ตอนที่ 195+196 ตามที่คุณต้องการ

ตอนที่ 195 ตามที่คุณต้องการ

หลังจากที่หวงเฉินจิ้งออกไปแล้ว ลู่ชิงสีก็พูดขึ้นว่า “อย่าไปส่งคนไม่สำคัญอย่างเขาที่ประตู ถ้าจะทำก็ทำตอนที่ผมจะออกไปแทน!”

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสีและกลอกตา เธอรู้ว่าเขากำลังพยายามแสดงอำนาจเหนืออีกฝ่าย

“ทำไมคุณถึงเลือกโรงพยาบาล” ลู่ชิงสีถามอย่างเย็นชา

“ก็คุณเป็ฯคนบอกให้ฉันเลือกอะไรก็ได้เองนี่คะ!” เจียงเหยางงกับอารมณ์ขุ่นเคืองของเขาอย่างกะทันหัน

“เดี๋ยวนะ นี่คุณวางแผนที่จะทำงานที่นี่หลังจากเรียนจบหรือเปล่า?” ลู่ชิงสีถามขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นเล็กน้อย

“ล้อเล่นใช่ไหม? สัดส่วนการถือหุ้นร้อยละหกสิบของทั้งหมดและยังมีอำนาจในการตัดสินใจอีก ฉันจะมองตำแหน่งที่ต่ำกว่าเจ้าของโรงพยาบาลได้เหรอ” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก เธอคิดว่าลู่ชิงสีคงจะกลัวว่าเธอจะเลือกอยู่ที่หนานเจียง หากเธอทำงานที่โรงพยาบาล

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่านี่คือเหตุผลที่จู่ ๆ เขาก็หน้าบูดบึ้ง

ผู้ชายอะไรขี้ใจน้อยชะมัด!

“ฉันสัญญาว่าจะย้ายไปอยู่จินโดกับคุณ ถ้าฉันเรียนจบ”

เจียงเหยาสวมกอดลู่ชิงสีและจุมพิตที่ริมฝีปากของเขา “ฉันอยากมีลูก หลังจากเรียนจบ ให้ฉันมีลูกให้คุณนะคะ!”

“แล้วโรงพยาบาลล่ะ?” ลู่ชิงสีถามอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงเบาลง จูบของเธอได้ผลอย่างไม่ต้องสงสัย

“แน่นอนว่าฉันก็ยังต้องการสิ! นั่นเงินจำนวนมากมายเลยนะ” ดวงตาของเจียงเหยาเป็นประกาย “แต่คุณอะไรไหม โรงพยาบาลนะ ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ไม่จำเป็นต้องทำงานทุกวันหรอก แต่ก็ยังได้เงิน สิ่งแรกในรายการที่ฉันจะทำหลังจากเรียนจบ ก็คือการมีลูกกับคุณ!”

ลู่ชิงสียิ้มออกมา เขารู้ว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามปีก่อนที่เจียงเหยาจะเรียนจบ แต่การได้ยินคำพูดของเธอ ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

“ตามที่ขอ เรียนจบแล้ว มามีลูกกันนะ”

เธอต้องการที่จะมีลูกกับเขา นั่นก็หมายความว่าเธอต้องการจะอยู่กับเขาตลอดไป

“คุณดูตื่นเต้น ฉันน่าจะถ่ายรูปแล้วส่งไปให้พ่อกับแม่ดู!” เจียงเหยาเหยียดแขนของเธอออกและแปรงริมฝีปากของเขาด้วยนิ้วของเธอ การได้ใช้ชีวิตร่วมกับลู่ชิงสี ทำให้เธอสามารถทำสิ่งเลวร้ายได้ตามที่เธอต้องการ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ของเขา

“แค่คุณเท่านั้นที่ได้เห็น” ลู่ชิงสีหัวเราะ เขาจับมือเธอและหมุนตัวอย่างรวดเร็ว จับเธอกดลง เขาเลียริมฝีปากเธอการจะผลักลิ้นเข้าไปลิ้มรสหวานในโพรงปากของเธอ “คุณไม่คิดถึงผมเหรอ?”

เขายังจำได้ทุกอย่างจากการคุยโทรศัพท์ครั้งนั้น

“ไม่!” เจียงเหยาหัวเราะเยาะ “ฉันไม่คิดถึงคุณ!”

ลู่ชิงสีไม่หงุดหงิดกับคำตอบของเธอ ลึก ๆ แล้ว เขารู้ว่าเธอกำลังโกหก

ตอนที่ได้พบกันอย่างบังเอิญที่โรงพยาบาล เธอโผล่เข้าโอบกอดเขาอย่างกระตือรือร้นและการจ้องมองด้วยความรักของเธอ ได้แสดงให้เขาเห็นทุกสิ่งที่เขาจำเป็นต้องรู้

ความรู้สึกบางอย่างแสดงออกได้ดีกว่าด้วยการกระทำ

“ก็ได้! แต่ผมคิดถึงคุณ!” ลู่ชิงสียืดหลังของเขาและกระซิบข้างหูของเธอ ‘เขาคิดถึงเธอ’

ร่างกายของเจียงเหยาแข็งทื่อเมื่อเขาพูดจบ เธอกัดริมฝีปากและจ้องไปที่บุคคลที่กำลังกดร่างมาทับเธอ “คุณใจร้าย...”

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะออกมา เสียงหัวเราะนั้นดังก้องลึก ทำให้ดูเย้ายวนจนเจียงเหยาไม่สามารถรักษาความสงบของเธอได้อีกต่อไป

__

ตอนที่ 196 ยอมรับความพ่ายแพ้

“ผมเอง ที่เป็นคนร้าย” ลู่ชิงสียอมรับอย่างเปิดเผย “คุณพร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้แล้วหรือยัง”

หลังจากนั้นเขาก้มศีรษะลงและปิดผนึกริมฝีปากของเธอโดยมุ่งตรงไปที่ร่างกายของเธอ

โซฟาไม่ใช่สถานที่ที่ดีสำหรับเขาที่จะทำความใกล้ชิดกับเธอ เจียงเหยาคิดว่าตัวเองต้องล้มแน่ ๆ เมื่อลู่ชิงสีผลักร่างของเขาลงบนร่างของเธอ เธอเกาะเขาเหมือนกับจิงโจ้เกาะต้นไม้

หลังจากได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาอีกครั้ง เธอจึงทำหน้าบึ้งใส่เขา

“ย้ายไปที่อื่นและเริ่มต่อสู้กันต่อเถอะ” ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยาที่เกาะเขาไว้แน่น เขาชอบทุกช่วงเวลาของเรื่องนี้ แต่ตัดสินใจว่าโซฟาไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุด

เขาคว้าตัวเธอขึ้นมาจากโซฟา เตะประตูห้องนอนที่ปิดไว้ครึ่งหนึ่งด้วยเท้า จากนั้นก็ปิดประตูด้วยเท้าอีกครั้ง ก่อนจะพาเธอขึ้นไปอยู่บนเตียง

เธอไม่ได้หลีกหนีจากความได้คืบจะเอาศอกของเขา เขาชอบที่เธอมองเขาด้วยสายตาดุร้าย แทนที่จะชื่นชมทุกช่วงเวลาในอ้อมกอดของเขา

“ถ้าฉันชนะ ฉันจะได้อะไรเป็นรางวัล?” เจียงเหยามองเขาด้วยสายตาคล้ายลูกหมารอของรางวัล

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” ลู่ชิงสีจูบที่เปลือกตาของเธอและพูดออกไป “คุณรู้ไหมว่าดวงตาของคุณมีเสน่ห์แค่ไหน?”

นั่นคือทั้งหมดที่เจียงเหยาต้องการได้ยิน เธอนอนอยู่ใต้ร่างเขาและยิ้มหวาน “ฉันเดาว่าฉันจะได้ทุกอย่างที่ฉันต้องการ รู้อะไรไหมคะ ให้แข่งกันจบก่อน แล้วฉันจะตัดสินใจทีหลังว่าอยากได้อะไร”

ทันใดนั้นเธอก็เหยียดแขนออกและเริ่มจั๊กจี้รักแร้ของเขา เมื่อมองดูสีหน้าที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยของเขา เธอก็อดขำไม่ได้

“คุณจะกั้นไว้ได้นานแค่ไหนกัน! ฉันจำได้ แม่บอกว่าคุณจั๊กจี้” เจียงเหยาหัวเราะอย่างเต็มที่ เธอผลักเขาออกและนั่งทับบนตัวเขา จี้ที่เอวเขาต่อด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ

ลู่ชิงสีใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะสูญเสียอาการไป และเสียงหัวเราะต่ำของเขาก็ดังออกมาเป็นระยะ ๆ

เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องเด็ก ๆ นี้จะหมายถึง ‘การต่อสู้’ ที่เจียงเหยาคิดไว้

ด้วยความที่เขาเป็นคนจั๊กจี้ เขาจึงดิ้นไปมาเพื่อพยายามหลบการจู่โจมของเธอ

เมื่อเห็นเจียงเหยาสนุกใหญ่ เขาพยายามป้องกันไม่ให้ใช้แรงมากเกินไป เพราะเห็นว่าหญิงสาวกำลังดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้

หลังจากนั้นไม่นาน เจียงเหยาก็หมดแรง เมื่อเขาไม่สนใจแม้แต่น้อย เธอจึงดึงผ้าห่มขึ้นห่มตัวเองอย่างโกรธเคือง

ลู่ชิงสีถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง แม้จะเปลือยเปล่าเขาไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจหรือวิตกกังวล เขาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มใกล้ ๆ กับเธอ “ผมไม่ยักรู้ว่าเด็กอายุน้อย ๆ เขาจะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ มา เอาอีกรอบ!”

เขารู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

เขาเป็นคนที่มีพละกำลังมากกว่าคนปกติ ในกองทัพมีคนที่จะมาเป็นคู่แข่งเขาไม่มาก

พอกลับมาที่บ้าน เล่นกับเจียงเหยาเพียงชั่วขณะ ถึงกับทำให้เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เธอทรุดตัวลงจากการออกแรงเพียงเล็กน้อย สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนนี้ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง