คือพลังของภัยธรรมชาติ มนุษย์จะสามารถต้านทานภัยธรรมชาติได้อย่างไร? นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหรือ?
“เจ้ายังต้องการที่จะต่อต้าน? มันเป็นแค่เรื่องน่าขัน”
แม่ทัพส่ายหัว: “แม้ว่าจะมีทหารหลายสิบล้าน หลายร้อยล้าน หรือมากกว่าหนึ่งพันล้าน มันสำคัญไหม?
ตราบใดทวยเทพพิโรธ นับประสากองทัพทหารพันล้าน แม้แต่กองทัพทหารหมื่นล้านก็ยังเป็นแค่เรื่องน่าขัน ทวยเทพสามารถทำลายล้างได้ในพริบตา มนุษย์อย่างเราไม่มีค่าให้กล่าวถึงต่อหน้าทวยเทพ ”
อันที่จริงนี่คือเหตุผลที่เขาเลิกต่อต้านโดยสิ้นเชิงและเลือกเข้าร่วมกองทัพถังแทน
แม้ว่าเขาจะฆ่าจักรพรรดิถังและแม่ทัพคนอื่นๆ แล้วจะมีประโยชน์อะไร? สำหรับราชวงศ์ถังแล้วไม่ถือว่าเป็นการทำลายกระดูกสันหลังด้วยซ้ำ
หากจักรพรรดิตาย ก็จะมีคนที่สอง หรือแม้แต่คนที่สามและคนที่สี่ ไม่มีปัญหาเรื่องการขาดแคลนผู้สมัครเป็นจักรพรรดิในราชวงศ์ถังเช่นนี้
ตายไปเท่าไหร่ไม่สำคัญ
ท้ายที่สุดแล้ว พลังที่แท้จริงของราชวงศ์ถังคือเทพบรรพกาลที่อยู่เบื้องหลัง สิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดานี้เหนือจินตนาการของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
ตราบใดที่มีเทพบรรพกาลคอยสนับสนุน อาณาจักรสายฟ้าก็ไม่สามารถต้านทานได้
“พวกเราคิดผิด! เราประเมินราชวงศ์ถังนี้ต่ำเกินไป!”
“ราชวงศ์ถังเป็นอาณาจักรแห่งเทพเจ้าที่แท้จริง! และอาณาจักรมนุษย์อย่างเราไม่สามารถแข่งขันกับมันได้เลย!”
“หากข้ารู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ ท่านราชาคงไม่ยั่วยุราชวงศ์ถังและคงไม่ตาย”
“ตอนนี้สายเกินไปที่จะกล่าวอะไร เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้”
“ยอมแพ้ซะ! จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ถังได้รับการคุ้มครองจากทวยเทพ มันไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถต่อสู้ได้”
ขุนนางหลายคนในอาณาจักรสายฟ้าหมดหวังอย่างสมบูรณ์ หลังจากที่ได้เห็นพลังของเทพบรรพกาล พวกเขารู้ว่าไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร มันก็ไร้ประโยชน์
เป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะเขย่าเทพบรรพกาล
สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือยอมจำนนและเชื่อในเทพบรรพกาล
มิฉะนั้น พวกเขาทำได้แค่ตายหรือหนีออกจากอาณาจักรนี้เท่านั้น
