Cornered by the CEO ตอนที่ 4 : ตื่นจากความฝันอันแสนเศร้าที่ยาวนาน
เฉียนเหมิงไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับร่างกายที่อยู่ตรงหน้าของเธอเลย ตรงกันข้ามเธอรู้สึกสงบอย่างผิดปกติและเธอเห็นไป่เย่ชิงโน้มตัวอยู่เหนือร่างกายที่ไร้ชีวิตของเธอเพื่อตรวจสอบชีพจร
ไป่เย่ชิงมองดูร่างของเธอแล้วแสดงออกถึงความเกลียดชัง ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน!แต่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นการดูถูกเหยียดหยามของเขา
ความเฉยชาช่วยให้เธอขจัดความรู้สึกโกรธแค้น ที่เธอมีต่อคนโง่ทั้งสองคนที่เดินเตร่อยู่ตรงหน้าของเธอได้
แล้วจู่ๆเฉียนเหมิงก็สะดุ้งตื่น!!
มือของเธอกำผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่อยู่แน่น ใบหน้าของเธอเปล่งประกายด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า ลำแสงจากโคมไฟตรงถนนด้านล่างส่องเข้ามาจากทางหน้าต่างกระทบใบหน้าของเธอ
ดวงตาของเธอเบิกกว้างมีอาการหวาดกลัวและตกใจอย่างเห็นได้ชัด ลำคอของเธอแห้งผากเช่นเดียวกับร่างกายของเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ที่ไหน!?
“ที่นี่คือนรกเหรอ?”เฉียนเหมิงคิดพลางสะอื้นไห้อย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเพ่งมองดูรอบๆเธอพบว่าไม่จริงมันไม่ใช่นรก...แต่เป็นห้องนอน
ซึ่งเป็นห้องนอนเก่าที่เธอเคยใช้ ตั้งแต่ก่อนจะย้ายออกจากครอบครัวหยุ่น เธอลุกขึ้นนั่งอย่างกระทันหันเและขยับร่างกายเล็กน้อยเพื่อคลายความสับสนของเธอ
เธอฟื้นคืนชีพแล้วเหรอ!?ไม่ใช่สิ่!เธอฝัน!... มันเป็นความฝันที่ยาวนาน เป็นความฝันอันแสนเศร้าที่จิตใจของเธอมันกลืนกินความกลัวของเธอ
เฉียนเหมิงเอามือแตะหน้าผากที่มีเหงื่อออก และรู้ได้ทันทีว่าเธอมีไข้ แล้วเฉียนเหมิงก็สะดุ้งตื่นอีกครั้ง! นี่มันบ้าอะไร ฝันซ้อนฝันงั้นหรอ?
ฉันแค่เพ้อเจ้อ...แค่นั้น! เธอถอนหายใจและหลับตาลงครู่หนึ่ง รวบรวมสติและหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงของเธอ ขณะนี้เป็นเวลา“ตี3”
เธอลุกขึ้นนั่งและจดจ่ออยู่กับความคิดที่ว่า ความฝันนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เธอเชื่อว่าจิตใจของมนุษย์มีข้อมูลอีกมากมายที่สัมพันธ์กับจิตใต้สำนึก
หยุ่นซุยป๋อ พ่อของเธอได้ขอให้เธอแต่งงานกับผู้ชายชื่อไป่เย่ชิง พ่อพูดกับเธออย่างนั้นเมื่อ2-3เดือนก่อน เขาดูเป็นคนดีคนนึงแต่จิตใต้สำนึกของเธออาจจะเตือนถึงอะไรบางอย่างที่เธอไม่ทันได้สังเกต
แล้วที่เหลือล่ะ?นั่นคงเป็นการคาดคะเนถึงความกลัวของเธอ หยุ่นเฉียนเหมิงดึงโทรศัพท์ออกจากใต้หมอนและพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว
“หลี่หมินช่วยขอให้หลี่จุนสะกดรอยตามไป่เย่ชิง ในอีก3สัปดาห์ข้างหน้าและตรวจสอบประวัติของเขาอย่างละเอียดด้วย!”
“ได้ค่ะคุณหญิงหยุ่น!”คำตอบจากเลขานุการผู้บริหารของเธอนั้นรวดเร็วทันใจ
ด้วยจิตใจที่สงบลงเธอลองนับแกะและผล็อยหลับไปในที่สุด คราวนี้จะไม่มีฝันร้ายมารบกวนเธอได้อีก
นาฬิกาปลุกของเธอดังขึ้นตอนเวลา05.30น. เธอกวาดตามองดูรอบๆห้องของเธอ
มือของเธอยื่นออกมาจากผ้าห่ม เพื่อควานหาโทรศัพท์บนเตียงเธอคลำไปรอบๆข้างเตียงจนเจอโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จอยู่
เธอมองดูเวลาและปิดนาฬิกาปลุก จากนั้นเธอกดโทรศัพท์เข้าไปแล้วเลื่อนดูหนังสือพิมพ์ออนไลน์เพื่อดูว่า ข่าวทั่วโลกเป็นอย่างไรในตอนนี้มันไม่มีอะไรมาก...โลกยังคงวุ่นวายอยู่เช่นเดิม
ต่อมาเธอกดเข้าไปดูเว็บไซต์ที่แสดงรายได้รายวันของคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ และดูรายได้ของเธอจากเมื่อวานก่อน ซึ่งไม่เลวเลยตลาดหุ้นกำลังไปได้ดีเช่นเดียวกับบริษัทที่เธอลงทุน
ตอนนี้เฉียนเหมิงมีอายุ19ปีเศษ รายงานประจำวันของเธอและข้อมูลอัปเดตจากทุกบัญชี จะรายงานเข้ามาหลังจากที่เธอตื่น ดังนั้นเธอจึงเข้าห้องน้ำและอาบน้ำอุ่นๆรอเป็นกิจวัตรประจำวัน
ขณะนี้เธออาศัยอยู่ที่ชั้นบนสุดของโรงแรมหรูหราแห่งหนึ่งกลางใจเมือง ห้องที่เธออยู่สูงกว่าอาคารโดยรอบมาก ประกอบกับผ้าม่านที่ยังปิดอยู่เธอจึงไม่มีปัญหาหากจะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ได้นุ่งผ้าเช็ดตัว
เฉียนเหมิงเลือกเสื้อผ้าที่เธอจะสวมใส่สำหรับวันนี้และวางมันลงบนเตียง
ผมของเธอถูกปล่อยให้แห้งเองตามธรรมชาติ การเป่าผมเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดอย่างหนึ่งที่เธอสามารถทำได้กับผมของเธอ
เธอจึงไม่แม้แต่จะย้อมผมหรือใช้ผลิตภัณฑ์ตามปกติ เช่นเดียวกับเสื้อผ้าของเธอผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและดูแลเส้นผมของเธอถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ จนกระทั่งเธอขยาย บริษัทวีนัส ของเธอเองไปสู่ระดับอุตสาหกรรมได้
หลังจากนั้นเธอจึงผลิตแต่ผลิตภัณฑ์ที่เธอจะใช้ในชีวิตประจำวันหรือคนที่รักสุขภาพเหมือนๆกันกับเธอเท่านั้นที่จะใช้ บางคนเรียกเธอว่า“ไร้สาระ”แต่เธอกลับยักไหล่ไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น
เธอพยายามทำดีต่อพ่อของเธอและปฏิบัติต่อพนักงานของเธอเป็นอย่างดี เธอมีความคิดด้านธุรกิจเป็นของตัวเอง เธอต้องเดินทางไปทั่วประเทศและโฆษณาผลิตภัณฑ์ที่ดีของเธอเพื่อที่ทุกคนจะได้รู้จักผลิตภัณฑ์ของเธอ
เวลา7โมงเช้าหลี่หมินเลขานุการมืออาชีพก็โทรหาเธอ หยุ่นเฉียนเหมิงออกจากห้องพักโดยรู้ว่าเลขานุการของเธอมาถึงแล้ว...เธอเดินไปที่ประตูของโรงแรมและก้าวเข้าไปในรถของเธอทันที
