โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 17 ภูเขาข้าวขจัดความอดอยากโดยสิ้นเชิง

ตอนที่ 17 ภูเขาข้าวขจัดความอดอยากโดยสิ้นเชิง

"ช่างยิ่งใหญ่ ท่านเทพช่างยิ่งใหญ่จริงๆ”

ทุกคนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นความยิ่งใหญ่ที่เห็นได้ชัดของท่านเทพ ทุกคนก็ตกตะลึง

นี่เป็นเพียงปาฏิหาริย์

“โอ้พระเจ้า นี่มันอะไรกัน อุกกาบาตหรือ ทำไมมันถึงทรงพลังขนาดนี้” ใครบางคนวิ่งไปที่กำแพงเมืองฉางอันทันทีและมองเข้าไปใกล้ๆ

แล้วเขาก็เห็นฉากหนึ่งในชีวิตที่ลืมไม่ลง ข้าวขาว 1.25 ล้านเมล็ดตกลงมาจากฟากฟ้ากระแทกพื้นอย่างแรงจนภูเขาหลายสิบลูกถูกขยี้จนแบนราบ

พื้นดินระดับเดิมยังถูกยุบให้เป็นหลุมขนาดใหญ่จนเต็มไปด้วยรอยแตก ต้นไม้และหินจำนวนนับไม่ถ้วนถูกขยี้ให้เป็นผง

และข้าวขาวเหล่านี้กองรวมกันเป็นภูเขาข้าวขนาดใหญ่ ซึ่งใหญ่กว่าภูเขาใด ๆ ที่พวกเขาเคยเห็น

ข้าวขาวเหล่านี้ครอบครองพื้นที่มากกว่าเมืองฉางอันที่พวกเขาตั้งอยู่

“ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่อุกกาบาต นี่คือข้าว นี่คือข้าว” ใครบางคนตะโกนอย่างตื่นเต้น

เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อดู เขาเห็นทันทีว่าสิ่งที่ดูเหมือนหินสีขาวตรงหน้าเขาคือข้าวขาว ซึ่งทำให้เขารู้สึกตกใจอย่างมาก

“ตลกจริง ๆ เมล็ดข้าวชนิดใดกันที่เปรียบได้กับหินก้อนใหญ่ ต่อให้โอบห้าคนก็ถือเมล็ดข้าวไว้ไม่ได้”

เขาไม่เคยเห็นข้าวมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แม้แต่ขนาดเมล็ดข้าวก็ยังใหญ่กว่าข้าวที่เขาเคยกิน มันช่างเหลือเชื่อ

"ยังต้องถามอีกเหรอ นี่ไม่ใช่ข้าวธรรมดา แต่เป็นข้าวศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นเมล็ดข้าวจากทวยเทพ มันใหญ่มาก”

หลายคนพูดอย่างตื่นเต้น ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้าน นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ได้เห็นข้าวที่ทวยเทพกิน มันเป็นปาฏิหาริย์ที่คาดไม่ถึง

"ข้าวศักดิ์สิทธิ์? ไม่แปลกใจเลยที่มันใหญ่มาก มันเป็นเมล็ดข้าวที่ทวยเทพกินหรือไม่?”

“นี่เป็นเรื่องปกติ ท่านเทพใหญ่โตขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะกินข้าวเล็กๆ ของมนุษย์ มีเพียงข้าวเมล็ดใหญ่เท่านั้นที่สามารถกินได้เพียงพอ”

"โอ้พระเจ้า โลกที่ท่านเทพอาศัยอยู่เป็นเช่นไรกัน? ข้าวอะไรช่างใหญ่โตนัก ข้าเกรงว่าข้าวเมล็ดเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับครอบครัวนึงที่จะกินเป็นเวลาหนึ่งเดือน"

มีการพูดคุยกันมากมายและพวกเขาทั้งหมดออกไปจากเมืองไปดูฉากอันตระการตานี้

พูดตามตรง ไม่มีใครเคยเห็นข้าวจำนวนมากขนาดนี้ ซึ่งใหญ่กว่าและมากกว่าเมืองฉางอันทั้งหมดรวมกัน

ก่อนหน้านี้ คนธรรมดาเหล่านี้ยังคงสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าเทพบรรพกาลและไม่มีพลังแห่งศรัทธามากนัก แต่ตอนนี้ความเชื่อของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยตาเปล่า

ทีละคนเริ่มกลายเป็นผู้ศรัทธาที่คลั่งไคล้และพลังแห่งศรัทธามหาศาลก็หลั่งไหลออกมาจากพวกเขา

ไม่มีสิ่งใดเพิ่มจำนวนผู้ศรัทธาได้มากไปกว่าการทำปาฏิหาริย์

....

ในเวลานี้ หลี่เซียวและคนอื่นๆ ก็รีบไปที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว มองดูภูเขาข้าว ซึ่งไม่ทราบว่าใหญ่กว่าภูเขาทั้งหมดแค่ไหน พวกเขาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกลึก ๆ ในใจได้ ณ ตอนนี้

แม้ว่าหลี่เซียวและคนอื่นๆ จะได้เห็นปาฏิหาริย์ของเทพบรรพกาลแล้ว พวกเขาก็ยังตื่นเต้นมาก กล่าวได้ว่าฉากดังกล่าวเกินจินตนาการของพวกเขา

"ฝ่าบาท พวกเรารอดแล้ว ด้วยภูเขาข้าวที่ใหญ่โตเช่นนี้ ข้าเกรงว่าจะเพียงพอให้ทั้งราชวงศ์ถังของเรากินเป็นเวลาหลายปี” ข้าราชบริพารทุกคนรู้สึกตื่นเต้น

ภัยพิบัติ*****อะไรกันต่อหน้าภูเขาข้าวขนาดใหญ่เช่นนี้ จะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าอดอยากในราชวงศ์ถังจากนี้เป็นต้นไป

เพราะข้าวเหล่านี้เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะกินเป็นเวลานาน

ด้วยข้าวเหล่านี้ ราชวงศ์ถังทั้งหมดจะมีความมั่นคงเท่าภูเขาไท่ซาน

"ไม่ ไม่เพียงเท่านั้น แต่ข้าวเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยพลังงานที่อุดมสมบูรณ์เหนือกว่าข้าวธรรมดา เมื่อนักสู้กินข้าวนี้พวกเขาจะสามารถชดเชยลมปราณในร่างกายและปรับปรุงการบ่มเพาะของเขาได้อย่างรวดเร็ว" แม่ทัพรู้สึกตื่นเต้นและกล่าว

รู้ไหม เมื่อพวกเขากลายเป็นนักสู้ ความอยากอาหารของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก การกินวัว 10 ตัวต่อวันเป็นเรื่องเล็กน้อย มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย

ด้วยเหตุนี้ ที่หลายๆ แห่งจึงถูกนักสู้กินเข้าไปเพราะความอยากอาหารที่มากเกินไป

แต่ถ้ามีข้าวที่ให้พลังงานที่น่าทึ่งเหล่านี้ ต่อให้พวกเขาหิวมากแค่ไหน เพียงกินข้าวนี้เล็กน้อยเท่านั้นก็สามารถอิ่มได้ทันที

"ข้าวศักดิ์สิทธิ์ ท่านเทพช่างใจกว้างยิ่งนัก"

"ไม่คิดว่าเราจะมีโอกาสได้กินข้าวศักดิ์สิทธิ์นับว่าเป็นพรจริงๆ"

"กลิ่นข้าวศักดิ์สิทธิ์ช่างหอมหวล ข้าได้กลิ่นนี้แล้วรู้สึกว่าข้าอ่อนเยาว์ลงไปหลายปี"

ทุกคนเริ่มพูดและตื่นเต้นกันมาก

“อย่ามัวแต่พูดจาไร้สาระ รีบนำกองทัพมาปกป้องข้าวศักดิ์สิทธิ์โดยเร็ว อย่าให้ถูกผู้อื่นเอาไป” หลี่เซียวออกคำสั่งทันทีให้เก็บข้าวศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ไว้โดยเร็ว เพื่อไม่ให้ผู้อื่นเอาไป

ในขณะนี้ ความเชื่อของเขาในเทพบรรพกาลนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น

วิธีการของเทพบรรพกาลเป็นสิ่งที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้และเหลือจะเชื่อ

“ขอรับ ฝ่าบาท” ทหารหลายคนตะโกน