ตอนที่ 235+236 เลือดของคนรุ่นใหม่

ตอนที่ 235 เลือดของคนรุ่นใหม่

คงไม่มีใครอยากซื้อหุ้นในมือของคุณฉิน ถ้าพวกเขาคิดว่าเจียงเหยาซึ่งเป็นเจ้าของหุ้นส่วนใหญ่จะทำลายโรงพยาบาล การไม่สามารถขายหุ้นในส่วนของเขาจะยิ่งทำให้เขาวิตกกังวลมากขึ้นไปอีก โดยลดราคาขายลง ทีละน้อย จนพบผู้ซื้อ

ทั้งหมดที่เจียงเหยาต้องทำคือการต่อรองราคามากขึ้นและซื้อจากมือของเขาในราคาที่ต่ำกว่า

เมื่อรู้ว่าเธอต้องการหุ้นของคุณฉิน หวงเฉิงจิ้งรู้สึกประทับใจกับความทะเยอทะยานของเจียงเหยา

เธอมีความคิดกลับมาเมื่อเขาพูดไปส่ง ๆ ว่าคุณฉินกำลังเตรียมที่จะขายหุ้นของเขาในขณะที่บ่นกับคนอื่น ๆ ว่าเจียงเหยากำลังจะทำลายโรงพยาบาล หวงเฉิงจิ้งต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ทำเช่นนั้น หรือสร้างความยุ่งยากให้กับโรงพยาบาลแน่

“แน่นอน รอฟังข่าวจากผมได้เลย” หวงเฉิงจิ้งเห็นด้วย โดยไม่ลังเล แม้ว่าเต็มใจเพียงเล็กน้อยก็ตาม

“อย่างไรก็ตาม คุณต้องขอให้คนที่คุณไว้ใจเป็นตัวแทนของคุณเมื่อต้องรับมือกับคุณฉิน อย่าให้เขารู้ว่าคุณจะเป็นคนซื้อ คุณก็รู้ว่าเขาเกลียดคุณมากแค่ไหน และเขาจะไม่มีวันขายให้คุณ ถ้าเขารู้ว่าใครคือผู้ซื้อที่แท้จริง”

เจียงเหยาขอบคุณหวงเฉิงจิ้ง และคิดว่าเขายังคงเป็นผู้ที่มีประสบการณ์ของเมืองนี้ได้อย่างไร เขาสามารถพิจารณาเรื่องสำคัญได้อย่างละเอียด

เธอคงคิดไม่ถึงในตอนนี้ รู้แค่เพียงรอจนกว่ามูลค่าหุ้นของโรงพยาบาลจะลดต่ำลง เมื่อคุณฉินหมดหวังที่จะขายหุ้นของเขาออกไป เธอก็จะโฉบเข้ามาและยึดเอาทุกอย่างไป

แม้ว่าเธอจะลืมพิจารณาถึงธรรมชาติของมนุษย์ ด้วยความเกลียดชังที่ฝังลึกต่อเธอ คุณฉินคงไม่ขายหุ้นของเขาให้กับเธอ หากรู้ว่าคนซื้อคือเจียงเหยา

แต่...

เธอมีความคิดใหม่

“คุณหวงค่ะ จะเป็นไรไหมถ้าฉันขอซื้อหุ้นของคุณฉิน ยั่วยุให้เขา เมื่อเขาโกรธ ฉันจะให้คนอื่นแกล้งเป็นคู่แข่งของฉัน ต้องการซื้อหุ้นจากเขา คุณล่ะ คิดว่าเขาจะทำเรื่อง ๆ อย่างเช่น ขายหุ้นให้กับคู่แข่งในราคาที่ต่ำกว่า เพื่อทำให้ฉันเจ็บปวด?”

หวงเฉิงจิ้งนั่งอยู่ในรถของเขาโดยไม่พูดอะไรเลยเขายิ้มและตั้งข้อสังเกตกับตัวเองว่า ‘เด็ก ๆ ทุกวันนี้ มีทักษะที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ’

หลังจากวางสายเจียงเหยาก็รู้สึกดีขึ้นมาก ประเด็นคือ ต้องหาคนที่เธอไว้ใจได้ แต่จะเป็นใครล่ะ?

เธอไม่ได้เข้ากับคนง่ายขนาดนั้น และเธอเพิ่งรู้ว่าเธอมีเพื่อนเพียงไม่กี่คน

เธอเดินไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมายโดยไม่รู้ว่าเธอมาถึงสุดทางถนนแล้ว

สุดทางถนนมีสนามหญ้าขนาดใหญ่ ประตูลานถูกล็อก แต่ตกแต่งอย่างโอ่อ่า เหมือนกับที่คนรวยเคยอาศัยอยู่ในสมัยก่อน

แยกจากท้ายถนนเป็นสองตรอก แปลกดี มีพ่อค้าสองคนมาตั้งแผงขายของในตรอกนี้ด้วย พ่อค้าที่เบียดเสียดไปรอบ ๆ เล่นไพ่เพราะดูเหมือนจะไม่มีลูกค้า

เจียงเหยาเดินเข้าไปในตรอก ได้ยินเสียงฝีเท้า ซึ่งหมายถึงลูกค้า พ่อค้าก็เลิกเล่นไพ่ พวกเขาเข้ามาใกล้เจียงเหยาและอยากให้เธอไปดูแผงขายของของตน

“คุณหนู ดูไม่คุ้นเลย เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหรอ ให้ฉันช่วยแนะนำไหม มีคนซื้อภาพวาดจากฉันเมื่อนานมาแล้ว เขาซื้อเพียงพันหยวน ลองเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเอาไปขายให้นักสะสมในราคาที่มากกว่าราคาซื้อถึงยี่สิบเท่า! ยี่สิบเท่าเชียวนะ!”

ผู้ชายคนนั้นตื่นเต้นและลากเจียงเหยาไปที่แผงขายของโดยที่เธอไม่ได้สนใจ

เมื่อเจียงเหยายืนอยู่หน้าแผงลอยของเขา พ่อค้าที่เหลือก็จากไป มีกฎชุดหนึ่งในตรอกนี้ที่ทุกคนปฏิบัติตาม ไม่มีใครแย่งลูกค้าของคนอื่น เมื่อลูกค้าคนนั้นยืนอยู่หน้าแผงลอยของตนแล้ว

__

ตอนที่ 236 การรับรู้

“คุณหนู ลองดูก่อน เผื่อเจอของที่ชอบ ฉันจะลดราคาให้สุด ๆ เลย!”

พ่อค้าแนะนำสินค้าของเขาอย่างกระตือรือร้น เขาจะไม่บอกว่าเขาซื้อของที่ไหน เขาจะพูดถึงว่าสินค้าของเขามีราคาแพงและมีค่าแค่ไหน

ฟังการเสนอขายของเขา เราอาจได้รับหลงเชื่อและซื้อสินค้าในตอนนั้นเลยก็ได้

เจียงเหยาเหลือบมองสินค้าที่วางอยู่บนแผงของเขา มีหลายสิ่งหลายอย่างวางอยู่บนผ้าผืนหนึ่ง พวกมันดูดี แต่ชิ้นส่วนที่เห็นชัดเจนที่สุดคือดาบ มันมีขนาดพอเหมาะ พร้อมด้วยคราบสนิมเกาะอยู่ตรงนั้นตรงนี้ ทำให้ดูเหมือนสิ่งของโบราณจริง ๆ

“คุณชอบดาบเล่มนี้ใช่ไหม” คนขายสังเกตเห็นสายตาของเจียงเหยาค้างอยู่ที่ดาบสนิมครู่หนึ่ง เขาพูดต่อ “ฉันได้มันมาจากหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง ที่นั่นเป็นที่อยู่ของทายาทของนายพลยุคสงครามล่ะ หลายคนในหมู่บ้านฝึกศิลปะการต่อสู้ และฉันได้ดาบเล่มนี้มาจากครอบครัวจน ๆ ที่นั่น นี่น่ะเห็น ๆ กันอยู่ว่ามันถูกส่งต่อเป็นมรดกสืบทอดของตระกูลมาหลายศตวรรษ ถ้าคุณชอบล่ะ ฉันจะขายให้...”

เขาหยุดก่อนที่จะพูดถึงราคา ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะเรียกราคาเท่าไหร่

เขาอยู่ในธุรกิจนี้มานาน แต่เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวที่ดูแล้วอายุน่าจะเพียงสิบแปดปี มาเดินดูของแผงขายของของเขา

ด้านหนึ่ง เขากลัวว่าจะทำให้ลูกค้าตกใจหากเรียกราคาสูงเกินไป ในทางกลับกัน หากราคาต่ำเกินไป เขาจะไม่ได้กำไรมากพอ หลายวันมาแล้ว เพิ่งจะมีลูกค้ารายแรก แน่นอนว่าเขาต้องการใช้ประโยชน์จากมันให้มากที่สุด

“เท่าไหร่คะ?” เจียงเหยาสังเกตว่าคนขายกำลังตรวจดูเสื้อผ้าของเธอและมัวที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอรู้ว่าเขากำลังมองหาจำนวนเงินตามที่เธอสามารถจ่ายได้

คนขายชูสองนิ้วขึ้น

“สองร้อย?” เจียงเหยาถาม

“สองพันหยวน! สองพันหยวน! ฉันซื้อมาก็พันเก้าหยวนแล้ว คุณหนูให้กำไรฉันสักร้อยหนึ่งเถอะ ปกติฉันขายห้าพันหยวนนะ นี่ลดให้สุด ราคาดีที่สุดแล้วล่ะ” เขาไม่อยากเชื่อข้อเสนอของเจียงเหยาที่ให้เขาแค่สองร้อย

เขาคิดในใจว่า ‘แต่งตัวออกจะดูดี อุ้มสัตว์เลี้ยงที่ดูแลอย่างดี เธอคงมีฐานะค่อนข้างดี แม้เธอไม่ใช่เศรษฐีก็ไม่สำคัญหรอก แค่หาเงินได้สักพันก็พอ?’

เขาได้รับดาบเล่มนี้มาจากชาวนาน้อยกว่า 100 หยวน การขายมันในราคาสองพันจะทำให้เขาได้เงินก้อนโต

ในการทำธุรกิจนี้ เขาจะไม่พูดว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านของโบราณ เขามั่นใจว่าดาบเล่มนี้ไม่ใช่สิ่งประดิษฐ์โบราณ เขาซื้อมันมาเพราะมันดูเหมือนของเลียนแบบจริง ๆ คราบสนิมก็เป็นของจริงด้วย

เจียงเหยาพยักหน้าเบา ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะซื้อ เธอไม่มีความรู้เกี่ยวกับของเก่า

มัวที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอหัวเราะเยาะ “แค่ดาบเก่าสนิมเคอะเล่มหนึ่ง เธอไม่ซื้อจะดีกว่านะ ถ้าเธออยากได้นะเจียงเหยา เอาแจกันนั่นที่อยู่ข้างหลังเขา ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่แน่ใจว่าอย่างน้อยก็มีอายุพันปี!”

เจียงเหยาเลิกคิ้ว เธอไม่รู้ว่ามัวมีความสามารถในการระบุโบราณวัตถุ

มัวพอใจในตัวเองมาก มันปัดหางพาดบนใบหน้าของเธอ “รอจนกว่าเธอจะปรับปรุงค่าการมองเห็นของเธอได้ เธอก็ทำได้เช่นกัน! ยิ่งวัตถุมีอายุมากเท่าไหร่ ออร่าของมันก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น รัศมีเหล่านี้ไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยตาของมนุษย์ แต่ของฉันทำได้ เมื่อมีค่าการมองเห็นสูงขึ้น เธอก็ทำได้เช่นกัน!”