ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 18 เขตเมืองอันแสนเรียบง่าย
ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 18 เขตเมืองอันแสนเรียบง่าย
อาการมึนงงที่เกิดขึ้นไม่รู้ว่ากินเวลาไปนานแค่ไหน
ความรู้สึกที่แก่นแท้ภายในร่างถูกดูดกลืนโดยปีศาจ เลวร้ายกว่าที่คงหนิงคาดคิด ความรู้สึกมันเหมือนมีลูกกลิ้งที่เต็มไปด้วยเข็มแหลม ไถไปทั่วร่างกายตลอดเวลา
แม้ว่าจะไม่เจ็บปวดมากนัก แต่ก็ทรมานอย่างยิ่งเมื่อความเจ็บปวดนี้ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
เมื่อคงหนิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นช่วงหลังเที่ยงคืนแล้ว
ภายในตรอกเงียบสงบ ไม่มีเสียงใดให้ได้ยิน แสงจันทร์นวลไม่ได้ส่องมาที่หน้าต่างห้องหออีกต่อไป
ด้านข้างเป็นหมอนที่ว่างเปล่า ไม่เห็นร่างของปีศาจสาว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปไหน
คงหนิงซึ่งเปลือยท่อนบนอยู่ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ขมวดคิ้วมุ่น ไม่ได้พูดอะไรออกมา
หลังจากเพ่งจิตสัมผัสไปถึงพลังปีศาจที่อยู่ภายในร่างกายแล้ว พบว่ากลุ่มพลังงานปีศาจยังลอยอยู่ในจุดตันเถียนอย่างเงียบๆ ไม่ได้ถูกรบกวนแต่ประการใด
ดูเหมือนว่านางปีศาจจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติในร่างของเขา?
หรือพบแล้วแต่ไม่ได้สนใจ?
คงหนิงรู้สึกว่าสมมติฐานแรกมีความเป็นไปได้มากกว่า
กล่าวอีกนัยหนึ่ง สัญชาตญาณของเขาบอกว่าการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายที่เกิดขึ้นจากไหสีดำลึกลับ รวมถึงพลังปีศาจที่เขาสูบกลืนเข้าไป ตราบใดที่เขาไม่ได้เปิดเผยมันออกมาเองต่อหน้าซูหยาน อีกฝ่ายก็ไม่มีทางตรวจพบได้
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในฉับพลัน แต่ก็ทำให้คงหนิงเชื่อมั่นอย่างไม่สามารถอธิบายได้
คงหนิงนั่งบนเตียงอยู่พักหนึ่ง ขบคิดถึงแผนการในอนาคตที่แสนสับสนวุ่นวาย คงหนิงถอนหายใจเศร้าสร้อยเมื่อพบว่าตนไม่มีสิ่งใดให้วางแผน เอนหลังซุกตัวกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มอีกครั้ง
ตอนนี้เขาไม่มีอะไรให้ทำนอกจากรอไหสีดำลึกลับสะสมหมอกขาว แล้วใช้ไหสีดำค้นหาเป้าหมายต่อไป
แม้ว่าจะมีปีศาจมากมายในเขตชานหลาน ในทางทฤษฎีแล้ว ตราบใดที่คงหนิงค่อยๆ มองหามันอย่างละเอียด เขาจะต้องได้พบอย่างแน่นอน สุดท้ายหลังจากที่เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้นเขาก็ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป แต่คงหนิงไม่ได้คิดอยากจะฆ่าตัวตาย จะเป็นเช่นไรหากเขาบังเอิญไปเจอกับปีศาจที่มีพลังตบะหนึ่งหรือสองร้อยปีเข้า........
คงหนิงรู้สึกว่ามันคงจะดีกว่าสำหรับตัวเขาเอง ถ้าค่อยๆ สร้างรากฐานให้มั่นคง ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอะไร
เขามีไหดำลึกลับอยู่กับตัว และมีเวลาอีกหกเดือนในการเตรียมตัว ดังนั้นจึงไม่ต้องรีบร้อน
คงหนิงเอนหลังห่มผ้าและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้นอนนานเท่าไหร่นัก พลันรู้สึกตัวทันทีที่มีคนเข้ามาใกล้
เมื่อลุกขึ้นเขาก็ชักมีดออกมาด้วยความตระหนก จากนั้นก็เห็นว่าหญิงที่เปลื้องผ้าอยู่ข้างเตียงกำลังมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ
คงหนิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงวางมีดสั้นโบราณที่แขวนอยู่ข้างเตียงลง แล้วกลับไปนอนในผ้าห่มอย่างเงียบๆ
จากนั้นซูหยานก็ยิ้มด้วยความประหลาดใจและกล่าวว่า “ประสาทสัมผัสของสามีเฉียบแหลมมาก.......ในบรรดามนุษย์ธรรมดา ถือได้ว่าเป็นจุดสูงสุดแล้ว”
คำชมนี้กระแทกเข้ามาในหูของคงหนิง
และคงหนิงรู้ดีว่าการที่ประสาทสัมผัสของเขาแข็งแกร่งขึ้นในฉับพลันก็เพราะพลังตบะกว่าเจ็ดสิบปีที่ได้รับมาจากปีศาจ และเขาไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม ซูหยานไม่ได้รู้เรื่องนี้
ในไม่ช้า หญิงสาวผู้ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ก็เข้ามาอยู่ในผ้านวมอีกครั้ง นางนอนอยู่ในอ้อมแขนของคงหนิงซึ่งบัดนี้เกร็งไปทั้งตัว ทั้งยังมองหน้าคงหนิงพร้อมรอยยิ้ม กล่าวว่า “เดิมทีข้าตั้งใจจะเข้านอนเงียบๆ พยายามไม่รบกวนการนอนของสามี แต่ไม่คิดว่าสามีจะตื่น.......ข้าขอโทษจริงๆ หยานเอ๋อจะระวังให้มากขึ้นในอนาคต”
เจ้าสาวหมาดๆ ที่เพิ่งตบแต่งกับคงหนิงดูเหมือนจะออกไปข้างนอกทุกคืน
น่าเสียดายที่มันไม่ใช่การเที่ยวกลางคืน
คงหนิงพยักหน้าด้วยความเย็นชา “โอ้”
มันเป็นการตอบรับเฉยๆ
และปฏิกิริยาดังกล่าวก็ทำให้ซูหยานหัวเราะออกมาพร้อมกับกล่าวว่า “สามี ท่านน่ารักจริงๆ......ฮี่ฮี่......ท่านไม่ถามหรือว่าหยานเอ๋อออกไปทำอะไรข้างนอกทุกคืน?”
“หยานเอ๋อเป็นภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกับท่าน แต่กลับออกไปข้างนอกทุกคืน ท่านไม่กังวลหรือ?”
ซูหยานมองไปที่คงหนิงด้วยความคาดหวัง รอคอยให้คงหนิงถามตนเพิ่มเติม
คงหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงทำตามความต้องการของอีกฝ่าย ถามออกไปว่า “เจ้าออกไปทำอะไรมาทุกคืน?” ฆ่าคนหรือ?
คงหนิงไม่ได้ถามประโยคหลังออกไป
แต่ซูหยานก็คาดเดาได้อย่างชัดเจน
นางส่ายหัวพร้อมรอยยิ้ม กล่าวว่า “สามีเดาผิด หยานเอ๋อไปข้างนอกทุกวันหาใช่ไปฆ่าคนไม่”
“ตรงกันข้าม หยานเอ๋อออกไปทำความดีทุกคืน ช่วยมือปราบอย่างพวกท่านคอยจัดการปีศาจ”
ปีศาจเล่าเรื่องตลกร้ายออกมาด้วยความจริงจัง
คงหนิงยิ้มออกมา ฉากหน้ายิ้มแต่ภายในจริงๆ ไม่ได้ยิ้มเลย
ราวกับว่านางไม่ได้เห็นมัน ซูหยานกล่าวต่อไปว่า “เขตชานหลานเล็กๆ แห่งนี้อันตรายกว่าที่สามีคิด”
“ปีศาจภายในเมืองนั้นน่ากลัวและดุร้าย!”
“คนนอกอย่างหลานเอ๋อไม่ได้รับการต้อนรับจากพวกเขา”
“ก่อนหน้านี้ไอปีศาจของข้านั้นถูกซ่อนเอาไว้ ปีศาจเหล่านั้นจึงไม่รู้ตัว แต่เนื่องจากหยานเอ๋อแต่งงานกับสามี ปีศาจเหล่านั้นจึงค้นพบหยานเอ๋อ”
“มันไม่มีทางอื่นอีก หยานเอ๋อจึงทำได้เพียงต้องออกไปหาปีศาจเหล่านั้นทุกคืน เพื่อปรึกษาพูดคุยกับพวกมัน หวังว่าพวกมันจะยอมรับหยานเอ๋อและแนะนำเจ้านายของพวกมันให้หยานเอ๋อได้รู้จัก”
“เพียงแต่ปีศาจเหล่านี้ช่างดุร้ายและไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย หยานเอ๋อต้องการจะผูกมิตรด้วยใจจริง แต่พวกเขาไม่เคยเข้าใจ”
“ดังนั้นหยานเอ๋อจึงทำได้เพียงออกไปทุกคืน พูดคุยกับพวกเขาให้มากขึ้น และหวังว่าจะโน้มน้าวใจพวกเขาได้ด้วยความจริงใจนี้”
ซูหยานกล่าวออกด้วยรอยยิ้ม นางดูอ่อนโยนอย่างยิ่ง
แต่คงหนิงรู้ว่าที่ปีศาจตนนี้ออกไปทุกคืน ไม่ใช่เพื่อ“โน้มน้าว”ปีศาจตัวอื่นอย่างแน่นอน
เป็นไปได้อย่างมากว่านางได้เข้าไปต่อสู้กับเหล่าปีศาจภายในเมือง......
แต่ว่า มันมีปีศาจอยู่มากมายภายในเมืองนี้ ทั้งยังมีเจ้านายของเหล่าปีศาจด้วยหรือ?
หัวใจของคงหนิงกระตุกเล็กน้อย และถามว่า “ในเมืองมีปีศาจเยอะหรือไม่? พวกมันอยู่แถวไหนบ้าง? มีใครที่ข้ารู้จักหรือเปล่า? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในภายหลัง ข้าจะได้หลบเลี่ยงถูก”
คงหนิงพยายามลอบถามข้อมูลเกี่ยวกับปีศาจภายในเมือง
อย่างไรก็ตาม ซูหยานส่ายศีรษะพร้อมกับยิ้มออกมา แล้วกล่าวว่า “สามี ในฐานะที่ข้าเป็นภรรยาของท่าน หยานเอ๋อขอแนะนำท่านอย่างหนึ่ง ในฐานะมนุษย์ที่อยู่ในโลกของเหล่าปีศาจ ท่านไม่ควรสืบค้นเจาะลึกจนเกินไป”
“หลายครั้งที่ความไม่รู้ก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”
“โลกนี้อันตรายกว่าที่ท่านคิด ตราบใดที่ท่านทำหน้าที่เป็นมือปราบในศาลาว่าการต่อไปอย่างเคร่งครัด สามีของหยานเอ๋อได้โปรดอย่าข้องเกี่ยวกับปีศาจเหล่านั้นอีก และหยานเอ๋อสัญญาได้ว่าท่านจะไม่พบอันตรายใดๆ”
“แต่ถ้าสามีไม่ฟังหยานเอ๋อ......”
ซูหยานหยุดไปครู่หนึ่ง ส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “หยานเอ๋อผู้นี้ก็คงต้องเป็นม่ายแล้ว”
หลังจากที่ซูหยานพูดจบ ก็เกิดความเงียบงันขึ้นในห้องหอ
คงหนิงซึมซับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
ปีศาจแตะใบหน้าของเขาแล้วพูดว่า “เอาล่ะๆ นี่มันก็ดึกมากแล้ว สามีนอนเถอะ อีกสักพักหยานเอ๋อจะตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้สามี”
“ในฐานะมือปราบที่มีศักยภาพดีที่สุดในเขตชานหลานของเรา สายตาที่จับจ้องมาคงมีมากมาย สามีจะไปสายไม่ได้”
ด้วยคำรบเร้าของปีศาจ คงหนิงที่นอนอยู่บนเตียงก็รีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
แต่ภายในใจของเขายังคงแยกแยะข้อมูลที่ได้มาใหม่อยู่
มีปีศาจมากมายในเขตชานหลาน......ปีศาจเหล่านี้มีผู้ที่คอยปกครองอยู่......การกีดกันคนนอก......
เนื่องจากมีเจ้านายคอยปกครองดูแล ปีศาจและมนุษย์ก็อยู่ด้วยกันมานาน แต่เขตชานหลานยังรักษาความสงบโดยรวมได้อย่างดี แต่ก็มีคดีการหายตัวไปทุกปี และมนุษย์ไม่ได้รับรู้ถึงการคงอยู่ของปีศาจเลย
ดังนั้น นี่ดูเหมือนว่าหัวหน้าของเหล่าปีศาจในเมืองชานหลานจะมีนิสัยที่ชั่วร้ายแต่ก็รักษากฎระเบียบด้วย?
มันยับยั้งปีศาจในเมืองไม่ให้สร้างความวุ่นวาย เพื่อไม่ให้มนุษย์ภายในเมืองนั้นหวาดกลัว จะได้อยู่อย่างเชื่อฟังในพื้นที่เล็กๆ และห่างไกลนี้ต่อไป มีหน้าที่เป็นแหล่งอาหารสำคัญ?
การทำเช่นนี้หมายความว่าปีศาจภายในเมืองนี้ต้องมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด อย่างน้อยก็ต้องจับมือเป็นพันธมิตรกันอย่างหลวมๆ
หลังจากทราบเรื่องนี้ หัวใจของคงหนิงก็จมดิ่งลงไปอีกเล็กน้อยและตระหนักได้ถึงอันตรายบางอย่าง
ถ้าปีศาจเหล่านี้รวมกลุ่มกัน แล้วคงหนิงสังหารปีศาจในจำนวนที่มากขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ มันจะดึงดูดความสนใจของปีศาจกลุ่มนี้อย่างแน่นอน ตอนนั้นเขาอาจจะพบสถานการณ์ที่น่ากลัวจนแทบสิ้นหวังยิ่งกว่าการที่มีไข่ของปีศาจแมงป่องอยู่ในร่างของเขาเสียอีก......
ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ แม้จะต้องการสังหารปีศาจภายในเมือง เขาก็ต้องระมัดระวังให้มากขึ้น ต้องไม่ทำตัวโดดเด่น
อย่างน้อยที่สุด สถานการณ์ที่ทำให้รู้กันทั่วทั้งเมืองจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก!
