โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 6 โลกที่สร้างขึ้นจากสมบัติโลกและความปรารถนาที่เท่าเทียมกัน

ตอนที่ 6 โลกที่สร้างขึ้นจากสมบัติโลกและความปรารถนาที่เท่าเทียมกัน

ในเวลานี้ หลี่เซียวและคนอื่นๆ ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่น ไม่กล้าขยับ ดวงตาของพวกเขามีความยำเกรงอย่างยิ่งและพวกเขาพยายามอย่างหนักเพื่ออุทิศศรัทธาด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะรุกรานเทพบรรพกาลองค์นี้

“โดยไม่คาดคิดหนังสือแห่งภูมิปัญญายอมรับจริงๆ”

ดวงตาของหลี่เซียวนั้นซับซ้อน เสียใจและโล่งใจอย่างมาก สรุปคืออารมณ์ทุกประเภทผสมปนเปกันไปหมด มันอธิบายไม่ได้

“ฝ่าบาท ยากไหมที่หนังสือแห่งภูมิปัญญาจะยอมรับ?” องครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยความสงสัย

"แน่นอน มันยาก"

หลี่เซียวพูดด้วยอารมณ์: "เจ้าควรรู้ด้วยว่าเพียงแค่มีสมบัติโลกเราก็สามารถสร้างอาณาจักรและปกครองได้อย่างง่ายดาย ปัญหาคือว่าสมบัติโลกทุกชิ้นมีเงื่อนไขพิเศษในการยอมรับเจ้านาย แม้ว่าบางคนจะได้รับสมบัติโลกแต่ไม่ได้รับการยอมรับจากสมบัติโลก ก็ไม่มีความหมาย อันที่จริง ยกเว้นบรรพบุรุษของเรา ก็ไม่มีราชวงศ์ถังในอดีตคนไหนเลยที่ทำให้หนังสือแห่งภูมิปัญญายอมรับได้ ดังนั้นตั้งแต่การจากไปของบรรพบุรุษของเรา ความแข็งแกร่งของราชวงศ์ถังของเราก็แย่ลงเรื่อยๆ” เขาช่วยอะไรไม่ได้มาก

พูดตามตรง ทุกอาณาจักรในโลกนี้สร้างขึ้นได้เพราะสมบัติโลก ทุกอาณาจักรจะต้องมีสมบัติโลกเพื่อเอาชีวิตรอดในโลกนี้ มิฉะนั้นจะถูกอาณาจักรอื่นๆ ทำลายล้าง

ปัญหาคือไม่มีใครรู้ว่าสมบัติโลกมาจากไหนและปรากฏอย่างไร ในขณะเดียวกัน จำนวนของสมบัติโลกก็หายากเกินไป แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้สมบัติโลก

ด้วยเหตุนี้ ใครก็ตามที่ได้รับสมบัติโลกเกือบจะกลายเป็นตำนานไปแล้ว

“อะไรคือเงื่อนไขสำหรับการยอมรับของหนังสือแห่งภูมิปัญญา” ใครบางคนถามด้วยความสงสัย

“เงื่อนไขนั้นง่ายมาก นั่นคือเจ้าของจำเป็นต้องมีสติปัญญาที่สูงกว่าคนทั่วไปหลายร้อยเท่า”

หลี่เซียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ: “ปัญหาคือไม่เคยมีลูกหลานในตระกูลหลี่คนไหนเลยที่มีสติปัญญาถึงระดับหลายร้อยเท่าเช่นบรรพบุรุษในอดีต ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถเป็นเจ้าของหนังสือแห่งภูมิปัญญาได้”

เดิมทีนี่คือความลับของตระกูลหลี่และโดยทั่วไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผย แต่เนื่องจากหนังสือแห่งภูมิปัญญาได้อุทิศตนให้กับเทพบรรพกาล จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะนำมันกลับมา ดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจที่จะเปิดเผยความลับนี้

"สติปัญญาร้อยเท่า?!!”

ทันทีที่คำพูดนี้เปล่งออกมา ทุกคนก็พูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไร ถ้ามันเป็นสองเท่าของสติปัญญาของคนทั่วไป พวกเขาก็เป็นอัจฉริยะแล้ว นับประสาอะไรกับหลายร้อยเท่า นี่มันไม่ไร้สาระเหรอ?

ไม่น่าแปลกใจที่ลูกหลานตระกูลหลี่จำนวนมากที่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครสามารถกลายเป็นเจ้าของคนต่อไปของหนังสือแห่งภูมิปัญญาได้

แม้แต่ทายาทของตระกูลหลี่ก็ไม่มีโอกาสนี้ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงผู้คนหลายร้อยล้านคนในราชวงศ์ถังทั้งหมดว่าจะสามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้

พูดตามตรง ถ้าคนใดคนหนึ่งในตระกูลหลี่ได้รับการยอมรับจากหนังสือแห่งภูมิปัญญา ราชวงศ์ถังคงไม่ถูกทำลายโดยราชวงศ์เฉิน

แน่นอน เหตุผลที่เซี่ยชวนสามารถได้รับการยอมรับจากหนังสือแห่งภูมิปัญญาได้อย่างง่ายดายนั้นเป็นเพราะความสามารถในสมองของเขามีมากกว่าล้านเท่าของมนุษย์จิ๋วเหล่านี้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่จะได้รับการยอมรับจาก หนังสือแห่งภูมิปัญญา

ฮูัวว~~

ในขณะนี้ เสียงเทพบรรพกาลก็ดังขึ้นจากส่วนลึกในจิตสำนึกของหลี่เซียวและคนอื่นๆ: "หลี่เซียว ข้าพอใจกับการสังเวยของเจ้ามาก เจ้าสามารถกล่าวความปรารถนาที่เท่าเทียมกับข้าได้" และบุคคลนั้นที่พูดคือเซี่ยชวน

หลังจากที่เขาเป็นเจ้าของหนังสือแห่งภูมิปัญญาแล้วเขาก็เชี่ยวชาญทุกภาษาของโลกนี้และรู้เกือบทุกอย่าง เขาเรียนรู้คำพูดของโลกนี้และเข้าใจคำพูดของมนุษย์จิ๋วเหล่านี้

ในเวลาเดียวกัน ด้วยพลังของหนังสือแห่งภูมิปัญญา เขายังสามารถสื่อสารกับมนุษย์จิ๋วเหล่านี้ผ่านจิตสำนึกได้

ยิ่งกว่านั้นในฐานะเทพบรรพกาลที่ต้องเผชิญกับการสังเวยของผู้ศรัทธา เขาจำเป็นต้องตอบสนองโดยธรรมชาติ ไม่เช่นนั้นผู้ศรัทธาจะไม่มีกำลังใจที่จะถวายเครื่องสังเวยต่อไป

"สามารถขอความปรารถนาที่เท่าเทียมกันได้?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เซียวก็ปลาบปลื้มใจ หัวใจของเขาแทบจะพุ่งออกมาด้วยความตื่นเต้น รู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเขาเดือด

เขาไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่เขาสังเวยหนังสือแห่งภูมิปัญญาแล้วเขาจะได้รับการยอมรับจากเทพบรรพกาลและได้ความปรารถนาของเขาเอง ช่างเป็นพรจริงๆ

ท้ายที่สุดนี่คือเทพบรรพกาล เขาเกรงว่ามันเกือบจะมีอำนาจทุกอย่าง

อมตะ? กลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลก? หรือเป็นคนหล่อเหลาที่สุด?

ความปรารถนาชุดหนึ่งปรากฏขึ้นในส่วนลึกของจิตสำนึกของหลี่เซียวทันที เขาเกือบจะโพล่งความปรารถนามากมายในหัวใจของเขา แต่เขาก็ยังฝืนกลั้นเอาไว้

ท้ายที่สุด เขาสังเกตเห็นคำสำคัญคำหนึ่ง นั่นคือความปรารถนาที่เท่าเทียมกัน

เห็นได้ชัดว่าเทพบรรพกาลผู้ลึกลับองค์นี้มีเมตตามาก กล่าวคือการสังเวยนั้นเท่าเทียมกับความปรารถนา หากไม่ใช่ความปรารถนาที่เท่าเทียมกัน เทพบรรพกาลองค์นี้อาจจะขุ่นเคืองและก่อให้เกิดหายนะสำหรับตัวเขาเอง

ความปรารถนาที่เท่าเทียมกันในความเป็นจริงแล้วคุณค่าของความปรารถนานั้นต้องเท่าหรือน้อยกว่าหนังสือแห่งปัญญาจึงจะสำเร็จ

ถ้าเขาขอความเป็นอมตะ เกรงว่าความปรารถนานี้จะไม่เท่ากัน แล้วเขาจะทำให้เทพบรรพกาลพิโรธและตายอย่างไม่ต้องสงสัย คิดได้ก็สงบลงทันที