ตอนที่แล้วข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 16 การเคลื่อนไหวครั้งแรกของทารกในครรภ์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 18 เขตเมืองอันแสนเรียบง่าย

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 17 ภรรยาสุดที่รักของคงหนิง


กำลังโหลดไฟล์

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 17 ภรรยาสุดที่รักของคงหนิง

เขตชานหลานนั้น จะว่าใหญ่ก็ไม่ใช่ จะว่าเล็กก็ไม่เชิง

ในฐานะสมาชิกของศาลาว่าการในยุคก่อนอุตสาหกรรมเช่นนี้ คงหนิงก็เหมือนกับชาวบ้านคนอื่นๆ ที่สามารถจำชื่อคนส่วนใหญ่ภายในเขตได้ ในสมัยก่อน เมื่อเดินไปที่ใดในเมือง ย่อมสามารถเรียกขานชื่อกันได้ไม่ยากเย็น

นี่เป็นครั้งแรกที่คงหนิงได้เห็นชายร่างกำยำที่นั่งตะโกนอยู่หน้ารั้วคนนี้

เขาแปลกใจเล็กน้อย “แม่ ผู้ใดกัน? เพื่อนจากต่างเมืองหรือ?”

พ่อแม่ของเขานั้นไม่มีญาติภายในเขตชานหลาน พวกเขาย้ายมาจากที่อื่น คงหนิงจึงไม่เคยเห็นหน้าตาของญาติพี่น้องคนใดเลย

บางทีชายผู้ฉุนเฉียวเมื่อครู่อาจจะเป็นญาติฝั่งพ่อไม่ก็ฝั่งแม่ของเขาที่มาจากเมืองอื่น?

คงหนิงเผยให้เห็นความสงสัยใคร่รู้

แต่พ่อไม่ได้สนใจคงหนิง หยิบหนังสือเล่มเก่าสีเหลืองโทรมๆ ขึ้นมาอ่านต่อ

มีเพียงแม่ที่ผมบนหัวขาวโพลนเท่านั้นที่ยิ้มอย่างใจดีแล้วกล่าวว่า “ก็แค่พ่อค้าเร่คนหนึ่งที่เคยรู้จักกันมาก่อนน่ะ หนิงเอ๋อไม่ต้องสนใจหรอก ไปกินข้าวเถอะ นอนมาทั้งวันคงจะหิวน่าดู”

เสียงของแม่นั่นอ่อนโยนและใจดีเสมอมา

อารมณ์หงุดหงิดของคงหนิงแต่เดิมพลันสงบลงอย่างไม่สามารถอธิบายได้

เขายิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้า “ได้เลย”

คงหนิงเลิกสนใจชายร่างกำยำแปลกๆ คนนั้น และหันหลังกลับไปที่ลานบ้าน

ภายในห้องครัวฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอมของอาหาร คงหนิงที่นั่งอยู่ในห้องก็ไม่ได้รออยู่นานนัก ปีศาจแมงป่องในชุดสีฟ้าก็เดินนำจานมาทีละใบ

รวมทั้งหมดมีสามจาน และซุปหนึ่งถ้วย ดูเป็นมื้ออาหารที่อู้ฟู่

“สามีกินเยอะๆ เลย ตอนนี้ท่านต้องได้รับสารอาหารให้มากเข้าไว้” หญิงสาวยื่นจานผักให้คงหนิงด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

คงหนิงพยักหน้ารับอย่างไร้ความรู้สึก ไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระหากไม่จำเป็น

อาหารพร่องลงไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่คงหนิงกำลังจะลุกขึ้น หญิงชุดสีฟ้าด้านข้างก็พูดขึ้น

น้ำเสียงดูสบายๆ อย่างยิ่ง “จริงสิ......สามี ตอนบ่ายที่ท่านนอนหลับ ฉือหยงและภรรยาจากโรงสีจานหินได้นำถุงเส้นบะหมี่มาให้ บอกว่าท่านลืมนำกลับมาด้วย”

“แล้วยังนำขนมอบตามฤดูกาลมาฝากท่านหนึ่งกล่องด้วย กล่าวขอบคุณที่ช่วยเหลือน้องชายของเขา จึงนำของขวัญมาแสดงความจริงใจให้แก่ท่าน”

“แต่สามี ท่านช่วยน้องชายของเขา......”

หญิงในชุดสีฟ้าจับปลายคางด้วยมือข้างหนึ่ง มองไปที่แผ่นหลังแข็งทื่อของคงหนิงด้วยรอยยิ้ม หมุนตะเกียบในมือขวาไปมา หัวเราะเบาๆ “สามี ท่านไม่ได้บอกว่าท่านสังหารตัวกินวิญญาณร่วมกับคนอื่นๆ จากศาลาว่าการหรอกหรือ? ทำไมสถานการณ์ที่ฉือหยงกล่าวถึง.......จึงแตกต่างไปจากที่สามีเล่ามาล่ะ?”

ร่างกายของคงหนิงแข็งทื่อ

ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่างในทันที

ปีศาจที่อยู่ด้านหลังของเขาปล่อยจิตสังหารอันเยือกเย็นออกมา ราวกับมีดแหลมคมบาดลึกเข้ามาในหัวใจ ทำให้เขาหายใจลำบากยิ่ง

ฉือหยง!

มารดามันเถอะ!

ภายในจิตใจของคงหนิงแทบคลั่ง และหวังว่าเขาจะสามารถเดินไปโรงสีจานหินและลากฉือหยงออกมาทุบตี

พวกเขาทั้งหมดไม่ได้รับอนุญาตให้บอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นภายในโรงสี ไม่อนุญาตให้เปิดเผยเรื่องราวให้ใครทราบ

แต่ไอ้สารเลวนั่นก็พลั้งปากออกไปจริงๆ......สิ่งที่แย่ที่สุดคือดันพลั้งปากต่อหน้าปีศาจในบ้านตนนี้!

แม้เขาจะรู้ว่านี่ไม่ใช่ความผิดของฉือหยง ใครจะคาดเดาได้ว่าภรรยาที่เพิ่งตบแต่ง รักกันหวานฉ่ำกับคงหนิงมากว่าครึ่งปีจนในที่สุดก็ตัดสินใจแต่งงานกันจะเป็นปีศาจ?

แต่ปากที่เผลอไผลไปของฉือหยงเพียงครู่เดียว กลับทำร้ายคงหนิงอย่างสมบูรณ์

พร้อมกับมอบของขวัญตอบแทนคุณ......ข้าล่ะซาบซึ้งใจพวกเจ้าทั้งครอบครัวจริงๆ!

คงหนิงกัดฟันแน่น ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

ตอนนี้สิ่งที่คอยสนับสนุนเขาอยู่คือไหสีดำลึกลับภายในตันเถียน รวมไปถึงพลังปีศาจที่ไหสีดำนำมาให้

หากปีศาจแมงป่องรู้ความลับนี้ คงหนิงนึกไม่ออกเลยว่าปีศาจที่แสนจะโหดร้ายตนนี้จะทรมานและสังหารเขาอย่างไร......

และปีศาจแมงป่องที่อยู่เบื้องหลังก็ถามเข้าประเด็นสำคัญโดยไม่ทันตั้งตัว

“สามีวิ่งโร่ไปที่โรงสีจานหินตามลำพังและบังเอิญเข้าไปพบตัวกินวิญญาณ ทั้งยังฟันมันจนตาย......เป็นไปได้ไหมว่าสามีจะรู้ล่วงหน้าว่าตัวกินวิญญาณซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?”

หญิงสาวชุดฟ้ากล่าวออกมา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คงจะไม่ได้มีปรมาจารย์ลึกลับที่คอยชี้แนะ สั่งสอนสามีถึงวิธีสังหารและกำจัดปีศาจหรอกกระมัง?”

“และปีศาจกินวิญญาณตนนี้ก็อ่อนแอเป็นที่สุด เหมาะที่จะเป็นเป้าหมายแรกให้สามีของข้าฝึกฝน......ฮิฮิ......ปีศาจกินวิญญาณช่างน่าเวทนาจริงๆ”

หญิงสาวที่สวมชุดสีฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกเย้ากึ่งจริงจัง ทำให้หัวใจของคงหนิงเย็นเยียบมากขึ้นไปอีก

ปีศาจตนนี้แอบรู้อะไรบางอย่างมาหรือไม่?

คงหนิงพยายามพูดอย่างใจเย็นที่สุด “มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ สุดท้ายข้าก็มีประสบการณ์เกี่ยวกับปีศาจที่คอยทำร้ายผู้คนอยู่บ้าง หลังจากที่ได้ยินฉือหยงเล่ามา ข้าก็เดาว่านกของฉือกุ้ยจะต้องมีบางอย่างผิดปกติ”

“ส่วนเรื่องการปกปิดนั้น ก็เป็นเพราะเสียงข้างมากภายในศาลาว่าการเท่านั้นเอง การตั้งไม้ในที่โล่งมีแต่จะถูกทำลายโดยลมป่า ถ้าข้าทำตัวโดดเด่นเสียทุกครั้งไป........ใครเล่าจะรู้ว่าปีศาจเหล่านั้นมีเพื่อนฝูงหรือไม่? จะมีการแก้แค้นกันภายหลังหรือไม่? ข้าไม่ต้องการที่จะตายเร็วจนเกินไป”

น้ำเสียงนิ่งๆ ของคงหนิงทำให้เรื่องราวทั้งหมดสมบูรณ์แบบ

ภายในห้องเงียบไปนาน

จากนั้นปีศาจสาวก็หัวเราะออกมา “สามี ก็แค่ถามอย่างสบายๆ ด้วยความเป็นห่วงเท่านั้นเอง ทำไมท่านจึงประหม่านักเล่า ก็แค่สังหารตัวกินวิญญาณ ไม่ใช่ออกไปหาหญิงอื่นเสียหน่อย.......หยานเอ๋อจะไปทำให้ท่านทุกข์ใจได้หรือ?”

หญิงในชุดสีฟ้ายืนขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ สามีไปพักผ่อนเถอะ ดูเหมือนท่านจะเหนื่อยมามากแล้ว ถ้าไม่พักผ่อนให้เต็มที่ พัฒนาการของลูกในครรภ์จะได้รับผลกระทบไปด้วย”

หลังจากพูดจบและเห็นคงหนิงกำลังจะเดินจากไป ซูหยานก็กล่าวเสริมว่า “นอกจากนี้ ตอนที่หยานเอ๋อกลับมา ก็เห็นสามีของตนนอนอยู่ห้องด้านข้าง.......มันแปลกอยู่นะ สามี หยานเอ๋อทำอะไรผิดหรือเปล่า? เพิ่งแต่งงานกันทำไมถึงย้ายไปนอนห้องอื่น? ถ้าคนนอกรู้เข้าว่าเราที่เพิ่งจะแต่งงานกัน แต่สามีกลับนอนแยกห้อง หยานเอ๋อจะวางตัวลำบาก”

น้ำเสียงของซูหยานดูสบายๆ แต่คงหนิงไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังนาง พยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า “ข้าทราบแล้ว”

คงหนิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องกลับไปที่ห้องหอ และนอนบนเตียงแต่งงาน

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้ง่วงแล้ว แต่ปีศาจเรียกให้เขาเข้านอน เขาก็ไม่กล้าไม่นอน

หากแค่เรื่องเล็กน้อยยังทนไม่ไหว ต่อไปจะทำการใหญ่ได้อย่างไร ในเวลาเช่นนี้ ยิ่งมีเรื่องขัดแย้งกับปีศาจตนนี้ให้น้อยได้เท่าไหร่ก็ยิ่งดี ต้องรักษาสภาวะเช่นนี้กับปีศาจแมงป่องไว้ให้มั่นคงเท่านั้น จึงจะมีโอกาสเติบโตต่อไปอย่างช้าๆ

บนเตียงแต่งงาน คงหนิงหายใจเข้าออกยาวๆ เริ่มโคจรพลังปราณโลหิตและพลังปีศาจตามแขนขารวมถึงกระดูกกลับไปยังตันเถียน

ในระหว่างที่ต่อสู้กับวิญญาณฝันร้ายก่อนหน้านี้ คงหนิงบังเอิญค้นพบว่ามรดกเคล็ดวิชาที่สืบทอดต่อมาภายในครอบครัว สามารถควบคุมพลังปีศาจภายในร่างได้ บางทีอาจจะเป็นเพราะพลังปีศาจถูกรวมเข้ากับเลือดเนื้อไปแล้ว?

ในช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากที่คงหนิงรู้เรื่องนี้ เขาก็ชักนำพลังปีศาจตามเคล็ดวิชาที่สืบทอดมาในครอบครัว นี่เพราะคงหนิงยังไม่มีวิธีการบ่มเพาะส่วนตัว เคล็ดวิชานี้จึงเป็นสิ่งเดียวที่เขาใช้ได้

แม้ว่าพลังปีศาจที่เพิ่มขึ้นจากการฝึกฝนด้วยเคล็ดบ่มเพาะนี้จะได้มายากมาก น้อยกว่าที่ได้จากไหดำลึกลับ แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย ยุงตัวเล็กแค่ไหนก็ยังนับเป็นเนื้อ คงหนิงไม่กล้าพักผ่อนแม้เพียงครู่เดียว

และไม่นานหลังจากที่คงหนิงส่งพลังปีศาจทั้งหมดกลับไปที่ตันเถียน ประตูห้องหอก็เปิดออก

หญิงในชุดสีฟ้าซึ่งเก็บจานชามตะเกียบบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามา ถอดชุดของนางออกไว้ที่ด้านข้าง

ท้ายที่สุด หญิงสาวก็เหลือแค่ชุดชั้นใน ห่อตนเองไว้ในผ้าห่ม โอบกอดคงหนิงเบาๆ

“สามี~” หญิงสาวโน้มตัวไปที่ข้างหูของคงหนิงแล้วกระซิบคำ “หยานเอ๋อเหนื่อยเหลือเกิน ขอหยานเอ๋อดูดกลืนพลังหยางของท่านหน่อยได้หรือไม่? หยานเอ๋ออาจจะทำให้ท่านเจ็บปวดสักหน่อย แต่แน่นอนว่าท่านจะไม่ปฏิเสธหรอกใช่ไหม?”

นิ้วเรียวยาวของปีศาจเลื่อนไปที่หน้าอกของคงหนิง

สัมผัสเย็นเยียบจากปลายนิ้วของอีกฝ่ายทำให้ร่างกายของคงหนิงแข็งทื่อไปเล็กน้อย “ดะ.......ได้......”

ในเวลานี้ นอกจากตกลง เขามีทางเลือกอื่นอยู่อีกหรือ?

หญิงสาวกอดคงหนิงอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “ขอบคุณสามี! หยานเอ๋อจะกินให้เต็มที่เลย~~”

จากนั้น ก็ได้ยินเสียงของชายผู้หนึ่งกรีดร้องระงมไปทั่วห้องหอ.......

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด