บทที่ 37: มันคืออะไร

บทที่ 37: มันคืออะไร

แมวน้ําแข็งที่บินอยู่เหนือหมาป่าดํา เปิดปากและเริ่มควบแน่นลูกไฟขนาดใหญ่

หลังจากลูกไฟถูกควบแน่นเสร็จมันก็ตกลงมาจากท้องฟ้าเข้าสู่ใจกลางฝูงหมาป่าดํา

ตูม!

บูมบูมบูม!

ทีละลูก ลูกไฟตกลงมาจากท้องฟ้าทั้งหมดตกใส่ฝูงหมาป่าดําและระเบิดก็ฆ่าหมาป่าได้หลายตัวทุกครั้ง

การโจมตีด้วยลูกไฟ ทําให้ฝูงหมาป่าตื่นตระหนกทันทีและบางตัวก็เริ่มถอยกลับ

บูมบูมบูม!

ลูกไฟยังคงตกลงไปเรื่อยๆ ทําให้หมาป่าเริ่มถอยหลังกันมากขึ้นและบางตัวถึงกับวิ่งหนีไป

วู๊ฟ!

หมาป่าดำตัวใหญ่หอนดังก้องไปทั่วพื้นที่

ด้วยเสียงหอนนี้หมาป่าดําที่ตื่นตระหนกก็ฟื้นระเบียบขึ้นและตัวที่กําลังจะหนีก็กลับมาร่วมฝูงอีกครั้งจ้องมองท้องฟ้าด้วยดวงตาสีแดงเลือด

ฟริ้ว ฟริ้ว

หมาป่าดําระดับเหล็กดํา 10 ตัวที่ซ่อนอยู่ในฝูงเริ่มปล่อยการโจมตีใบมีดลม ใบมีดลมทีละอันบินออกจากฝูงหมาป่า

การโจมตีที่รวดเร็วมากเช่นนี้เป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยง อสูรอัญเชิญธรรมดาถ้าโดนจะตายทันที

อย่างไรก็ตามด้วยความประหลาดใจของทุกคนแมวบนท้องฟ้าใช้ปีกลม หลีกเลี่ยงใบมีดลมเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย และระหว่างหลบก็ยังปล่อยลูกไฟสองสามลูก

คราวนี้หมาป่าดําตกอยู่ในสถานะที่พวกมันไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับแมวน้ําแข็งตัวนี้

อย่างไรก็ตามราชาหมาป่าดําฉลาดมากและสั่งโดยไม่ลังเลให้โจมตีชาวบ้านต่อไป

"พร้อมที่จะต่อสู้!"

หัวหน้าหมู่บ้านรีบตะโกน แม้ว่าพวกเขายังคงต้องเผชิญกับหมาป่าดําที่จํานวนมากกว่าแม้พวกเขาอาจจะยังคงถูกฆ่าตาย แต่ชาวบ้านรู้สึกว่าหลังจากการจัดระเบียบการก่อตัวใหม่ความหวังในการรอดชีวิตของพวกเขาเพิ่มขึ้น

อย่างไรก็ตามเมื่อทุกคนเริ่มมีความหวัง

ราชาหมาป่าดําก็เดินออกมาจากหลังฝูงและปรากฏตัวในแนวหน้าพร้อมหมาป่าดําระดับเหล็กดํา 10 ตัวในท่าทางพร้อมโจมตี

"มันจบแล้ว! ราชาหมาป่าจะลงมือด้วยตัวเอง มันจบแล้ว!"

หัวหน้าหมู่บ้านแสดงความสิ้นหวัง และคุกเข่าลงกับพื้นมองไปที่ความสิ้นหวังที่กําลังจะมาถึงเหมือนคนตาย

ชาวบ้านโดยรอบยังเฝ้าดูด้วยความสิ้นหวัง เมื่อเผชิญกับหมาป่าสีดําธรรมดาทุกคนยังบาดเจ็บล้มตายขนาดนี้ หากราชาหมาป่าดําลงมือด้วยตัวเองหมู่บ้านจะถูกกวาดล้างในทันที

ผลลัพธ์นี้ทําให้ทุกคนดูสิ้นหวังแม้แต่ลู่เทียนที่ดูมีความกล้าหาญก็หมดแรงต้านสุดสิ้นหวัง

ใน เวลานี้

เมื่อชาวบ้านรอให้ราชาหมาป่าดํามาฆ่า

เหมียว~

เสียงที่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทาง หลังจากเสียงนี้แมวสีขาวตัวใหญ่เหมือนหอนาฬิกาก็ตกลงมาจากท้องฟ้าเข้าไปในฝูงหมาป่า เสียงดังปัง!

แมวยักษ์ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ทันทีที่ลงจอดทับหมาป่าจนตายเป็นวงกว้างทําให้หมาป่าดําทั้งหมดตกอยู่ในความโกลาหล

เมื่อได้รับโอกาสนี้แมวก็ใช้กรงเล็บของมันเริ่มการโจมตีอย่างบ้าคลั่ง และน้ําแข็งเย็นยะเยือกก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของมันแช่แข็งทุกอย่างรอบตัว

ตุบ ตุบ ตุบ เอ็ง!

เสียงหมาโดนตบกระเด็นดังขึ้นเรื่อยๆ หมาป่าที่ถูกตบกระเด็นออกไปกรีดร้องและนอนจมในกองเลือด

แมวยักษ์ไม่สนใจหมาป่าดําที่โจมตีมันอย่างบ้าคลั่งและยังคงอาละวาดฆ่าหมาป่าทุกตัวที่มันเห็น

การกลับด้านสถานการณ์อย่างฉับพลันนี้ไม่ต้องพูดถึงชาวบ้าน แต่ราชาหมาป่าดําก็มองแมวน้ําแข็งอย่างโง่เขลา

ราชาหมาป่าดําไม่เข้าใจว่าทําไมแมวน้ําแข็งธรรมดาๆถึงกลายเป็นแมวยักษ์

ราชาหมาป่าที่กำลังสับสน มันส่ายหัวเล็กน้อยมันสงสัยว่าตัวมันกําลังเห็นภาพหลอน แม้ว่าจะส่ายหัวแต่ก็ยังคงเห็นว่าแมวกําลังฆ่าลูกน้องของมันอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งนี้ทําให้มันโกรธจัดๆและด้วยความโกรธมันจึงจะไปฆ่าแมวขาวด้วยตนเอง

วู๊ฟ!

เสียงหอนหมาป่าอันทรงพลังราชาหมา พาหมาป่าระดับเหล็กดําทั้ง 10 รีบวิ่งเข้าหาแมวอย่างบ้าคลั่งและเริ่มโจมตี

ราชาหมาป่าดําเพิ่มเข้าการฆ่าของหลี่ซวนก็ถูกขัดขวางทันที เมื่อเผชิญหน้ากับราชาหมาป่าระดับบรอนซ์และหมาป่าระดับเหล็กดําจํานวนมากหลี่ซวนก็เสียเปรียบทันที

หลังจากทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันมาระยะหนึ่ง ตามตัวแมวก็เริ่มมีแผลเลือดไหลท่วมตัว

จึงทําให้ชาวบ้านกังวลมาก

แต่ในเวลานี้

มีสิ่งที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้น

พวกเขาเห็นแสงสีขาวปรากฏขึ้นรอบ ๆ ร่างกายของแมว ด้วยแสงนี้บาดแผลที่ตัวแมวก็หายไปทันที

เมื่อเห็นอย่างนี้ทําให้ราชาหมาป่าเหมือนโง่ทันทีจ้องมองแมวอย่างอึ้งๆ

เหมียว!

หลี่ซวนปล่อยเสียงร้องออกมาและออร่ามังกรปกคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่รอบตัวเขาทันทีทําให้หมาป่าดําหวาดกลัว และในเวลาเดียวกันก็เริ่มต่อสู้อย่างบ้าคลั่งด้วยด้วยความเร็วเต็มที่

เป็นครั้งแรกที่เขาปลดปล่อยพลังของเขาอย่างเต็มที่และใช้ความสามารถทุกอย่าง

ด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้ เขาประเมินความแข็งแกร่งของเขาเองและตั้งตารอการต่อสู้มากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากได้รับความสามารถมากขึ้นในอนาคต

"มาฆ่าฉันสิแล้วจะได้ลิ้มรสระเบิดที่สวยงาม!"

หลี่ซวนแสดงรอยยิ้มกรงเล็บของเขาเคลื่อนไหวตบหมาป่าอย่างรวดเร็วหลายตัวติดต่อกัน

อยู่ห่างจากหมู่บ้านออกไปสามกิโลเมตร

ในป่าเขียวชอุ่ม

คนทั้งห้าในชุดเกราะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพร้อมกับอสูรอัญเชิญของพวกเขารีบวิ่งไปทางหมู่บ้าน

คนเหล่านี้ดูมีพลังมากและดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องเคยมีประสบการณ์การต่อสู้มามากมาย

ผู้หญิงที่สวมเกราะเป็นผู้นําได้มาถึงระดับเหล็กดําขั้นกลางแล้วแล้วและเหลือเพียงเส้นบาง ๆ ห่างจากระดับสูง

"หัวหน้า เราไม่สามารถไปไกลกว่านี้ได้ ผมยอมรับว่าหัวหน้าแข็งแกร่งมาก แต่พวกเราทั้งห้าคน ไม่สามารถเอาชนะราชาหมาป่าดําได้เลย ราชาหมาป่ามันเป็นระดับบรอนซ์!"รองหัวหน้าตามมาข้างๆพยายามโน้มน้าวเธอด้วยความกังวลบนใบหน้าของเขา

"เราคือผู้พิทักษ์เมือง หมู่บ้านที่อยู่ภายใต้เขตอํานาจของเราถูกโจมตี เราจะเพิกเฉยต่อมันได้อย่างไร? เราต้องช่วยพวกเขาในวันนี้!"

หัวหน้าหญิงมีใบหน้าที่มุ่งมั่น ถือหอกและเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในป่า

"แต่พวกเราทั้งห้าคนมีระดับเหล็กดําแค่ 4 คนเท่านั้น และเสี่ยวรูก็ไม่ใช่ระดับเหล็กดําด้วยซ้ํา แล้วเราจะสู้กับราชาหมาป่าดําได้ยังไง

ราชาหมาป่าดําตัวนั้น มีผู้ใต้บังคับบัญชาระดับเหล็กดําอย่างน้อย 10 ตัว รวมทั้งหมาป่าธรรมดานับพันตัว เราจะตายแน่ๆถ้าเราไป! "รองหัวหน้าพูดเสียงดังพยายามเกลี้ยกล่อมอยู่ตลอดเวลา

"แต่เราเป็นผู้พิทักษ์ และเรามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ในการปกป้องพวกเขา นายจะให้ฉันทนดูหมู่บ้านวิลโลว์วิลเลจถูกทําลาย?"สายตาของเธอเป็นสีแดงเล็กน้อยและยังคงพยายามวิ่งอย่างดุเดือด

"กําลังเสริมจากเมืองกําลังจะมาถึงและพวกเขาจะมาถึงอย่างแน่นอนภายในครึ่งชั่วโมง หัวหน้า ความสามารถของคุณไม่ธรรมดา และศักยภาพในอนาคตของคุณไม่มีที่สิ้นสุด คุณไม่สามารถถูกฝังที่นี่ได้"

รองหัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและ ยังคงโน้มน้าวหัวหน้า

"ครึ่งชั่วโมง? ครึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้วที่ราชาหมาป่าดํา จะทําลายหมู่บ้านได้ถึง 2 ครั้ง "หัวหน้าหญิงตะโกน

"ผมมีวิธีที่จะชะลอเวลา" รองหัวหน้าพูดอย่างกระทันหัน

"นายมีทางออกหรอ? ทางออกอะไร" หัวหน้ารีบถาม

น้องสองกับน้องสาม และฉันจะพยายามชะลอพวกหมาป่า คุณและเสี่ยวรูอยู่ให้ห่าง"

รองหัวหน้ายิ้มเขาดูหล่อขึ้นเล็กน้อยภายใต้แสงอาทิตย์

"นี่เป็นวิธีของคุณเหรอ? พวกนายสามคนกําลังจะไปตาย? และปล่อยให้เสี่ยวรูกับฉันใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับการโทษตัวเอง? คุณคิดว่าฉันจะเห็นด้วยไหมและนายคิดว่าเสี่ยวรูจะเห็นด้วยเหรอ?"

หัวหน้าสาวยิ้มมือของเธอถือหอกกระชับและการวิ่งของเธอก็เร็วขึ้นเล็กน้อย

"หัวหน้าท่านจะประมาทผมไม่ได้ผมมาจากตระกูลหยาง และบุตรชายของตระกูลหยางก็ไม่เคยกลัวความตาย!"

เสี่ยวรูที่กําลังวิ่งตามที่ท้ายทีมพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเร่งความเร็วของเธอ แม้ว่าเธอจะเหนื่อยและหอบ แต่ฝีเท้าของเธอก็ยังมั่นคงมาก

ในท้ายที่สุดรองหัวหน้าถอนหายใจได้เท่านั้นและกําดาบในมือของเขาแน่นขึ้นและเร่งความเร็วพร้อมที่จะเป็นผู้นําแม้ว่าเขาจะตายแต่เขาจะเป็นคนแรกที่ตาย!

ในบรรยากาศที่หดหู่หลายคนก็วิ่งใกล้ถึงที่ขอบป่าและเริ่มได้กลิ่นเลือดแรง

"ออกจากป่านี้คือหมู่บ้านวิลโลว์ทุกคนระวังตัว!"

หัวหน้าสาวตะโกนดังๆ การวิ่งของเธอก็เร่งขึ้นในทันที พุ่งออกจากป่า และมองไปในทิศทางของหมู่บ้าน

เมื่อเธอเห็นบางอย่างดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น "นั่นมันบ้าอะไรว่ะ"