ตอนที่ 79 ยาระดับเทพและเย่เทียนที่ไร้เทียมทาน

“เอาไปทิ้ง!?”

เย่เทียนเปลี่ยนเสียง “นักศึกษาอย่างพวกเธอไม่รู้หรือไงว่าวันที่หว่านข้าว เหงื่อจะหยดลงบนข้าว? การทิ้งอาหารเป็นอาชญากรรมที่น่าอับอายที่สุด!”

“พวกเรารู้แต่ไม่สามารถกินไม่ได้จริงๆ...พวกเราอยู่ในทีมยิมนาสติกของมหาลัยและต้องควบคุมน้ำหนัก พวกเราไม่สามารถกินคาร์โบไฮเดรตได้โดยเฉพาะข้าวกับก๋วยเตี๋ยว...”

ผู้หญิงหลายคนรู้สึกอายเมื่อเห็นเย่เทียนโกรธโดยเฉพาะเย่จื่อ เธอกัดลิมฝีปากแล้วพูด “ฉันขอโทษจริงqพี่ชาย...”

เย่เทียนกลอกตาและตัดสินใจที่ใช้ไม้ตาย “ใครบอกเธอว่ากินข้าวกับก๋วยเตี๋ยวในช่วงเล่นยิมนาสติกไม่ได้ ฉันกินทุกวันยังเล่นยิมนาสติกได้เลย”

“อย่าโม้ไปหน่อยเลยพี่ชาย คุณจะเล่นยิมนาสติกได้ไง?” เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงเหล่านี้ไม่เชื่อ

หุ่นของเย่เทียนสมส่วนและแน่นอนว่าไม่ใช่ของปลอม แต่ถ้าพูดถึงยิมนาสติก...แน่นอนว่ามันไม่เหมือนเกมmobaที่เล่นได้ไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน การฝึกยิมนาสติกต้องใช้เวลาและพลังงานมากใช้จ่ายในการฝึก

“เธอไม่เชื่อเหรอ? ดูเหมือนพี่ชายคนนี้ต้องแสดงความสามารถให้ดูซะแล้ว”

เย่เทียนยื่นข้าวผัดให้ผู้หญิงที่ชื่อเย่ส่วน เขาต้องอุ่นเครื่องสักหน่อย

“อย่าทำแบบนั้นพี่ชาย!”

“ใช่! คุณจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวเปล่าๆ!”

“เดี๋ยวพวกเราจ่ายเงินค่าข้าวผัดให้คุณเอง!”

นักศึกษาหญิงหลายคนพูดเพื่อหยุดเขาเพราะพวกเธอกลัวว่าเย่เทียนจะโยนตัวเองออกจากบาร์

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นในวินาทีต่อมาทำให้เหล่าสาวๆต้องตะลึง

พวกเธอเห็นเย่แองตีลังกาหมุนตัวและร่อนลงอย่างมั่นคงภายในครึ่งวิ

นี่เป็นศัพท์ของมืออาชีพยิมนาสติกเรีย พลิกตัวกระโดด 180 องศาและหมุนตัวไปข้างหน้า 900 องศา...

สีหน้าของผู้หญิง A: Σ(⊙▽⊙

สีหน้าของผู้หญิง B: Σ(⊙▽⊙

สีหน้าของผู้หญิง C: Σ(⊙▽⊙

สีหน้าของเย่ส่วน : Σ(⊙▽⊙

“ดูสิ ฉันกินข้าวผัดทุกวันยังเล่นได้เลย” เย่เทียนพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

ด้วยพลังของยายิมนาสติกระดับตำนาน จึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะคว้าเหรียญทองในการแข่งขันโอลิมปิก มันไม่เกินจริงเลยที่จะบอกว่าง่ายเหมือนดื่มน้ำ

หลังผ่านไปครึ่งนาที

เย่ส่วนพูดอย่างตื่นเต้น “พี่ชาย...ไม่สิ! พี่ใหญ่! ช่วยสอนการท่าเมื่อกี้ให้หน่อยได้ไหม!”

“ท่าเมื่อกี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว มนุษย์ทำได้ด้วยเหรอ?”

“ถ้าจำไม่ผิด นั่นน่าจะเป็นท่าของหลี่เสี่ยวเผิงที่มีความยากระดับ7.2...”

หัวหน้ายิมนาสติกในกลุ่มผู้หญิงมีความรู้มาก เมื่อเห็นระดับความยากของท่าที่เย่เทียนใช้ เธอจึงตกใจมากเช่นกัน

“ฉันสอนเธอได้อยู่แล้ว แต่ช่วยกินข้าวผัดนี่ทีได้ไหม?” เย่เทียนกาวล่

“แน่นอน! ฉันจะกินให้หมดตรงนี้เลย!” เย่ส่วนพูดอย่างรีบร้อน

“พวกเราก็ด้วย! ท่านเทพผู้ยิ่งใหญ่! โปรดรับพวกเราเป็นศิษย์ด้วย!”

[ติ๊ง!]

ในเวลาเดียวกัน ระบบแจ้งเตือนว่าเย่เทียนทำภารกิจสำเร็จและได้รับรางวัลยาร้องเพลงระดับเทพ...

ระดับเทพ?

เย่เทียนตะลึง

ระดับสูงสุดไม่ใช่ตำนานเหรอ? ทำไมถึงมีระดับเทพมาด้วย?

เมื่อเย่เทียนตกอยู่ในความงง เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นจากไกลๆ “คนส่งอาหารตรงนั้นน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้!”

เย่เทียนหันหน้าไปก็เจอกับอาจารย์โม่โม่ที่กำลังเดินมา เขากำลังจะหนีต่อแต่ถูกเย่ส่วนจับไว้ก่อน “อย่าไป!”

“โปรดรับพวกเราเป็นศิษย์ด้วย!”

เย่เทียน: -_-| |

เวลาสั้นที่เขาโดนหน่วงเอาไว้ โม่โม่ก็เดินเข้ามาแล้วพูดเข้าเรื่องทันที “คุณเป็นคนแก้ปัญหาคณิตศาสตร์บนกระดานคำถามของฉันเอง!”

เย่เทียนพูดด้วยความทุกข์ใจ “ฉันว่างเลยลองทำดู...ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ทำไมเธอต้องตามฉันมาด้วย”

“กระดานคำถามอะไร?” นักเรียนหญิงมองหน้ากัน

โม่โม่มองเย่เทียน “คุณไม่ใช่นักศึกษาของมหาลัยเราเหรอ?”

“ใช่ ฉันเป็นคนขายเครป” เย่เทียนตอบ

โม่โม่พยักหน้า “ฉันไม่สนหรอกใจว่านายจะทำอะไรมาก่อน แต่ฉันมีปัญหาคณิตศาสตร์ที่กวนใจฉันมาเนิ่นนาน ถ้านายแก้ปัญหาได้ฉันจะขอให้อาจารย์ใหญ่จ้างคุณเป็นอาจารย์รับเชิญในมหาลัย”

“ฉันแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ให้ได้ แต่ฉันไม่มีเวลามาสอนหรอก”

ในธนาคารยังเหลือตั้ง 20,000 ล้าน  การทำงานหนักเพื่อใช้เงินคือวิถีของราชา เขาจะมีเวลาไปเป็นอาจารยืได้ยังไง...

“งั้นไปคุยกันเถอะ!”

พูดจบโม่โม่ก็คว้ามือของเย่เทียนแล้วจากไป สาวๆต่างกังวล “เดี๋ยวก่อนค่ะอาจารย์โม่! คุณจะพาอาจารย์ของพวกเราไปไหน?”

“อาจารย์? อาจารย์อะไร?” โมโม่ตะลึง

“อาจารย์สอนยิมนาสติก!” หัวหน้าทีมยิมนาสติก “การเล่นยิมนาสติกของอาจารย์น่าทึ่งมาก!”

“ยิมนาสติก?”

โม่โม่ขมวดคิ้ว “คุณเล่นยิมนาสติกได้ด้วยเหรอ?”

“ผู้คนต่างเรียกฉันว่าราชาเย่เทียนเลยล่ะ” เย่เทียนพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ถ้างั้นไปตอบคำถามก่อน!” รูปร่างหน้าตาของโม่โม่อยู่ที่ 90 คะแนนแต่บุคลิกของเธอดูซึมๆ มันอาจเป็นเพราะเธออยู่กับการแก้ปัญหาคณิตศาสตร์มาหลายปีเลยเป็นแบบนี้

จากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงห้องพักอาจารย์

ในเวลานี้อาจารย์และผู้เชี่ยวชาญด้านคณิตศาสตร์กำลังรออยู่ในห้อง

เย่เทียนไม่ได้ทักทายเหล่าอาจารย์และเดินตรงไปที่กระดานคำถาม “คำถามนี้ง่ายๆ”

“ง่ายเหรอ?” อาจารย์ชราคนหนึ่งพูดขึ้น “คำถามนี้ยากติดสิบอันดับแรกของโลก”

“นั่นมันสำหรับพวกคุณต่างหาก ชอล์คอยู่ไหน?”

เมื่อเย่เทียนเห็นคำถาม วิธีแก้ปัญหาก็ปรากฏขึ้นในหัวเขาทันที เขาเอาชอล์คที่โม่โม่ยื่นให้เขียนคำตอบลงกระดานเปล่า

นักเรียนหญิงที่กำลังคุกเข่าขอเรียนยิมนาสติกต่างอึ้ง

เหล่าอาจารย์ต่างรู้สัญลักษณ์พิเศษในคณิตศาสตร์ดี แต่หลังรวมเป็นสมการแล้วพวกเขาก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

คำตอบของเย่เทียนบนกระดานคำตอบถึงกับให้พวกเขาล้มลง พวกเขาคิดว่าตัวเองไม่ควรมีสมองอยู่พักหนึ่ง...

กระดานคำตอบเริ่มถูกนำมาต่อกันเพิ่มขึ้น

เหล่าอาจารย์ที่ดูถูกเย่เทียนในตอนแรกเริ่มจริงจังมากกึ้น สุดท้ายก็กลายเป็นประหลาดใจและเริ่มคลั่ง

สิบห้านาทีต่อมา

เย่เทียนโยนชอล์คทิ้ง “เอาไปตรวจได้เลย ไม่ต้องขอบคุณ”

โม่โม่วางมือไว้บนหน้าอกที่กำลังกระเพิ่ม เธอหายใจแรงและถี่ขึ้น

สัญชาตญาณของเธอบอกว่าคำตอบนี้ถูกแล้ว...

ส่วนจะถูกจริงหรือเปล่าคงต้องให้กลุ่มอาจารย์ศึกษาก่อนเพื่อให้ได้ข้อสรุป

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปสอนยิมนาสติกก่อนนะ”

เย่เทียนขยิบตาให้สาวๆแล้วรีบไปห้องยิมนาสติก

จนกระทั่งเย่เทียนจากไปสักพักโม่โม่ถึงละสายตาจากกระดานคำตอบด้วยความยากลำบากและสีหน้าจริงจัง “คำถามนี้อยู่นอกเหนือหลักสูตร เราต้องเชิญนักคณิตศาสตร์ชั้นนำในประเทศจีนมาหารือกัน...ผู้ชายที่ชื่อเย่เทียนคนนั้นคืออัจฉริยะ ต้องจ้างเขามาสอนที่มหาลัยของเราให้ได้!”