ตอนที่แล้วตอนที่ 66: วัตถุประสงค์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 68: ฝันร้าย

ตอนที่ 67: อาวุธ(ฟรี)


กำลังโหลดไฟล์

ตอนที่ 67: อาวุธ(ฟรี)

ดวงตาของลีออนเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตาลงด้วยความสงสัย ไม่แน่ใจว่ากาวิลจะทำเช่นไร “ท่านไม่ให้โอกาสฉันแม้แต่จะตกลง” เขากัดฟัน

“อ้าว ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นหรอกเหรอ” กาวิลเอียงศีรษะเล็กน้อย “ก็ไม่สำคัญแล้ว นายแพ้พนัน ดังนั้นต่อจากนี้ไปนายจะมาเป็นบริวารของฉัน” เจ้าชายประกาศด้วยรอยยิ้มกว้าง

ไม่ใช่แค่ลีออนเท่านั้นที่ตกใจกับคำพูดที่ออกจากปากของกาวิล แต่คนอื่นๆ ที่ได้ยินเขา กาวิล ยักไหล่อย่างไม่เป็นทางการ

“ไคอุสทิ้งนายไว้ข้างหลัง ในขณะที่ถอยกลับไปพร้อมกับกองทัพที่เหลือ นั่นหมายความว่านายไม่ได้มีค่าเป็นอาวุธสำหรับเขาอย่างที่นายคิด” กาวิลไม่ได้ระงับความคิดเห็นและการสังเกตของเขา สิ่งหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นกับลีออนคือความฉลาดของเขา ลีออนรู้ดีว่าราชวงศ์ต่างจากกัลลาสอย่างไร กาวิล สามารถบอกได้เพียงแค่มองเข้าไปในดวงตาของเขา

“ทำไมท่านถึงอยากให้ข้าเป็นบริวารของท่าน” ในที่สุดเลือดผสมตนนั้นก็พูด น้ำเสียงของเขาถามขึ้นด้วยความสงสัย “ท่านแข็งแกร่ง… เป็นสัตว์ประหลาดที่ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีอยู่จริง คนอย่างท่านไม่ต้องการอาวุธที่ประเมินค่าไม่ได้อย่างข้า” มีการประณามตนเองเล็กน้อย ในขณะที่เขาพูดประโยคสุดท้าย

“ถูกต้อง ฉันไม่ต้องการอาวุธ แต่ฉันต้องการพันธมิตร ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหร่ก็ยิ่งดี” ดวงตาของกาวิลสว่างสดใส จ้องมองตรงเข้าไปในดวงตาของลีออน

ดวงตาของลีออนเบิกกว้าง เขารู้สึกว่าการจ้องมองที่เข้มแข็งและจริงใจนั้นแทงทะลุผ่านตัวเขาอย่างเฉียบขาด ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงในความคาดหวังโดยไม่รู้สาเหตุจริงๆ ว่าทำไม ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงและม่วงที่สวยงามอย่างน่าประหลาดใจ ค่อยๆ แทนที่สีแดง

“นายแข็งแกร่งมากลีออน” กาวิลชมอย่างตรงไปตรงมา “มันจะเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรทั้งหมด ถ้าฉันปล่อยให้นายยังคงเป็นเพียงแค่อาวุธไร้สติในการกำจัดของจักรพรรดิ มาเป็นบริวารของฉันและเป็นหนึ่งในสหายของฉัน หรือนายเป็นคนประเภทที่ยอมตายมากกว่ารับใช้สัตว์ประหลาดที่มี โจมตีนายงั้นเหรอ?”

“ข้าไม่ใช่คนโง่ เจ้าชายกาวิล ข้ายอมรับจากใจจริงว่าท่านแข็งแกร่งกว่าข้า”

“ถูกต้อง นายไม่ใช่คนโง่และนั่นคือเหตุผลที่นายควรยอมรับข้อเสนอของฉันและมาเป็นบริวารของฉัน” กาวิล ก้มและหยิบดาบของลีออนขึ้นก่อนจะขว้างใส่เขา "ถูกต้องไหม?"

ลีออนจับได้และเมื่อพวกเขาจ้องมองมา ลีออนรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ลึกล้ำอยู่ใต้ผิวหนังของเขา ดูเหมือนจะมีพลังที่มองไม่เห็น ซึ่งทำให้เขารู้สึกถึงอิสระบางอย่างในทันใด

“ต่อจากนี้ไป นายจะไม่ใช่หนึ่งในอาวุธของจักรพรรดิอีกต่อไป และนายไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังและคำนับตามความต้องการของเขาอีกต่อไป ตอนนี้นายคือลีออน ทหารคนหนึ่งของกาวิล” การประกาศอันดังของเจ้าชายดังก้องไปรอบ ๆ และลีออนไม่รู้ว่าทำไม แต่ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงและก้มศีรษะลงเพื่อยอมจำนนต่อเจ้าชาย

รู้สึกแตกต่างไปจากตอนที่เขาก้มหัวให้จักรพรรดิ ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับว่ามันถูกต้อง? ราวกับว่าผู้ชายคนนี้ควรจะเป็น ‘คนเดียว’ ที่เขาและเลือดผสมตนอื่น ๆ ทั้งหมดต้องรับใช้และไม่ใช่คนอื่นตั้งแต่แรก? ทำไมรู้สึกราวกับว่าเขามีความสุขที่ได้รับใช้เขาและยอมสละชีวิตของเขาเพื่อคนๆ นี้อย่างมีความสุข… เจ้าชายผู้ทรยศคือเขางั้นเหรอ?

ทหารที่เห็นเหตุการณ์ยังคงนิ่งเงียบจนกระทั่งพวกเขามองดูลีออนลุกขึ้นและตามกาวิลไปที่ทางเข้าป้อมปราการ เป็นเรื่องแปลกแต่ไม่มีใครสงสัยหรือบ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าชายของพวกเขาเพิ่งทำลงไป มันน่าจะเข้าใจได้ค่อนข้างดีถ้าบางคนรู้สึกรำคาญกับการเคลื่อนไหวของเจ้าชาย โดยจับคนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นศัตรูอยู่ในช่วงเวลาที่ผ่านมาท่ามกลางพวกเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเหมือนกับว่าเกิดอะไรขึ้น

ที่ด้านบนสุดของหอสังเกตการณ์ กาวิลยืนอยู่ที่นั่น มองลงไปที่ทุ่งหญ้าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอันบริสุทธิ์ในตอนแรก ซึ่งตอนนี้เปื้อนเลือดอย่างน่าเศร้า ทหารกำลังเข้าแถวเรียงร่างผู้เสียชีวิต โดยแยกชาวดาเครียออกจากศพของพวกกองทัพจักรวรรดิ แม้ว่าการต่อสู้จะหยุดลงกลางทาง แต่ก็มีผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวนมากอยู่แล้ว ทุ่งหญ้ามีกลิ่นเหม็นของเลือดและความตายในคืนนั้น แม้ว่าดวงจันทร์จะส่องแสงสีเงินและสว่างไสว ไม่สะท้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องล่าง

กาวิลยังคงรอคนที่เขาส่งไปสอดแนมกองทัพของไคอุส เขาไม่สามารถประกาศได้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้สิ้นสุดลง จนกว่าเขาจะแน่ใจอย่างเต็มที่ว่าไคอุสและกองทัพของเขาจากไปแล้วจริงๆ

โซลานเริ่มตั้งคำถามกับลีออนที่กำลังรักษาตัวอยู่ แต่ดูเหมือนเลือดผสมคนนี้จะไม่ค่อยรู้เรื่องแผนการของมกุฎราชกุมารและจักรพรรดิ ทั้งหมดที่เขาสามารถบอกได้ก็คือจักรพรรดิส่งพวกเขามาที่นี่เพื่อฆ่ากาวิลและทำลายดาเครีย

คำพูดของลูกผสมนั้นเป็นไปตามที่กาวิลคาดไว้ เขารู้ว่าจักรพรรดิและข้าราชบริพารของจักรวรรดิปฏิบัติต่อพวกลูกผสมอย่างไร พวกเขาเป็นเพียงเครื่องมือในการทำสงคราม และเครื่องมือเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับแผนการรบในเชิงลึกอีกต่อไป

“ฝ่าบาท” จู่ๆ โซลานก็ร้องเรียก ขณะเข้าใกล้กาวิล ดวงตาของเขาหรี่ลง ในขณะที่จ้องไปที่คอของกาวิล อย่างตั้งใจ

“เป็นอะไร โซลาน?”

“ขอโทษที แต่… บาดแผลเล็กๆ ที่คอของท่านใช้เวลารักษานานเกินไปหรือเปล่า ข้าดูมันมาสักพักแล้ว แผลเล็กๆ นั้นน่าจะหายนานแล้วไม่ใช่เหรอ มัน?” เสียงของโซลานจริงจัง รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติและผิดปกติอย่างร้ายแรง

ราวกับว่ากาวิลไม่ทราบเกี่ยวกับบาดแผลที่โซลานกำลังพูดถึง เขายกนิ้วขึ้นเพื่อแตะบริเวณคอที่โซลานจ้องมองอยู่ ทันใดนั้นเขาก็มีอาการเวียนศีรษะและสั่นเล็กน้อย เมื่อยืนตรงหน้าทุกคนที่มองดูเขา หัวใจของเขาเต้นช้าลง มีบางอย่างร้ายแรงเกิดขึ้นกับฝ่าบาท เจ้าชายกาวิล หรือไม่?

“ฝ่าบาท!” โซลานตะโกนเสียงดัง ทำให้คนหลายๆคนตื่นตระหนกแม้ท่าทางสงบของเขา.. แม้แต่ลีออนก็ยังตื่นตระหนก "มีอะไรผิดปกติ?"