ตอนที่ 261+262 หวงเฉินเฉิน

เมื่อเห็นว่าเฉินจื่อบิ่นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน เจียงเหยาก็รู้สึกดีขึ้นมาก “ตอนนี้แม่ของคุณเป็นยังไงบ้างคะ” เธอถาม

เขายิ้มออกมา “ไม่ต้องกังวล เธออาการดีขึ้นมากแล้ว โดยเฉพาะในช่วง 2 วันที่ผ่านมาแม้แต่หมอยังประหลาดใจที่เธอฟื้นตัวได้เร็วมากแค่ไหน!”

“เยี่ยมมาก!” เจียงเหยาพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณควรคิดเรื่องซื้อบ้านได้แล้ว เพราะตอนนี้คุณมีเงินแล้ว หลังจากที่แม่ของคุณออกจากโรงพยาบาล เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องการย้ายที่อยู่ไปมา หาดูเถอะคะ เอาที่ที่สภาพแวดล้อมดี ๆ ที่จะช่วยให้ท่านฟื้นได้ดียิ่งขึ้น นอกจากนี้ เมืองหนานเจียงเติบโตอย่างรวดเร็วและด้วยจำนวนคนที่ย้ายเข้ามามีจำนวนมาก จึงทำให้มีคนจำนวนมากที่มีเงินพยายามหาซื้อที่อยู่อาศัยในตอนนี้”

เฉินจื่อบิ่นมีสถานะที่ดีกับลู่ชิงสี เขาเลยพยายามดูแลความปลอดภัยของเธออยู่เสมอและดูแลเธออย่างดี คำแนะนำของเธอสำหรับเขาแล้ว ถือว่าเป็นของขวัญตอบแทนที่ดีมาก

เฉินจื่อบิ่นคิดและพยักหน้า “ฟังดูมีเหตุผล ฉันจะหาดูบ้านที่ราคาเหมาะสมก็แล้วกัน”

เมื่อเข้าใจว่าเฉินจื่อบิ่นรับคำแนะนำจากเธอ ก็ทำให้เจียงเหยายิ้มออกมาได้

หลังจากขอบคุณเฉินจื่อบิ่นที่เข้ามาช่วยดูแลเธอ เธอบอกให้เขากลับไปดูแม่ของเขาเถอะ

หลังจากออกมายืนอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล เธอโทรหาหวงเฉิงจิ้ง เพื่อเชิญเขามาทางอาหารเย็นด้วยกัน

หลังจากยืมเงินจำนวนมากจากหวงเฉิงจิ้งแล้ว เจียงเหยาอยากจะขอบคุณเขาอย่างเป็นทางการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำรหับความพยายามของเขาในการจัดการเรื่องข่าวลือของโรงพยาบาล

เธอจองโต๊ะที่ร้านอาหารดี ๆ แห่งหนึ่ง ตอนแรกเธอต้องการทานอาหารเย็นที่ร้านยือเอีย แต่เปลี่ยนใจหลังจากจำได้ว่าจางซีชิงทำงานอยู่ที่นั่นในตอนนี้

เมื่อมาถึงร้านอาหาร ก็พบว่าหวงเฉิงจิ้งมารออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับลูกสาววัย 3 ขวบของเขา

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มัดผมเปีย ติดกิ๊บรูปผีเสื้อแสนสวย 2 อัน ผิวเนียนและแก้มสีชมพูระเรื่อ ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับหิวออบซิเดียนภายใต้ดวงอาทิตย์ เธอจ้องไปที่เจียงเหยาและพูดออกมาว่า “พี่สาว!” ขณะยืนแขนออกออกไปเพื่อต้องการโอบกอด

สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นน่ารักเกินกว่าที่เจียงเหยาจะรับมือไหว เธอเดินเข้ามาและอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขึ้น “โอ้ย ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมีนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารักแบบนี้เป็นลูกสาวเลยคะ คุณหวง!”

เธอหมายความว่าอย่างไร หวงเฉิงจิ้งรู้สึกท้อแท้ว่จะรับมันเป็นคำชมหรือไม่ดี เขาพูดว่า “แล้วตอนนี้ ผมจะมีนางฟ้าเป็นลูกสาวไม่ได้เหรอ?”

เจียงเหยาหัวเราะคิกคักและลูบแก้มของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอมีจุดอ่อนตรงแพ้ให้กับเด็กที่น่ารักเช่นนี้ เมื่อนึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้ ลู่ชิงสีปรารถนาที่จะมีลูกกับเอ น่าเสียดายที่มันไม่เกิดขึ้น

อนาคตจะเป็นอย่างไร พวกเขาจะมีลูกสาวที่น่ารักเหมือนเด็กในอ้อมแขนของเธอตอนนี้หรือไม่?

“พี่สาว! คุณปู่บอกว่าหนูเหมือนแม่ หนูเลยสวย!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั่นอยู่บนตักของเจียงเหยาพูดขึ้นว่า “เขาบอกว่าเมื่อหนูโตและสูงขึ้น อุลตร้าแมนจะพาหนูไปหาแม่!”

__

เจียงเหยาจำได้ว่าประธานหวงกล่วถึงเธอไม่นานมานี้เองว่าหลานสาวของเธอชื่นชอบอุลตร้าแมนเป็นอย่างมาก

หลังจากฟังคำพูดของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าภรรยาของคุณหวงต้องเสียชีวิตไปแล้วอย่างแน่นอน บางทีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อาจจำหน้าแม่ของเธอไม่ได้ก็ได้ ดังนั้นเธอจึงเก็บแม่ของเธอไว้ในใจเธอ

“พี่สาว พี่สวยเหมือนกันคะ หนูคิดว่าแม่ของหนูก็คงจะสวยเหมือนพี่” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จับผมของเจียงเหยาและพึมพำ “หนูอยากให้แม่เห็นหนูตอนโต”

“แน่นอน แม่ของหนูเขารักหนูมาก ท่านต้องรอหนูแน่!” เจียงเหยาตอบอย่างอ่อนโยน จากนั้นเธอก็หันไปทางหวงเฉิงจิ้งและถามว่า “นางฟ้าตัวน้อยคนนี้ชื่ออะไรคะ?”

“เฉินเฉิน! หนูชื่อหวงเฉินเฉิน!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ตอบทันที ก่อนที่พ่อของเธอจะตอบ จากนั้นก็จูงมือเจียงเหยา พร้อมกับถามว่า “พี่สาว พี่รู้ได้ยังไงว่าแม่เขารักหนูมากแค่ไหน?”

“นั่นก็เพราะว่าเฉินเฉินเป็นน้องสาวที่น่ารักและใจดี!” เจียงเหยาหยิบเมนูและเริ่มถามว่าเฉินเฉินอยากกินอะไร โดยไม่สนใจหวงเฉิงจิ้ง

หวงเฉิงจิ้งนั่งเงียบ ๆ ตรงข้างกับสาว ๆ ทั้งสองคน เขายุ่งอยู่กับงานอยู่เสมอและไม่มีโอกาสได้พาลูกสาวออกมาแบบนี้เลย เมื่อเจียงเหยาโทรหาเขาก่อนหน้านี้ ทั้งเขาและลูกสาวอยู่ที่โรงพยาบาล เฉินเฉินยืนยันว่าจะตามเขาออกมาทานอาหารเย็นด้วย

ในตอนแรก เขากังวลว่าเฉินเฉินจะรบกวนเจียงเหยาด้วยพลังงานที่ไม่รู้จักเหนื่อยของเธอ แต่ว่าดูเหมือนว่าเจียงเหยาจะชอบเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้มากโดยปฎิบัติต่อเธออย่างอดทนและอ่อนโยน

ในทางกลับกัน เฉินเฉินรู้สึกอบอุ่นใจกับเจียงเหยาผิดปกติ แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน

อาหารเย็นถูกเสิร์ฟ แต่ดูเหมือนสองสาวยังคงพูดคุยกันโดยไม่สนใจอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หวงเฉิงจิ้งรู้สึกว่ากำลังถูกละเลย “อย่างนี้สินะ ที่ใคร ๆ ต่างบอกว่าผู้หญิงมักจะชอบเม้าท์มอย” เขาอุทานออกมา กระตุ้นให้พวกเขาเริ่มกินข้าว เขาแก้ไขลูกสาวของเขา “เฉินเฉิน หนูต้องเรียกเธอว่า คุณน้านะ ไม่ใช่พี่สาว”

ไม่ผิดที่หวงเฉินเฉินเรียกจะเจียงเหยาว่าพี่สาว เพราะเจียงเหยายังดูเป็นเด็กสาว แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว หวงเฉิงจิ้งรู้สึกว่ามันเหมาะสมกว่าและเป็นการให้เกียรติเจียงเหยา หากลูกสาวของเขาจะเรียกเจียงเหยาว่า ‘น้า’

“ป๊า น้ามีไว้เรียกคนไม่สวย คนน่ารักต้องเรียกว่าพี่ใหญ่สิคะ!” ดูเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะลืมมารยาทของเธอ ไม่ยอมเปลี่ยนท่าที

“ถูกแล้วล่ะ คนสวยต้องเรียกว่า พี่สาว!” เจียงเหยาพยักหน้าเห็นด้วย “เฉินเฉิน นี่ฉลาดมากจริง ๆ”

เจียงเหยาใช้เวลาทานอาหารเย็นทั้งหมดในการพูดคุยและป้อนอาหารให้กับเฉินเฉิน เช็ดปาก และแม้กระทั่งพาเธอไปล้างมือที่ห้องน้ำ

เมื่อถึงเวลาต้องกล่าวคำอำลา หวงเฉินเฉินกอดเจียงเหยาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย เมื่อเจียงเหยาสัญญาว่าจะแวะไปเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เด็กหญิงตัวน้อยก็บอกเลาเธอแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

เจียงเหยานอนอย่างสบายบนเตียงของเธอ เมื่อเธอจำได้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของการทานอาหารเย็นคือเพื่อขอบคุณหวงเฉิงจิ้ง และท้ายที่สุด กลับกลายเป็นหวงเฉิงจิ้งเป็นผู้จ่ายค่าอาหารค่ำให้กับเธอ และเธอก็ไม่ได้คุยกับเขาแม้แต่น้อย

เจียงเหยาถึงกลับคร่ำครวญ