ตอนที่ 291+292 ยาผง

หญิงสาวอย่างเจียงเหยาที่ดูนุ่มนวลและอ่อนโยนที่เปลือกนอก แต่จริง ๆ เธอมีความกล้าหาญและเป็นอิสระ เป็นคนแบบที่ลู่ชิงสีชอบ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เจียงเหยายุ่งอยู่กับห้องทดลองในการทำยาหลายโครงการ ยาผลสำหรับแผลของลู่ชิงสีก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย ยาทั้งหมดถูกห่อด้วยกระดาษไขที่สะอาด เธอมอบมันให้กับลู่ชิงสี

“ผมไม่ได้เห็นยาแบบนี้มานานแล้ว ปกติเห็นแต่ในหนัง” ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก “คุณได้มาจากไหน?”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันทำเอง คุณจะยอมใช้มันไหม? ยานี้สามารถห้ามเลือดและลดอาการบวม และช่วยสมานแผลได้อีกด้วย ย้าหักโหมมากจนเกินไปจนกว่าแผลจะหายล่ะ เข้าใจไหม” เจียงเหยาบอกเขา

“ในเมื่อคุณตั้งใจทำให้ผม ผมต้องใช้อย่างแน่นอน” ลู่ชิงสีรับยาจากเธอ

“ทำไมไม่ทาให้ผมหลังอาบน้ำล่ะ”

เมื่อเห็นท่าทางที่สงบของเจียงเหยา ลู่ชิงสีรู้สึกสบายใจที่จะขอผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ตัวเอง เพลิดเพลินไปกับการสัมผัสร่างกายของภรรยาตนเอง

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย การได้รับบาดเจ็บถือเป็นส่วนหนึ่งของงานของเขา เขาไม่มีปัญหาหรือทุกข์ใจกับเรื่องนี้ รอยแผลแต่ละแผลเป็นเครื่องเตือนใจให้เขานึกถึงความสำเร็จของตนเอง แม้หลังจากรวบรวมอาการบาดเจ็บที่นับไม่ถ้วนตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพ เขาก็เคยบอกครอบครัวให้รู้เลยแม้สักครั้งเดียว

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสี แปลกใจเล็กน้อยที่เขาไม่ถามคำถามอะไรเกี่ยวกับยานี้อีก

เธอคิดหาข้อแก้ตัวเผื่อไว้ในกรณีที่ลู่ชิงสีถาม

ดีละถ้าอย่างนั้น...

เจียงเหยาแสร้งทำเป็นกลับไปนอน คว้ายาที่ทำในห้องแลปทั้งหมดของเอออกมา แล้วยื่นให้กับลู่ชิงสี

“ฉันพกติดตัวมาด้วย” เจียงเหยายื่นยาให้กับลู่ชิงสี “นี่คือยาที่ช่วยไล่แมลงแบบไร้กลิ่น ฉันจำได้คุณเคยบอกว่าต้องซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้เป็นเวลานานตอนที่ออกไปทำภารกิจในถิ่นทุรกันดาร ใช้นี่สิ! มันได้ผลดีในการไล่แมลงมากเลยนะ”

นี่เป็นยาชิ้นแรก ๆ ที่เธอทดลองสร้างในห้องทดลองอย่างขำ ๆ ตั้งแต่ที่เธอได้เห็นคอลเล็กชั่นสมุนไพรเหล่านั้น เธออยากจะลองสร้างดู หลังจากเตรียมและสร้างมันสำเร็จ เธอทดลองใช้ด้วยตนเองอยู่หลายครั้ง มันใช้งานได้ดีมาก ปกป้องเธอจากแมลงกัดต่อยในช่วงฤดูร้อนที่ร้อนและชื้นของทางภาคใต้ได้ดี

“นี่เป็นยาผงที่ช่วยห้ามเลือดได้อย่างรวดเร็ว ข้อเสียเพียงอย่างเดียวของมันคือกลิ่นสมุนไพรแรง ๆ ไม่สะดวกเวลาที่ใช้ตอนทำภารกิจ” เจียงเหยาเกาศีรษะของเธอและพูดต่อ “เอ่อ เวลาใช้ไม่แสบเลยนะ”

ทำไมเธอถึงนำของมามากมาย?

“นั่นอะไร?” ลู่ชิงสีชี้ไปที่ซองที่อยู่ใกล้ ๆ นั่น แต่เจียงเหยากลับไม่พูดถึง

เจียงเหยายกมันขึ้นและหลังจากมองอย่างรวดเร็วก็แกะมันออก

“ไอ้นี่ คุณไม่ได้ใช้หรอก” เจียงเหยาหัวเราะ เธอไม่ได้สังเกตว่าเธอหยิบห่อแป้งคันออกมาโดยบังเอิญ

“หืม มันคืออะไรล่ะ?” เสียงหัวเราะของเจียงเหยากระตุ้นความสนใจของลู่ชิงสี เขาหยิบมันขึ้นโดยตั้งใยจะเปิดมันดูว่าคืออะไร

__

เพี้ยะ!

เจียงเหยาตีมือเขาอย่างแรง

“หยุดนะ!” เธอตื่นตระหนก “อย่าเปิด! มันเป็นผงคัน เดียวได้เป็นผื่นคันขึ้นทั้งตัวหรอก”

เจียงเหยาไม่สามารถทดสอบประสิทธิภาพของผงคันได้ ทว่าในห้องแลปเธอได้ปรับแต่งมันจนประสบความสำเร็จตามคู่มือแล้ว ทว่ามันมีเพียงเล็กน้อย ไม่มากที่จะทำให้ใครเป็นผื่นคันได้

ตอนแรกเธอทำเพราะความอยากรู้เท่านั้น

ในไม่ช้าความสนใจของเธอก็มากขึ้น เธอพบว่าตัวเธอกำลังอยากได้ยาแปลก ๆ ไว้ใช้อย่างเช่น ครีมที่ทาแล้วเกิดอาการอัมพาตไปชั่วขณะ ยาหยอดที่ทำให้สลบในทันที นี่เป็นสูตรง่าย ๆ ที่ใช้งานได้อย่างประหลาด

“ผงทำให้คัน?” ลู่ชิงสีสังเกตเห็นรอยขีดเขียนบนซอย “แล้วของพวกนี้ ที่มหาวิทยาลัยสอนตั้งแต่เรียนได้เดือนเดียวนี่นะ?”

“เปล่าสักหน่อย” เจียงเหยาตอบกลั เธอนำยาที่เอาออกมาสำหรับลู่ชิงสี เลื่อนไปไว้ข้าง ๆ เขา แล้วทำการตรวจสอบให้แน่ใจว่าได้นำยาแปลก ๆ กลับไปเก็บในห้องทดลองของเธอเรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้น เขาก็เก็บยาที่เธอให้ไว้

หลังจากอาบน้ำ เจียงเหยานอนอยู่บนเตียง เตียงที่ลู่ชิงสีเคยนอนนั้นทั้งแข็งและไม่นุ่ม ทำให้รู้สึกอึดอัดในตอนแรกที่ล้มตัวลงนอน

ฟังเสียงน้ำที่สาดดังลอดมาจากห้องน้ำ เจียงเหยาห่อตัวเองในผ้าห่อของเขาและนอนหันหลังไปอีกทาง เตียงไม่กว้างมากนักและไม่สบายเหมือนเตียงที่บ้าน แต่มันอบอวลไปด้วยกลิ่นของสามีเธอ

ที่นี่เป็นที่พักตลอดวันหยุดวันชาติที่เธอกับลู่ชิงสีจะอยู่ด้วยกัน และในอนาคตเธอก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขาที่นี่

ลู่ชิงสีออกจากห้องน้ำเพียงสวมกางเกงตัวเดียว เขาไม่ได้สวมสิ่งอื่นใดเผยให้เห็นลำตัวท่อนบนที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ของเขา

เขาเดินเข้ามาที่ห้องนอน มือข้างหนึ่งถือผ้าสะอาด อีกข้างถือยาและผ้าพันแผล เมื่อเห็นเจียงเหยานอนอยู่บนเตียง เขาก็ยิ้ม

“เหนื่อยแล้วเหรอ” เขาเดินเข้าไปใกล้และส่งยาให้กับเธอ

“เปล่าคะ” เจียงเหยาลุกขึ้นสั่นศีรษะ แล้วเปิดซองยาผง เธอเอายาออมาประคบที่แผลของเขา และพันด้วยผ้าพันแผล “รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ”

ลู่ชิงสีส่ายหน้า แสดงว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บ

หลังจากนั้นไม่นาน อุณหภูมิรอบ ๆ บาดแผลก็เริ่มร้อนขึ้น ทำให้รู้สึกอบอุ่นเมื่อสัมผัส เขาเชื่อในความสามารถของเจียงเหยา จึงเลือกที่จะไม่ถามคำถามอีกต่อไป

เจียงเหยาเหล่มองสามีของเธอที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ พร้อมกับความคิดว่าทำไมเธอถึงหลีกเลี่ยงผู้ชายทรงเสน่ห์คนนี้เหมือนกับหนีโรคระบาดในชาติก่อนนะ?

ไฟในห้องนอนให้โทนสีอบอุ่น ลู่ชิงสียืนอยู่ข้างหน้าเธอ ปิดกั้นแสงบางส่วนด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขา ผ้าขนหนูคลุมบางส่วนของใบหน้า เผยใหเห็นส่วนเล็ก ๆ อย่างโหนกแก้มสูง กรามที่แหลม และผิวที่ไร้ที่ติของเขา