บทที่ 68 ฉันจะเลี้ยงเธอไปตลอดชีวิต

มีคนหยิบมือถือออกมาแอบถ่ายรูปเด็กสามคน ซูเชิ่งจิ่งเห็นแล้วสายตาก็เย็นชาและลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที "อย่าแอบถ่ายได้ไหม"

เกี๊ยวน้อยถูกแอบถ่ายรูปสองครั้ง และเธอก็ถูกโจมตีโดยกลุ่มคนเลวบนไซเบอร์ทุกครั้ง

เขาไม่อยากเห็นรูปของเธอปรากฏบนอินเตอร์เน็ตแล้ว ในเมื่อตัวเขาเองก็ยังไม่มีใครจำได้เท่าไหร่นัก

หญิงสาวรู้สึกผิดอยู่บ้าง เธอพูดว่า "ขอโทษ" แล้วก็ให้ความร่วมมือในการลบภาพ

แต่ในใจเธอนั้นรู้สึกเสียดายมาก เด็กหญิงสวยและหนุ่มหล่อขนาดนี้ เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปสักสองสามรูป❗️

ซูจิ่วกินไก่ทอดกับไอศกรีมด้วยความพึงพอใจ เธอสังเกตเห็นว่าวายร้ายน้อยก็กินอย่างเอร็ดอร่อย คิดว่าเขาคงจะไม่ค่อยได้กินหรือเคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนถูกต้องไหม?

ซูเชิ่งจิ่งไม่สะดวกที่จะกิน ดังนั้นจึงได้แต่มองซูจิ่วกิน และเมื่อเห็นเกี๊ยวน้อยกินอย่างมีความสุข เขาก็โล่งใจ ไม่ว่ายังไงเมื่อนึกถึงคำพูดของชายชราก็ทำให้เขารู้สึกไม่มีความสุขอยู่บ้าง

โฮะ เขาจะอยู่ต่อไปไม่ได้หลังจากออกจากตระกูลซูงั้นเหรอ?

ดูถูกกันมากเกินไปแล้ว

ต่อให้ต้องขนอิฐที่ไซต์งานก่อสร้างแล้วจะเป็นไร แม้ว่าตัวเขาเองจะลําบากมาก แต่เขาก็จะไม่ปล่อยให้เกี๊ยวน้อยกลับไปที่ตระกูลซูอีก นั่นคือสถานที่ไร้น้ำใจ หากเด็กเติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมแบบนั้น ไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดปัญหาขึ้นในใจ

ระหว่างทางกลับบ้าน เซิ่งจื๋อเหยียนจับมือซูจิ่วและเดินหน้าโดยมีหรงซื่อเดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ มองดูพวกเขาจูงมือกันอย่างเหม่อลอย

เขาก็อยากจับมือเสี่ยวจิ่วด้วยเหมือนกัน เธอเป็นเด็กคนเดียวที่เต็มใจเล่นและปฏิบัติต่อเขาอย่างดี แต่...ถ้าเขาเป็นเหมือนเด็กคนนั้นได้ เขาคงเธอสามารถจับมือเธอได้หากต้องการ

ปมด้อยสลักลึกเข้าไปในกระดูก ทำให้หรงซื่อไม่มีวิธีที่จะแสดงความคิดของตัวเองออกมาได้โดยตรง เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำผิดและทำให้ซูจิ่วไม่มีความสุข แล้วจะเสียความเป็นเพื่อนของเธอไป

รู้สึกถึงอารมณ์ที่ตกต่ำของเขา ทันใดนั้นซูจิ่วก็หันกลับมา ยิ้มหวานให้กับเขาและยื่นมือเล็กๆ ให้เขา "พี่ชาย เร็วเข้า"

เขาเดินอยู่คนเดียว ดูเหมือนลูกหมาขี้เหงา น่าสงสารจัง ซูจิ่วทนดูไม่ได้จริงๆ

หรงซื่อนิ่งอึ้ง ขณะที่ยังคิดอยู่ว่าจะตอบสนองยังไง ฝีเท้าก็ได้เพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว และก็จับจูงมือของซูจิ่วไปเรียบร้อยแล้ว

เชิ่งเทียนสื่อส่งเสียงจิ๊กจั๊กในใจ เขากระซิบกับซูเชิ่งจิ่งว่า "ฉันว่า สาวน้อยดูเหมือนจะชอบเด็กผู้ชายคนนั้น เมื่อพวกเขาโตขึ้น พวกเขาจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่า แล้วหลานชายของฉันล่ะ เขาจะต้องร้องไห้แทบตายแน่ๆ"

ซูเชิ่งจิ่งมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางเฉยเมย "นายคิดว่าใครๆ ก็สามารถเป็นลูกเขยของฉันได้ง่ายๆ งั้นเหรอ"

บอกตามตรง เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับเด็กหรงซื่อคนนี้ เขาใช้ชีวิตอยู่ในสายตาที่เย็นชาของผู้อื่นมาตั้งแต่เล็ก ทำให้เขาโดดเดี่ยวและเก็บตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่ชอบพูด ทำให้คนเดาไม่ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เด็กคนนี้อาจพัฒนาบุคลิกที่มืดมนสุดขีดที่น่ากลัวมากก็ได้

ส่วนเซิ่งจื๋อเหยียน ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเด็กผีเป็นนายน้อยที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ตอนนี้เขาอาจจะดีกับเสี่ยวจิ่ว แต่ถ้าเสี่ยวจิ่วทำอะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจ ก็ยากที่จะรับประกันได้ว่าเขาจะไม่รังแกคน

เชิ่งเทียนสื่อหัวเราะ ตบไหล่เขาเบาๆ "ฉันเห็นว่านายมีพรสวรรค์ในฐานะทาสของลูกสาว ถ้าเสี่ยวจิ่วถูกนายตามใจจนนิสัยเสีย..."

ซูเชิ่งจิ่งส่งเสียงฮึ! กล่าวว่า "ถึงนิสัยเสียก็เป็นลูกสาวฉัน ถ้าเธอแต่งไม่ออก ฉันก็จะเลี้ยงเธอไปตลอดชีวิต"

เพิ่งพูด มือถือเขาก็ดังขึ้นทันที

ซูเชิ่งจิ่งเอามือถือออกมาดู ก็พบกับหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย เขาไม่มีนิสัยชอบรับสายที่ไม่รู้จัก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลขท้องถิ่น เขาจึงกดปุ่มรับสาย "สวัสดี?"