AC 543: การต่อสู้ที่น่ารังเกียจ ฟรี

AC 543: การต่อสู้ที่น่ารังเกียจ

เสียงฝีเท้าหนักได้รบกวนความเงียบสงบของยอดเขา เงาเดินออกมาจากป่าอย่างช้าๆ อันเฟย์ กำลังเอนกายพิงต้นไม้เก่าแก่บนยอดเขา เพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่เชิงเขา เขาได้ยินเสียงฝีเท้าแต่เขาไม่หันกลับมา เขาดูสงบและดวงตาของเขาเป็นประกาย เสื้อคลุมเวทมนตร์สีขาวยาวพลิ้วไหว ทำให้เขาดูสง่างาม

เสียงฝีเท้าฟังดูมั่นคงและหนักแน่น ราวกับว่าร่างกายทำจากเหล็กกล้า เงาหยุดลงเมื่อเขาอยู่ห่างจาก อันเฟย์ มากกว่า 10 เมตร และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า

“เจ้าส่งจดหมายถึงข้าหรือ”

"ใช่" อันเฟย์ ยิ้มอย่างเป็นมิตรและหยิบจดหมายออกมา

“นี่”

ชายคนนั้นเหลือบมอง อันเฟย์ และเดินเข้ามาหาเขาช้าๆ อันเฟย์ สามารถซ่อนความแข็งแกร่งของเขาได้ดี และแม้แต่ ซาอูล, เออร์เนสต์, แบร์รี่ และพลังระดับสูงสุดอื่น ๆ ก็ถูกหลอก บุรุษคนนี้คงถูกหลอกเหมือนกัน แต่เขาระวังตัวมาก เมื่อเขาอยู่ห่างจาก อันเฟย์ สองเมตร เขาก็หยุดและหยิบจดหมายจากเขา

อันเฟย์ ยิ้มและมองไปยังเชิงเขาต่อไป

ชายผู้นี้สัมผัสได้ถึงความเกลียดชังจาก อันเฟย์ ยิ่งกว่านั้นเขามั่นใจในตัวเอง ดูเหมือน อันเฟย์ จะเป็นจอมเวทย์ระดับต่ำ และพลังของเขาก็อ่อนมาก ดังนั้นเขาจึงถอยหลังไปเพียงก้าวเดียวและเปิดจดหมายอย่างรวดเร็ว

จดหมายมีเพียงไม่กี่คำ: ลูกสาวของเจ้าถูก อันเฟย์ ฆ่า!

ชายคนนั้นหน้าซีดและบีบจดหมาย กระดาษบางฉีกออกเป็นสองส่วน ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อันเฟย์ ได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการจับลูกสาวของเขาจาก เมืองเพชร ดังนั้นเขาคงไม่ฆ่านางในทันที!

ในขณะที่ชายคนนั้นขมวดคิ้ว อันเฟย์ ได้ดำเนินการ เขาเร็วอย่างสุดจะพรรณนา สำหรับผู้ยืนดู อันเฟย์ เพิ่งขยับไหล่ แต่เขาอยู่ใกล้ชายคนนั้นแล้ว หมัดของเขากำลังจะโดนใบหน้าของชายคนนั้น

เขาก็รวดเร็วเช่นกัน เขาก้าวถอยหลังและตอบโต้ด้วยหลังมือ เขาต้องการสกัดกั้นการโจมตีและจับหมัดของ อันเฟย์

หมัดกับฝ่ามือปะทะกันเสียงดัง มือของชายคนนั้นถูกผลักไปข้างหลังไม่กี่นิ้ว เขาต้องการจับหมัดของ อันเฟย์ แต่สุดท้ายเขาก็คว้าขึ้นไปในอากาศ อันเฟย์ ได้ยืมกำลังจากการปะทะและตอนนี้ถอยกลับ

“ฝ่ามือของเจ้าอุ่นและชื้นมาก ข้าทำให้เจ้าตกใจหรือเปล่า” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพให้ยิ้มหลอกลวง นอกจากคนที่รู้จักเขาแล้ว คนอื่นๆ คงคิดว่าเขายิ้มเหมือนพี่ใหญ่ สำหรับ คามลิน แล้ว อันเฟย์ ไม่ได้ดูเหมือนพี่ใหญ่ แต่เป็นหนุ่มที่กระฉับกระเฉง

"เจ้าต้องการอะไร?" คามลิน ถามอย่างเย็นชา เขางง แม้ว่าเขาจะตกใจกับหมัด แต่เขารู้ว่า อันเฟย์ กำลังทดสอบเขาอยู่เท่านั้นและไม่ต้องการโจมตีเขา

“ปฏิกิริยาของเจ้ารวดเร็วและความแข็งแกร่งของเจ้านั้นยอดเยี่ยม เจ้ามีโอกาสที่จะช่วยลูกสาวของเจ้า” อันเฟย์ยิ้ม

“ข้าจะช่วยนางมาจากไหน” คามลินถามอย่างกังวลใจ

"ที่นี่"

"ที่นี่?" คามลิน ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็กล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้าหมายถึงที่นี่หรือ?”

“นั่นสิ นี่สิ” อันเฟย์ สำรวจบริเวณโดยรอบและกล่าวว่า:

“ดูพระอาทิตย์ตก เมฆ ยอดเขา และลมแรง นี่เป็นสถานที่ที่สวยงามและน่าตื่นเต้น เจ้าสามารถตายที่นี่ได้โดยไม่ต้องเสียใจ”

“เจ้าคืออันเฟย์?” คามลิน ตะโกน เขามีร่างกายที่ใหญ่กว่า อันเฟย์ ด้วยเสียงตะโกน ดูเหมือนเขาจะยิ่งโตขึ้น

“บิงโก” อันเฟย์ กล่าวเรียบๆ

“แต่… ถ้าเจ้าโจมตีตอนนี้ มันจะเสียเปรียบ เจ้าควรยืนอยู่ตรงนั้น” กล่าวจบ อันเฟย์ ก็ชี้ไปที่หน้าผา

"ทำไม?" คามลิน กล่าวอย่างเย็นชาในขณะที่เขามอง อันเฟย์ ต่อไป เขาได้ยินมาว่า อันเฟย์ น่ากลัว แต่เขามองไม่เห็นว่า อันเฟย์ น่ากลัวแค่ไหน เนื่องจากประวัติของเขาแสดงให้เห็นเช่นนั้น คามลิน จึงต้องระมัดระวัง

“ในเมื่อลูกสาวของเจ้าอยู่ที่นั่น และเจ้าต้องการปกป้องพวกนาง เจ้าไม่ควรอยู่ที่นั่นหรือ”

คามลินสูดหายใจเข้าลึกๆ เขายืนนิ่งอยู่กับพื้น และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆ เดินผ่าน อันเฟย์ และเคลื่อนไปที่หน้าผา เมื่อเขาอยู่ห่างจากหน้าผาไม่กี่เมตร คามลิน ก็สูญเสียการควบคุมตัวเองและกระโจนไปข้างหน้า มือของเขาอยู่ที่ขอบหน้าผา และเขามองลงไป

นี่ควรเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการโจมตี แต่ อันเฟย์ ยืนหยัดอย่างมั่นคงและไม่ขยับเขยื้อน เขาพบว่ามันน่าสนใจ เป็นโอกาสที่หายากมากที่จะได้ชมการแสดงของพลังระดับสูงสุด ยิ่งกว่านั้น พลังระดับบนสุดก็นอนอยู่ที่นั่นเหมือนสุนัข อันเฟย์ รู้สึกสนุกสนาน

เท้าขวาของ คามลิน อยู่ในโคลนลึก และกล้ามเนื้อหลังของเขาโปน สิ่งที่มีค่าที่สุดคือ คามลิน หยุดหายใจ เขาพร้อมที่จะโจมตี เขาแสร้งทำเป็นสูญเสียการควบคุมเพื่อหลอกให้ อันเฟย์ โจมตี—เป็นการล่อบางอย่าง

การกลั้นหายใจสามารถทำให้ร่างกายอยู่ในสภาพที่สุดยอดได้ อันเฟย์ รู้เรื่องนี้ตั้งแต่เขายังเด็ก เมื่อหยุดหายใจ หมัดของเขาจะเร็วและแรงที่สุด ประสาทสัมผัสของเขาจะเฉียบแหลมที่สุด และเขาก็จะมีสมาธิมาก เหมือนกระโดดลงมาจากที่สูง ก่อนร่อนลงย่อมหยุดหายใจโดยธรรมชาติ ถ้าเขาตั้งใจหายใจเข้าหรือออก เขาจะได้รับบาดเจ็บภายใน

ผ่านไปครู่หนึ่ง คามลิน ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและหันไปหา อันเฟย์ เขาดูงุนงง แต่ในขณะเดียวกันก็โกรธ

“เห็นไหม? ท่านคามลิน ท่านคิดว่าอย่างไร...ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พ่อควรจะทำอย่างไร” อันเฟย์ ยิ้มอย่างชั่วร้าย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาเป็นมารที่สุภาพ

อันเฟย์มอง ที่ คามลิน ด้วยความตื่นเต้น เขาได้รับความบันเทิง!

ท้องฟ้าเริ่มมืดและในไม่ช้าดวงจันทร์ก็จะจากไป อันเฟย์ ไม่ได้รับผลกระทบจากความมืด หาก คามลิน ไม่คุ้นเคยกับความมืด เขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!

ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับเวลา

บนยอดเขามีต้นไม้เก่าแก่เพียงไม่กี่ต้น อย่างไรก็ตาม เชิงเขาเต็มไปด้วยป่าไม้ มันเป็นฤดูร้อน และกลิ่นที่เข้มข้นของธรรมชาติก็เพียงพอที่จะเติมเต็มพลังงานที่ อันเฟย์ ได้สูญเสียไปเมื่อเขาใช้ความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาในการสอดแนม คามลิน หน้าผาอยู่ด้านหลังคามลิน อันเฟย์ จะไม่ใช้เวทมนตร์ แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในอันตราย เขาก็จะอยู่นิ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ภูเขาถูกทำลายและทำให้เกิดหินถล่ม เขาจะไม่ใช้กำลังเต็มที่ นี่คือข้อได้เปรียบด้านภูมิประเทศของเขา

ลูกสาวสองคนของ คามลิน ถูกมัดด้วยเชือกยาวซึ่งถูกแขวนไว้ที่ใดที่หนึ่งที่เชิงเขาซึ่งอยู่ห่างออกไปกว่า 30 เมตร หาก อันเฟย์ ตกอยู่ในอันตราย เขาจะโจมตีเชือกเพื่อพลิกสถานการณ์ บังคับให้ คามลิน ช่วยลูกสาวของเขา อย่างน้อยที่สุด เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สามารถโจมตีได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้คน

อันเฟย์ มีทั้งสามองค์ประกอบเพื่อประโยชน์ของเขา: เวลา ภูมิประเทศ และผู้คน การเตรียมตัวของเขามีมากกว่านี้!

“อันเฟย์ เราต้องสนทนากัน” คามลิน ควบคุมความโกรธของเขาและพยายามกล่าวอย่างใจเย็น

"สนทนา? แน่นอน" อันเฟย์ พยักหน้าและกล่าวว่า:

“ถ้าข้าปล่อยลูกสาวของเจ้า เจ้าต้องให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อข้าและฆ่า เอ็ดเวิร์ดที่แปด”

“เจ้า…” คามลินกำหมัด แล้วร่างกายของเขาก็ส่งเสียงคล้ายกับป๊อปคอร์น

“สัญญาหมดแล้วหรือ”

“คามลิน เจ้ามีคุณสมบัติที่จะถามข้าไหม” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ท่านยอนลาธี จะรวมทวีปเป็นหนึ่งอย่างแน่นอน แต่เจ้าเลือกที่จะต่อต้านจักรวรรดิมาโฮ นี่เป็นความผิดพลาดครั้งแรกของเจ้า เพื่อช่วยลูกสาวของเจ้า เจ้าได้แอบเข้าไปในรัฐโรซิน ตอนนี้เจ้าสามารถพึ่งพาตัวเองได้เท่านั้น นี่เป็นความผิดพลาดครั้งที่สองของเจ้า ความผิดพลาดครั้งที่สามของเจ้าคือเจ้าไม่เข้าใจข้า นี่เป็นความผิดพลาดอย่างมหันต์! เจ้าบอกว่าข้าลงน้ำไปแล้ว 555…ข้าชอบลงน้ำ เจ้าทำอะไรข้าได้บ้าง”

คามลิน ยังคงความสงบ แต่เส้นประสาทที่คอของเขายื่นออกมา เขาโกรธอย่างเห็นได้ชัด

“คามลิน ข้าคิดว่าคำขอของข้าสมเหตุสมผล ข้าจะปล่อยให้เจ้าและลูกสาวของเจ้าออกไป และขอเพียงเจ้าให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อข้า นี่มากไปหรือเปล่า” อันเฟย์ เลิกคิ้วและกล่าวว่า

“เจ้ามีวิธีอื่นเพื่อช่วยลูกสาวของเจ้าหรือไม่? เอาล่ะ แม้ว่าเจ้าจะฆ่าข้าและช่วยลูกสาวเจ้าได้ เจ้าจะไปที่ไหน? หลังจากที่ท่านยอนลาธี ได้รวมทวีปต่างๆ เข้าด้วยกัน จะไม่มีที่ว่างสำหรับเจ้า ให้เจ้ายอมจำนนแล้ว เจ้าจะไม่กลายเป็นตัวตลกหรอกหรือ?”

ในที่สุด สีหน้าของ คามลิน ก็เปลี่ยนไป สิ่งที่ อันเฟย์ กล่าวนั้นเป็นความจริง

“ยิ่งกว่านั้น ถ้าวันนี้เจ้าฆ่าข้า เจ้าคิดว่าท่านยอนลาธีจะรับเจ้าเข้าไปไหม ถ้าเจ้ายอมจำนนในอนาคต? เจ้านายของข้าจะเสียใจ คริสเตียนจะเสียใจ ทุกคนที่รับใช้จักรวรรดิมาโฮจะต้องเสียใจ! กล่าวตามตรง คามลิน ทางออกเดียวสำหรับเจ้าคือยอมจำนนต่อ จักรวรรดิมาโฮ เจ้าต้องทำมันตอนนี้ ถ้าไม่เช่นนั้น ชีวิตของเจ้าจะจบลงที่นี่ เจ้าไม่สามารถช่วยตัวเองได้ นับประสาอะไรกับคนอื่น!”

คามลินยืนนิ่งโดยไม่กล่าวอะไร

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คามลิน ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า

“อันเฟย์ ถ้าข้าให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อเจ้า เจ้าจะปล่อยลูกสาวของข้าตอนนี้หรือไม่” คามลิน ดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว เมื่ออยู่กับ อันเฟย์ เขาจะช่วยลูกสาวของเขายังทำไม่ได้ แม้แต่เขาก็ยังตกอยู่ในอันตราย ทางออกเดียวสำหรับเขาคือการประนีประนอม

"ถูกตัอง" อันเฟย์พยักหน้า

“ก็ได้…” คามลิน กล่าวอย่างไม่เต็มใจ และคุกเข่าข้างหนึ่งช้าๆ แล้วกล่าวว่า

“ข้า คามลิน สาบานกับ เทพมังกร ว่าข้าให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อ ท่านอันเฟย์ จากนี้ไป”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” อันเฟย์ก็หัวเราะออกมาทันที

“นายท่านหัวเราะทำไม? ท่านกำลังดูถูกข้าหรือ?” คามลิน เงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวว่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” อันเฟย์ ระงับเสียงหัวเราะของเขาและกล่าวว่า

“คามลิน เจ้าไม่เข้าใจข้า แต่ข้ารู้จักเจ้าดี! ข้าได้ยินมาว่าเจ้าอยู่อย่างสันโดษมานานแล้ว น่าเสียดาย…ข้าคิดว่ามันเหมาะกับเจ้าที่จะมีชีวิตแบบนี้ เจ้า…ไม่ควรออกมา ไม่ควรเลยจริงๆ!”

“นายท่านหมายความว่ายังไง”

“ไม่ว่าเจ้าจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดีเพียงใด หรือคำกล่าวของเจ้าฟังดูจริงใจแค่ไหน สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ช่วยให้เจ้าได้รับความไว้วางใจจากข้า เป็นทางเลือกของเจ้าที่มีความสำคัญ” อันเฟย์ ถอนหายใจและกล่าวว่า

“เจ้าเป็นคนดื้อรั้น เข้มแข็ง และกล้าหาญ เจ้านายของข้าบอกข้าว่าเจ้าเป็นนักรบผู้กล้าหาญ ฮ่าฮ่าฮ่า…ข้าไม่คิดอย่างนั้น เจ้าโง่พอที่จะพาภรรยาของเจ้าไปท้าทายเนโครแมนเซอร์ มอร์แกน ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยอมจำนนต่อข้าและรับใช้ข้า”

“เจ้าสงสัยความจริงใจของข้าหรือ” คามลิน ค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วกล่าว

“ทำไมเจ้าไม่บอกข้า ข้าจะพิสูจน์ความจริงใจต่อเจ้าได้อย่างไร”

“ข้าไม่ได้สงสัยเจ้า ข้าแค่ไม่ไว้ใจเจ้าเลย” อันเฟย์หัวเราะ

“ข้าบอกแล้วไงว่าข้ารู้จักนายดี! เจ้ามีความเฉพาะเจาะจงมากเกี่ยวกับชื่อเสียงของเจ้า หลังจากที่ภรรยาของเจ้าถูกมอร์แกนฆ่า เจ้าละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้าใคร ดังนั้นเจ้าจึงเลือกใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ถ้าเจ้าปฏิเสธข้อเสนอของข้าและสัญญากับข้าว่าจะพาลูกสาวของเจ้าไปใช้ชีวิตอย่างสันโดษและไม่เกี่ยวข้องกับจักรวรรดิซานซาอีกต่อไป …ข้าคงจะเชื่อเ้า ด้วยบุคลิกของเจ้า นี่คือสิ่งที่เจ้าจะทำ”

แก้มของ คามลิน กระตุก และเขาเลือกที่จะเงียบ

“คามลิน เจ้ารู้วิธีต่อรองใช่ไหม? ถ้าเจ้าอยากจะประนีประนอม เจ้าคงคิดวิธีแก้ปัญหาต่างๆ เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของเจ้า และในขณะเดียวกันก็เพื่อช่วยลูกสาวของเจ้า” อันเฟย์ กล่าวช้าๆ

“น่าเสียดายที่เจ้าคิดหาวิธีหลอกลวงข้าแทน เจ้าวางพลังงานผิดที่! นี่คือเหตุผลที่เจ้าไม่รู้ว่าการไม่ต่อรองกับข้าเป็นความผิดพลาด!”

“เจ้า…” คามลิน อ้าปาก แต่ไม่สามารถกล่าวอะไรได้

“อีกอย่าง เจ้าไม่เคยกล่าวถึงใครเลย! เด็กที่เจ้าส่งไปลอบสังหารอลิซเป็นทายาทของมังกร! ทำไมเจ้าไม่กล่าวถึงมัน เจ้ากังวลว่าข้าจะสงสัยเจ้าหรือไม่” อันเฟย์ หัวเราะออกมาดัง ๆ

“ในเมื่อเจ้าไม่กล่าวถึงมัน ยิ่งกว่านั้นข้าจะไม่เชื่อใจเจ้า! เจ้าถอนตัวจากความสันโดษและทำงานร่วมกับเอ็ดเวิร์ดที่แปด เพื่อล้างแค้นให้ลูกของเจ้าใช่ไหม”

คามลิน เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และพุ่งเข้าหา อันเฟย์ ราวกับวัวป่าที่บ้าคลั่ง ผมและเสื้อผ้าของเขาถูกลมพัดแรง

อันเฟย์ ยังคงยิ้มและยกมือขึ้นเพื่อปลดปล่อยเวทมนตร์ อุกกาบาตที่ปรากฏขึ้นในอากาศและด้วยเสียงฟู่มันก็ตกลงมา

คามลินตกตะลึงในตอนแรก แต่หันกลับมาอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าหาอุกกาบาต อุกกาบาตจะตกลงมาที่ตีนเขา และตอนนี้ คามลิน ก็รู้แล้วว่า อันเฟย์ วางแผนที่จะโจมตีใคร

ผิวหนังของ คามลิน มีภูมิคุ้มกันต่อไฟ น้ำหนักของอุกกาบาตไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขา ด้วยโบกมือหลังมือ คามลิน ส่งอุกกาบาตไปทางด้านข้างของภูเขา

“เจ้าเปิดเผยแล้ว? ข้ากำลังทดสอบเจ้าก่อนหน้านี้ น่าเสียดายที่เจ้าไม่ผ่านการทดสอบ” อันเฟย์ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

คามลิน ตกตะลึง เขารู้สึกเหมือนอยากอาเจียน เมื่อ อันเฟย์ ชี้ให้เห็นถึงความผิดพลาดที่เขาได้ทำลงไป และกล่าวว่าการไม่เข้าใจ อันเฟย์ นั้นเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรง เขาคิดว่า อันเฟย์ กำลังโอ้อวด อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ อันเฟย์ ได้กลายเป็นปีศาจสำหรับเขาไปแล้ว เขาไม่รู้ว่า ว่า อันเฟย์ กำลังกล่าวความจริง แม้แต่ในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่า อันเฟย์ กำลังทดสอบเขา ล้อเลียนเขา หรือเยาะเย้ยเขา

เมื่อเขาอยู่บนภูเขา เขาก็สงบ เมื่อเขาเห็นลูกสาวถูกแขวนไว้ที่เชิงเขา เขาก็สงบลง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขากำลังสับสน ความคิดของเขาอาจถูกนำโดย อันเฟย์ หรือความสับสนอาจเกิดจากการล้อเลียนและการเยาะเย้ย

ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร เขาก็ต้องสู้ คามลิน คำรามและแทงไปที่ อันเฟย์

อันเฟย์ยกมือขึ้น เขายังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า เขารักษาท่าทางของเขา เวทมนตร์ยังคงอยู่ และเป้าหมายยังคงไม่เปลี่ยนแปลง คามลิน ทำได้เพียงทำซ้ำการกระทำก่อนหน้านี้ซึ่งจะหยุดกะทันหันแล้วกระโจนไปทางด้านหลัง

“อันเฟย์ ในฐานะทายาทแห่งระดับศักดิ์สิทธิ์ คุณทำได้เพียงโจมตีผู้บริสุทธิ์เท่านั้นหรือ?” คามลิน ตะโกน เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่า อันเฟย์ สามารถปล่อยอุกกาบาตได้อย่างไร เขารู้เพียงว่าหากพวกเขายังคงต่อสู้ต่อไป เขาจะไม่อยู่กับของเขา!

“เจ้าหมายถึงอะไรโดยไร้เดียงสา? เมื่อข้าเรียนรู้เวทมนตร์จากอาจารย์ครั้งแรก ข้าไร้เดียงสา แต่ข้าถูกใส่ร้าย ข้าอยากจะรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ แต่หลังจากนั้นสองสามวัน ซีด้า หลานชายของฟิลลิป ก็บุกเข้าไปในบ้านของอาจารย์และต้องการจะฆ่าข้า เขาเป็นคนโหดเหี้ยม ข้าไม่ได้ไร้เดียงสา? หลังจากนั้น ข้าได้พบกับนักบวชชั้นสูง ข้าเคารพและไว้วางใจเขา แต่ข้าได้อะไรมา”

อันเฟย์เย้ยหยัน

“ทุกคนไร้เดียงสา ใครก็ตามสามารถทำร้ายผู้บริสุทธิ์คนอื่นได้ แล้วทำไมข้าจะทำไม่ได้ล่ะ”

“หยุดพล่าม!” คามลิน ตะโกน

“ถ้าเจ้าเป็นบุรุษ มาดวลกับข้าอย่างยุติธรรมเถอะ!”

“มีแต่คนงี่เง่าเท่านั้นที่จะต่อสู้อย่างยุติธรรมกับเจ้า” อันเฟย์ ยิ้มเยาะเย้ย

“ตอนที่เจ้าตามหามอร์แกน เจ้าไปกับภรรยาหรือเปล่า? เมื่อผู้คนขอให้เจ้ายุติธรรม เจ้ายุติธรรมกับพวกเขาไหม”

ในเวลานี้ สัญญาณเวทมนตร์ถูกส่งมาจากเชิงเขา ซึ่งทำให้ คามลิน ประหลาดใจ อันเฟย์ กล่าวอย่างรู้เท่าทัน

“ดูเหมือนว่าเจ้าได้รับความช่วยเหลือจากตัวเอง น่าเสียดาย…พวกเขาไม่สามารถช่วยเจ้าได้!”

“เยี่ยม…เจ้าคิดว่าเจ้ายอดเยี่ยม!” ดวงตาของ คามลิน ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง