ตอนที่ 281+282 อย่าตามใจ

เจียงเหยาไม่สามารถตอบสนองได้ไปครู่หนึ่ง เธอเฝ้าดูคุณนายเกอตำหนิเกอเวินเวินเสียงดัง เธอรู้สึกว่าคุณนายเกอทำเช่นนั้นเพราะมีเธอยืนอยู่เป็นพยานรู้เห็น

“คุณเกอคะ คุณเกอ หยุดตีได้แล้วค่ะ” เจียงเหยาพยายามหยุดเธอ และแอบคิดในใจว่า หากเธออยากจะลงโทษลูกของตัวเอง ก็ควรพากลับไปทำโทษที่บ้าน ทำไมถึงมาทำต่อหน้าเธอด้วย หากเธอไม่อะไรเลย ก็คงจะคิดว่าผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังวางแผนร่วมกับเด็กเล็ ๆ คนนี้

นอกจากนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้หิวจริง ๆ หรือเปล่า แต่ความจริงที่ว่าสิ่งที่เด็กคนนี้คิด คงจะเหมือนกับความคิดของแม่เธออย่างแน่นอน

“ไอย๊ะ เด็กนี่ยิ่งโตยิ่งไม่รู้จักฟัง ตามใจตัวเองเกินไปแล้ว แบ่งขนมให้เธอเสียหน่อยเถอะ ถ้าให้มากเกินไปก็จะนิสัยเสียเอาได้” นางเกอมองเธออย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่จับตัวเกอเวินเวินไว้ เธอหันมายิ้มกับเจียงเหยาอย่างเขินอาย “ที่บ้านไม่มีอะไรให้เธอกินไม่มาก คงจะกินมื้อกลางวันไม่อิ่ม”

“...” เจียงเหยาไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ

แค่ให้ขนมปังหรือขนมแก่เธอหมายความว่าอย่างไร นี่ไม่เรียกว่าตามใจเด็กจริง ๆ เหรอ?

นางเกอเป็นคนแรกในชีวิตของเจียงเหยา ที่ทำให้เธอพูดไม่ออก

“คุณนายเกอคะ ไม่ใช่ว่าฉันงกหรืออะไรนะคะ แต่ในบ้านฉันไม่มีอะไรเลยจริง ๆ ค่ะ”

เจียงเหยากล่าว “ฉันรีบมาขึ้นเครื่องบินทันทีที่เลิกเสร็จ มีแค่เสื้อผ้าและของจำเป็นสำหรับเดินทางมาเท่านั้นค่ะ พอลงจากเครื่องก็ตรงมาที่นี่เลย ในบ้านเลยไม่มีของกินเล่นเลยค่ะ”

เจียงเหยาไม่สนใจว่าในบ้านไม่มีอะไรเลยจริง ๆ หรือว่าเธอจะมีอะไรอยู่บ้าง แต่เจียงเหยาก็ไม่เต็มใจมอบให้กับคนประเภทนี้ แม้ว่าเด็กหกขวบจะร้องขอ เธอก็ไม่มีทางยอมตามใจพวกเขา

“ฉันไม่เชื่อหรอก เว้นแต่คุณจะเปิดกระเป๋าให้ฉันดู!” เกอเวินเวินกระทืบเท้าของเธอ พลางชี้นิ้วไปที่กระเป๋าเป้ของเจียงเหยาที่วางอยู่บนเก้าอี้

“เจ้าเด็กนี่ น้าเขาก็บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไรจะให้ ทำไมยังดื้อดึงนะ” นางเกอเอามือของเธอฟาดลงค่อนข้างแรงในครั้งนี้ เสียงดังทำให้เจียงเหยาสะดุ้ง ฟังดูแล้วรู้สึกเจ็บขึ้นมา เมื่อเห็นรอยแดงบนผิวสีแทนที่แขนเด็ก เจียงเหยารู้สึกไม่สบายใจและไม่มีความสุขเอาเสียเลย

เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่านี่คือเพื่อนบ้านในอนาคตของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่นอยู่ภายในใจ

“คุณนายเกอคะ ดูเหมือนว่าจะสายมากแล้ว เด็กก็คงจะหิว ทำไมไม่พาเธอไปเตรียมอาหารที่บ้านก่อนล่ะคะ” เจียงเหยาไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการกับแม่ลูกคู่นี้ ผู้หญิงนิสัยไม่น่าพอใจเอาเสียเลย ลูกของเธอก็ไม่น่ารักเช่นกัน เธอยังเรียกร้องให้เจียงเหยาเปิดกระเป๋าให้เธอดู

ท้องฟ้าเริ่มมือลงแล้ว เจียงเหยามาถึงที่กองทัพช้า เวลานี้หลายคนก็คงจะทานข้าวเย็นกันแล้วด้วย

“อย่าห่วงไปเลย เราไม่รีบ!” นายเกอไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน เธอเพิกเฉยต่อเวินเวินที่กำลังร้องไห้ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง “เมื่อเร็ว ๆ ที่นี่ยังมีแค่ฉันกับเวินเวินที่อยู่บ้าน เราไม่รีบร้อนหรอก เด็กก็ชอบสร้างปัญหา ไม่ควรตามใจเขาจนเกินไป คุณเพิ่งมาถึงกองทัพคงยังไม่ชินที่ต้องอยู่คนเดียว ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าสามีของคุณจะกลับบ้านล่ะกัน”

เจียงเหยาเหลือบมองที่นายเกอที่มีสีหน้ากระตือรือร้นราวกับว่าคาดหวังว่าเธอจะถามเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ ทำให้เจียงเหยาไม่เต็มใจที่พูดอะไรออกมามากจนเกินไป

แม้ว่าเธอจะสงสัยว่าทำไมหันหน้ากองเกอไม่อยู่บ้าน แต่เธอก็เดาว่าระหว่างที่นางเกอกำลังพูดถึงเรื่องนี้ จะต้องมีบางอย่างรอเธออยู่

“คุณนายเกอคะ อย่างที่คุณเห็น ฉันกำลังจะซักผ้าคะ อย่าปล่อยให้เด็กหิวเลยคะ เราก็ไม่ได้มีเรื่องด่วนอะไร กลับบ้านไปก่อนเถอะค่ะ” เจียงเหยาพูด ขณะที่ชี้ไปเสื้อผ้าของลู่ชิงสีที่วางอยู่ริมระเบีย

__

“อืมม จ่าลู่นี่ช่างมีบุญเสียจริงที่ได้แต่งงานกับคนขยัน ๆ อย่างคุณ” ดูเหมือนคุณนายเกอจะยังไม่เข้าใจความตั้งใจของเจียงเหยาที่จะบอกลากับเธอ แต่ยังจะพูดมากต่ออีก

“ใช่แล้วคะ สามีของฉันน่ะเป็นลูกน้องของจ่าลู่ รู้ไหม ตอนนี้น่ะ สามีของฉันเขาไม่อยู่บ้านหรอก ไม่ใช่เพราะออกไปไหน แต่เขาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ก็ตอนนั้น สามีของฉันออกไปทำงานกับจ่าลู่ แต่เขากลับได้บาดเจ็บหนัก ทั้งที่จ่าลู่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ยังไงซะจ่าลู่เขาก็เป็นหัวหน้า เป็นคนสั่งการในภารกิจครั้งนั้น ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมมีเพียงสามีของฉันคนเดียวที่บาดเจ็บสาหัสถึงขั้นต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล”

เจียงเหยาฟังคำพูดของนางเกอ ดวงตาของเธอกระตุกอย่างรุนแรงด้วยความรำคาญ เธอหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ในเมื่อคุณเกอเขาอยู่โรงพยาบาล ทำไมคุณไม่อยู่ดูแลเขาล่ะคะ คุณนายเกอคะ ฉันเข้าใจดีว่าคุณเกอที่อยู่โรงพยาบาล เขารักคุณมาก คงไม่เต็มใจจะให้คุณไปลำบากดูแลเขาที่โรงพยาบาล แต่ในฐานะภรรยาของทหาร เราควรรู้ถึงความลำบากของพวกเขา ถึงแม้เขาจะบอกว่าไม่อยากให้คุณไปดูแลก็เถอะ ผู้ชายน่ะชอบทำหน้าจริงจังและแสร้งทำเป็นไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณไปดูแลเขาที่โรงพยาบาล ฉันแน่ใจว่าเขาต้องมีความสุขมากแน่ ๆ”

เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดลงอย่างรวดเร็วของนางเกอ ท่าทางของเจียงเหยาก็แปรเปลี่ยนเป็นพึงพอใจ

คำพูดก่อนหน้านี้ของคุณนายเกอรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอกำลังล้ำเส้น สิ่งเดียวที่เธอไม่ได้ทำคือการพูดออกมาตรง ๆ ก็เท่านั้นเอง ทว่าเธอได้บอกเป็นนัยด้วยคำพูดของเธอแล้วว่า ลู่ชิงสีเป็นสาเหตุที่ทำให้สามีของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ในขณะที่อีกฝ่ายไม่เป็นอะไรเลย?

ความหมายของคำพูดของนางเกอ ก็คืออาการบาดเจ็บที่เกิดกับคุณเกอเป็นความผิดของลู่ชิงสี และลู่ชิงสีต้องรับผิดชอบต่ออาการบาดเจ็บของคุณเกอ!

ไร้สาระและบ้าบอมาก!

ทำไมสามีของเธอต้องถูกคนอื่นต่อว่าแบบนี้ด้วย!

หากเธอไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างลู่ชิงสีและหัวหน้ากองเกอ และยังไม่อยากสร้างปัญหาใด ให้กับลู่ชิงสีและลูกน้องของเขา เธออยากจะให้แสดงความเห็นตอกหน้าคุณนายเกอออกไปว่า ‘เป็นหน้าที่ของหมวดเกอไม่ใช่เหรอคะที่ต้องปกป้องลู่ชิงสี เขาจำเป็นต้องปกป้องหัวหน้าทุกครั้งที่ออกปฏิบัติภารกิจหรือเปล่าล่ะคะ’

“ฉันไม่ว่างจริง ๆ คะคุณนายเกอ” เจียงเหยาพูดอย่างไม่อดทน เจียงเหยาไม่อยากยุ่งกับเธออีกต่อไป จึงเดินไปที่ระเบียงเปิดน้ำ เพื่อเตรียมจะซักผ้า

หากที่นี่ไม่ใช่กองทัพ เจียงเหยาคงจะไล่เขาออกไปจากประตูแล้วจริง ๆ

การเป็นเพื่อนบ้านกับคนประเภทนี้ ก็เหมือนโชคร้ายถึงแปดชั่วอายุคน

นอกจากนี้ หัวหน้าหมวดเกอเป็นคนยังไงกันนะ ถึงได้แต่งงานกับภรรยาแบบนี้ เขาคงไม่ใช่คนแบบเดียวกับนางเกอ ตั้งแต่เขาออกปฏิบัติภารกิจกับลู่ชิงสี ลู่ชิงสีก็รับผิดชอบทุกอย่าง รวมไปถึงอาการบาดเจ็บของเขาด้วยไม่ใช่เหรอ?

นางเกอไม่คาดคิดว่าเจียงเหยาคนที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนและใจดี จะทำสีหน้าอย่างที่เธอทำออกมาในตอนนี้ได้ เมื่อเห็นเจียงเหยาตั้งหน้าตั้งตาเริ่มซักผ้าอย่างจริงจัง เธอทำได้เพียงจับมือเวินเวินและออกไป อีกมือยังคงถือผักที่เธอนำมาให้เจียงเหยากลับไปด้วย

หลังจากที่นางเกอจากไปแล้ว เจียงเหยาเฝ้าดูประตูฝั่งตรงข้ามปิด แล้วเดินไปล็อคประตูบ้านของตัวเองโดยไม่รอช้า

ตอนที่ลู่ชิงสีกลับมารับเจียงเหยาก็มือแล้ว ทว่าไม่มีอะไรขัดขวางการมองเห็นของเขา ในขณะที่ไฟระเบียงห้องชั้น 5 ถูกเปิดไว้ เขาเห็นเจียงเหยากำลังตากผ้าของเขาอยู่

แสงสีเหลืองอมส้มจากหลอดไฟ ส่องแสงบนร่างเล็ก ๆ ส่งคลื่นความอบอุ่นผ่านหัวใจของลู่ชิงสี เมื่อเขาเห็นภาพนั้น

นั่นคือบ้านของเขาและเจียงเหยา ภรรยาของเขากำลังซักเสื้อผ้าให้กับเขา และตากมันไว้ที่ระเบียง

หลังจากที่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ กำลังแขวนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็รู้ว่ามีชายคนหนึ่งกำลังยืนมองด้วยความงุนงงที่ชั้นล่าง เขามองขึ้นมาที่เธอ เจียงเหยาโบกมือให้กับเขาจากตำแหน่งที่เธอยืน รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากมันอบอุ่นยิ่งกว่าแสงจากไฟนีออนที่ส่งกระทบเธอ