โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 2 มนุษย์จิ๋วที่ตื่นตระหนก
ตอนที่ 2 มนุษย์จิ๋วที่ตื่นตระหนก
“ฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็พบแล้ว หลี่เซียว เจ้าชายถัง คราวนี้ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าจะไปไหน”
“เจ้าคิดว่าจะรอดด้วยการหลบหนีไปยังดินแดนต้องห้ามแห่งทวยเทพงั้นเหรอ? ต่อให้หนีไปสุดขอบโลกก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้”
"ดูนั่นสิ! พวกนั้นหยุดและคุกเข่าลงกับพื้นอย่างโง่เขลา พวกมันกำลังพยายามจะยอมจำนนแน่นอน!"
"ยอมจำนน ยอมจำนนก็เปล่าประโยชน์ ตายสถานเดียวเท่านั้น!"
ทหารหลายคนและแม่ทัพเยาะเย้ยด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม พวกเขากำลังวางแผนที่จะกำจัดคนของราชวงศ์ถังให้สิ้นซาก
แม้ว่าพวกที่เหลือรอดจากราชวงศ์ถังจะยอมจำนนจริง ๆ พวกเขาจะถูกฆ่าแม้แต่อาวุธชุดเกราะก็ไม่เหลือซาก
“เดี๋ยวก่อน ท่านแม่ทัพ มองไปข้างหน้า ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น”
ในขณะนี้ ทหารคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะตะโกน
“เกิดอะไรขึ้น? สถานการณ์เป็นอย่างไร?” แม่ทัพราชวงศ์เฉินดูงุนงง
"ยักษ์! มันคือยักษ์"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่ยักษ์ ต้องเป็นเทพบรรพกาลที่เดินออกมาจากดินแดนต้องห้ามแห่งทวยเทพแน่นอน!"
ทหารหลายคนของราชวงศ์เฉินตะโกนด้วยความตกใจและพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นไป ที่ข้าพเจ้าเห็นคือยักษ์บรรพกาลที่สูงตระหง่านอยู่เหนือก้อนเมฆและใหญ่กว่าภูเขา
พวกมันตัวเล็กพอๆ กับมดเมื่ออยู่ต่อหน้ายักษ์ตัวนี้ และนิ้วเท้าแต่ละข้างของมันมีขนาดเท่ากับพระราชวังในเมือง ซึ่งน่ากลัวเกินไป เพียงครู่เดียว พวกเขาก็หมดความกล้าที่จะต่อสู้กับมัน
“อะไรนะ เทพบรรพกาล?!”
แม่ทัพเฉินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งที่เขาเห็นคือเทพบรรพกาลที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา อีกฝ่ายมีขนาดใหญ่มากจนเขาไม่สามารถต้านทานได้
“ท่านแม่ทัพ ใกล้แล้ว เทพบรรพกาลใกล้เข้ามาแล้ว!”
“หนีกันเถอะ! เร็วเข้า เราจะตายกันหมดถ้าเราถูกทวยเทพพบ”
ทหารหลายคนตื่นตระหนกอย่างยิ่งและต้องการหนี
"หุบปาก"
แม่ทัพเฉินตะโกนด้วยความโกรธ: "กลุ่มขยะที่กล้าถอยหนีกลับไปข้าจะฆ่าพวกมันทันที! เทพบรรพกาลอะไรน่าขยะแขยง! เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่สูงกว่าเพียงเล็กน้อย พวกเราฆ่ามันด้วยกันเถอะ ถ้าเป็นทวยเทพจริง ๆ วันนี้เราจะฆ่าทวยเทพ!"
ออร่าจิตสังหารเต็มร่างเขาไม่ได้ปิดบังจิตสังหารในหัวใจของเขาเลย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทหารจำนวนมากก็สงบลงทันที เมื่อเทียบกับเทพบรรพกาลที่ไม่รู้จัก กฎของทหารทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวมากกว่า
"ฟังคำสั่งข้า เตรียมธนูแล้วยิงยักษ์ให้ตาย!” แม่ทัพเฉินออกคำสั่งอีกครั้ง
ชู ฟิ้ว! ! ! !
ทันใดนั้น ทหารเฉินแสนนายไม่ลังเลใจ หยิบคันธนูและลูกธนูออกมาทันทีและยิงไปยังยักษ์ที่อยู่ข้างหน้า ลูกธนูจำนวนมากพุ่งเข้าหาเทพบรรพกาลราวกับเม็ดฝน
แต่เมื่อลูกธนูเหล่านี้ยิงโดนยักษ์ พวกมันก็ถูกต้านทานด้วยชั้นป้องกันและไม่มีลูกธนูชิ้นใดทะลุทะลวงการป้องกันของยักษ์ได้
“เปล่าประโยชน์ การโจมตีของเราไม่มีผล”
“ทวยเทพ! นี้เป็นเทพบรรพกาลจริง ๆ การโจมตีของมนุษย์จะไปมีประโยชน์ได้อย่างไร!”
ความตื่นตระหนกในหัวใจของทหารจำนวนมากปรากฏขึ้นอีกครั้ง ขาทั้งสองข้างสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้
บูม~~~
ในขณะนี้ มีการระเบิดอย่างกะทันหันในอากาศ ราวกับท้องฟ้ากำลังสั่นสะเทือน ก่อตัวเป็นคลื่นเสียงที่น่าสะพรึงกลัว สะเทือนแก้วหูของทหารทุกคนจนเลือดแทบไหล
เหมือนว่าเทพบรรพกาลจะพูดเพียงแค่คำเดียว ก็ก่อให้เกิดเสียงคำรามเสมือนฟ้าร้อง ทำให้ทุกคนหูหนวก
“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” แม่ทัพเฉินปิดหูของเขาเพราะกลัวว่าจะถูกเขย่าจนตายด้วยคลื่นเสียง
“พูด เทพบรรพกาลกำลังพูด แต่นี่คือภาษาของเทพบรรพกาล เราไม่มีทางเข้าใจ!”
“เทพบรรพกาลต้องพิโรธที่เราโจมตี! เราจบสิ้นแล้ว!” ทหารหลายคนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป พวกเขากลัวมากจนอยากวิ่งหนี
...
และสิ่งที่เรียกว่าเทพบรรพกาลนี้เป็นมนุษย์ธรรมดาจากดาวซวนหวงชื่อของเขาคือเซี่ยชวนเขาได้รับประตูทองสัมฤทธิ์โบราณที่สามารถเดินทางไปยังอีกโลกได้
หลังจากรู้เรื่องนี้แล้ว เซี่ยชวนก็แทบรอไม่ไหวที่จะผ่านประตูทองสัมฤทธิ์โบราณและมาถึงอีกโลกหนึ่ง
แต่ก่อนหน้านั้น เพื่อปกป้องความปลอดภัยของเขาเอง เขาซื้อชุดป้องกันและอุปกรณ์เอาตัวรอดในป่ามากมายและมาถึงโลกนี้หลังจากที่เขาเตรียมพร้อม
แต่หลังจากที่เขามายังโลกนี้ เขาพบว่าโลกนี้แปลกประหลาดจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำหรือภูเขา พวกมันมีขนาดเล็กมากและภูเขาที่ใหญ่ที่สุดก็สูงพอๆ กับเขา
แม้แต่เอวของเขาก็ยังปรากฏอยู่ในก้อนเมฆ ทุกอย่างดูเล็กไปหมด
"ห๊ะ เกิดอะไรขึ้น?"
เมื่อเขามองดูโลกอย่างกระตือรือร้น เซี่ยชวนดูสับสนเพราะเขาพบว่าเท้าของเขาดูเหมือนจะถูกสัมผัสเบา ๆ ราวกับว่าเขาถูกแมลงกัด
เพราะเขาสวมชุดป้องกันแม้แต่ตัวต่อก็ไม่สามารถเจาะเข้าได้ ดังนั้น โดยธรรมชาติแล้ว แมลงธรรมชาติเหล่านี้จะไม่สามารถกัดตัวเองได้
"แย่จัง มดเยอะจัง"
เซี่ยชวนมองลงมาอย่างไม่รู้ตัวและพบว่ามีจุดสีดำหนาแน่นบนพื้นและเขาก็ตกใจ พูดตามตรง เขาเกลียดแมลงในป่ามากที่สุด
เนื่องจากแมลงเหล่านี้มีขนาดเล็กและอาจเป็นพิษได้
