โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 25 สนามแรงโน้มถ่วงพันเท่ามีค่าควรแก่การคุกเข่าคุยกับฉัน

ตอนที่ 25 สนามแรงโน้มถ่วงพันเท่ามีค่าควรแก่การคุกเข่าคุยกับฉัน

ในระยะไกล ฉินชางฉิงและคนอื่น ๆ ก็เห็นฉากนี้ผ่านกล้องส่องทางไกล

“เป็นไปไม่ได้! นักรบคนเถื่อนพวกนั้นคุกเข่าลงจริงๆ เกิดอะไรขึ้น?”

สมาชิกของสำนักงานพิเศษหลายคนตกตะลึงในทันใด พวกเขาคิดว่านักท่องเที่ยวคนนั้นตายแล้ว ถูกคนเถื่อนทุบตีกลายเป็นซอสเนื้อ

แต่ตอนนี้ นักรบคนเถื่อนที่ทรงพลังและดุร้ายเหล่านี้คุกเข่าลงกับพื้น ราวกับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ในขณะนี้ นักท่องเที่ยวลึกลับมองลงมาที่กลุ่มคนเถื่อนเหมือนพระเจ้าจากเบื้องบน

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่?”

รูม่านตาของฉินชางฉิงหดเล็กลง เขารู้สึกตกใจอย่างมากและเขาสัมผัสได้ถึงพลังที่ไม่มีใครเทียบได้จากชายลึกลับคนนั้น

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นพลังที่อยู่เหนือมนุษย์ทุกคน ราวกับว่ามันเป็นพลังที่อยู่เหนือขอบเขตของมนุษย์

นักท่องเที่ยวลึกลับคนนั้นไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน

......

"ใช่แล้ว คุกเข่าคุยกับฉัน" คราวนี้ เซี่ยชวนพอใจมาก

เขามองไปที่กลุ่มคนเถื่อนที่กำลังคลานอยู่บนพื้นดิน แทบจะขยับไม่ได้ ไม่ว่าร่างกายก่อนหน้านี้จะสูงแค่ไหน หากพวกมันคลานอยู่บนพื้น พวกมันก็ทำได้เพียงมองดูตัวเองเท่านั้น

ราวกับกลุ่มคนใช้กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างตัวสั่นมองขึ้นไปที่จักรพรรดิ

"แม่งเอ้ย! บัดซบ! บัดซบ! มนุษย์อีกโลกที่แสนจะอ่อนแอกล้าทำให้เราคุกเข่าลง นี่มันเป็นเพียงความอัปยศ!” แม่ทัพคนเถื่อนที่สูง 7 เมตรโกรธจัด

เขารู้สึกเหมือนถูกทำให้อับอายขายขี้หน้ามาก เขาเป็นแม่ทัพของเผ่าร็อคและเขาปกครองกองทัพนับหมื่นคน เขาคือผู้อยู่ยงคงกระพัน

แต่ตอนนี้ถูกมนุษย์ตัวน้อยในอีกโลกบดขยี้ คุกเข่าลงบนพื้นอย่างตัวสั่น ถ้านี่ไม่ใช่ความอัปยศแล้วจะเรียกว่าอะไร

บูม~~~

ในทันที ลมปราณอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากแม่ทัพคนเถื่อน

แม้จะอยู่ภายใต้แรงโน้มถ่วงร้อยเท่า มันก็ไม่สามารถยับยั้งร่างกายที่ใหญ่โตของมันได้

มันถือกระบองและต้องการพุ่งเข้าหาเซี่ยชวนเพื่อบดขยี้เซี่ยชวนให้ตาย

แรงโน้มถ่วงพันเท่า!

ในชั่วพริบตา ความคิดของเซี่ยชวนก็ขยับ ทันใดนั้นเขาก็เพิ่มแรงโน้มถ่วงเป็นพันเท่า สนามแรงโน้มถ่วงที่น่าสะพรึงกลัวก็กระแทกลงมาขยี้แม่ทัพคนเถื่อนทันที

บูม!

แม่ทัพคนเถื่อนเพิ่งยืนขึ้น มันยังไม่ได้เดินแม้แต่ก้าวเดียว มันก็ถูกบดขยี้ลงกับพื้นอีกครั้งในทันที ร่างกายขนาดใหญ่ของมันถูกกดลงกับพื้นกลายเป็นหลุมรูปร่างมนุษย์ขนาดใหญ่

ตา ปาก จมูกและอื่นๆ มีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่ามันถูกบดขยี้ด้วยแรงโน้มถ่วงพันเท่าและได้รับบาดเจ็บอย่างที่คาดไม่ถึง

ภายใต้แรงโน้มถ่วงร้อยเท่า มันแทบจะขยับไม่ได้ แต่ภายใต้แรงโน้มถ่วงพันเท่า มันถูกบดขยี้เหมือนหมาข้างถนน ไม่ว่าใช้แรงมากเพียงใด มันก็ไม่สามารถขยับได้

“มด ฉันให้คุณลุกขึ้นมาหรือเปล่า”

เซี่ยชวนเหลือบมองไปยังแม่ทัพคนเถื่อนอย่างแผ่วเบา

แม่ทัพคนเถื่อนไม่สามารถพูดอะไรได้ เสียงกระแทกดังปัง ในขณะนี้ ร่างกายของมันระเบิดเหมือนบอลลูน ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ กลายเป็นกองซอสเนื้อ

เห็นได้ชัดว่ามันไม่สามารถทนต่อแรงโน้มถ่วงพันเท่าได้เลย ร่างกายทั้งหมดถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“นี่ นี่!”

เมื่อเห็นฉากนี้ สมาชิกของสำนักงานพิเศษและคนอื่น ๆ ในระยะไกลก็กลัวแทบตาย ขนของพวกเขาลุกขึ้นและสั่นไปทั้งตัว นั่นคือแม่ทัพคนเถื่อน ความแข็งแกร่งนั้นไม่จำเป็นต้องกล่าว

ในความเป็นจริง สำนักงานพิเศษได้ระบุระดับการดำรงอยู่นี้เป็นมหาอำนาจระดับกองทัพ ซึ่งหมายความว่าเว้นแต่จะส่งกองทัพทหารออกไป มันจะเป็นการดำรงอยู่ที่ไม่สามารถฆ่าได้

ยิ่งไปกว่านั้น ต้องใช้ขีปนาวุธและระเบิดระยะไกลจำนวนมากจึงจะมีโอกาสฆ่าได้

ท้ายที่สุดแล้ว ความเร็วของอีกฝ่ายนั้นเร็วเกินไป การกระโดดธรรมดานั้นไกลถึงร้อยเมตรและด้วยลมหายใจเพียงไม่กี่ครั้งก็สามารถวิ่งได้ไกลหลายสิบไมล์ แม้แต่ขีปนาวุธก็ไม่สามารถกำหนดเป้าหมายต่อสิ่งมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ เรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดระดับหายนะ

แต่ตอนนี้ ชายลึกลับเพียงแค่มองก็ทำให้แม่ทัพคนเถื่อนระเบิดเป็นชิ้น ๆ จนตายมันเป็นเรื่องที่แย่มาก

หากพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง พวกเขาคงไม่เชื่อว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นในโลกได้

นักรบคนเถื่อนคนอื่นๆ ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ท้ายที่สุด พวกมันไม่เคยคิดว่าแม่ทัพคนเถื่อนที่กล้าหาญที่สุดในหมู่พวกมันจะตายในทันที

อีกฝ่ายแค่เหลือบมองและไม่ได้ทำอะไรเลย

พวกมันเสียใจจนลำไส้บิดเบี้ยวหากรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้อาศัยอยู่บนโลกนี้พวกมันจะไม่กล้าเข้ามาในโลกนี้เลย

....

"อยากจะบุกดาวซวนหวง ใครให้ความกล้าพวกคุณ!"

เซี่ยชวนก้าวเดินไปข้างหน้า นักรบคนเถื่อนหมื่นคนก้มตัวนอนอยู่บนพื้นขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วมือ

ราวกับว่าเขาเป็นพระเจ้าองค์เดียวในโลกนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเดินได้อย่างอิสระ

เสียงฝีเท้าของเขากระทบพื้น ราวกับว่าทุก ๆ ฝีเท้ากำลังเหยียบย่ำหัวใจของพวกมัน ฉากนั้นเงียบมากจนมันได้ยินเสียงเลือดที่กำลังไหลออกมา

“เคารพ! ขอแสดงความเคารพ! ท่านมหาอำนาจที่น่าเคารพ! โปรดไว้ชีวิต! โปรดท่านไว้ชีวิต!”

สายตาของคนเถื่อนหลายคนแสดงความอ้อนวอนและยอมจำนน พวกเขากลัวแล้ว