ตอนที่ 72 มหากาพย์การต่อสู้ของเย่เทียนและต้าหม่า

“ว่าไงเด็กๆ...”

ต้องบอกว่าต้าหม่าแสดงได้ดีมาก

หลิวหรูเยียนตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มตอบ “สวัสดีค่ะคุณปู่คุณย่า”

“เราเพิ่งมาหัดเล่นปิงปอง เธอช่วยมาเล่นกับพวกเราได้ไหม?” อั้ยเจี้ยงยิ้มอย่างใจดี

หลิวหรูเยียนแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธข้อเสนอของหญิงชรา “ได้ค่ะ คุณเย่โอเคไหมคะ?”

เย่เทียนหัวเราะ เขาเดินออกไปด้านข้างโต๊ะ

เย่เทียนที่มีทักษะการแต่งหน้าอันยอดเยี่ยมจึงมองการแต่งหน้าของพวกเขาออกได้อย่างรวดเร็ว แม้จะไม่รู้ว่าพวกเขาพยายามทำอะไรแต่มันก็ไม่ได้ดูอันตราย

ทันทีที่มือโปรทั้งสองได้รับแร็กเก็ต พวกเขาก็เริ่มการแสดง

ช้า เงอะงะ เฮฮา

หลังจากเล่นไปเรื่อยๆ ช่องแชทในห้องถ่ายทอดสดก็เริ่มคลั่ง

“ทำแต่เรื่องไร้สาระอยู่นั่นแหละ รีบเอาจริงได้แล้ว!”

“ถ้าไม่ได้ดูตั้งแต่แรกฉันคงนึกว่าพวกเขาเป็นมือใหม่จริงๆนะเนี่ย!”

“เร็วเข้า ปลดผนึกเลย!”

“...”

ต้าหม่า “ไอยา การเล่นปิงปองยากนี่ยากจังเลยน้า แม่หนูช่วยสอนฉันหน่อยสิ มีเคล็ดลับอะไรหรือเปล่า?”

หลิวหรูเยียนพูดอย่างใจดี “ฉันไม่ได้เล่นปิงปองเก่งขนาดนั้นหรอก แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการจ้องลูกบอลและฝึกฝนให้มากขึ้น มันยากที่จะเล่นได้เก่งในชั่วข้ามคืน”

“แม่หนูเก่งจริงๆ ฉันขอลองเล่นกับหนูหน่อยได้ไหม” อั้ยเจี้ยงก็เริ่มการแสดงของเธอ

“ได้ค่ะ”

หลิวหรูเยียนเสิร์ฟบอลช้าๆในตอนแรก อั้ยเจี้ยงแกล้งทำเป็นมือใหม่และรับลูกของหลิวหรูเยียนไม่ได้ หลิวหรูเยียนรู้สึกผิดจึงเสิร์ฟช้าลง...

“อ่า ตาฉันเสิร์ฟแล้ว…” อั้ยเจี้ยงสูดหายใจเข้าลึก แล้วขว้างลูกบอลสูง

หลิวหรูเยียนยิ้มและพยายามเตือนเธอว่าอย่าเสิร์ฟสูงเกินไป แต่ในวินาทีต่อมาเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตอนที่คุณย่ากำลังจะเสิร์ฟเธอรู้สึกเหมือนถูกจ้องโดยสัตว์ร้ายจนเธอขนลุกในทันที

“ไม่ เธอไม่ใช่มือใหม่!”

น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้ว!

การเสิร์ฟความเร็วสูงของอั้ยเจี้ยง ถูเขียงและบินออกจากด้านขวาของ Liu Ruyan แต่ Liu Ruyan ไม่สามารถตอบสนองได้เลย

ห้องถ่ายทอดสด

“ฮ่าฮ่าฮ่า สาวสวยคนนั้นเหวอไปเลย!”

“เด็กๆ พวกนายมีคำถามเยอะไปไหม?”

“ล้อเล่นน่า ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลิวหรูเยียน “…”

“ไอยา ลูกบอลกระเด็นไปแล้ว แม่หนูช่วยสอนฉันเสิร์ฟหน่อยสิ” อั้ยเจี้ยงหัวเราะ

มุมปากของหลิวหรูเยียนกระตุก  “การเสิร์ฟแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่มือสมัครเล่นทำได้”

เย่เทียนยิ้มและเดินมาที่ด้านข้างหลิวหรูเยียน เขาลูบหลังให้เธอสงบลง “คุณปู่คุณย่า เรามาเล่นเป็นคู่กันเถอะ”

ต้าหม่า “ได้”

“ฉันเห็นด้วย” อั้ยเจียงพยักหน้า

หลิวหรูเยียนพูดด้วยเสียงต่ำ “สองคนนี้น่าจะเป็นมืออาชีพและไม่ใช่คนแก่ด้วย”

“ฉันรู้อยู่แล้ว” เย่เทียนตอบด้วยเสียงเบา “ถ้าพวกเขาอยากเล่นฉันก็จะเล่นด้วย มาทำให้พวกเขารู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าเป็นยังไง”

“คุณมั่นใจขนาดนั้นเลย?” หลิวหรูเยียนกลืนน้ำลาย คนๆเดียวนอกจากเป็นเทพยิมนาสติกแล้วยังเป็นเทพปิงปองด้วย?

“ไม่ต้องกังวล ฉันค่อนข้างมั่นใจในฝีมือเลยล่ะ”

“ฉันบอกตามจริงเลยนะ ตอนเล่นกับคุณเมื่อกี้ฉันใช้แรงแค่50%”

เย่เทียนยิ้มอย่างสดใส “ฉันใช้แค่10%”

“บัดซบ...”

โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมนัก หลิวหรูเยียนไม่ทำให้คนอื่นโกรธเธอเลยแม้แต่ตอนที่สบถออกมา

ในเวลาเดียวกัน ต้าหม่าและอั้ยเจี้ยงก็มายืนตรงข้าม

ห้องถ่ายทอดสด

“เริ่มแล้ว เริ่มแล้ว!”

“เอาแล้วไง ราชากำลังจะรังแกประชาชนแล้ว!”

“แสดงฝีมืออกมาเลย!”

คนดูในห้องถ่ายทอดสดกำลังรอดูเรื่องตลกของทีมเย่เทียน

เย่เทียนบิดข้อมือแล้วพูดว่า “ถ้างั้น จะเริ่มแล้วนะ”

“มาเลย!”

เย่เทียนไม่พูดอะไรจากนั้นก็เสิร์ฟ!

“หืม?”

ต้าหม่าตาเป็นประกายแต่เขาไม่ตื่นตระหนก ในฐานะนักปิงปองมือ 1 ของโลกและแชมป์แกรนด์สแลม เขายังคงมีความมั่นใจเหมือนเดิม

แปะ! แปะ!  แปะ!  แปะ!

ลูกบอลสีขาวกระเด้งไปมาบโต๊ะและความเร็วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกอั้ยเจี้ยงและหลิวหรูเยียนยังสามารถสลับโจมตีและป้องกันได้ แต่หลังผ่านไปครึ่งนาทีพวกเธอก็ไม่สามารถจามความเร็วของทั้งคู่ได้เลย และพวกเธอก็ยืนดูการแข่งนี้ด้วยความสนใจ

บรรยากาศร่าเริงในห้องถ่ายทอดสดก็เปลี่ยนไป

ทำไมอยู่ๆถึงกลายเป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อแทนที่จะเป็นการฆ่าฝ่ายเดียวล่ะ?

มีอะไรผิดปกติ?

ต้าหม่าแค่แสดงใช่ไหม?

“ต้าหม่าต้องไหลตามน้ำแน่ๆ”

“ไหลตามน้ำอยู่แล้ว ต้าหม่าเป็นอันดับหนึ่งของโลกแต่น้องชายคนนั้นก็เก่งมากเหมือนกัน แถมยังโต้กลับได้หลายลกแล้วด้วย”

“ทุกคน ฉันเล่นปิงปองเป็นอาชีพมาเก้าปี ฉันบอกได้เลยว่าฝีมือของน้องชายคนนี้เป็นถึงระดับโลก!”

“จริงหรอ? ถ้าเก่งขนาดนั้นก็ต้องเป็นผู้เล่นมืออาชีพน่ะสิ! แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาล่ะ?”

ในขณะที่คนดูในห้องถ่ายทอดสดกำลังเถียงกันอย่างดุเดือดเรื่องตัวตนของเย่เทียน เย่เทียนกับต้าหม่าก็เริ่มรุนแรงขึ้น!

แปะ!

แปะ!

แปะ!

แปะ!

ลูกบอลสีขาวกระเด้งไปมาระหว่างทั้งสองด้วยความเร็วที่ยากจะเห็นด้วยตาเปล่า ทันใดนั้นเองคนดูก็รู้สึกเหมือนดูการแข่งระดับโลกอยู่

“นั่นเขาเก่งเกินไปไหม? คนนั้นคือต้าหม่าเลยนะ?! แม้แต่เขาก็เอาไม่ลงหรอ?”

“ให้ตายสิ หัวใจของฉันจะหลุดออกมาแล้ว!”

“พ่อฉันถามว่าทำไมฉันคุกเข่าดูถ่ายทอดสด ก่อนที่ฉันจะตอบเขาก็มาคุกเข่าอยู่ข้างๆแล้ว…”

เมื่อเทียบกับเย่เทียนที่ดูสบายๆ หน้าผากของต้าหม่าก็เริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ

พูดไม่เกินจริงเลยที่จะบอกว่าตั้งแต่เขาเข้าร่วมการแข่งมาจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยเจอกับคู่แข่งที่เก่งขนาดนี้มาก่อน แถมเขายังทำอะไรไม่ได้ด้วย!

ไม่ว่าจะมุมไหน เร็วแค่ไหน แรงแค่ไหน ฝ่ายตรงข้ามก็รับได้ตลอด

ทั้งสองฝ่ายโต้ลูกไปมามากกว่า 100 ลูกแล้ว คำพูดของโค้ชดังขึ้นในหูของต้าหม่าอย่างแผ่วเบา “นายคิดว่าตัวเองเก่งแล้วหรอ? ฉันบอกเลยว่านายมันก็แค่แชมป์โลก ไม่มีอะไรมากกว่านั้น! ในโลกนี้มีคนเล่นเก่งกว่านายอีกมากมายแค่พวกเขาไม่สนใจการการแข่งพวกนี้เท่านั้น นายมันก็แค่คนไม่รู้จักประมาณตน...”

“ฉันอยากชนะ!”

ต้าหม่ากัดฟันแน่น ออร่ารอบตัวเขาก็เปลี่ยนไปทันที

คนดูเหมือนจะเห็นเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ด้านหลังต้าหม่า

“ต้าหม่าตื่นแล้ว! เขากำลังจะเอาจริง!”

“บัดซบ! ตอนแข่งชิงแชมป์โลกยังไม่ขนาดนี้เลย!”

“สุดยอดด!!! (คอแตก)”

ทางเย่เทียนเองก็ดูสงบเหมือนหมาแก่เสมอ เขาตอบสนองการตีลูกทุกครั้งอย่างใจเย็น

“สองร้อยเจ็ดสิบหก!”

“สองร้อยเจ็ดสิบเจ็ด!”

“สองร้อยเจ็ดสิบแปด!”

“สองร้อยเจ็ดสิบเก้า…”

ปัง!

ฉากที่สามารถบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์เกิดขึ้น!

ลูกปิงปองที่น่าสงสารแตกออกเป็นเสี่ยงๆเพราะทนต่อแรงกระแทกของสองผู้เชี่ยวชาญไม่ไหว!

ช็อก!

เงียบ!