ตอนที่ 231 เจ้านายผู้ยากจน

เจียงเหยา เจ้านายผู้ยากจนคนนี้ กำลังกัดฟันของเธอหลังจากที่มันบ่นเกี่ยวกับเธอ เธอล่ะอยากจะฆ่ามัวเสียเต็มประดา แต่เธอจะทำอะไรได้อีก?

มัวนั่งบนรองเท้าของเจียงเหยา และจ้องมองไปที่ชั้นวางของ

ผ่านไปครู่หนึ่ง มันก็ถอนหายใจและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “เธออาจจะจน แต่สามีของเธอรวยนี่!”

“แม้ว่าเขาจะรวยก็เถอะ เขาไม่ซื้อเพชรให้นายหรอก!” เจียงเหยาตอบ ‘หืม’ ลู่ชิงสียังไม่เคยซื้อแหวนเพชรให้เธอด้วยซ้ำ เธอไม่ต้องการให้สามีของเธอซื้อแหวนเพชรที่ต้องใช้เงินจำนวนมากให้กับมัวหรอก

ย้อนกลับไปตอนแต่งงาน พวกเขามีเพียงแหวนที่ทำจากทองคำเท่านั้น

นั่นเป็นประเพณีที่บ้านเกิดของพวกเขาที่จะสวมแหวนทองสำหรับงานแต่งงานแทนอย่างอื่น และแหวนของทั้งสองคนถูกเก็บไว้ในที่ที่ปลอดภัยภายในบ้านตระกูลลู่

ลู่ชิงสีสวมแหวนไม่สะดวกนักขณะที่เขาอยู่ในกองทัพและเจียงเหยาก็ไม่เหมาะที่จะสวมไปโรงเรียน อีกอย่างแหวนยังหนักเกินไปและไม่เหมาะที่สวมใส่ทุกวัน แหวนคู่นี้จึงถูกเก็บไว้อย่างปลอดภัยในหีบเท่านั้น

แมวกับหญิงสาวจ้องตากันอยู่ข้างถนนไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อหวงเฉิงจิ้งเดินออกมาจากร้าน เขาเห็นเจียงเหยากำลังมองไปที่แมวตัวหนึ่งที่นั่งอยู่บนเท้าของเธอ เธอดูราวกับกำลังโกรธแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

“คุณเจียง” หวงเฉิงจิ้งเดินมาหาเจียงเหยาและทักทายเธอ “คุณกลัวแมวหรือเปล่า”

เขาคิดว่าเจียงเหยาเดินผ่านมาเจอกับแมวจรจัด จากนั้นแมวก็นั่งอยู่บนเท้าของเธอและปฏิเสธที่จะจากไป ดังนั้นเจียงเหยาจึงตกใจ

เป็นเรื่องปกติที่เด็กสาวจะกลัวแมวหรือสุนัข นั่นคือเหตุผลที่หวงเฉิงจิ้งพูดขึ้นและถามเธอ

“บังเอิญจังเลยค่ะ ผู้จัดการหวง” เจียงเหยาเงยหน้าขึ้นมองและยิ้มให้เขาเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเขาเป็นคนที่เธอรู้จัก “ฉันไม่ได้กลัวแมวคะ นี่แมวของฉันเอง กำลังจะพามันออกมาเดินเล่นค่ะ”

“การประชุมผู้ถือหุ้นเพิ่งเสร็จเหรอครับ” หวงเฉิงจิ้งทราบดีจากแหล่งข่าวของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ใส่ใจกับข่าวภายในของโรงพยาบาลอย่างตั้งใจ แต่ส่วนใหญ่เขาก็ยังรู้เห็น

ตอนแรกเขาคิดว่าเจียงเหยาอาจมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการจัดการกับผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ในวันนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งเธอจะเชื่องกลับกลุ่มคนสูงวัยเหล่านั้น

หวงเฉิงจิ้งกำลังไตร่ตรองว่าเขาควรแอบให้การช่วยเหลือเจียงเหยาอย่างลับ ๆ หรือไม่ อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน เจียงเหยาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาเลยด้วยซ้ำ

หลังจากคิดดูแล้ว หวงเฉิงจิ้งได้บอกความลับบางอย่างกับเจียงเหยา “ฉันได้ยินว่าคุณฉินเชิญคนจำนวนมากร่วมรับประทานอาหารกับเขาในคืนนี้ หลังจากที่การประชุมผู้ถือหุ้นจบลง ดูเหมือนว่าคุณฉินจะจากไปด้วยความโกรธ ฉันคิดว่าคุณฉินคงจะมีเจตนาที่จะขายหุ้นที่มีอยู่ของเขา”

เจียงเหยาไม่แปลกใจ เธอขอให้อู๋จงออกแรงอย่างเต็มที่ในวันนี้และทำให้คุณฉินอับอายต่อหน้าคนอื่น ๆ ที่โรงพยาบาลไปขนาดนั้น สำหรับคนอย่างคุณฉินที่กังวลกับหน้าตาของเขามากกว่าชีวิตของเขาน่าจะทำอย่างนั้นจริง ๆ โดยการขายหุ้นทั้งหมดที่เขามี แทนที่จะร่วมเดินไปกับเธออีกครั้ง

“โอ้ ว่าแต่ทำไมคุณเจียงถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ครับ” เนื่องจากเธอไม่ได้พูดคุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องของคุณฉินต่อหวงเฉิงจิ้ง เขาจึงสันนิษฐานว่าเจียงเหยาคงจะมีวิธีจัดการของเธอ เขาจึงไม่ถามต่อ เขาเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาและถาม “หรือบางที คุณเจียงอยากจะลองเสี่ยงโชคที่ถนนของเก่าแห่งนี้? คนมากมายในหนานเจียงพบกับถังทองคำก้อนแรกก็ที่ถนนเส้นนี้แหละ”

“ถนนของเก่า นี่ไม่ใช่ถนนอัญมณีเหรอคะ?” เจียงเหยาชี้ไปที่ทางเข้าถนนด้วยความสับสน “มีป้ายสวย ๆ แขวนอยู่ที่ทางเข้า บอกว่าถนนอัญมณี นี่ค่ะ”

หวงเฉิงจิ้งยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณเจียงยังใหม่นักกับเมืองหนานเจียง ไม่รู้ก็ไม่แปลกครับ ถนนอัญมณีมีอีกชื่อ คนในพื้นที่จะเรียกว่าถนนของเก่า บนถนนเส้นนี้ไม่เพียงแต่ขายเครื่องประดับ ยังมีร้านค้ามากมายที่ขายของเก่าด้วย ของพวกนี้หาซื้อทั่วไปไม่ได้หรอกนะครับ”

สิ่งที่เขาหมายถึงคือ คนส่วนใหญ่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อมองหาเครื่องประดับสำหรับงานแต่งงาน เพราะส่วนใหญ่ไม่สามารถซื้อของที่ขายที่นี่ได้

ลองพิจารณาแหวนเพชรที่เจียงเหยาเพิ่งเห็นนั่นสิ ในห้างอื่น ๆ มีแหวนเพชรราคาตั้งแต่หลักร้อยถึงหลักพัน ตามกำลังซื้อของคนทั่วไปและราคาเฉลี่ยของสินค้าคงไม่แพง ทว่าแหวนเพชรเม็ดเล็ก ๆ นั่นมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งหมื่นหยวน

สำหรับถนนเส้นนี้ บางทีแหวนเพชรนั่นที่เธอพบว่ามูลค่ามากกว่าหนึ่งหมื่นวงนั้น อาจจะเป็นสินค้าที่ราคาถูก ๆ ที่หาได้บนถนนเส้นนี้ก็เป็นได้